To “Bloodsport” αποτελεί ένα φιλμ που εμπνευσμένο από “πραγματικά” γεγονότα. Επίσης είναι και η ταινία που έδωσε στον θρυλικό πρωταγωνιστή του, Jean – Claude Van Damme, έναν από τους πρώτους του lead ρόλους. Και, μάλιστα, αποκαθιστώντας τις σχέσεις του με τα χολιγουντιανά στούντιο. Αφού λίγα χρόνια πριν, ο Βέλγος martial artist είχε απολυθεί το “Predator”, όπου επρόκειτο να υποδυθεί το τέρας του τίτλου.
Η εμπορική επιτυχία του εν λόγω φιλμ ήταν αυτή που εκκίνησε και την καλύτερη περίοδο του ηθοποιού. Σε ένα διάστημα όπου ο Van Damme στα επόμενα χρόνια μάς χάρισε ένα σερί cult διαμαντιών. Ταινίες που μπορεί να μην ανήκουν στις αντικειμενικά κορυφαίες στιγμές της Έβδομης Τέχνης, οπωσδήποτε, όμως, κατέχουν μια θέση στις πιο τρυφερές αναμνήσεις της πρώτης σινεφιλικής μας ηλικίας.
Ο Frank Dux (Jean-Claude Van Damme) έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκπαιδευόμενος από τον Tanaka (Roy Chiao) για να λάβει μέρος στο Kumite. Ένα ημιπαράνομο τουρνουά πολεμικών τεχνών, όπου οι συμμετέχοντες τραυματίζονται σοβαρά, ή ακόμη και σκοτώνονται. Ο Frank αποφασίζει να συμμετάσχει παρά την παραίνεση των ανωτέρων του στο στρατό να μην το κάνει.
Δύο αξιωματικοί του στρατού στέλνονται να τον φέρουν πίσω, και ο δρόμος τους οδηγεί στο Χονγκ Κονγκ. Εκεί, μέσω διάφορων τεχνασμάτων, ο Frank καταφέρνει να τους ξεφύγει, και μάλιστα, παραπάνω από μία φορά. Στο τουρνουά, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον Chong Li (Bolo Yeung), τον πρωταθλητή. Έναν μαχητή που υπερασπίζεται τον τίτλο του και έχει σκοτώσει αρκετούς αντιπάλους του στο παρελθόν.
Ο Jean-Claude Van Damme επιλέχθηκε, επειδή κρίθηκε ότι χρειαζόταν ένα φρέσκο πρόσωπο στο χώρο των πολεμικών τεχνών, που παράλληλα να «πουλάει» και ως ζεν πρεμιέ
Η ιδέα για το σενάριο του “Bloodsport” γεννήθηκε στο μυαλό του σεναριογράφου Sheldon Lettich. Εδώ αξίζει να σημείωσουμε, ότι το φιλμ αποτελεί την αρχή της κινηματογραφικής σχέσης Lettich-Van Damme, καθώς οι δυο τους θα συνεργαστούν σε πολλές ταινίες στο μέλλον. Πίσω στο “Bloodsport” και το σενάριο του, το οποίο ο Lettich εμπνεύστηκε όταν γνώρισε τον αληθινό Dux. Ο Γάλλος μπορεί να παραφούσκωσε τις διηγήσεις από τους αγώνες του, προσέφερε όμως στον δημιουργό πολλές πιθανές ιδέες.
Όσο για τον πρωταγωνιστή, δεν ήταν εξαρχής στο μυαλό των δημιουργών της ταινίας. Επιλέχθηκε, όμως, επειδή έκριναν ότι χρειάζονταν ένα φρέσκο πρόσωπο στο χώρο των πολεμικών τεχνών που παράλληλα να «πουλάει» και ως ζεν πρεμιέ. Κατά πόσον ο Van Damme πείθει στο δεύτερο σκέλος της παραπάνω πρότασης δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Αυτό που μπορούμε, όμως, να πούμε με βεβαιότητα, είναι ότι το casting του ήταν απολύτως επιτυχημένο.
Την παραγωγή του “Bloodsport” ανέλαβε η περίφημη και για πάντα cult The Cannon Group. Μία εταιρεία υπεύθυνη για πολλούς εμβληματικούς –όχι απαραίτητα λόγω ποιότητας– τίτλους της δεκαετίας του 1980. Λόγω του τότε status της, καταφέρνει να “εξοπλίσει” το “Bloodsport” με ένα έξοχο υποστηρικτικό cast. Περιλαμβάνει τον τιτάνα Bolo Yeung, αλλά και τον Forest Whitaker, λίγους μήνες πριν δώσει την καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του στο “Bird“ του Clint Eastwood.
Παράλληλα, το κλασικό πια soundtrack και, βέβαια, ατακάρες και σκηνές ανθολογίας. Εύλογα η εμπορική της απήχηση υπήρξε τεράστια και η ταινία απέφερε περίπου 12 εκατομμύρια δολλάρια στα ταμεία. Έχοντας κοστίσει λιγότερο από τρία, αυτομάτως μετατράπηκε στη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του στούντιο για τη χρονιά εκείνη.
Οι κριτικοί της εποχής, κατέκριναν τις ερμηνείες, το σενάριο και την υπερβολική βία “Bloodsport”
Οι κριτικές, από την άλλη, δεν ήταν και τόσο ευνοϊκές απέναντι στο φιλμ του Newt Arnold. Κατέκριναν τις ερμηνείες, το σενάριο και την υπερβολική, όπως τη θέωρησαν, βία του. Ο Van Damme ήταν, μάλιστα, υποψήφιος για Χρυσό Βατόμουρο για την ερμηνεία του σε αυτήν την ταινία. Προς μεγάλη του απογοήτευση, εικάζουμε, έφυγε με άδεια χέρια.
Εδώ που τα λέμε, δεν μπορούμε να δώσουμε άδικο στις επικρίσεις αυτές. Έχουν σίγουρα πάτημα, αν προσεγγίσουμε το φιλμ στενά με τη ματιά ενός κριτικού κινηματογράφου. Είναι προφανές ότι το σενάριο είναι γεμάτο κλισέ και υπερβολές. Οι ατάκες είναι cheesy και οι ερμηνείες τραβούν στα άκρα αυτήν την αίσθηση της απενοχοποιημένης καφρίλας.
Τελικά, όμως, αυτή είναι και η γοητεία του “Bloodsport”. Όπως και των περισσότερων ταινιών της Cannon. Δίχως καμία απολύτως σοβαροφάνεια, τραβώντας τα επίπεδα χαβαλέ όσο δεν παίρνει, οι δημιουργοί αυτής της ταινίας παραδίδουν ένα τιμιότατο b-movie που παραδίδει όλα όσα υπόσχεται, και δεν υπόσχεται τίποτα περισσότερο απ’ όσα μπορεί να παραδώσει.
Κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι ταινίες αυτές, χωρίς να έχουν φτιαχτεί με αυτήν τη φιλοδοξία, διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τη γοητεία τους, ίσως επειδή μας θυμίζουν μια άλλη, πιο αθώα εποχή για τον κινηματογράφο. Άλλωστε, χωρίς αυτήν την ταινία είναι αμφίβολο αν η ποπ κουλτούρα θα είχε ποτέ να επιδείξει videogames, όπως το Mortal Kombat, που είναι και ο βασικός επίγονος του συγκεκριμένου φιλμ.
