Οι Godspeed You! Black Emperor είναι ένα από τα πιο πολιτικά φορτισμένα συγκροτήματα της σύγχρονης μουσικής. Παράλληλα, από την ίδρυσή τους τη δεκαετία του ‘90, οι GY!BE έχουν υπηρετήσει παραπάνω από επάξια τον ήχο του post-rock. Η μουσική τους είναι μοναδική, όπως και η κοινωνική τους στάση. Οι Καναδοί φτιάχνουν μοναδικά ηχοτοπία τα οποία συνδυάζουν με ένα ριζοσπαστικό πολιτικό βάθος. Αυτή η επιλογή, σε αντίθεση με αυτό που πολλοί πιστεύουν, τους έχει χαρίσει ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση.
Και πώς να γίνει διαφορετικά; Είναι εύκολο να κρατάς αποστάσεις από τα πάντα και να μην παίρνεις θέση. Οι GY!BE, όμως, είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Εκτός από το ότι είναι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, έχουν και τεράστιο μουσικό ταλέντο. Έτσι, μετατρέπουν την τέχνη τους σε κάτι περισσότερο από απλή μουσική. Οι δίσκοι τους, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, αποτελούν κάλεσμα για δράση. Δημιουργούν μια αντανάκλαση της αδικίας του κόσμου και μια πρό(σ)κληση να την αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Η εξέλιξή τους, από το ζοφερό ξεκίνημά τους μέχρι τις πρόσφατες κυκλοφορίες, αποτυπώνει έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο χαοτικός, αλλά και που αρχίζει να «φωνάζει».
Αν και δημιουργήθηκαν σε μια περίοδο που χαρακτηριζόταν από αισιοδοξία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η μπάντα είδε μέσα από την επίπλαστη ειρήνη και ευημερία. Διοχέτευσαν την απογοήτευσή τους σε μια μουσική που ήταν τόσο σκοτεινή όσο και προκλητική. Το ντεμπούτο τους, “F# A# ∞”, έθεσε τον τόνο για ολόκληρη την καριέρα τους. Συνέθεσαν κινηματογραφικά ηχοτοπία που δημιουργούσαν μια αίσθηση αποκαλυπτικού τρόμου. Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το “The Dead Flag Blues”, ξεκινά με μια αφήγηση για μια καταρρέουσα κοινωνία, προκαλώντας μια αποπνικτική διάθεση που διαπερνά ολόκληρο το δίσκο.
Αυτή η ικανότητα σύνδεσης σε τόσο ενστικτώδες επίπεδο είναι αυτό που έχει κάνει τη δουλειά των GY!BE να αντέχει
Ο πρώιμος ήχος τους χαρακτηριζόταν από ένα μείγμα πένθιμων εγχόρδων και μελαγχολικών κιθάρων. Αυτά τα στοιχεία συνδυάζονταν για να δημιουργήσουν μια δυστοπική ατμόσφαιρα που έμοιαζε τόσο οικεία όσο και απέραντη, αντανακλώντας το άγχος και την απογοήτευση της εποχής. Κομμάτια όπως το “East Hastings” και το “Providence” δεν ακολουθούσαν τις παραδοσιακές δομές τραγουδιών. Ξεδιπλώνονταν σαν μέρη μιας μεγαλύτερης, χαοτικής συμφωνίας. Αυτή η προσέγγιση ξεχώρισε τους GY!BE από τους «ομοσταβλούς» τους και τους καθιέρωσε ως πρωτοπόρους του post-rock. Σκεφτείτε το αυτό: να είσαι ο πρωτοπόρος ενός ήδη πρωτοποριακού είδους μουσικής.
Μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησαν το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven” το 2000, οι GY!BE είχαν τελειοποιήσει τη φόρμουλά τους. Αυτή που τους ήθελε να μπλέκουν το post-rock με πολιτικό σχολιασμό. Αυτό το διπλό άλμπουμ ήταν ένα συναισθηματικά φορτισμένο αριστούργημα που διεύρυνε τα όρια του ήχου τους. Κάθε ένα από τα τέσσερα κομμάτια, χωρισμένο σε πολλαπλά μέρη, ήταν ένα ταξίδι από μόνο του. Κινείται απρόσκοπτα ανάμεσα σε γαλήνια περάσματα και εκρηκτικά κρεσέντα. Το άλμπουμ δεν ήταν απλώς μια συλλογή τραγουδιών – ήταν μια αφήγηση χωρίς λόγια. Προκαλεί εικόνες ερημικών τοπίων, φευγαλέας ομορφιάς και αποκαλυπτικών κόσμων. Η απουσία στίχων επέτρεπε στους ακροατές να προβάλλουν τις δικές τους εμπειρίες στη μουσική. Αυτή η ικανότητα σύνδεσης σε τόσο ενστικτώδες επίπεδο είναι αυτό που έχει κάνει τη δουλειά των GY!BE να αντέχει, πολύ μετά τον αρχικό θόρυβο των κυκλοφοριών τους.
Είτε κάνεις μουσική που ευχαριστεί τον βασιλιά και την αυλή του, είτε κάνεις μουσική για τους δουλοπάροικους έξω από τα τείχη
Η τέχνη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική τους στάση. Η κριτική τους στον καπιταλισμό, τον πόλεμο και τις κυβερνήσεις είναι ένα «νήμα που ξετυλίγεται» όλη τη δισκογραφία τους. Αυτό φαίνεται έντονα στο άλμπουμ τους “Yanqui U.X.O.” του 2002. Το εξώφυλλο συνέδεε τις δισκογραφικές με τους κατασκευαστές όπλων, υπογραμμίζοντας την περιφρόνησή τους για την εταιρική συνενοχή στη βία. Το άλμπουμ ήταν μια ωμή διαμαρτυρία, χωρίς τα δείγματα προφορικού λόγου που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες δουλειές τους. Ανάγκαζε τους ακροατές να εμπλακούν άμεσα με το «βάρος» της μουσικής.
Σε συνέντευξή του το συγκρότημα διατύπωσε την πολιτική του φιλοσοφία: «Όλη η μουσική είναι πολιτική, σωστά; Είτε κάνεις μουσική που ευχαριστεί τον βασιλιά και την αυλή του, είτε κάνεις μουσική για τους δουλοπάροικους έξω από τα τείχη». Αυτό το ήθος καθοδηγεί όλη την προσέγγισή τους, από την άρνησή τους να συμμορφωθούν με τα πρότυπα της μουσικής βιομηχανίας – δεν υπάρχει frontman, δεν υπάρχουν φωτογραφίες στον Τύπο και ελάχιστες συνεντεύξεις – μέχρι τη δομή της μουσικής τους, που μοιάζει με κραυγή μάχης ενάντια στον εφησυχασμό.
Μετά από μια δεκαετή παύση, οι GY!BE επέστρεψαν το 2012 με το “‘Allelujah! Don‘t Bend! Ascend!”, ένα άλμπουμ που επανεξετάζει ημιτελές υλικό τους από τις αρχές του 2000. Ο δίσκος, που κυκλοφόρησε με λίγες φανφάρες, σηματοδότησε μια θριαμβευτική επιστροφή. Συνδυάζει τον χαρακτηριστικό τους ήχο με μια ανανεωμένη επιτακτικότητα. Κομμάτια όπως το “Mladic” και το “We Drift Like Worried Fire” αποτύπωσαν το χάος ενός κόσμου σε κρίση. Αντικατοπτρίζουν την εξέλιξη του συγκροτήματος και την κατάσταση της παγκόσμιας πολιτικής. Η μουσική τους έμοιαζε με άμεση απάντηση στις κλιμακούμενες εντάσεις, από την οικονομική κατάρρευση μέχρι τον αυξανόμενο αυταρχισμό.
Αυτό που κάνει τους GY!BE να ξεχωρίζουν είναι η ικανότητά τους να δημιουργούν μουσική που αισθάνεται τόσο προσωπική όσο και καθολικά ηχηρή
Τα επόμενα άλμπουμ τους, όπως τα “Asunder, Sweet and Other Distress” και “Luciferian Towers”, συνέχισαν να εξερευνούν θέματα αντίστασης. Το “Luciferian Towers” ξεχώρισε για την πιο μελωδική του προσέγγιση. Συνδυάζει έναν anthemic ήχο με πολιτικές δηλώσεις. Το μανιφέστο που συνόδευε το άλμπουμ ζητούσε την κατάργηση των συνόρων και το τέλος του βιομηχανικού συμπλέγματος φυλακών, δείχνοντας τη βαθιά δέσμευση του συγκροτήματος στη ριζοσπαστική πολιτική του θέση.
Το τελευταίο τους άλμπουμ, “G_d‘s Pee AT STATE‘S END!”, που κυκλοφόρησε το 2021, μοιάζει με το αποκορύφωμα όσων οι GY!BE έχτιζαν. Είναι μια αποτύπωση της κατάστασης της εποχής – πανδημία, πολιτική αναταραχή και κλιματική κρίση – και ένα κάλεσμα για δράση. Τα ηχοτοπία του άλμπουμ ταλαντεύονται μεταξύ απόγνωσης και οργής. Αποτυπώνουν τα σύνθετα συναισθήματα που προκαλεί το να ζει κανείς σε μια εποχή πρωτοφανούς αναταραχής. Συνθέσεις όπως “Government Came” και “Fire at Static Valley” μοιάζουν με ηχητικά πεδία μάχης, όπου η ελπίδα και η απελπισία συγκρούονται σε έναν αδυσώπητο αγώνα.
Αυτό που κάνει τους GY!BE να ξεχωρίζουν είναι η ικανότητά τους να δημιουργούν μουσική που αισθάνεται τόσο προσωπική όσο και καθολικά ηχηρή. Δεν είναι απλά ένα συγκρότημα, είναι μια συλλογική φωνή ενάντια στις αδικίες του σύγχρονου κόσμου. Σε μια εποχή όπου η μουσική συχνά μοιάζει αναλώσιμη, οι GY!BE αποδεικνύουν τη δύναμη της τέχνης που αρνείται να συμμορφωθεί. Το έργο τους είναι μια υπενθύμιση ότι η μουσική μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Μπορεί να είναι εργαλείο αντίστασης, αμφισβήτησης του status quo και σύνδεσης των ανθρώπων πέρα από τις γραμμές που τους χωρίζουν. Για αυτό, η κουβέντα για τους GY!BE δεν αφορά μόνο την εξέλιξη ενός συγκροτήματος. Θα αφορά πάντα τη δύναμη της μουσικής να διαμορφώνει, να προκαλεί και να εμπνέει.