Track#1 Ο Ταφ Λάθος με πάθος κυκλοφορεί στο βάθος της μαύρης ύλης, όπως εκείνοι οι πρώτοι τολμητίες εξερευνητές της μεγαλούπολης που διατείνονταν ότι στήνουν εξεγέρσεις και γιορτές στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας: οι λεττριστές/lettristes και οι καταστασιακοί/situationnistes.
Με όχημα το hip-hop, ο Πάνος Κυριακού, αυτός ο τρομερός απόγονος του Αρθούρου Ρεμπώ, πυρπολεί θέσφατα και βεβαιότητες, αντιτάσσοντας μιαν επιθετική, αλλά εξόχως ευγενική ποίηση, στα δουλικά των άκαμπτων πεποιθήσεων. Ξέρει να μιλάει για τη γενιά του, να δίνει φωνή σε όσους δεν έχουν, να πλάθει όνειρα που τα βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά. Γράφει/ιερουργεί: «Είμαστε τα παιδιά της νέας εποχής! / Οι γροθιές μας, τα πιστεύω μας κι οι ουλές γράφουν στα μάτια. / Στο κήπο της Εδέμ κλεισμένοι, ευλογημένοι στην κατάρα /Έχουμε όλοι από ένα φύλακα δραπέτη /Το στέκι τους, η οδός της αμαρτίας, πάνω απ’ της κόλασης τη στέγη».
Με τα τραγούδια του σκηνοθετεί ασπρόμαυρες αβανγκάρντ ταινίες μικρού μήκους, συνομιλεί με τις προσωπικότητες που τον διέπλασαν, διαμορφώνοντας το δικό του ξεχωριστό ύφος με την υφή και την ύλη νεολυρικών, νεορομαντικών μανιφέστων. «Τ᾽ αληθινά μας πλάνα κι όνειρα δε μοντάρονται από το πρόγραμμα / Όσο ψηλά κι αν πήγα πάντα το κάτω θυμόμουνα / Και πάλι ο ίδιος θα ᾽θελα να ᾽μουν άμα γεννιόμουνα / Για να ᾽χα χρόνο κι άλλο να δω τι σκατά σκεφτόμουνα».
Το βιογραφικό του, μεστό και περιεκτικό, λέει: Ο Ταφ Λάθος (Κυριακού Παναγιώτης) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 24 Φεβρουαρίου του 1987, και είναι MC, beatmaker, παραγωγός και μηχανικός ήχου. Για μένα, ας επιμείνω, είναι ένας δυναμικός ποιητής των λέξεων και των ήχων.
Track#2 «Είναι σε τροχιά οι δορυφόροι μας / Και καταγράφουν αστεροειδείς / Κάθε σου ευχή είναι στο διάστημα / Σκουπίδι αστρικής χωματερής». Τα Echo Tides με ταξιδεύουν από την Κυψέλη στο Λονδίνο κι από κει στην Ανδρομέδα και με ξαναγυρίζουν στην Κυψέλη. Με ταξιδεύουν στο χρόνο, στο Λονδίνο των έιτιζ, πλάι στη Σούζι και τα Ξωτικά που στοίχειωναν τη φλεγόμενη νιότη μας. Είναι κάτι σαν τους desesperados της ελπίδας που ενέπνεαν φιλοσόφους όπως ο Theodor Adorno και ο Walter Benjamin. Παίζουν σκληρά παιχνίδια με το post-punk, με μιαν αίσθηση παρανομίας, με έλλογες αποκλίσεις από έναν παλιακό πια ορθολογισμό. Ανοίγονται σε ορίζοντες επικίνδυνους, αλλά γόνιμα ποιητικούς.
Μπαινοβγάνουν στις καλύτερες σελίδες επιστημονικής φαντασίας, γλυκά αλλά πολύ αγριεμένα επίσης ανεψούδια του Philip K. Dick και του Norman Spinrad, θυμάσαι; «Εδώ κάνεις ποτέ δεν ξέρει το όνομα σου / Εδώ ποτέ δε σε ακούει κανείς / Εδώ μια μαύρη τρύπα θέλει την καρδιά σου / Εδώ ποτέ δεν σε ακούει κανείς / Έσπασαν τα τζάμια τα σκυλόψαρα / Και στο κρεβάτι ψάχνουν να με βρουν / Όμως πια κοιμάμαι στο μπαλκόνι μου / Και με ζηλεύουνε που δεν μπορούν». Μια ηλεκτρονική σκυταλοδρομία σε φαντασιακά στάδια, τα Echo Tides γίνονται οι ανεπίσημοι χαρτογράφοι της μεγαλούπολης. Και κάτι πολύ ωραίο και σημαντικό: τους ακούς και χορεύεις ξέφρενα σε άλλα τοπία, σε άλλα δευτερόλεπτα, σε άλλες χωροχρονικές διαστάσεις.
Track#3 «Τα εγγόνια της μητρόπολης πηγαίνουν σούπερ μάρκετ στο κρεβάτι παίζουν σετ και στα σαλόνια εστέτ σκορ με φάλτσο, σουλάτσο και στ’ αυτιά ακούει γκάτσο διαβάζουν καρυωτάκη κι ύστερα οπάπ διπλό μαχαίρια στα μπούτια και χτυπημένες γροθιές αν δεν υπάρχει ο έρωτας, γιατί έχω ουλές; Σου λέω θέλω απόδειξη ότι το άπειρο υπάρχει απαντάς η περίμετρος είναι 2πr». Έτσι το θέλω, με στίξη ελάχιστη, με μικρά γράμματα, δίχως κεφαλαία, μια ροή σε κύτταρα και νευρώνες, έχουμε και εδώ ποίηση στιβαρή και ζόρικη που βγαίνει από τα σπλάχνα της συνοικίας.
Ναι, ναι, και πάλι, ναι, Διακοπές στην Αθήνα, όπως κάνω εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, πιστός κι εγώ στης Κυψέλης τον Αύγουστο, μαζί με το Όραμα του Νικόλα Τριανταφυλλίδη, πάνω-κάτω η Πατησίων έλεγε η Κατερίνα Γώγου, αενάως στους αιώνιους λαβυρίνθους της Κυψέλης, λέμε εμείς, στα ταμπούρια της Ταινιοθήκης τ᾽ Ουρανού, στην Φανκυψέλη, στο Νέο Άλαμουτ, στην Αγίας Ζώνης, στο Λυσσιατρείο, στο Λουζιτάνια όταν ρόκαρε η μπάντα Σπυριδούλα, το 1977, στα Οχυρώματα της νέας Ροκενρόλας, παίζοντας απανωτές παρτίδες σκάκι με τον Ζόφο, κι όλες να τις κερδίζουμε εμείς, και οι Sci-Fi River με τους στακάτους ρυθμούς και τις σταράτες λέξεις τους, «σου λέω το ᾽παιξα άσσο, κι εσύ μου λες με των πο μπαλκόνι στην αγίας ζώνης, σκάκι και δυο ρεπό οι αγκαλιές και το κλάμα δεν ειν’ γι’ αφού έχουμε πιει κι ο αστροναύτης στο τραπέζι κάνει την προσε[υ]χή», enjoy!
Track #4 O Kristof παίζει στα δάχτυλα την pop κουλτούρα, ζωγραφίζει με μαρκαδόρους συναισθήματα και συγκινήσεις, κι αυτές οι ζωγραφιές γίνονται οι παρτιτούρες των τρίλεπτων ύμνων του στην αθωότητα, γίνονται ηλεκτρονικές άριες του 21ου αιώνα. Ο Kristof διαλύει λέξεις στο νερό, φέρνει τους εικαστικούς του ήρωες στις Σκληρές Ινδίες, εδώ απέναντί μου, στην Οδό Σπετσών, στον δρόμο που δεν χωρούσαν να μπουν τα τανκς, στον δρόμο που είναι εικαστικό έργο από μόνος του. Ο Kristof γίνεται, γιατί θέλει και μπορεί, ένας τρυφερός φιλόσοφος, γίνεται ο πιτσιρικάς φιλόσοφος της τρυφερότητας, της ενσυναίσθησης, της ευφρόσυνης αφροσύνης, σε μια πόλη που καταστρέφεται εδώ κι εκεί, αλλά και συνάμα αναγεννιέται εδώ κι εκεί.
Ακούστε: «(Φιλοσοφία κι αγάπης χορικά, γερμανικά κινήματα όλα εξπρεσσιονιστικά, νέα αντικειμενικότητα και νταντά, απωθώ θεωρήματα μαθηματικά, φυσικής πειράματα, άπωση και έλξη, χημεία ή πώς να αλλάξεις το ph, απόσταση απόλυτα ακριβής, μουσική οδηγία διαισθητικής μηχανικής —μη πατάς το πεντάλ— κύμα σφορτσάντο, συναστρία στη φα, εμείς και ο κόσμος, ο κόσμος ή εμείς, γεωμετρία ισορροπία ο διαβήτης διαιτητής, θυμάμαι θυμάσαι πως καλύπτουν τα κενά, οι γρίφοι μου λύνονται τηλεπαθητικά, σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα ένα — Κι εμείς ολοένα Πιο κοντά ή μακριά;)»