Δεν ξέρω πώς περάσατε εσείς το Σάββατό σας, αλλά εγώ πήγα σε μία παρτάρα. Μία λέξη που σπάνια ξεστομίζω. Η αλήθεια είναι ότι διάφορες συγκυρίες με είχαν κρατήσει μακριά από την Πλατεία Νερού και το Release Festival, πολλές φορές με το εισιτήριο ανά χείρας. Σε σημείο που έλεγα δεν μπορεί, με καταράστηκε κάποια θεότητα της μουσικής. Όμως όλα καλά παιδιά, τη σπάσαμε την κατάρα και με τον καλύτερο τρόπο, τον μύστη της dance/electronic, Parov Stelar.
Και ενώ ο κόσμος περίμενε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα acts, στις 22:00 ακριβώς εμφανίστηκε ύπο ιαχές ο αγαπημένος στο ελληνικό κοινό, Parov Stelar. Θα ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά και δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Ωστόσο, κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά φίλοι μου. Στην περίπτωσή μας, το αντικειμενικό είναι το πάρτι που στήθηκε και το δυναμικό πάρε-δώσε μεταξύ σκηνής και κοινού, το οποίο δεν στεύρευε και εύκολα.
Ο Parov, μεγάλος μαέστρος των beat του και της ομάδας που στήνει, είχε αέρα puppet-master. Δίχως, όμως, να αμφιβητείς λεπτό το σεβασμό απέναντι στους συν-μουσικούς του. Ειδικά φέτος, η εμφάνισή του συντελεί στην 20η μουσική επέτειό του. Για εκείνον, η Ελλάδα, όπως μας είπε, κατέχει ιδαίτερη θέση στην καρδιά του. Και λογικό, αφού ήμασταν από τις πρώτες χώρες που φιλοξένησαν κομμάτια του στο ραδιόφωνο.
Η ανανεωμένη συνοδεία δεν γνωρίζω πώς κάθισε στους “ορθδόδοξους” φαν. Παρ’ όλα αυτά, η Μολδαβή τραγουδίστρια Elena Karafizi, το επόμενο βήμα μετά την Cleo, έδωσε τα δυνατά της να καλέσει το κοινό σε αυτό το “New Orleans vibe” πάρτι με περισσή διάθεση και φωνητικά. Την ίδια στιγμή, ο Lee Aduze (ερωτευμένος με την Αθήνα και κάτοικός της για χρόνια) ανέβασε έτι περισσότερο το κλίμα, ζητώντας μας απλώς να δείξουμε στους μουσικούς “πώς το κάνουμε εδώ“. Ε δεν θέλουμε και πολύ γενικά. Αν μας πιάσεις και στο φιλότιμο, εκτοξευόμαστε.
Προς μεγάλη μου χαρά, παρατήρησα τον κόσμο να εκστασιάζεται με το trio χάλκινων πνευστών. Kudos στα παιδία γιατί είχαν τρομερές αντοχές και έπαιζαν non-stop. Ένα φύσημα να έχεις προσπαθήσει στο σαξόφωνο και ξέρεις. Παράλληλα, το κοινό “έπινε νερό” στα solos του καινούργιου τρομπετίστα, Alex Valdés, ο οποίος ήξερε πολύ καλά τα “βήματα” του performance.
Γενικότερα, η εναλλαγή από instrumental σε vocals κρατούσε το ενδιαφέρον. Ενώ ο χώρος “παρέλυε” σε κάθε μεγάλο drop του Parov.
Εάν έχεις μουστάκι και δεν είσαι ο Parov Stelar, μην μπαίνεις καν στον κόπο, ξύρισέ το
Για να είμαι ειλικρινής, τέτοιο απελευθερωμένο χορό και ατμόσφαιρα από τόσο ετερόκλητο κοινό είχα καιρό να δω. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να θυμόμαστε λίγο παραπάνω αυτά που μας ενώνουν. Εν προκειμένω: μερικές νότες και ένα beat.
Το setlist ήταν υποδειγματικό. Οι γνωστές επιτυχίες “Booty Swing“, “All Night“, “Grandpa’s Groove“, “Catgroove” διανεμήθηκαν στα ιδανικότερα σημεία. Ενώ θα πω πως πολλές στιγμές του Parov στο set του, ειδικά προς το τέλος, απέδειξαν περίτρανα το πόσο καλός showman είναι. Στο τέλος, το κοινό διψούσε συνεχώς για ένα ακόμα κομμάτι και ο Αυστριακός μουσικός ήξερε ακριβώς τον τρόπο για να τα χαρίσει. Εδώ, θα ήθελα να σημειώσω το σημαντικό touch των visuals, τα οποία βοηθούν σημαντικά στην “συγκέντρωση” του κοινού. Λεπτομέρειες που αποδίδουν ένα δείγμα “αλφαδιάς”, αν θέλετε.
Ένας τελικός απολογισμός με βρίσκει να ψάχνω πού υπογράφω για να συμπεριληφθώ στη λίστα με τα fangirls του Parov. Αλλά και να καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έαν έχεις μουστάκι και δεν είσαι ο Parov Stelar, μην μπαίνεις καν στον κόπο, ξύρισέ το.
Στα σοβαρά τώρα, είναι πολύ δύσκολο να παραμένεις relevant με jazz και swing στα χρόνια που διανύουμε. Αν όμως αγαπάς αυτό που κάνεις (και λίγο και την αφεντιά σου, οκ), τότε μπορείς να δώσεις όλη την ποιότητα και τη λεπτομέρεια στο αποτέλεσμα, έτσι ώστε να μαγνητίζεις κάθε αυτί σε ακτίνα 1ος χιλιομέτρου.
