Celtic Frost: To Mega Therion | Το album που όρισε τον ακραίο ήχο
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται, εάν δενκυκλοφορούσε ένα κρύο Οκτώβριο πριν τριαντακάτι χρόνια το “To Mega Therion“, πόσο αλλαγμένη θα ήταν η μεταλλική σκηνή. Άραγε, θα υπήρχαν μπάντες, όπως οι Morbid Angel, οι Dimmu Borgir, οι Darkthrone ή ακόμα και ένα γενναίο τμήμα από το δεύτερο κύμα του black metal; Ρητορικά ερωτήματα, γιατί ευτυχώς οι Celtic Frost φρόντισαν να μας συστήσουν το “Μεγάλο Θηρίο”, δηλαδή το ντεμπούτο τους.
Το εξώφυλλο που μίλησε πρώτο
Με “To Mega Therion”, από την πρώτη επαφή, σου κόβεται η μιλιά. Όταν, δηλαδή, η ματιά σου συναντιέται με το εξώφυλλο του δίσκου και το μεγαλοπρεπές έργο τέχνης του H.R Giger. Τίτλος του είναι ο “Satan I“, που ο Ελβετός καλλιτέχνης το είχε φιλοτεχνήσει το 1977. Οι ομοεθνείς των Celtic Frost “φυλάνε το χώμα” που περπατάει ο Giger, και ιδιαίτερα ο Tom G. Warrior, που έχει αποκαλύψει και σε πρόσφατες συνεντεύξεις του πόσο μεγάλος μέντορας και υποστηρικτής της μπάντας ήταν εξ’ αρχής.
«Χρωστάω πολλά στον Giger που μας υποστήριζε από τις μέρες των Hellhammer (οι Celtic Frost πριν αλλάξουν όνομα). Τότε αυτός ήταν ένας star που είχε κάνει το Alien και εμείς παιδαρέλια, ένας περίγελος στη χώρα μας. Κι όμως μας στήριζε», αναγνωρίζει ο Warrior που έχει συνεργαστεί στενά με τον Geiger από το 2007 μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Όπως μένεις άλαλος με το artwork του εξωφύλλου, αυτό συνεχίζεις να κάνεις και όταν προχωράς στο μουσικό μέρος. Ήδη η βασιλική και πομπώδης εισαγωγή “Innocence and Wrath” μεγαλώνει τις προσδοκίες σου. Το αμέσως επόμενο “The Usurper” με τα εμβληματικά “Ugh!” του Tom G. Warrior παρασέρνει κάθε τι στο διάβα του. Γυναικεία οπερετικά φωνητικά είναι αυτά που πήρε το αυτί μου για μερικά δευτερόλεπτα; Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1985 και κάποιοι συνδυασμοί ήταν ακόμα αδόκιμοι.
Μουσική σαν τίποτα άλλο
Αυτό που κάνουν οι Celtic Frost είναι κάτι υπερβολικά προοδευτικό για την extreme μουσική του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι το πρώτο κύμα του black metal, είναι ίσως και το πρώτο avant garde metal άλμπουμ. Δύσκολο να ακούσεις το “Dawn of Meggido” με την ευρεία χρήση της γαλλικής κόρνας (ορίστε;;;) από τον Wolf Bender και να μη συμφωνήσεις στο παραπάνω. Να προσθέσω το instrumental “Tears in a prophet’s dream“, που ουσιαστικά είναι ένα industrial/electronica ιντερλούδιο ή το αμέσως επόμενο “Necromantical Screams“με τη δραματική του φύση και τα έντονα οπερετικά φωνητικά της σοπράνο Claudia Maria-Mokri. Το φαλτσέτο της στο κλασσικό “Circle of Tyrants” σηκώνει την τρίχα μας.
Αν ο Richard Wagner ζούσε στις μέρες μας και ήθελε να κάνει ένα metal άλμπουμ, τότε θα συνεργάζονταν ασυζητητί με τους Celtic Frost. Οι προοδευτικές πινελιές και ο πειραματισμός κάνουν πάρτυ στο μυαλό του ηγέτη τους, Tom G. Warrior. «Δεν θέλαμε να μας λένε τι να κάνουμε και δεν ήθελα να το παίξω safe αντιγράφοντας άλλους. Ήθελα να κάνω αληθινή τέχνη, μαθαίνοντας νέα πράματα και ρισκάροντας ακόμα και τις καριέρες μας», ξεκαθαρίζει σε μια παλαιότερη συνέντευξή του τι σκεφτόταν τότε ο Warrior.
Την ιδέα της κλασσικίζουσας μουσικής, ο ξανθομάλλης frontman την υιοθέτησε από τις live εμφανίσεις των Emerson, Lake & Palmer και των Deep Purple, όπως και των… πρώιμων Roxy Music. Πόσα εγκεφαλικά να πάθεις σε μια πρόταση; Ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι, επειδή δεν έχει σπουδάσει μουσική, έγραφε κάποια πρόχειρα demo στο σπίτι του και στη συνέχεια πήγαινε τις κασέτες σε έναν μαέστρο που τις μετέφραζε σε νότες για να τις διαβάσουν οι υπόλοιποι μουσικοί.
Όμως, στους στίχους δε χρειάζονταν καμία απολύτως βοήθεια. Ο στιχουργικός τομέας χαρακτηρίζεται από την εσωτερική αναζήτηση, τη φιλοσοφία και φυσικά τον αποκρυφισμό. Είναι μια ασταμάτητη μάχη με δυο αντιπάλους που βρίσκονται στα χαρακώματα από τη Γέννηση, το Καλό με το Κακό.
Ουσιαστικά ο Tom G. Warrior κινεί τα νήματα μετά τη φυγή του μπασίστα, Martin Eric Ain, που τραβούσε τις προσωπικές του φρίκες και μετά από ένα σημείο ήταν αδύνατο να συνεργαστεί. Έμεινε ο Warrior ή αλλιώς Tom Gabriel Fischer (το κανονικό του όνομα) και ουσιαστικά αυτός γράφει το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Το δύσκολο μέρος ήταν και η παραγωγή, αφού ο νέος στην ηλικία frontman έχει παραδεχθεί σε πολλές συνεντεύξεις του πως πάσχιζε με τις εργασίες στο στούντιο λόγω απειρίας. Αναγνωρίζει πως αυτή την πάλη και την ένταση την παρατηρείς μέσα στο “To Mega Therion”.
Το ντεμπούτο των Celtic Frost δεν πάσχει σε δύναμη, το αντίθετο μάλιστα. Βγάζει μια κακία, κάτι το διαβολικό, εστιάζοντας σε έναν ήχο που σου γεννάει νοσηρά συναισθήματα. Πειραματικό και καινοτόμο από τη μία, brutal και extreme από την άλλη. Σαν ένα ηχητικό ying yang. Το “To Mega Therion”, παρότι έχει στοιχεία από τα δυο προηγούμενα EP, σοκάρει τους οπαδούς. Δεν είναι υπερ-γρήγορο, δε θέλει να “χτυπήσει” εκεί. Ούτε υπερ-τεχνικό είναι. Ο Michael Akerfeldt έχει περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο την τεχνική των Celtic Frost, λέγοντας πως τα riff είναι λίγο “meat & potatoes”, δηλαδή είναι βασικά. Είναι, όμως, “meat” από το χασάπη, όχι συσκευασμένο, και “potatoes” από τις πιο φροντισμένες και καλές πατάτες.
Το θηρίο γεννήθηκε σε 14 ημέρες
Οι Celtic Frost δεν έμειναν πολλές ημέρες στο στούντιο, συνολικά 14. Αυτό δείχνει πως ήξεραν τι ήθελαν, παρά τις αλλαγές στην τριάδα. Ο Reed St. Mark αντικατέστησε επάξια τον Stephen Priestly στα τύμπανα, και ο μπασίστας Dominic Steiner τον Martin Eric Ain, που πρόλαβε να παίξει και σε τρία τραγούδια. Ο Steiner παρότι ταλαντούχος, φάνηκε να είναι περισσότερο session μουσικός, αφού μετά τις ηχογραφήσεις εξαφανίστηκε για περίπου τρεις δεκαετίες. Γρήγορα γεφυρώθηκαν και οι διαφορές με τον Ain, που θα είναι για πάντα ο true μπασίστας των Celtic Frost. “Στο Mega Therion φάνηκε πόσο ανάγκη είχαμε τον Ain“, έχει παραδεχθεί δημόσια ο Warrior.
Το Μεγάλο Θηρίο βρυχάται ακόμα και είναι ένας κομβικός δίσκος, όχι μόνο για τους Celtic Frost αλλά για τουλάχιστον 2 – 3 παρακλάδια του χεβιμεταλλικού ήχου.
ΥΓ. Ο H.R. Giger έχει σχεδιάσει και την κλασσική Ibanez Iceman που χρησιμοποιεί ο Warrior. – Γιώργος Γράντης
Ακόμα τρομάζει. Ακόμα μετράει.
Αν δεν αρκεί η ιστορία του δίσκου και της μπάντας, λίγους μήνες μετά την εμφάνισή της στο Release ένα πράγμα επιβεβαιώνεται. Και δεν είναι άλλο από τη διαχρονικότητά του. Τα κομμάτια που γράφτηκαν τότε, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να «τρομάζουν».
Επιπλέον, αυτό καταδεικνύει και τη μεστότητα του δίσκου. Το γεγονός ότι το setlist «τελειώνει» χρονικά στο “To Megatherion” φανερώνει δύο πράγματα. Πρώτον, το ότι αποτελεί την κορωνίδα της μέχρι τότε δισκογραφίας τους. Δίπλα στην ωμότητα των κομματιών του “Morbid Tales” και του “Emperor’s Return”, ήταν εμφανής η αλλαγή πορείας και ήχου.
Η ατμόσφαιρα, ακόμα και σε συνθήκες θερινής ηλιοφάνειας, σκοτείνιασε απότομα. Άφησε να φανεί το ότι αποτελεί ένα κομβικό σημείο, όχι μόνο στην ιστορία του συγκροτήματος αλλά και σε όλον τον ακραίο ήχο. Φυσικά, ακόμα και χωρίς τον παράγοντα της νοσταλγίας, παραμένει επίκαιρος και διαχρονικός.
Δεύτερον, ουσιαστικά αποτελεί τον τελευταίο «προσβάσιμο» δίσκο από τις κορυφές τους. Αν και η πειραματική τελειότητα του “Into The Pandemonium” είναι ασύγκριτη, εδώ μιλάμε για ένα δίσκο, που δε γίνεται να αποδοθεί εξίσου καλά στο σανίδι. Το Megatherion, όμως, στέκει ακόμα.
Μπορεί οι Triptykon να μην έχουν κυκλοφορήσει νέο δίσκο εδώ και πολλά χρόνια και ο Martin Eric Ain να έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Όμως, το Megatherion εξακολουθεί να αποτελεί αιτία για να γιορτάζεται η κληρονομιά που ο Warrior έχτισε με επιμονή και όραμα. Και με κάθε δικαίωμα να χαμογελά από σκηνής πριν από κάθε «Ugh». – Φοίβος Κρομμύδας
