Ο τρόπος με τον οποίο το δίδυμο των Menahem Golan και Yoram Globus προσέγγισαν τον κινηματογράφο μοιάζει να μην έχει προηγούμενο. Πόνταραν τα πάντα σε ιδέες που αφορούσαν είτε τον κινηματογράφο δράσης είτε ορισμένα από τα τρέχοντα pop ζητήματα της Αμερικής, τα γυρνούσαν σε ταινίες με ελάχιστα μέσα και αμέσως μετά προχωρούσαν στην επόμενη παραγωγή τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ταινίες που μπορεί να φαντάζουν γελοίες στο μέσο θεατή αλλά που φανερώνουν τη διάθεση δύο παραγωγών να τα παίξουν όλα για όλα. Πολλοί ενδεχομένως να έχουν αντιρρήσεις αλλά για να τους δω να βγάζουν ταινία για το breakdancing ή μια ταινία δράσης με τον Chuck Norris να ξυλοφορτώνει νίντζα προτού κυκλοφορήσουν ένα “Runaway Train” και μόνο τότε θα δεχτώ την άποψή τους ως έγκυρη.
-Λοιπόν, είναι μια νεαρή γυναίκα, η οποία δουλεύει ως τηλεφωνήτρια.
–Και είναι και δασκάλα αεροβικής.
-Ναι σωστά, είναι και δασκάλα αεροβικής. Και είναι καλή, πολύ καλή στην αεροβική. Μεχρι που, εμ…
–Καταλαμβάνεται από ένα πνεύμα.
–Ναι ναι, αυτό είναι, καταλαμβάνεται από ένα πνεύμα, το πνεύμα ενός νίντζα για την ακρίβεια που έχει πεθάνει.
-Δεν πέθανε όμως πριν πολλά χρόνια, πέθανε τώρα, και τον βρήκε αυτή.
–Ναι, τον σκότωσαν… αστυνομικοί. Αυτό είναι, ναι, αστυνομικοί. Και ο νίντζα θέλει να εκδικηθεί οπότε καταλαμβάνει το σώμα της. Αλλά σιγά σιγά αυτή…. Εμ…
-Ναι… Εμ… Αρχίζει και έχει παράξενες συμπεριφορές και ψάχνουν να βρουν τι έχει.
–Βεβαίως, ψάχνουν να βρουν τι έχει και… ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ. ΕΝΑΝ ΙΑΠΩΝΑ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ.
-Ο ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΝΙΝΤΖΑ
–ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ… εμμμ… τους λέει πως πρέπει να… ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΝΙΝΤΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΡΑ.
-ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΝΙΝΤΖΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ, ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΤΡΑ.
–ΣΑΦΩΣ. Το τέλος βέβαια δε θα σας το πούμε γιατί… χεχ… ξέρετε, ποιο το νόημα τώρα; Θα δείτε και θα πάθετε πλάκα.
Ειλικρινά στον παραπάνω διάλογο δε βρίσκω ούτε μια λέξη που να μην ανταποκρίνεται τόσο στο κλίμα της ταινίας όσο και στη νοοτροπία της η οποία όσο περνά η ώρα γίνεται ολοένα και πιο εξωφρενική. Νίντζα, αεροβική, κατάρες, αναστάσεις, κόντρες μεταξύ φατριών, σπαθιά που λάμπουν. Ό,τι στο μυαλό μου συνοψίζει τη διασκεδαστική πλευρά του cheesy ’80s κινηματογράφου που έχει δυναμικό παρόν σε βαθμό να οδηγεί τους φανς σε απόλυτο ντελίριο.
Πιστό στην παράδοση της Cannon, το ανεκδιήγητο σε κάθε επίπεδο σενάριο συνδυάζει με αυτό το μαγευτικό τρόπο ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα όπως τους νίντζα με τον Εξορκιστή και καταλήγει να μη βγάζει κανένα νόημα αλλά παραμένει πρωτοφανώς διασκεδαστικό. Και η low budget προσέγγιση της σκηνοθεσίας δικαιώνει το αποτέλεσμα με τρόπο που η ταινία περνά στη σφαίρα του μυθικού. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν Ninja 1 και Ninja 2 για να προηγηθούν και να χτίσουν την εποποιία της.
Όσο και να μην υπάρχει όμως, “Ninja 1” και “Ninja 2”, άλλο τόσο υπάρχουν δύο ονόματα τα οποία καθιστούν άχρηστη οιαδήποτε άλλη συζήτηση σχετικά με την ταινία. Από τη μια μεριά ο υπεράνω περιγραφής και κριτικής Shô Kosugi, ο Ιάπωνας σταρ ο οποίος διέπρεψε στο ρόλο του νίντζα και ταύτισε το όνομά του τόσο με την Cannon όσο και με όλο το νιντζικό φιλμικό ιδίωμα. Από την άλλη η χορεύτρια Lucinda Dickey στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία στη συνέχεια θα εμφανιζόταν σε άλλα έπη της Cannon όπως το “Breakin’” που σχετίζεται με το προαναφερθέν breakdance και το sequel του, “Breakin’ 2: Electric Boogaloo” το οποίο είναι συνώνυμο του κακού sequel ήδη από τον τίτλο του. Αν αυτά τα δύο ονόματα και τα βιογραφικά τους δεν είναι αρκετά ώστε να σπεύσετε στην αίθουσα, ακόμα κι αν δεν ξέρετε για τι μιλάμε, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Το “Ninja III: The Domination” είναι μια πραγματικά ΚΑΛΗ κακή ταινία που σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε, να σχολιάσουμε ζωντανά με συναίσθημα κερκίδας και με μπροστάρηδες τους απόλυτους αρμόδιους. Οι τρεις σωματοφύλακες του κακού κινηματογράφου, οι δύο από τους τρεις άνθρωπους πίσω από το σημαντικότερο (αν όχι το μόνο) ελληνόφωνο podcast για τον B και Ζ κινηματογράφο, The Film Pit, οι κύριοι Μάκης Παπασημακόπουλος, Στέλιος Καρακάσης (απουσία του σημαντικότατου Αχιλλέα Χαρμπίλα) θα προλογίσουν αυτό το μεγαλούργημα και θα κρατήσουν τα μπόσικα σε ένα ζωντανό σχολιασμό στον οποίο είμαστε προσκεκλημένοι. Πώς μπορείτε να το αρνηθείτε δηλαδή; Θα εύχεστε να υπήρχε και “Ninja 1” και “Ninja 2” μετά μπας και τριτώσει η απόλαυση αλλά μην είμεθα και πλεονέκτες.
