Οι Carach Angren είναι μια από αυτές τις μπάντες που ποτέ δε μου κίνησε το ενδιαφέρον με κάποια δημιουργία της. Πάντα όμως διέκρινα μια κάποια συνθετική αντίληψη/ιδιαιτερότητα κατά τόπους σις δουλειές τους. Για να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, δεν είμαι από αυτούς που θα σνομπάρουν την καλογυαλισμένη παραγωγή, τα πλήκτρα και θα επιμείνουν στο τετρακάναλο κασετικό «φύσημα» ως μόνη αλήθεια. Οπότε με ανοιχτό μυαλό και περιέργεια, άρχισα την ακρόαση του τελευταίου δίσκου των Ολλανδών. Με αποζημίωσε το αποτέλεσμα; Με αποστόμωσε; Κέρδισα κάτι; Δυστυχώς όχι.
Κατανοώ πως οι ίδιοι θέλουν να δημιουργήσουν ένα μουσικό πλαίσιο βασισμένο στην αφήγηση τρόμου με κάποια παραμυθικά στοιχεία. Κι όταν αυτό γίνεται σωστά το λατρεύω. Οι The Vision Bleak για παράδειγμα, είναι μία από τις μπάντες που αγαπώ μιας και το έχουν κάνει πολυ επιτυχημένα στο παρελθόν. Το ζήτημά μου με τους Carach Angren είναι ότι δε με πείθουν.
Διακρίνω πολλά ψήγματα συνθετικής αντίληψης από πλευράς του πολυοργανίστα Ardek, όταν αναλαμβάνει την ενορχήστρωση ορχηστρικών μερών φτάνει μέχρι και σε εντυπωσιακά αποτελέσματα (το κλείσιμο του Like A Conscious Parasite I Roam είναι μια τέτοια περίπτωση). Αλλά όταν έρχεται η ώρα να εντάξουν black metal στοιχεία, μου φαίνονται τουλάχιστον άνευροι, αν όχι ακίνδυνοι και πλαστικοί. Κάτι τα riffs που δε βγάζουν καμία ατμόσφαιρα, κάτι η κάπως διεκπεραιωτική ερμηνεία του Seregor, κάτι οι στίχοι που αγγίζουν οριακά το κιτς, με χάνουν. Ως εκ τούτου, κομμάτια σαν το “Sewn For Solitude” που ξεκινούν με υποσχέσεις, καταλήγουν να μου προκαλούν αμηχανία.
Οι Carach Angren στο Franckensteina Strataemontanus προσπαθούν να κάνουν πολλά πράγματα, ωστόσο, δεν πετυχαίνουν κανένα
Αν μπορούσα να συνοψίσω σε μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια τα συναισθήματά μου για τον δίσκο, αυτή εντοπίζεται στο “Monster“. Σε αυτό το μικρής διάρκειας κομμάτι, έχουν χρησιμοποιήσει ένα sample γυναικείας κραυγής που θυμάμαι πίσω στο 2007 να κυκλοφορεί σαν ήχος κλήσης σε κινητά. Σίγουρα αν το ακούσετε θα το καταλάβετε. Αντί να επιλέξουν να ηχογραφήσουν μια πρωτότυπη κραυγή, να «σκηνοθετήσουν» εκ νέου κάτι, χρησιμοποιούν ένα έτοιμο, προκάτ ηχητικό κλιπ που έχει πολυφορεθεί. Αυτή η επιλογή με ξένισε με το πόσο ανέμπνευστα πρόχειρη μου φάνηκε. Και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημά μου με το δίσκο. Μου φαίνεται κοινότυπος σε ιδέες και στερεοτυπικός, ακριβώς όπως η χρήση αυτής της κραυγής.
Ήθελα να μου αρέσει ως δίσκος και να με κάνει να εμβαθύνω περισσότερο. Δυστυχώς όμως, ούτε με παρέσυρε στο σκοτάδι του, ούτε έστω μου πρόσφερε μια κάποια ικανοποίηση σε πρωτογενές επίπεδο ευχαρίστησης. Έχουν το κοινό τους, εκτιμώνται ευτυχώς, εγώ όμως ακόμα δεν αποτελώ μέρος του. Ελπίζω στο μέλλον αυτό να ανατραπεί.
