Friday the 13th | Ο τρόμος δεν κρυβόταν στη μάσκα, αλλά πίσω από την κάμερα
Την άνοιξη του 1980, η ταινία “Friday the 13th” του Sean S. Cunningham προβλήθηκε στις αίθουσες με την αυτοπεποίθηση ενός έργου που είχε ήδη παρουσιαστεί ως η πιο τρομακτική ταινία μετά το “The Exorcist”. Δεν είχε σημασία ότι το καστ αποτελούνταν κυρίως από άγνωστους ηθοποιούς. Ούτε ότι ο προϋπολογισμός μόλις που ξεπερνούσε τις 500.000 δολάρια. Η ταινία ήξερε τι ήθελε να πετύχει: μια ωμή και προκλητική εκδοχή του ανερχόμενου είδους των slasher. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια, πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Εκείνο που δεν περίμενε κανείς ήταν πως αυτή η μικρή παραγωγή θα έθετε τα θεμέλια για ένα από τα πιο ανθεκτικά franchise τρόμου και θα επανασχεδίαζε τον τρόπο χρήσης της οπτικής του δολοφόνου στον κινηματογράφο.
Ένα slasher χωρίς τον Jason
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: αυτή η ταινία δεν αφορά τον Jason Voorhees. Ο εμβληματικός χαρακτήρας με τη μάσκα του χόκεϊ εμφανίζεται αργότερα, πρώτα ως ενήλικος δολοφόνος και έπειτα ως φιγούρα της ποπ κουλτούρας που συγκρούεται με τον Freddy Krueger και φτάνει μέχρι το διάστημα. Όμως, το αρχικό “Friday the 13th“ του 1980 εστιάζει σε κάτι άλλο — πιο περιορισμένο, πιο αλλόκοτο και, με έναν τρόπο, πιο σκοτεινό.
Αν το δεις επιφανειακά, είναι μια ακόμη ταινία με εφήβους που πληρώνουν το τίμημα για τις πράξεις τους, μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Μια ομάδα συμβούλων κατασκήνωσης δολοφονείται ένας-ένας από έναν αόρατο δράστη. Οι χαρακτήρες παραμένουν αδιάφοροι, οι διάλογοι θυμίζουν σενάριο σαπουνόπερας που έχει ξεμείνει στη βροχή, και η ανατροπή στο φινάλε παραπέμπει σε πιο έξυπνες ταινίες. Παρ’ όλα αυτά, το “Friday the 13th” εξακολουθεί να απασχολεί. Πού οφείλεται αυτή η αντοχή;
Η οπτική του δολοφόνου ως παγίδα
Η απάντηση δεν κρύβεται στην ίδια την ιστορία, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτή παρουσιάζεται. Ο Cunningham δεν επινόησε τη χρήση της οπτικής γωνίας του δολοφόνου — το “Psycho”, το “Peeping Tom” και το “Black Christmas είχαν προηγηθεί” — όμως κατάφερε να την αξιοποιήσει με τρόπο που ως τότε δεν είχε επιχειρηθεί. Εισήγαγε την αμφισημία ως αφηγηματικό εργαλείο. Σε παλαιότερες ταινίες, η οπτική του δράστη ήταν ξεκάθαρη. Ο θεατής καταλάβαινε πότε έβλεπε μέσα από τα μάτια του δολοφόνου, είτε λόγω ήχων (όπως βαριά αναπνοή), είτε μέσω περιορισμένης όρασης (μάσκες με σχισμές), είτε με κάποια αλλαγή στον τόνο. Στο “Friday the 13th”, τα όρια θολώνουν.
Ας δούμε, για παράδειγμα, τη σκηνή στο μπάνιο με τη Marcie. Η κάμερα κρύβεται πίσω από την πόρτα και πλησιάζει αργά προς το μέρος της, ενώ εκείνη πλένεται. Όλα δείχνουν πως παρακολουθούμε από την οπτική του δολοφόνου — μέχρι που η Marcie γυρίζει και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχει φόνος. Δεν εμφανίζεται κανένας. Μόνο ένα άδειο δωμάτιο και μια σκόπιμη παραπλάνηση. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η επίθεση έρχεται από άλλη κατεύθυνση. Το ίδιο τέχνασμα εμφανίζεται ξανά όταν ο Bill ελέγχει τη γεννήτρια. Η μουσική ανεβαίνει, η κάμερα πλησιάζει — και πάλι, δεν γίνεται τίποτα. Ο Cunningham χειρίζεται τις προσδοκίες του θεατή, τον αφήνει να χαλαρώσει και ύστερα τον αιφνιδιάζει.
Με αυτόν τον τρόπο, το “Friday the 13th” δεν περιορίζεται στη χρήση της οπτικής γωνίας του δολοφόνου· την υπονομεύει σκόπιμα. Η κάμερα μετατρέπεται σε ασταθή αφηγητή. Η ένταση προκύπτει όχι από αυτό που φαίνεται, αλλά από τη σταδιακή συνειδητοποίηση ότι η οπτική που μας προσφέρεται δεν είναι αξιόπιστη.
Η ανατροπή της Pamela Voorhees
Φυσικά, το πιο γνωστό τέχνασμα της ταινίας είναι η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου. Παρότι παρουσιάζεται ως κλασική ταινία τρόμου, το “Friday the 13th” επιφυλάσσει μία από τις πιο απρόβλεπτες αποκαλύψεις του είδους. Ο δράστης δεν είναι μασκοφόρος μανιακός ή περιπλανώμενος ψυχικά διαταραγμένος. Είναι η Pamela Voorhees, μια μεσήλικη που αναζητά εκδίκηση. Όπως λέει η ίδια, ο γιος της, Jason, πνίγηκε επειδή δύο σύμβουλοι έκαναν σεξ αντί να τον προσέχουν. Από τότε, κάνει τα πάντα για να παραμείνει κλειστή η κατασκήνωση Crystal Lake.
Θεωρητικά, αυτή η ανατροπή θα έπρεπε να λειτουργεί. Ας τη δούμε όμως πιο προσεκτικά. Η Pamela εμφανίζεται ως μια θλιμμένη μητέρα που καταφεύγει στην εκδίκηση. Ωστόσο, η παρουσία της ξεπερνά τα όρια της πειστικότητας. Είναι ρεαλιστικό να πετάξει ένα πτώμα από παράθυρο ή να καρφώσει έναν ενήλικο άνδρα με βέλη σε πόρτα; Οι περισσότεροι θεωρούν ότι πρόκειται για την κλασική αναστολή της δυσπιστίας που συνοδεύει τις slasher ταινίες. Υπάρχουν όμως και όσοι υποψιάζονται κάτι άλλο — ένα ίχνος ένδειξης.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Jason ήταν ζωντανός κατά τη διάρκεια της πρώτης ταινίας. Μάλιστα, ενδέχεται να βοηθούσε τη μητέρα του παρασκηνιακά. Πολλές από τις δολοφονίες — ο σφαγιασμός της Annie, το βέλος στον λαιμό του Jack, η εκτίναξη της Brenda από το παράθυρο — ξεπερνούν τις σωματικές δυνατότητες της Pamela. Επιπλέον, αρκετές σκηνές δείχνουν χέρια που κρατούν μαχαίρια και μοιάζουν καθαρά ανδρικά. Όλα αυτά ενισχύουν την άποψη πως ο Jason δεν είχε πεθάνει, απλώς κρυβόταν.
Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, η Pamela δεν θρηνεί απλώς τον χαμό του παιδιού της — διατηρεί μια ψευδαίσθηση. Βλέπει τον Jason ως νεκρό, ακόμη και όταν εκείνος ζει στο δάσος, καραδοκώντας. Ο Jason μετατρέπεται σε προέκταση της οργής της, σε εργαλείο χωρίς προσωπικότητα. Με τον θάνατό της, εκείνος αναλαμβάνει την αποστολή. Αν η Pamela ήταν μια μητέρα βυθισμένη στη θλίψη που έπαιζε τον ρόλο της δολοφόνου, ο Jason γίνεται ο δολοφόνος που φέρεται σαν η μητέρα του να είναι ακόμη παρούσα.
Ο Jason ως φάντασμα της αφήγησης
Σε αυτό το σημείο, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Το “Friday the 13th”, ως franchise, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη χρονολογική συνέπεια. Η αρχική ταινία τοποθετείται στο 1979, όμως η ταφόπλακα της Pamela σε μεταγενέστερα φιλμ γράφει πως πέθανε το 1980. Τα γενέθλια του Jason, τα οποία συμπίπτουν με τη μέρα των φόνων, δεν αντιστοιχούν σε Παρασκευή 13 εκείνης της χρονιάς. Σύμφωνα με το σενάριο, η ημερομηνία γέννησής του πέφτει Πέμπτη. Αυτές οι ανακρίβειες μπορεί να οφείλονται σε αμέλεια του σεναρίου — και πιθανόν οφείλονται. Παράλληλα, δείχνουν πώς η ταινία και οι συνέχειές της αντιμετωπίζουν τον χρόνο περισσότερο ως ατμόσφαιρα: ασαφή, απειλητική και διαρκώς μεταβαλλόμενη.
Από το φτηνό τρόμο στο blockbuster
Η σειρά ταινιών δεν σχεδιάστηκε με βάση τη λογική. Σχεδιάστηκε για να γεμίσει αίθουσες. Ο στόχος του Cunningham ήταν να αξιοποιήσει τη φόρμουλα του “Halloween”, να την απλοποιήσει και να της προσθέσει εμπορικά στοιχεία. Και το κατάφερε. Η πρώτη ταινία συγκέντρωσε σχεδόν 60 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, ανοίγοντας τον δρόμο για μια ολόκληρη εποχή από μιμητές και sequel. Η μάσκα του Jason — που εμφανίζεται στο τρίτο μέρος — έγινε πιο αναγνωρίσιμη από τα πρόσωπα πολλών κινηματογραφικών χαρακτήρων. Το όνομά του πέρασε σε στίχους, πάλεψε στο Mortal Kombat, τυπώθηκε σε εμπορικά προϊόντα και απέσπασε ακόμη και το MTV Lifetime Achievement Award.
Κι όμως, ο Jason δεν είναι καν ο δολοφόνος στην ταινία που ξεκίνησε τα πάντα. Οι κριτικοί απέρριψαν το “Friday the 13th” με σφοδρότητα. Ο Gene Siskel αποκάλυψε το φινάλε σε άρθρο, από πρόθεση. Άλλοι το χαρακτήρισαν σκουπίδι, πρόχειρη εκμετάλλευση ή και χειρότερα. Ορισμένες από αυτές τις κριτικές έχουν κάποια βάση. Η υποκριτική είναι αδιάφορη, το σενάριο αδέξιο και ο ρυθμός ασταθής. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα στον τρόπο που η ταινία αξιοποιεί την απλότητά της ως βασικό της πλεονέκτημα. Αφαιρώντας την ανάπτυξη χαρακτήρων και στηριζόμενη στην παραπλανητική οπτική της κάμερας, η ταινία προσφέρει μια πρωτόγονη εμπειρία θέασης. Δεν έχει σημασία ποιος πεθαίνει. Σημασία έχει να τρομάζεις όταν συμβαίνει.
Ανατροπή προοπτικής: από τον δολοφόνο στον επιζώντα
Μέσα σε αυτή τη φόρμουλα, συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ξεκινά να σχηματίζεται μια νέα κινηματογραφική «γραμματική» — μια αφήγηση που παίζει με την προοπτική, υπονομεύει την εμπιστοσύνη και κάνει τον θεατή συνένοχο. Δεν παρακολουθείς απλώς τους φόνους. Βρίσκεσαι μέσα στον δολοφόνο. Και στην τελευταία πράξη, η ταύτιση αλλάζει. Περνάς στο πλευρό της Alice, καθώς εκείνη αντιστέκεται στην Pamela και καταφέρνει να επιβιώσει ως το πρωί. Αυτή η μετάβαση — από τον δολοφόνο στον επιζώντα — είναι ίσως η πιο αθόρυβα ριζοσπαστική κίνηση της ταινίας. Ωθεί το κοινό να αλλάξει πλευρά χωρίς καμία προειδοποίηση. Τη μία στιγμή παρακολουθούμε τον κυνηγό. Την επόμενη, βρισκόμαστε στη θέση του θηράματος.
Ένα franchise γεννιέται στο σκοτάδι
Το “Friday the 13th” δεν προσποιείται ότι ανήκει στην υψηλή τέχνη. Όμως, με χαμηλό προϋπολογισμό και πολλαπλές σκηνές φόνων, επηρέασε σημαντικά το είδος του τρόμου. Έδειξε στο Χόλιγουντ πως οι φτηνές, αιματηρές ταινίες μπορούν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη. Δίδαξε στο κοινό ότι κανείς δεν είναι ασφαλής — ακόμη και ο φαινομενικός πρωταγωνιστής μπορεί να πεθάνει. Και καθιέρωσε μια σειρά ταινιών, όπου ο βασικός χαρακτήρας ξεκίνησε εκτός οθόνης και κατέληξε να γίνει σύμβολο.
Ίσως γι’ αυτό το πρωτότυπο εξακολουθεί να στοιχειώνει. Όχι για όσα δείχνει στην οθόνη, αλλά για όσα υπαινίσσεται. Ότι ο θρήνος μπορεί να παραμορφώσει την πραγματικότητα. Ότι η βία λειτουργεί ως κάλυμμα για την αβεβαιότητα. Και ότι, με το κατάλληλο κάδρο, ακόμη και ένα απλό τρικ της κάμερας θυμίζει μαχαιριά στο σκοτάδι.
