Πριν αρχίσω να μιλάω για το Infernus Sinfonica MMXIX και τους Septicflesh, να σας πάω μερικά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1993. Εκεί όπου το Star εκπέμπει για πρώτη φορά και, αν δεν κάνω λάθος, μία από τις πρώτες – αν όχι η πρώτη – ταινίες που έδειξε ήταν το “Phantom of the Opera” με του Dwight H. Little. Η ταινία δε νομίζω ότι είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά εκπέμπει μία τρομερά σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η οποία στο μυαλό μου συνδέθηκε/ταυτίστηκε με την όπερα.
Το heavy metal και ιδιαίτερα οι πιο ακραίες του πτυχές, έχουν προσπαθήσει να συνδεθούν με την κλασσική μουσική. Το αποτέλεσμα πολλές φορές δεν είναι το επιθυμητό. Όσο και αν αγαπώ τα δύο S & M των Metallica, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι πρόκειται για επανεκτελέσεις των κομματιών συνοδεία οργάνων κλασσικής μουσικής. Οι Nightwish εξαντλούν αυτή την σύνδεση σε μερικά οπερετικά φωνητικά και πολλές μπάντες ακολουθούν αυτό το μονοπάτι. Το οποίο θα έλεγα ότι υποτιμά εν τέλει και τις δύο μουσικές σχολές.
Οι Dimmu Borgir και οι Satyricon πλησίασαν αρκετά το μέγιστο, όμως δε γινόταν να το κατακτήσουν. Δεν είναι ότι τους έλειπε το ταλέντο – θα πέσει φωτιά να μας κάψει – αλλά δε νομίζω ότι ο Satyr όταν συνέθετε τα Dark Medieval Times, The Shadowthrone και Nemesis Divina τα φανταζόταν με βιολί και τσέλο. Το ίδιο θα πω και για τον Silenoz, όμως στην περίπτωσή του – ιδιαίτερα με την προσθήκη του Mustis – τα πράγματα πήγαιναν προς τα εκεί.
Oι Septicflesh πάντα έριχναν κλεφτές ματιές προς το συμφωνικό, οι οποίες από την επανένωση τους και μετά έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου τους
Για να καταλάβετε τι εννοώ, θυμηθείτε πόσο πιο ταιριαστή είναι η συμφωνική του Όσλο στο Puritania και πόσο «κομπάρσος» στο Mourning Palace. Δεν εννοώ ότι δεν έρχεται να δώσει μία ξεχωριστή επίγευση στο κομμάτι, αλλά ότι δεν γίνονται ένα, απλά το συνοδεύει.
Στο death metal όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι Haggard είναι μία μπάντα που φτιάχτηκε για να συνδυάσει αυτά τα δύο είδη. Οι Fleshgod Apocalypse υπηρετούν πιστά αυτήν τη σχολή και φυσικά, οι καλύτεροι εκπρόσωποι της συνένωσης αυτών των δύο (μουσικών ειδών) οι SepticFlesh. Πάντα ατμοσφαιρικοί και σκοτεινοί, οι Septicflesh πάντα έριχναν αυθόρμητα (και κρατείστε το αυτό) κλεφτές ματιές προς το συμφωνικό. Ματιές που από την επανένωση τους και μετά, το 2007 και το Communion, έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ημερήσιας διάταξής τους. Πάρα πολύ λογικό αν κάποιος ψάξει λίγο βαθύτερα το background του συγκροτήματος, αφού θα συναντήσει τον Χρήστο Αντωνίου έναν πτυχιούχο μαέστρο δηλαδή.
Θυμάμαι να συζητάμε με τον Χρήστο σε μία παλαιότερη συνέντευξη (εποχή The Great Mass) και να μου λέει ότι απλά «ακούει» τα ορχηστρικά όργανα όταν κάνει την ενορχήστρωση. ‘Aρα έχουμε ένα σχήμα που γράφει μουσική έτοιμη να παιχτεί από συμφωνική ορχήστρα. Έναν στιχουργό – Σωτήρης Βαγενάς – που κάθε πρόταση του είναι μία μυστικιστική παράθεση. Ένα πομπώδες ταξίδι προς την άβυσσο και έναν frontman, τον Seth, ο οποίος πάνω στη σκηνή ενσαρκώνει έναν ρόλο. Ενώ υποθέτω ότι το ταιριαστό εικαστικό της μπάντας οφείλεται σε εκείνον. Αυτή η τριάδα αποτελεί τον πυρήνα της μπάντας και αλληλοσυμπληρώνεται με τέτοιον τρόπο που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού.
Το Infernus Sinfonica MMXIX αποτελεί τη σφραγίδα των Septicflesh στην εγχώρια καλλιτεχνική ιστορία
Πάμε τώρα στο Μεξικό, συγκεκριμένα στο DVD των Septicflesh, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και έχει τον τίτλο Infernus Sinfonica MMXIX. H εισαγωγή του Anubis αρχίζει να αντηχεί και το πρώτο πλάνο από την πρόσοψη του Μητροπολιτικού Θεάτρου του Μεξικό κάνει την εμφάνιση του. Στην κατάμαυρη μαρκίζα αναγράφεται με χρυσά γράμματα SEPTICFLESH. Πλήθος κόσμου στο κατώφλι του θεάτρου περιμένει καρτερικά και με έκδηλη ανυπομονησία να δώσει το “παρών” στο ραντεβού του με την ιστορία.
Γιατί τέτοιο ήταν, μη γελιέστε. Αν έχετε αμφιβολίες, απλά να σας αναφέρω ότι κάποιες χιλιάδες κόσμου, πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν ένα συγκρότημα που ερχόταν από 12.000 χιλιόμετρα μακριά. Αν κάποιος θεωρεί ότι είναι εύκολο, συγκυρία, αποτέλεσμα σωστών διασυνδέσεων ή κάτι παρεμφερές, τον περιμένω να κάνει κάτι αντίστοιχο. Το ιλαρό αυτών των ισχυρισμών είναι ότι όσοι έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο στην καριέρα τους, γνωρίζουν ότι οι Septicflesh στις 2/2/2019 έγραψαν το δικό τους κεφάλαιο στην εγχώρια – και όχι μόνο θα πω – καλλιτεχνική ιστορία.
Ακούγεται μία τρομακτική, ατμοσφαιρική, μα εξαιρετική εισαγωγή. Η αυλαία ανοίγει, κυριολεκτικά, το πρελούδιο συνεχίζει για λίγο ακόμα, η αγωνία του κοινού παρατείνεται και τότε ακούγονται οι πρώτες νότες από το Portrait of a Headless Man. Τα φώτα ανάβουν και οι Septicflesh, μαζί με τον Σωτήρη, παίρνουν την μπαγκέτα και το θέαμα ξεκινάει. Μπαρουτοκανισμένοι στο σανίδι, δεν τους κομπλάρει η διαφορετικότητα του show.
Ένα κοινό δεν μπορεί να απολαύσει τα κομμάτια όπως έχει συνηθίσει, με mosh pits, walls of death και λοιπές αγαπημένες συνήθειες
Στο υψηλότερο σημείο της σκηνής βρίσκεται ο Krimh. Μπροστά του, η ορχήστρα που αποτελείται από κρουστά, βιολιά, βιολοντσέλο, κόντραμπασο και αν δεν κάνω λάθος, διέκρινα φαγκότο και κάποιες βιόλες (ναι, καλά καταλάβατε, δε θα με λέγατε και ειδικό). To setlist θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε σε τρία μέρη. Το πρώτο αποτελείται από τα Portrait of a Headless Man, Martyr, Prototype, Pyramid God και Enemy of Truth. Βλέπουμε ότι το Codex Omega έχει τη μερίδα του λέοντος και απουσιάζουν πολλά δημοφιλή κομμάτια τους. Αρκετά λογικό, καθώς χρειάζεται μία προσαρμογή σε αυτή τη νέα κατάσταση και δεν αναφέρομαι στους μουσικούς, αλλά στο κοινό. Ένα κοινό, που όπως εύστοχα παρατήρησε ο Σπύρος, δεν μπορεί να απολαύσει τα κομμάτια όπως έχει συνηθίσει, με mosh pits, walls of death και λοιπές αγαπημένες συνήθειες.
Το δεύτερο μέρος κορυφώνεται και ακούμε αρκετά από τα hits (απαίσια λέξη, συμφωνώ, αλλά βοηθάει στη συνεννόηση) τους. Communion, The Vampire from Nazareth, Prometheus, Lovecraft’s Death και Dante’s Inferno μάς κάνουν μία πληρέστατη ξενάγηση στις τέσσερεις τελευταίες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Ο Seth προλογίζει σχεδόν κάθε κόμματι και δίνει μία ακόμα πιο artistic νότα στη συνολική πανδαισία που παρακολουθούμε. Ενώ του είναι αδύνατο να κρύψει τη χαρά του με αυτό που συμβαίνει.
Τρίτο μέρος και επίλογος, όπου στο κλείσιμο οι SepticFlesh δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο (εκτός από εμένα) με τα Persepolis, A Great Mass of Death και Anubis. Η κατακλείδα της βραδιάς, θα μπορούσε επαρκώς να περιγράψει αυτό που βλέπουμε και ακούμε, αφού η αυλαία πέφτει (πάλι κυριολεκτικά) με το Dark Art.
Αλήθεια πόσους καλλιτέχνες έχουμε που κάνουν καριέρα – κανονική και όχι να παίζουν σε χαμηλής ποιότητας πανηγύρια για τους Έλληνες της διασποράς – στο εξωτερικό και να διαπρέπουν μάλιστα;
Αντί επιλόγου, θα προτιμήσω να αφήσω ένα ερώτημα. Αλήθεια πόσους καλλιτέχνες έχουμε που κάνουν καριέρα – κανονική, όχι να παίζουν σε χαμηλής ποιότητας πανηγύρια για τους Έλληνες της διασποράς – στο εξωτερικό και να διαπρέπουν μάλιστα; Εμένα δύο συγκροτήματα μου έρχονται στο μυαλό και από όσο ξέρω, κανείς και ποτέ από τους επίσημους φορείς δεν τους προσέγγισε.
Και δεν εννοώ για τους βραβεύσουν για το έργο τους. Ούτε για να τους παρέχουν στήριξη. Αλλά για να τους ζητήσουν την καλλιτεχνική τους συμβολή. Αντ’ αυτών προτρέπουν κάθε λογής χαζοχαρούμενους να δίνουν φαιδρές παραστάσεις σε μνημεία τέχνης, τα οποία ευτυχώς δεν έχουν τη δυνατότητα να σηκωθούν να φύγουν. Βέβαια, ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί αν τα πράγματα λειτουργούσαν όπως πρέπει στο δικό μου μυαλό, μπορεί και η βραδιά της 2/2/2019 να μην είχε πραγματοποιηθεί. Και θα ήταν κρίμα.
