Είναι αλήθεια ότι το “Black Market Music” δεν είναι ούτε το καλύτερο. Επίσης, ούτε το πιο γνωστό άλμπουμ του Λονδρέζικου διδύμου. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι σταθμός της ιστορίας τους, διότι έχει ίσως τον πιο χαρακτηριστικό ήχο Placebo από όλες τους τις δουλειές. Η απόγνωση και η κατάθλιψη στην οποία ήταν εμβαπτισμένος ο προηγούμενος δίσκος τους, πλέον μετασχηματίζεται σε κάτι πιο punk, δυναμικό και γεμάτο εφηβικό μίσος και πόνο, δίνοντας γένεση στο “Black Market Music”.
Πολλοί κατέκριναν τη συγκεκριμένη δουλειά τους και φόρεσαν στον Molko την ταμπέλα του “δήθεν” και επιφανειακού. Ωστόσο, δε χρειάζεται κάθε δισκογραφική κυκλοφορία να έχει το βάθος της τάφρου των Μαριανών. Σε πολλούς από εμάς μας αρκεί το eyeliner, το lipgloss, η γκρινιάρικη και θηλυπρεπής χροιά και οι στίχοι που περιστρέφονται κυρίως γύρω από τους δύο έρωτες των Placebo. Το σεξ και τα ναρκωτικά.
Κάτι τέτοια album, όπως αυτά των αρχικών χρόνων ύπαρξης των Placebo, σε κάνουν να λες “Just say maybe to drugs” αντί του κλασικού “Just say no to drugs”. Εξάλλου και ο ίδιος ο τίτλος σε προϊδεάζει σχετικά με το τι πρόκειται να βρεις μπροστά σου. Κάτι έκνομο και ίσως αθέμιτο – κάτι που θα έβρισκε κανείς στη μαύρη αγορά.
Οι Placebo άρπαξαν τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο τους, τα πέρασαν μέσα από κόσκινο και μας παρουσιάζουν το νέο μουσικό τους εαυτό
Και φυσικά το Black Market Music λειτουργεί ως προοικονομία, καθώς στοιχεία από τις συνθέσεις που περιέχει καθορίζουν το μετέπειτα ύφος τους. Χαρακτηριστικό είναι το “Days Βefore You Came” και το “Special K” που εύκολα θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “Sleeping with Ghosts”. Παρόλα αυτά συναντάς και κομμάτια που είναι παράταιρα με το ύφος του συγκροτήματος. Παράλληλα, όμως, δεν “κλωτσάνε” στο πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται και παρουσιάζονται.
Μιλάμε για τα “Spite and Malice” που είναι ένα hip-hop κομμάτι, τέλεια συνενωμένο με όλα όσα σημαίνει η λέξη Placebo στη μουσική, ενώ ο επαναλαμβανόμενος στίχος “dope, guns, fucking in the streets, revolution” είναι θυμός και έρωτας που έχουν λιώσει μαζί και έχουν γίνει κράμα.
Το εναρκτήριο track “Taste in Men” θα μπορούσε να είναι το πιο ζωηρό αδερφάκι του “Pure Morning” και δείχνει ότι η μπάντα μπόρεσε να αρπάξει τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο της και να τα περάσει μέσα από κόσκινο για να μας δώσει τον νέο της εαυτό.
To “Never Let Me Go” έχει κομμάτια που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε μία Placebo best-of συλλογή
Τα “Passive Aggressive” και “Black-Eyed” μας σερβίρουν κατάθλιψη και μηδενισμό. Ειδικά το “Black-Eyed” με ένα απλό τετράστιχο μπορεί και συνοψίζει μερικά από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του Molko:
I was never loyal
Except to my own pleasure zone
I’m forever Black – Eyed,
A product of a broken home
Μέσα σε μερικές λέξεις συνοψίζει: τα αρνητικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, την αγάπη του προς το σεξ, την εμφάνισή του και την αστείρευτη πηγή έμπνευσής του, δηλαδή, τη δύσκολη παιδική/εφηβική ηλικία του, στην οποία έχει μείνει ψυχολογικά καθηλωμένος, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό.
To ντουέτο Brian Molko και Davide Bowie, ήταν, είναι και θα παραμένει τιτάνιο
Στην Ιαπωνική version του δίσκου υπάρχει ένα cover του “I Feel You” των Depeche Mode, το οποίο δυστυχώς ωχριά και μένει απαρατήρητο επειδή ακριβώς δίπλα του υπάρχει η εκδοχή του “Without You I Am Nothing” στην οποία ο Molko τραγουδάει πλάι στον μεγάλο David Bowie.
Ας είμαστε ειλικρινείς: αν δεν υπήρχε ο Bowie ως queer σύμβολο του ανδρογυνισμού, δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει ούτε η μορφή του Brian Molko. Το εν λόγω ντουέτο είναι και θα είναι τιτάνιο. Αν έσβηνες όλα τα κομμάτια από το δίσκο και κρατούσες μόνο το “Without You I Am Nothing”, πάλι το “Black Market Music” θα θεωρούταν ολοκληρωμένο έργο.
Σήμερα γιορτάζουμε τα 20 χρόνια του Black Market Music. Γεράσαμε και οι Millennials.