The O’ Reillys and the Paddyhats, Frank Panx με Σαλταδόρους, Tiny Jackal and the Yellow Mary 10/02/2024 @Arch Club Live Stage
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να με βγάλουν από το σπίτι βράδυ Σαββάτου. Όμως σίγουρα υπάρχει ένα και αυτό είναι να ακούσω ενδιαφέρουσα μουσική. Το μουσικό ραντάρ μας χτύπησε πάνω στους The O’ Reillys and the Paddyhats μαζί με τους Tiny Jackal and the Yellow Mary και τους Frank Panx με Σαλταδόρους. Βάλαμε, λοιπόν, ο καθείς εκείνη την μπλούζα με τα Ιρλανδικά τριφύλλια και αυτήν την καρό τραγιάσκα του παππού και οδηγηθήκαμε στην «ανανεωμένη» σκηνή του ARCH (για τα εισαγωγικά θα μιλήσουμε στο τέλος).
Tiny Jackal and the Yellow Mary
Οι πόρτες άνοιγαν 21.00 μέχρι να μάθουμε ότι άνοιγαν 20.30. Παρ’ όλα αυτά μικρή σημασία είχε η διαφορά αυτή, καθώς ο κόσμος συγκεντρώθηκε αργά και το live ξεκίνησε στις 21.50. Με μεγάλη δίψα περιμέναμε το πρώτο συγκρότημα, την ανανεωμένη μουσική συντροφιά του Tiny Jackal, The Yellow Mary -με την απουσία δυστυχώς της Μαρίας Γρανά στα φωνητικά και στο ακορντεόν – οι οποίοι μπήκαν με φόρα και απέδειξαν ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για να ζεστάνουν το κοινό. Νοσταλγοί του ελληνικού χιπ χοπ/ραπ και μη ακολούθησαν τους ρυθμούς που σύστησε η μπάντα και μπόρεσαν να εισέλθουν στον κόσμο της «ποίησης των δρόμων».
Μας εισήγαγαν δυναμικά με μία τριπλέτα από τον πρώτο τους δίσκο, Anchor Dissorder Ep. 1. Η θεματολογία του δίσκου αγγίζει την καθημερινή εικόνα, τα πρόσωπα πίσω από τα διαμερίσματα, το στρες, την ελληνική επικαιρότητα. Από αυτά ξεχώρισα τη XORA (Χώρα) και τους XARAKTHRES (Χαρακτήρες), τόσο για το στίχο που με εξέπληξε στο πόσο καλά και ωμά περιγράφει τις σκέψεις μας (σιωπηλές και μη) για το τι συμβαίνει τελικά στη χώρα μας, όσο και για το μουσικό χαρακτήρα της μπάντας που αγγίζει ροκ, πανκ, ρεμπέτικο (και όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια και άλλα).
Ακολούθησαν νοσταλγικά cover παλιών κομματιών του Tiny Jackal, αλλά και της Ταξιδιάρας Ψυχής (Magic Bus) από τις Τρύπες, στα οποία το κοινό μπόρεσε να δώσει φωνή και κίνηση. Στη συνέχεια, είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τον επερχόμενο δίσκο (το επεισόδιο δύο ίσως;). Μια γεύση που περιείχε country στοιχεία, γρήγορο στίχο και αιχμηρό περιεχόμενο. Το τέλος έδωσαν μια διασκευή του παραδοσιακού ρεμπέτικου τραγουδιού Κουταμάρα, το οποίο αποδεικνύει και την σύνδεση των δύο ειδών μουσικής και το πώς τελικά το παρελθόν και το παρόν βρίσκουν τρόπους και σημεία να βρεθούν και να δώσουν κάτι για το μέλλον.
Στη σκηνή βρέθηκαν για 30 λεπτά, όμως εμένα μου φάνηκαν μόλις 3 και με άφησαν με όρεξη να περιμένω τις νέες τους μελωδίες και τα επόμενα μουσικά ραντεβού.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
ΧARAKTHRES
STRESS
XORA
Στο κάτω πάτωμα
Ταξιδιάρα Ψυχή (Magic Bus)
Ρουφιάνος
Σερίφης
Συναγερμός
Κουταμάρα
Tiny Jack and the Yellow Mary: Tiny Jackal (Φωνή), Kostas Matthaiou (Κιθάρα), Vaggelis Theodorikas (Μπάσο), Teo Unveil (Τύμπανα), Niki Grana (Synth, ακορντεόν, φωνή)
Frank Panx με Σαλταδαρους
Αν πριν ανέφερα την «ποίηση των δρόμων», τώρα θα μιλήσω για την «ποίηση της αγάπης». Ένας θρύλος της ελληνικής πανκ, ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και ευγένεια. Κάποια στοιχεία που πλέον σπανίζουν, ιδιαίτερα πάνω στις σκηνές και μπροστά στα φώτα. Ο Frank Panx των Panx Romana με το συγκρότημά του, τους Σαλταδόρους, έλαβαν τη σκυτάλη στη σκηνή και μέσα σε μια χρονοκάψουλα μας ταξίδεψαν στο παρελθόν των Panx Romana και στο μέλλον φυσικά, αφού ο κόσμος μας παραμένει ο ίδιος και εμείς ελπίζουμε στη δική μας αλλαγή.
Οι Σαλταδόροι, σαν τους μικρούς ήρωες της Κατοχής από τους οποίους πήραν το όνομά τους, συναντήθηκαν με τον Φρανκ σε προσφυγικές δομές όπου προσέφεραν εθελοντισμό. Με δυναμική ενορχήστρωση, γρήγορο ρυθμό και φωνές αφύπνισης μπορούν να αποδώσουν άριστα τις γνωστές επιτυχίες των Panx Romana και φυσικά να χαράξουν και δικά τους μουσικά μονοπάτια. Το κοινό το κατάλαβε αυτό από το πρώτο τραγούδι και όσο προχωρούσε το setlist ο ενθουσιασμός άγγιζε την (καλή) φρενίτιδα!
Ο Φρανκ μας έδινε απλόχερα μια σύντομη εισαγωγή πριν από κάθε κομμάτι και εμείς «κρατούσαμε σημειώσεις». Το πρώτο προσωπικό τραγούδι του σχήματος, «Πεφταστέρια», το αφιέρωσαν στα παιδιά της Παλαιστίνης, όπου κάθε 15 λεπτά ένα ακόμα παιδί χάνει τη ζωή του στην άδικη συνθήκη του πολέμου και του μίσους. Ακολούθησαν τραγούδια από τις επιτυχίες των Panx Romana και σε καθένα το πιστό κοινό του συγκροτήματος γινόταν ολοένα και πιο ένθερμο (και μεγάλο). Ένα ΚΥΜΑ ηλεκτρισμού, ανθρώπων, χεριών, φωνών, χοροπηδητών ξεχύθηκε μόλις στις πρώτες νότες του γνωστού «Συναγερμού», όπως άλλωστε αρμόζει και στο στίχο.
Ενώ ένα δεύτερο τσουνάμι, ακόμα πιο δυνατό, συνόδευσε το θρυλικό «Καληνύχτα Χιονάνθρωποι». Ενδιάμεσα ακούστηκαν κομμάτια του συγκροτήματος με μια ατελείωτη ενέργεια εκ μέρους τους, ενώ κάθε μουσικός είχε την ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του μέσα σε ένα κλίμα αδελφοσύνης. Από τον «Βενιαμίν» της παρέας (όπως τον αποκάλεσαν), Πάνο Γεωργακόπουλο στα drums με ένα εξαιρετικό σόλο, μέχρι τους αεικίνητους Βασίλη Ράλλη και Παντελή Πέτρου στην κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα, αλλά και το ιδιαίτερο στοιχείο όλου του ηχητικού αποτελέσματος, κατά τη γνώμη μου, το βιολί του Χρήστου Ψαρομήλιγκου, το οποίο μου έκλεψε την προσοχή σε αρκετά σημεία.
Ο Frank και οι Σαλταδόροι ανέβασαν στα ύψη την αδρεναλίνη χωρίς οίκτο για τις αντοχές του κοινού, το οποίο θα είχε και συνέχεια. Και καλά έκαναν! Όχι μόνο για την πηγαία ενέργεια που προσέφεραν αλλά και για τη σημαντική αφύπνιση επί πολλών θεμάτων του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως ανέφερε και σε κάποιο σημείο ο ίδιος «Η μουσική ελευθερία είναι παντοτινή μορφή αντίστασης».
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Γυμνός Βασιλιάς
Πεφταστέρια
Η Διμοιρία
Συναγερμός
Μουσικές από Μπαρούτι
Πλατεία Εξαρχείων
Κράτος Κλειστόν
Καληνύχτα Χιονάνθρωποι
Άνθρωπος Θηρίο
Ένας είν’ ο νόμος
Σαλταδόροι
Διακοπές στο Χακί
Frank Panx και Σαλταδόροι: Frank Panx (Φωνή), Βασίλης Ράλλης (Κιθάρα), Παντελής Πέτρου (Μπάσο), Χρήστος Ψαρομήλιγκος (Βιολί), Πάνος Γεωργακόπουλος (Τύμπανα)
The O’ Reillys and the Paddyhats
Η ώρα είχε περάσει. Θα πίστευε κανείς πως αυτό θα αποθάρρυνε τον κόσμο, όμως πλέον είχαμε ζεσταθεί και η ανυπομονησία για το τελικό ξεφάντωμα ήταν διάχυτη. Είκοσι λεπτά, λοιπόν, πριν τα μεσάνυχτα, τα φώτα έσβησαν και δύο επιβλητικές φιγούρες ανέβηκαν στην σκηνή. Και τότε άρχισε. Δύο τεράστιες Ιρλανδικές σημαίες κυμάτιζαν δεξιά και αριστερά και, υπό τον ενθουσιασμό του κόσμου, The O’ Reillys and the Paddyhats άνοιξαν το πρόγραμμα με το ομώνυμο τραγούδι του νέου album τους “Wake the Rebels”.
Τα παιδιά από την Γερμανία είναι τόσο Ιρλανδοί όσο και εγώ που ακούω Sean Nos (παραδοσιακή a capella ιρλανδική μουσική) στο δρόμο για τη δουλειά. Εκείνοι το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα και έχουν υιοθετήσει Ιρλανδικά ψευδώνυμα. ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Θα σας φτιάξω εγώ, με την έτερη ιδιότητά μου, τα χαρτιά για την Ιρλανδική Υπηκοότητα, αφού και τη θέλετε και ΠΡΕΠΕΙ να σας αποδοθεί! Alles klar? Natürlich!
Δεν ξέρω ποιος ενθουσιάστηκε περισσότερο από το ισχυρό ξεκίνημα των Paddyhats, εκείνοι ή εμείς; Ο frontman πάντως, Paddy Maguire, δύο πράγματα επισήμανε με το που του δόθηκε η ευκαιρία: η ζέστη και το ότι δεν περίμεναν τέτοια υποδοχή. Πλέον, ωστόσο, είμαι σίγουρη ότι οι Γερμανοί κατάλαβαν την τρέλα που κουβαλάμε εμείς οι Έλληνες για το Irish Punk, κάτι που εγώ συνδέω με τη γιορτινή φύση μας και τα παραδοσιακά μας ακούσματα. Εξάλλου, μετά την τριήμερη περιοδεία σε Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, η επανεμφάνιση τους στο κοντινό μέλλον είναι κάτι παραπάνω από πρόβλεψη.
Η σύνθεση του 7μελούς συγκροτήματος είναι μια συνταγή επιτυχίας. Από αυτούς ξεχώρισα, σίγουρα, το μουσικό πολύ-εργαλείο Dwight O’ Reilly στο μπάντζο, το μαντολίνο, το ιρλανδικό μπουζούκι και σε ένα καταπράσινο ακορντεόν – δεν ξέρω γιατί δεν έτρεξα να το πάρω και να φύγω. Επίσης, τη «νεραϊδένια» βιολίστρια Mia Callaghan, η οποία εντυπωσίασε χωρίς να χάσει ούτε νότα ούτε βήμα στο χορό, αλλά και τον entertainer Ian McFlannigan, ο οποίος, έχω την εντύπωση, ότι κέρδισε μια μοναδική θέση στην καρδιά του κόσμου. Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, να σημειώσω ότι οι μπύρες είναι για να τις πίνουμε και όχι για να βρέχουμε τους διπλανούς μας (πόσο μάλλον τους μουσικούς!)…
Στο setlist κυριάρχησαν κομμάτια από τον καινούργιο δίσκο “Wake the Rebels” που προσφέρονταν για πολύ χορό και ικανοποιούσαν ακόμα και τους απαιτητικούς ακροατές του είδους. Από κομμάτια όπως Two Faces, Paddy’s Return και Kingdom of Silence οδηγηθήκαμε σε “girls-only” χορό στο Dance for Me, αλλά μέχρι και στον τραγουδιστή να ζητάει Συρτάκι από το κοινό υπό τους ήχους των κομματιών. Φυσικά, και παραδοσιακά ιρλανδικά τραγούδια είχαν την τιμητικής τους μέσω του Black and Tans, το οποίο τράνταξε τη γη που πατούσαμε. Εννοείται πως το ζενίθ της βραδιάς το φτάσαμε με τις δημοφιλέστερες επιτυχίες του συγκροτήματος, τις οποίες κάποιοι περίμεναν να ξανακούσουν από το Los Almiros Festival και κάναμε την υπομονή και ακούσαμε Yesterday’s Rebel, Barrels of Whiskey και Green Blood.
Με μία λέξη: Χαμούλης. Οι The O’ Reillys and the Paddyhats είναι ένα φρέσκο συγκρότημα για τα ελληνικά δεδομένα, έτοιμο να το εντάξουμε στη λίστα με τα αγαπημένα μας ιρλανδικά πανκ/ροκ συγκροτήματα. Και επειδή ξέρω ότι όσοι ήμασταν εκεί μπορεί και να το χάσαμε στη μετάφραση: Γεια μας! ή αλλιώς “Sláinte”!
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Wake the Rebels
Dogs on the Leash
Irish Way
Green Blood
Boys on the Green
Land of Tomorrow
Rockstar
Sign of the Fighter
Smokestack’s Cry
Kingdom of Silence
Two Faces
Pirates and Privateers (new)
Paddy’s Return
Irish Summer Nights
Dance for Me
Barrom Lady
Black and Tans (cover)
The Ballad of Big Bad Billy
Boxer
Yesterday’s Rebel
Bareknuckle Fighting
Barrels of Whiskey
The O’ Reillys and the Paddyhats: Paddy Maguire (Φωνή, κιθάρα), Dwight O’Reilly (Φωνή, κιθάρα, μπουζούκι, μπάντζο, ακορντεόν, μαντολίνο), Ian McFlannigan (Φωνή), Mia Callaghan (Βιολί), Connor O’ Sullivan (Κιθάρα), Jones Murphy (Τύμπανα), Tom O’ Shaughnessy (Μπάσο)
Αξίζει να δοθεί ένα σχόλιο για τη διοργάνωση, καθώς και ο χώρος του ARCH είναι καινούργιος ως προς τη φιλοξενία τέτοιου είδους συναυλιών. Από την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες ο χώρος είχε αρκετή ζέστη, η οποία όσο ερχόταν ο κόσμος μονάχα αυξανόταν. Σε έναν χώρο που δεν ήταν καν sold out φτάσαμε σε σημείο Αυγουστιάτικου ιδρώτα, πόσο μάλλον αν σκεφτούμε να παίζαμε και μουσική. Θεωρώ, επομένως, ότι ο εξαερισμός του χώρου θέλει κάποια μελέτη, ειδικά εφόσον επέτρεπαν το κάπνισμα. Η ατμόσφαιρα έγινε αποπνηκτική και εμένα μου χάρισε σουβενίρ μια ημικρανία, ενώ θα προτιμούσα μια μπλούζα από The Yellow Mary που ήταν και σε ωραίο χρωματάκι.
