Release Athens 2024: Duran Duran, JC Stewart, Spyros Pagiatakis, 18/07/2024, @ Πλατεία Νερού
Κάπου στα μέσα των 80s, μωρό ήμουν μην νομίζετε, η ξαδέρφη μου, που είναι ΕΞΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ μεγαλύτερη μου, ακουγε κάποια στιγμή μουσική στο σπίτι της. Εκεί ήμουν και εγώ, κι επειδή μου άρεσε αυτό που άκουγα, άρχισα να χορεύω σαν χαζό, όπως πάντα. Έμαθα, λοιπόν, ότι αυτά τα παλικάρια, (τότε κι αυτοί παλικάρια ήταν), λέγονται Duran Duran. Μουσική ανεβαστική, ιδίως με το “Wild Boys”, που έβλεπα το βίντεο κλιπ και εκστασιαζόμουν!!! Με αυτά και με αυτά, πέρασαν τα χρόνια απο τότε, όχι πολλά, είπαμε μωρό ήμουν, και φτάνουμε στο χτες.
Εβελίνα Γερακίτη
Συντάκτης
Καλλιόπη Βακαλοπούλου
Συντάκτης
Η συναυλία εδώ και μήνες ανακοινωμένη, αλλά χωρίς να είμαι σίγουρη ότι θα πάω λόγω δουλειάς για άλλη μια φορά. Ευτυχώς, όμως, ήρθαν έτσι τα πράγματα και τα κατάφερα. Έφτασα λίγο αργά λόγω ζέστης (δε θα κάτσω να ξεκινήσω αυτή την συζητηση με τους καλοκαιράκηδες, γιατί θα λογοκριθώ και θα σταματήσουν να μου ζητάνε να γράφω)!
Πολύς ο κόσμος και με ποικιλία ηλικιών. Και αυτό που θα λέω πάντα ότι λατρεύω, γονείς με τα παιδιά τους για να μοιραστούν τον έρωτα της μουσικής! (Εβελίνα)
Μπορεί και να το σκέφτηκα πάνω από τρεις φορές αν θα κινήσω μιάμιση ώρα με τα μέσα για την Πλατεία Νερού το απόγευμα της Πέμπτης. Αλλά όχι ρε φίλε! Να είναι ετοιμοπόλεμοι οι λίγο (λιγουλάκι) μεγαλύτεροί μου Duran Duran και εγώ να αυτομολήσω; Και ευτυχώς πήγα. Από πολλές απόψεις, η βραδιά με τους Duran Duran, Mc Stewart και Dj set από τον Spyros Pagiatakis ήταν μοναδική. (Καλλιόπη)
Σε υψηλότατες θερμοκρασίες, ο κόσμος δειλά δειλά εμφανίστηκε στο φεστιβάλ. Εκεί τον “ανέλαβε” ο δικός μας Σπύρος Παγιατάκης με μπλούζα Duran Duran. Με μία καλά κουρδισμένη εισαγωγή στα 80s vibe, ο γνωστός Dj έδωσε τον απαραίτητο ρυθμό και άνοιξε έτι περαιτέρω την όρεξη του κοινού για ό,τι θα ακολουθούσε. (Καλλιόπη)
Ακολούθησε ο Ιρλανδός JC Stewart, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα. Ο νεαρός καλλιτέχνης ήρθε με συστολή στην σκηνή και γέμισε το χώρο με γλυκόπικρες αισθητικές μελωδίες.
Προσωπικά, απήλαυσα πολύ το set του κυρίως για την απλότητα και την αυθεντικότητά του. Με τον ίδιο στο πιάνο ή στην κιθάρα, μοιράστηκε μαζί μας γνωστά του κομμάτια, καθώς και unreleased. Ο ήχος του είναι σίγουρα πιο κοντά σε country και pop, για αυτό ίσως δεν υπήρχε ομαλή μετάβαση στο ύφος των τριών καλλιτεχνών. Φυσικά, ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα δεδομένης και της έκτακτης συμμετοχής του στη θέση των Sofi Tukker. H αλήθεια είναι ότι ένιωσα πως του άξιζε λίγο παραπάνω συμμετοχή από το κοινό.
Παρ’ όλα αυτά, ταξίδεψα με τα τραγούδια του και θυμήθηκα γιατί αξίζει να ακούς μουσική ανάμεσα σε 1000 αγνώστους. Τελικά, μπορεί λίγο να μας μελαγχόλησε (και ζητούσε και συγγνώμη ο γλυκούλης), αλλά είμαι βέβαιη ότι κέρδισε καινούριους φαν. (Καλλιόπη)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
JC Stewart (OW) | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter | YouTube
Και η ώρα πλησιάζει για τους headliners. Οι Duran Duran, τα “Κακά Αγόρια”, τα οποία σίγουρα κρέμονταν πριν κάποιες δεκαετίες στα υπνοδωμάτια πολλών από τις κυρίες και τους κυρίους στο κοινό. (Καλλιόπη)
Βγαίνουν λοιπόν οι μάγκες με τα κουστουμάκια τους (δεν ήξεραν, δε ρώταγαν για τη ζέστη;). Ε και δεν ήθελα πολύ. Οπίσθια δεν έβαλα κάτω! Από την πρώτη νότα, χορός, χαμόγελα, αναμνήσεις… Ταξίδι σε παιδική κι εφηβική ηλικία. Σε εποχές MΤv, σε εποχές που ήσουν ανέμελος, που έγραφες κασέτες με τα τραγούδια που ήθελες απο το κασετόφωνο με φόβο την ομιλία του εκφωνητή. Εποχές που ήταν όλα λίγο πιο απλά. Πιο αθώα, πιο διασκεδαστικά. (Εβελίνα)
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα η αναμονή μου φάνηκε τεράστια. Αν σε αυτή προσθέσουμε και κάποιες ευχάριστες (ή και όχι) παρέες παλαιών φαν θα πω, οι οποίοι έσπρωχναν και δρασκέλιζαν τον κόσμο, τα πράγματα ήταν οριακά για τη λιγοστή υπομονή μου. Αλλά δεν τους κακίζω, καθώς η χαρά στα μάτια τους ήταν αφοπλιστική.
Με μικρή καθυστέρηση, στην σκηνή “προσγειώνεται” ένα διαστημόπλοιο, μια εξωκοσμική ατμόσφαιρα και οι γνωστές πέντε σιλουέτες εμφανίζονται. Πανζουρλισμός στο κοινό, ιαχές και ζητωκραυγμάσματα υπενθυμίζουν εκκωφαντικά περί ποίων πρόκειται.
Ο τραγουδιστής Simon Le Bon ξεκινάει με περίσσιο ενθουσιασμό μαζί με τους υπόλοιπους. Είναι φανερό, ότι όχι ο καύσωνας, αλλά ούτε η πιο κοσμογονική ύπαρξη δεν μπορεί να σταματήσει τη φόρα των Βρετανών, οι οποίοι καταχάρηκαν την κατάμεστη Πλατεία Νερού. Ο δικός μου αγαπημένος, Nick Rodes, με ένα διακρατικό προτοκαλοφούξια κοστούμι βρισκόταν στο δικό του κόσμο. Μπορεί να μην επικοινωνούσε όσο τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ωστόσο βρισκόταν συνεχώς στο επίκεντρο της μουσικής τους.
Με γνωστά και γεμάτα νοσταλγία κομμάτια, οι Duran Duran ενορχήστρωσαν ένα αξέχαστο πάρτι
Ο δυναμικός John Taylor στο μπάσο, παρέα με τον παθιασμένο συνονώματο Roger στα drums, βρισκόταν συνεχώς σε εγρήγορση. Ο Le Bon άργησε να μας μιλήσει, ωστόσο σταδιακά δέθηκε με το κοινό και νοστάλγησε μαζί του την γκλιτερωτή χορευτική εποχή των 80s. Με κομμάτια, όπως τα “Bad Boys”, “Hungry like the Wolf”, “Notorious”, “Reach Up For The Sunrise” και “Save A Prayer”, οι Duran Duran ενορχήστρωσαν ένα αξέχαστο πάρτι. (Καλλιόπη)
Το ένα νοσταλγικό τραγούδι μετά το άλλο. Τυχαία σειρά, γιατί δεν τα θυμάμαι κι όλα: “Wild Boys”, “Notorious”, “Planet Earth”, “Come Undone”, “Ordinary World” κτλ. Επίσης, ο Le Bon, σε προλόγιση τραγουδιού αναφέρθηκε και στην Παλαιστίνη αλλά και στο Ισραήλ. Για το ότι ο απλός ο κόσμος θέλει Ειρήνη. Δεν έχει να κάνει με πλευρές, αλλά με το γενικότερο σύνολο.
Αγαπημένο τραγούδι μου το “Reflex”! Πώς και πώς περίμενα να το ακούσω. Το ουαουαοαυουα ουα “Why don’t you use it?”, κολλημένο στο κεφάλι μου για μέρες! Λέω θα το ακούσω απο κοντά και θα λιώσω. Παραπάνω απο είχα λιώσει ήδη από τη ζέστη κι ας είχα βεντάλια! Περνάνε τα λεπτά, πάμε προς το τέλος. Την επόμενη μέρα είμαι πρωί, θα ξυπνήσω 5:30, πόσο να κάτσω ακόμα γαμώτο; Δεν έχω κουράγιο… πάω να φύγω. Μέχρι να φτάσω στην πόρτα δεν έχει παιχτεί.
Η γενιά μου, όταν βρίσκει την ευκαιρία να ακούσει ζωντάνα καλή μουσική, τρέχει να αρπάξει την ευκαιρία. Γιατί ποτέ δεν ξέρει αν θα την ξαναέχει
Προχωράω στο μεγάλο διάδρομο – δρόμο μέχρι να φτάσω στα φανάρια, κι αρχίζουν οι πρώτες νότες! Αρχίζω και κοπανιέμαι και χτυπιέμαι και βρίζω για την γκαντεμιά μου. Δεν πτοούμαι! Πιάνομαι απο τα πλαϊνά συρματοπλέγματα, σαν άλλη Sarah Connor στον Terminator απο την σκηνή του ονείρου της, και τραγουδάω και χορεύω!
Με κοιτάει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει! Με προσπερνάει με απορία. Πάλι δεν με νοιάζει! Έστω κι από μακρυά το ακούω και νιώθω πάλι το παιδί που άκουγε μουσική σε ένα δωμάτιο με τη ξαδέρφη του, να την κοροϊδεύει για αυτά που ακούει. Η γενιά μου έχει μάθει να ζει με καλή μουσική. Η γενιά μου έχει μάθει να εκτιμάει την καλή μουσική. Και όταν βρίσκει την ευκαιρία να την ακούσει και ζωντάνα, τρέχει να αρπάξει την ευκαιρία αυτή. Γιατί ποτέ δεν ξέρει αν θα την ξαναέχει. (Εβελίνα)
Για μένα, μουσικά και εννοιολογικά, σημαντικές στιγμές θα είναι, πρώτον, εκείνη του “Ordinary World” με την ευχή του Simon για έναν ειρηνικό, κανονικό κόσμο μέσα στη δίνη του πολέμου στη Γάζα και σε όλο τον κόσμο. Μία στιγμή που μπορεί φωνητικά να ήταν απαιτητική, αλλά το μήνυμά της ήταν τόσο απλό μα και δύσκολο. Παράλληλα, μια μουσική όαση ξεδιπλώθηκε στη διασκευή του “The Chaffeur”, με τα μυσταγωγικά synth και την ξύλινη οκαρίνα του Le Bon. (Καλλιόπη)
Οπότε, καταλαβαίνετε ότι ήταν μία ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ! Μια ανεπανάληπτη εμπειρία για όλους μας. Μικρούς και μεγάλους. Μεταλλάδες και μη. Γιατί μην νομίζετε ότι δεν σας είδα εσάς που χορεύατε. Αλλά τέτοιοι είμαστε! Λάτρεις της καλής μουσικής και θα συνεχίσουμε. (Εβελίνα)
