Οι Overkill έχουν μπει στην κατηγορία του βετεράνου και όχι πρόσφατα. Αφήνουν «καμένη γη» στο διάβα τους για πάνω από 35 χρόνια. Ο Βετεράνος στο μυαλό του κοινού νου αντιστοιχεί με εικόνες μεσόκοπων σαπιοκοιλιών. Χυμένοι στον καναπέ, πιτζαμάτοι μπροστά στην τηλεόραση, χαζεύουν χωρίς καν να γνωρίζουν το λόγο, εκπομπές reality. Αφού λαγοκοιμούνται μπροστά στο αναμμένο χαζοκούτι, να σηκώνονται 4-5 φορές μέσα στη νύχτα για να ξελαφρώσουν τη φούσκα τους.
Όχι, οι Overkill δεν είναι ο βετεράνος που έχεις συνηθίσει. Στο μυαλό μου τα σκληρά τυπάκια από το New Jersey τα έχω πλάσει περισσότερο σαν βετεράνους τύπου Ράμπο. Βετεράνους που στέκονται αγέρωχοι και σκληρόπετσοι επί χρόνια στο πεδίο των μαχών αφουγκραζόμενοι τον αγέρα του πολέμου.
Το μέτρημα του χρόνου χάθηκε. Έτη ένδοξα έδωσαν τη σκυτάλη σε δύσκολα που τους βρήκε from the underground and below όταν και παίζονταν στη ρουλέτα η επιβίωσή τους. Το heavy/thrash τους -άλλοτε με τη φλόγα δέκα ηλίων και άλλοτε με φλόγα από γκαζάκι που ψήνει καφέ (στα πιο αποπροσανατολισμένα ‘90s)- δε σταμάτησε να καίει. Το αποτέλεσμα; Έχουν φτάσει στο φετινή 20η full length κυκλοφορία με τον τίτλο “Scorched”.
Αναντίρρητα εντυπωσιακό επίτευγμα για Αμερικάνους θρασάδες όταν πολλοί συνάδελφοί τους έκαναν μεγάλα διαλείμματα από το προσκήνιο. Οι Overkill εκεί, βράχος. Από το 2010 με το “Ironbound” είναι από τις ελάχιστες μπάντες των ‘80s που κυκλοφορούν δίσκους με τέτοια συνέπεια και ρυθμό. Για να σας προλάβω, όχι δε κυκλοφορούν και τις… κλανιές τους, αντιθέτως.
Σαν οπαδός των Overkill θα χάσεις περισσότερα με το να μην αγοράσεις το Scorched
Φτάνουμε στο 2023 και το “Scorched”΄είναι στα δισκοπωλεία. Το βασικό ερώτημα είναι αν έχει αγοραστική αξία. Η απάντηση είναι άμεση και κάπως ωμή. Αν είσαι νέος οπαδός του metal την ημέρα της κυκλοφορίας του “Scorched” θα περίμενες στην ουρά για το… νέο Metallica, δεδομένου ότι κυκλοφόρησε την ίδια ημερομηνία.
Σαν οπαδός των Overkill θα χάσεις περισσότερα αν δεν το αγοράσεις. Μεγάλε μας υποχρέωσες, τέτοιο response ούτε ο υπεύθυνος τύπου της κυβέρνησης μετά από καταστροφή να ήσουν. Κάνω το ξεκίνημα πρώτα με τα άσχημα νέα και εξηγούμαι. Δεν ήταν πολλές οι φορές αλλά ούτε και λίγες όταν η ξινίλα της επανάληψης χάιδεψε το νευρικό μου σύστημα. Ύστερα από είκοσι άλμπουμ το περιμένεις όπως ο μαθητής το διαγώνισμα.
Στην πραγματικότητα το περιμένεις σε μεγαλύτερες δόσεις. Την επανάληψη την εντοπίζεις αν έχεις περάσει μερικές δεκάδες ώρες κάνοντας headbanging στο moshpit της μουσικής των Overkill και των συναδέλφων τους. ACDC-ίζει το “Scorched” σε σχέση με τους προκατόχους του υπό την έννοια του κοινού παρονομαστή που έχει τουλάχιστον με τις κυκλοφορίες από τα ‘10s και έπειτα.
Η εικόνα του κοινότυπου δεν κάνει εξαίρεση ούτε στο εξώφυλλο που είναι μεν άκρως μεταλλικό, ωστόσο είναι τόσο μα τόσο random. Δε θα έπεφτα από τα σύννεφα αν σχεδιάστηκε με χρήση του AI. Μετά από κοντά σαράντα χρόνια παρουσίας θεωρώ φυσιολογικό σε κάποιους τομείς να αφήνεσαι στον αυτόματο πιλότο. Εν ολίγοις αν δεν σε κέρδισαν οι Overkill των τελευταίων 13 χρόνων, αδύνατο να σε κερδίσουν με το “Scorched”.
Το 2023 οι Overkill φέρνουν στο metal τους την old school προσέγγιση στο μοντέρνο κόσμο εκεί έξω
Όπως προανέφερα δε φέρνουν στο τραπέζι κάτι καινοτόμο με τη συνθετική δεκάδα που προσφέρουν. Ένα ακόμα ερώτημα που γεννιέται είναι αν μας ενδιαφέρει το αν θα πειραματιστούν με τα αυτιά μας ο D.D., o Bobby και η υπόλοιπη τριάδα. Σαν Γιώργος απόλαυσα τα 9 στα 10 τραγούδια από όλες τις πλευρές.
Το δέκατο είναι και το κομμάτι που ρίχνει αυλαία. Το “Bag o’Bones” θα μπορούσε να είναι μέρος του σκελετού του “Slave to the Grind” των Skid Row. Σαν bonus track ηχεί και δε βλέπω πολλούς λόγους ύπαρξης. Εννέα στα δέκα λοιπόν και εδώ δικαιολογείται το ότι θα χάσεις περισσότερα αν δεν αγοράσεις ή στην τελική δεν ακούσεις με κάποιο τρόπο το 20ο άλμπουμ του καταστροφικού κουιντέτου από τον φτωχό συγγενή της Νέας Υόρκης. Το 2023 οι Overkill φέρνουν στο metal τους την old school προσέγγιση στο μοντέρνο κόσμο εκεί έξω.
Το σήμα κατατεθέν thrash από το New Jersey καλά κρατεί και δεν αργεί να κάνει αισθητή την παρουσία του. Ο εναρκτήριος ομώνυμος ύμνος βάζει… κάτω τα υπόλοιπα τραγούδια σε διάρκεια. Θέλει καλαμπαλίκια για να παίζεις thrash και να ξεκινάς το νιοστό σου δίσκο με ένα κομμάτι κοντά στα εξίμιση λεπτά. Αλλά το ”Scorched” διαθέτει όλα τα ποιοτικά και πλούσια σε μεταλλικά στοιχεία της μουσικής των βετεράνων. Ρυθμοί γεμάτοι νεύρο (αν και λίγο πιο mid tempo). Ρεφραίν που σου κάθεται πιο εύκολα από τσίχλα στο μαλλί και τη μπάντα σε δαιμονιώδη κατάσταση. Δεν το επέλεξαν τυχαία και μετά από λοταρία για βιντεοκλίπ.
Το Scorched έχει απόσταση τεσσάρων ετών από τον προκάτοχό του, το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία των Overkill
Ο χειρουργός (“The Surgeon”) ακολουθεί με γοργά βήματα και περιμένει να σε δεχθεί στο τραπέζι του. Πρόκειται για το τραγούδι – δόλωμα που «πέταξαν» πρώτα-πρώτα στον Τύπο. Γευστικό, εύκολα σε κάνει να «τσιμπήσεις», κινούμενο στα γνωστά μονοπάτια τους. Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τα gang vocals που προβάλλουν μια ενότητα. Τα πολύ γρήγορα κομμάτια του “Scorched” επίσης είναι από τα στοιχεία που θα απολαύσεις, διότι δε χάθηκε η μελωδία τους λόγω ταχύτητας.
Κοινό το μοτίβο στα “Goin’ Home”, “Won’t coming back”, “Harder They Fall”, “Know Her Name”. Εντούτοις είναι συνθέσεις που θα σου σπάσουν τον σβέρκο με το χαμόγελο στο στόμα. To “Goin’ Home” είναι το αγαπημένο του φρόντμαν Bobbly “Blitz” και δεν έχει άδικο αφού όταν το ακούω με πηγαίνει στα γνωστά συνθετικά λημέρια των Overkill. Στο πνευματικό τους σπίτι. Μελωδίες και κιθαριστικά leads ζωγραφίζουν ολούθε στο “Scorched”. Ενδιαφέρον συγκεντρώνει το επιβλητικό “Twist of the Weak” και το σαμπαθικό “Fever”. Το πρώτο με τις αναπάντεχες ψαλμωδίες που σπάνια ως καθόλου συναντάς στο αμερικάνικο σχήμα και το δεύτερο χτισμένο πάνω σε δραματικό υπόβαθρο χωρίς να χάνει σε ένταση.
Είχαν ένα πακτωλό ιδεών τον οποίο μετουσίωσαν σε κάτι χειροπιαστό μέσα σε βάθος μιας τετραετίας. Το μεγαλύτερο διάστημα από άλμπουμ σε άλμπουμ στην ιστορία τους. “Βοήθησε” και η καραντίνα, που πήγε πίσω τη μπάντα δημιουργώντας δυσφορία με το ατελείωτο γράψε – σβήσε. Οι ίδιοι παραδέχθηκαν πως μέχρι και τη μίξη, στο παρά πέντε δηλαδή, προχωρούσαν σε αλλαγές.
Η μεγάλη νίκη του “Scorched” είναι πως δίνει έξτρα «πολεμικό υλικό» στο ήδη εκτενές οπλοστάσιο των Overkill|
Ο Ellsworth επηρεάστηκε περισσότερο, ένα στοιχείο που βγάζει μάτια στιχουργικά. Ο Blitz παθαίνει blitzkrieg και δεν είναι μόνο λόγω των καταπιεστικών χρόνων του Covid-19 αλλά και γιατί έχουμε να κάνουμε με thrash metal goddamit. Καρτουνίστικος, φτύνει με μια απεχθή πίκρα τους ήδη δηλητηριώδεις στίχους. Η παρουσία του επιβλητική ως είθισται, με την εμβληματική τσιρίδα να ισορροπεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Κάνεις εικόνα τις φλέβες του να πετάνε σε κάθε στριγκλιά όπως νιώθεις όταν ανοίγεις ένα κουτί παγωτού και βρίσκεις παγωμένα σαρμαδάκια μέσα. Ααααργκκκκ.
Όσες ιδέες και να κουβαλάς στην καούκα σου, δεν μπορείς να έχεις ένα δυνατό αποτέλεσμα στην ακραία μουσική αν το ίδιο το συγκρότημα είναι ψόφιο. Πρέπει να feel the fire στα μέσα τους. Μεγάλη προσθήκη από το 2017 είναι ο Jason Bittner, των παροπλισμένων (;;;) Shadows Fall. Στο “The Winds of War” ντεμπουτάρισε πίσω από τα τύμπανα, φέρνοντας στη μπάντα πολλά plus. Ένα σημαντικό είναι πως μπορεί να παίζει σα μηχανή χωρίς να χάνει σε πάθος και ενέργεια. Σαν γειτονάκι από τη Νέα Υόρκη δε θα μπορούσε να μην έχει την ίδια φιλοσοφία. Ήδη στο δεύτερο άλμπουμ ακούγεται σα να έπαιζε ανέκαθεν μαζί τους.
Ο έτερος του rhythm section D.D. Verni βασανίζει ασταμάτητα τις χορδές του μπάσου του χωρίς αύριο. Αν ο Steve Harris μετακόμιζε μια ημέρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έκοβε τα μανίκια του Misfits t shirt του και βάφονταν με corpse paint, οι μπασογραμμές του Verni είναι που θα ξεχύνονταν από το μπάσο του.
Gone to scorch the earth, Scorch your dreams and what remains
Καλά όλα αυτά και γίνονται ακόμα καλύτερα με την παραγωγή του Colin Richardson και τη μίξη του Chris Clancy. Το δίδυμο χειρίστηκε άψογα την κατάσταση παραδίδοντας άρτιο αποτέλεσμα. Στο ”Scorched” ακολούθησαν τη μανιέρα των σύγχρονων thrash παραγωγών αλλά νιώθω πως δε θα μπορούσα να το ακούσω με διαφορετικό ήχο.
Ακρίβεια, καθαρότητα και ισορροπία ανάμεσα στα μουσικά όργανα δύσκολα βρίσκεις. Δε θάβεται τίποτα. Ανεβάζει το βαθμό και αναδεικνύει την πολύ καλή συνθετική δουλειά. Για το τέλος άφησα την guest παρουσία του Michael Romeo των Symphony X. Ορίστεεε;;; Οκ δεν έπιασε την αγαπημένη του MJR ώστε να δανείσει κανένα σόλο. Είναι όμως ο υπεύθυνος της ενορχήστρωσης για το “Scorched”. Αν δεν το διάβαζα στα credit δε θα το πίστευα και βάση το τελικό αποτέλεσμα παίρνει τα εύσημα.
Η μεγάλη νίκη του “Scorched” είναι πως δίνει έξτρα «πολεμικό υλικό» στο ήδη εκτενές οπλοστάσιο των Overkill. Προβλέπω να μη γίνεται απλή προώθηση του δίσκου και κάποιες συνθέσεις ήρθαν για να στρογγυλοκαθίσουν στο playlist του αμερικάνικου wrecking crew.
(Για τους fans) 8.0/10
(Για τους υπόλοιπους) 6.0/10
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Overkill
Album: Scorched
Label: Nuclear Blast Records
Release Date: 14/04/2023
Genre: Thrash Metal, Heavy Metal
1. Scorched
2. Goin’ Home
3. The Surgeon
4. Twist of the Wick
5. Wicked Place
6. Won’t Be Comin’ Back
7. Fever
8. Harder They Fall
9. Know Her Name
10. Bag o’ Bones
Producer: Colin Richardson
Overkill: D.D. Verni (Μπάσο), Bobby “Blitz” Ellsworth (Φωνή), Derek Tailer (Κιθάρα), Jason Bittner (Τύμπανα), Dave Linsk (Κιθάρα)
Overkill (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter
Overkill
Η μεγάλη νίκη του “Scorched” είναι πως δίνει έξτρα «πολεμικό υλικό» στο ήδη εκτενές οπλοστάσιο των Overkill