Ο Bong Joon-ho επιστρέφει μετά το “Parasite” με μια sci-fi μαύρη κωμωδία που μοιάζει να αψηφά κάθε πιθανή κατηγοριοποίηση. Το “Mickey 17” είναι μια καυστική ματιά στη φύση της ύπαρξης, την εταιρική εκμετάλλευση και το ανελέητο κυνήγι της αποικιοκρατίας στο διάστημα. Η ταινία μεταφέρει τον θεατή σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη ζωή έχει μετατραπεί σε αναλώσιμη πρώτη ύλη, στον βωμό του ψέματος του “γενικότερου καλού”.
Η πλοκή δεν χτίζεται γύρω από ανατροπές ή δράση, αλλά γύρω από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πρωταγωνιστής.
Ο Robert Pattinson αναλαμβάνει τον ρόλο του Mickey Barnes, ενός “Αναλώσιμου”, του οποίου το καθήκον είναι να πεθαίνει ξανά και ξανά, στην προσπάθεια αποικισμού του πλανήτη Niflheim. Ο Mickey επιστρέφει κλωνοποιημένος κάθε φορά, διατηρώντας όλες τις μνήμες του. Το πρόβλημα ξεκινά όταν επιστρέφει από μια αποστολή που θεωρητικά τον είχε σκοτώσει για 17η φορά και ανακαλύπτει πως έχει ήδη δημιουργηθεί ο Mickey 18. Από εκεί και πέρα, τα πάντα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα, καθώς η ύπαρξη δύο Mickey αποτελεί έγκλημα που επιφέρει την οριστική διαγραφή και των δύο.
Ο Bong χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη συνθήκη για να στήσει ένα κωμικοτραγικό σύμπαν γεμάτο γκροτέσκες φιγούρες και καυστική κοινωνική κριτική. Δεν ενδιαφέρεται για μια παραδοσιακή αφηγηματική δομή. Δεν χτίζει την πλοκή γύρω από ανατροπές ή δράση, αλλά γύρω από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πρωταγωνιστής. Η εμφάνιση του Mickey 18, αντί για αγωνία, φέρνει ένα μίγμα ειρωνείας και φιλοσοφικής αναζήτησης.
Ο Pattinson σηκώνει στους ώμους του ένα δύσκολο έργο. Υποδύεται διαφορετικές εκδοχές του ίδιου χαρακτήρα, αλλά καταφέρνει να διαφοροποιήσει την κάθε μία με μικρές λεπτομέρειες. Ο Mickey 17 είναι πιο διστακτικός, αρχίζει να αναρωτιέται για τη φύση της ύπαρξής του. Ο Mickey 18, από την άλλη, είναι πιο κυνικός, πιο σκληρός, έτοιμος να επιβιώσει με κάθε κόστος. Αυτή η σύγκρουση δεν παρουσιάζεται ως μια τυπική μάχη, αλλά ως μια μεταφορά για την ανθρώπινη ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό.
Η σκόπιμα ελλειπτική αφήγηση μπορεί να αφήσει θεατές με την αίσθηση ότι η ταινία δεν δίνει αρκετές απαντήσεις.
Ενσαρκώνει την απογοήτευση, την παράνοια, αλλά και το μαύρο χιούμορ του ήρωα με τρόπο που κάνει κάθε σκηνή να λειτουργεί, ακόμα και όταν η πλοκή δεν το υποστηρίζει απόλυτα. Μιλώντας για την πλοκή, να πω εδώ πως το Mickey 17 δεν είναι ταινία για όλους. Η σκόπιμα ελλειπτική αφήγηση μπορεί να αφήσει θεατές με την αίσθηση ότι η ταινία δεν δίνει αρκετές απαντήσεις. Οι χαρακτήρες πέρα από τον Mickey δεν έχουν πάντα τον χώρο που θα άξιζαν, με την Naomi Ackie και τον Steven Yeun να μένουν σε δεύτερο πλάνο, παρά τις ερμηνευτικές τους δυνατότητες.
Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Mark Ruffalo για εμένα. Εδώ, υποδύεται τον Kenneth Marshall, έναν αποτυχημένο πολιτικό που βλέπει την αποικία ως προσωπικό του βασίλειο. Περιβάλλεται από αφοσιωμένους, σχεδόν θρησκόληπτους οπαδούς, που δεν έχουν πρόβλημα να ακολουθούν εντολές όσο υπάρχει η υπόσχεση ενός νέου παραδείσου. Στο πλάι του, η Toni Collette δίνει μια εξίσου εκκεντρική ερμηνεία ως η σύζυγός του, μια φιγούρα που συνδυάζει την κοινωνική υποκρισία με την απερίγραπτη αφέλεια.
Η ταινία μπορεί να ξενίσει σε όσους περιμένουν μια κλασική sci-fi περιπέτεια. Δεν ενδιαφέρεται να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις ή να κλείσει όλες τις αφηγηματικές της γραμμές. Ο Bong χτίζει έναν κόσμο γεμάτο αμφισημία, όπου το χιούμορ συναντά τη δυστοπία και η ειρωνεία συνυπάρχει με την υπαρξιακή αγωνία. Η ταινία μιλά για την ανθρώπινη κατάσταση, αλλά δεν παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά σοβαρά. Αυτή η ισορροπία είναι που την κάνει τόσο ιδιαίτερη.
Ο Pattinson σηκώνει στους ώμους του ένα δύσκολο έργο και είναι εξαιρετικός ερμηνευτικά.
Ο Bong συνεχίζει να πειραματίζεται με τις ταινίες του, αλλά εδώ δεν έχει το σφιχτοδεμένο αφηγηματικό πλαίσιο του “Parasite” ή την ξεκάθαρη ταξική αλληγορία του “Snowpiercer”. Αντίθετα, το “Mickey 17” λειτουργεί περισσότερο σαν ένα φουτουριστικό παραμύθι, με στοιχεία που θυμίζουν τις sci-fi σάτιρες των 70s. Το χιούμορ είναι συχνά μακάβριο, με την ταινία να μην παίρνει ποτέ τον εαυτό της απόλυτα σοβαρά. Και ίσως αυτό το κομμάτι να μην σας εντυπωσιάσει.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το οπτικό κομμάτι της ταινίας. Ο παγωμένος κόσμος του Niflheim αποτυπώνεται με έναν τρόπο που προκαλεί δέος και ταυτόχρονα τρόμο. Οι εσωτερικοί χώροι της αποικίας είναι αποστειρωμένοι, ψυχροί, θυμίζοντας περισσότερο ένα εταιρικό γραφείο παρά ένα νέο ξεκίνημα για την ανθρωπότητα. Οι σκηνές δράσης είναι λιγότερες από όσες θα περίμενε κανείς, αλλά η ταινία δεν τις έχει ανάγκη. Η ένταση δημιουργείται μέσα από τις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων, τις ειρωνικές ατάκες και τη διαρκή αίσθηση πως η κατάσταση είναι καταδικασμένη να εκραγεί.
Η πραγματική δυστοπία δεν βρίσκεται στο διάστημα. Βρίσκεται στον τρόπο που επιλέγουμε να πορευτούμε ως είδος.
Το “Mickey 17” μπορεί να μην έχει την αφηγηματική ακρίβεια του “Parasite”, αλλά είναι μια ταινία που τολμά να είναι παράξενη, προκλητική και βαθιά προσωπική. Δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με απλή θεαματικότητα, αλλά με τις ιδέες της. Στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι μόνο η εικόνα ενός παγωμένου κόσμου ή οι απολαυστικά παράδοξες ερμηνείες, αλλά η αίσθηση ότι η πραγματική δυστοπία δεν βρίσκεται στο διάστημα. Βρίσκεται στον τρόπο που επιλέγουμε να πορευτούμε ως είδος.
Ο Bong δεν κάνει απλώς μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Παρά τα όποια προβλήματα, δημιουργεί ένα κινηματογραφικό θέαμα, μέσα στο οποίο περικλείει τις ψευδαισθήσεις της προόδου και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της εξουσίας. Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, το “Mickey 17” καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικό, θλιβερό και εξαιρετικά διορατικό.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Mickey 17
Year: 2025
Duration: 137′
Genre: Sci-Fi, Dark Comedy
Director: Bong Joon-ho
Robert Pattinson, Naomi Ackie, Steven Yeun, Mark Ruffalo, Toni Collette, Holliday Grainger, Anamaria Vartolomei, Thomas Turgoose, Angus Imrie, Cameron Britton, Patsy Ferran, Daniel Henshall, Steve Park, Tim Key.
Mickey 17
O Bong Joon-ho δημιουργεί ένα κινηματογραφικό θέαμα, μέσα στο οποίο περικλείει τις ψευδαισθήσεις της προόδου και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της εξουσίας. Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, το "Mickey 17" καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικό, θλιβερό και εξαιρετικά διορατικό.
