* Η παράσταση “Άγουρα Κεράσια” ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη κάθε Δευτέρα. Προπώληση: more.com
Η θεατρική αυτή παράσταση αποτελεί μια πολυεπίπεδη δημιουργία, που αγγίζει τις πιο σκοτεινές πτυχές της οικογένειας, Παράλληλα, όμως, τις ντύνει με μια δόση λυρισμού, που δύσκολα αφήνει το κοινό αδιάφορο. Πρόκειται για ένα θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, που δεν περιορίζεται στο σασπένς, αλλά εισχωρεί βαθιά στον ψυχισμό των ηρώων του.
Άγουρα Κεράσια | Μία παράσταση του Μιχαήλ Άνθη, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη
Στην ιστορία, έχουμε ένα ζευγάρι και την έφηβη κόρη τους, Μαρία, οι ζωές των οποίων ξετυλίγονται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ο πατέρας, αυστηρός και παθιασμένος με την πειθαρχία. Η μητέρα, που βυθίζεται στη μοναξιά και στην πλήξη της επαρχίας. Και αυτοί οι δύο μαζί, που συγκρούονται, με φόντο τη δύσκολη εφηβεία της Μαρίας. Το κείμενο του Άνθη αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο την ένταση και την αγωνία, που διακατέχει τις οικογένειες σε κρίση. Ταυτόχρονα, φωτίζει, βέβαια, τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές μάχες, που δίνουν τα μέλη της.
Η Μαρία, μια έφηβη που παλεύει να βρει τη φωνή της, γίνεται αυτή που αποκαλύπτει το «τέρας», που κρύβεται πίσω από την οικογενειακή ηρεμία. Η έλλειψη επικοινωνίας, η πίεση για συμμόρφωση, αλλά και η αδυναμία των γονιών να κατανοήσουν τις ανάγκες της κόρης τους, συνθέτουν έναν κόσμο γεμάτο ένταση και σιωπή. Όπως αναφέρεται και στο έργο, «η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Ο Μανούσος Μανουσάκης σκηνοθετεί την παράσταση με μαεστρία και δημιουργεί έντονο συναισθηματικό φορτίο, που κορυφώνεται σε κάθε σκηνή. Οι εναλλαγές ρεαλιστικών και ποιητικών στοιχείων είναι ισορροπημένες, προσδίδοντας βάθος και πολυπλοκότητα στο έργο. Οι ρυθμοί είναι μελετημένοι, με την ένταση να αυξάνεται σταδιακά, ενώ η χρήση της μουσικής και των φωτισμών επιτείνει την αίσθηση του εγκλωβισμού και της απομόνωσης, που βιώνουν οι χαρακτήρες.
Η ποιητική γραφή του Άνθη απλώνεται σε όλη την παράσταση, με μικρές στιγμές ανάπαυλας. Πολύ χρήσιμες, κατά τη γνώμη μου, μιας που προσφέρουν στο κοινό την ευκαιρία να στοχαστεί. Αν και ενίοτε αφαιρετικός ο λόγος, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ωμότητα των καταστάσεων, επιτρέποντάς μας να συνδεθούμε με τα συναισθήματα των ηρώων.
Στα Άγουρα Κεράσια, γίνεται εμφανές ότι το να είσαι γονιός σημαίνει συνεχή αυτοβελτίωση και διαρκή προσπάθεια
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές, με τον Κωνσταντίνο Καζάκο να ξεχωρίζει στο ρόλο του πατέρα. Η ερμηνεία του ισορροπεί τέλεια μεταξύ της αυστηρότητας και της βαθύτερης, συχνά καταπιεσμένης, ευαισθησίας (;) του χαρακτήρα. Ο τρόπος που εναλλάσσεται μεταξύ της σκληρότητας και της αβεβαιότητας καταφέρνει να προκαλεί συνεχώς προβληματισμό, που εντείνεται με τις μελωδίες του τσέλο, που παίζεται ζωντανά.
Η Τάνια Τρύπη, στο ρόλο της μητέρας, ενσαρκώνει την τραγικότητα του χαρακτήρα της με ιδιαίτερη λεπτότητα. Οι συναισθηματικές της αποχρώσεις, από την απελπισία μέχρι την τελική αποδοχή, αποτυπώνονται με ευαισθησία, ενώ η ερμηνεία της στις τελευταίες σκηνές συγκλονίζει. Το κοινό παρακολουθεί έναν άνθρωπο, που παλεύει με τη δική του αποξένωση, αλλά και με τις συνέπειες της δικής της σιωπής.
Η Τζένη Καζάκου, ως Μαρία, που ακούγεται μονάχα η φωνή της, καταφέρνει μια αισθαντική ερμηνεία. Η δυσκολία του ρόλου της έφηβης που επαναστατεί εναντίον των γονιών της, του ίδιου της του εαυτού, και όσα πραγματικά της συμβαίνουν, αποδίδεται με ειλικρίνεια και δύναμη, κάνοντάς την έναν αξέχαστο χαρακτήρα στην παράσταση.
Η παράσταση “Άγουρα Κεράσια” δεν είναι απλώς ένα θρίλερ, αλλά ένα πολυεπίπεδο έργο που ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και ποιητικότητας. Mιλά για βαθιά θέματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η επικοινωνία στις οικογένειες, και η δύναμη της σιωπής, κάνοντας το κοινό να νιώθει ευάλωτο, μα και ενδυναμωμένο. Με την εξαιρετική σκηνοθεσία, τις καθηλωτικές ερμηνείες και το ευφυές κείμενο, η παράσταση καταφέρνει να συνδυάσει το δράμα, το σασπένς και την ποίηση σε μια μοναδική θεατρική εμπειρία. Είναι μια υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να φωτίσει ακόμα και τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, οδηγώντας μας σε βαθύτερη ενδοσκόπηση.
Αυτή η αληθινά καθηλωτική κατάσταση, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη σημασία της επικοινωνίας και της αγάπης μέσα στην οικογένεια γίνεται βαθιά αντιληπτή.
Ταυτόχρονα, εκείνο το βράδυ σταθήκαμε πολύ τυχεροί, αφού μετά το τέλος της παράστασης, υπήρξε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μαζί με τους ηθοποιούς, στους καναπέδες του σκηνικού φιλοξενήθηκαν αρμόδιοι από δομές φροντίδας και υπηρεσίες, που ασχολούνται με την ενδοοικογενειακή βία και τη βία κατά των γυναικών. Εκεί, συζητήθηκαν θέματα, όπως αυτά που υφαίνονται στην παράσταση, άλλες πραγματικές ιστορίες έγιναν απτά παραδείγματα των σημερινών συνθηκών, ειπώθηκαν ενδεχόμενες λύσεις πάταξης του φαινομένου, και φυσικά, οι απαραίτητες πληροφορίες, που χρειάζεται ένα θύμα να έχει για να ζητήσει βοήθεια ή πώς πρέπει να φερθεί ένα άτομο όταν έχει στο περιβάλλον του ένα ή και περισσότερα άτομα, που ζουν, υπό το φόβο αυτό.