Σου διαβάζει κάποιος τους στίχους ενός άλμπουμ και ο πρώτος που ακούς λέει: «Face of the goat in the mirror». Τι μουσική θα μάντευες ότι παίζει αυτή η μπάντα; Πιθανότατα θα έλεγες «black metal» χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως, το 1992 τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα. Ειδικά αν ήξερες ότι πρόκειται για τον δεύτερο δίσκο των Darkthrone, “A Blaze in the Northern Sky”. Σε περίπτωης που μπερδεύτηκες, να θυμίσουμε ότι μόλις έναν χρόνο νωρίτερα, το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του, “Soulside Journey”, έναν καθαρά death metal δίσκο.
Το να περιγράψουμε την αλλαγή των Darkthrone ως «μεταμόρφωση» θα ήταν μάλλον άστοχο. Δεν ήταν μια σταδιακή εξέλιξη, αλλά μια φωτιά που έκαψε το παρελθόν τους. Το συγκρότημα που το 1991 μπήκε στα Sunlight Studios για να ηχογραφήσει το “Soulside Journey”, έχοντας πάθος για το groove και το gore του death metal, είχε μετατραπεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό όταν, έναν χρόνο αργότερα, μπήκε στα Creative Studios για το “A Blaze in the Northern Sky”. Το death metal τούς φαινόταν πλέον υπερβολικά εκλεπτυσμένο και προβλέψιμο. Την ίδια στιγμή, στη Νορβηγία γεννιόταν κάτι σκοτεινό και τελετουργικό. Οι Darkthrone δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τα χνάρια της Florida και της Στοκχόλμης—ήθελαν να ηγηθούν.
Αυτή η αλλαγή δεν ήταν μόνο στο ύφος—ήταν καθολική. Οι Fenriz, Nocturno Culto και Zephyrous δεν υιοθέτησαν απλώς ένα νέο στυλ, αλλά άλλαξαν ριζικά κάθετι που είχε σχέση με τη μουσική τους. Τα ντραμς πλέον δεν ακολουθούσαν περίπλοκα μοτίβα, αλλά θα χτυπούσαν σαν πολεμικά τύμπανα. Οι κιθάρες θα δημιοουργούσαν ένα ψυχρό χάος που όμοιο του δεν είχε ακούσει ποτέ κανείς. Όσο για την παραγωγή; Εκεί που όλοι ήθελαν ένα γυάλισμα του ήχου τους, εκείνοι επεδίωξαν αυτού που οι περισσότεροι θα θεωρούσαν ατέλεια. Για κάποιους, αυτό που άκουγαν ήταν απλός θόρυβος. Για άλλους, ήταν τέχνη βγαλμένη από εφιάλτη.
Το “A Blaze in the Northern Sky” ήταν το σημείο όπου οι Darkthrone άφησαν πίσω τους το παρελθόν και διαμόρφωσαν τον δικό τους, ακραίο ήχο
Η ειρωνεία του “A Blaze in the Northern Sky” είναι πως ακούγεται σαν μια παγωμένη καταιγίδα, ενώ ρίχνει λάδι στη φωτιά της κόλασης. Αυτό το παράδοξο γίνεται πραγματικότητα χάρη στη σκόπιμα lo-fi παραγωγή του. Οι διαπεραστικές κιθάρες δημιουργούν μια «χιονοθύελλα» θορύβου, ενώ τα μακρινά, αντηχητικά φωνητικά μοιάζουν με μια κραυγή που ταξιδεύει μέσα στον χειμωνιάτικο άνεμο. Την ίδια στιγμή, τα τύμπανα προσθέτουν μια ένταση, μετατρέποντας το παγωμένο ηχοτοπίο σε κάτι απρόβλεπτο και χαοτικό. Αυτή η αντίθεση, ανάμεσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα και την ακατέργαστη ενέργεια, κάνει το άλμπουμ τόσο ξεχωριστό.
Από τις πρώτες στιγμές του “Kathaarian Life Code”, η μουσική αποκτά μια τελετουργική χροιά, σαν να καλεί κάτι απόκοσμο, πέρα από τον ανθρώπινο κόσμο. Δεν έχει την τεχνική ακρίβεια του “Soulside Journey”, ούτε τον εκστατικό μινιμαλισμό που θα καθόριζε αργότερα το “Transilvanian Hunger”. Ήταν το σημείο όπου οι Darkthrone άφησαν πίσω τους το παρελθόν και διαμόρφωσαν τον δικό τους, ακραίο ήχο.
Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε σημείο έντονης διαφωνίας. Η Peaceville Records, περιμένοντας άλλη μια δόση death metal, τρόμαξε όταν άκουσε αυτό που της παρέδωσαν οι Darkthrone. Ζήτησε ένα remix. Οι Darkthrone απάντησαν όπως θα περίμενε κάποιος από αυτούς, σηκώνοντας το μεσαίο δάχτυλο. Το άλμπουμ θα έμενε όπως ακριβώς ήταν—ψυχρό και απόκοσμο. Δεν τους ένοιαζε να ακούγεται «καθαρό»· ήθελαν ο ακροατής να νιώθει πως βρίσκεται σε ένα δωμάτιο φωτισμένο μόνο από κεριά, περικυκλωμένος από κάτι αόρατο. Κάτι που ψιθυρίζει στο σκοτάδι. Και αυτό ακριβώς κατάφεραν.
H περιφρόνηση των Darkthrone προς τους κανόνες της βιομηχανίας, δημιούργησαν ένα προηγούμενο για τις μελλοντικές γενιές του black metal
Είναι εύκολο να δει κανείς το “A Blaze in the Northern Sky” ως μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον των Darkthrone. Τα μισά κομμάτια—”Paragon Belial”, “A Blaze in the Northern Sky” και “The Pagan Winter”—είναι επεξεργασμένες ιδέες από τις death metal μέρες τους. Τα υπόλοιπα—”Kathaarian Life Code”, “In the Shadow of the Horns” και “Where Cold Winds Blow”—ανήκουν ξεκάθαρα στον κόσμο του black metal. Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, είναι το πόσο αρμονικά δένουν μεταξύ τους. Αν δεν ψάχνεις να βρεις τη διαφορά, δύσκολα θα την αντιληφθείς.
Αυτό συμβαίνει γιατί η πραγματική αλλαγή δεν βρισκόταν μόνο στις συνθέσεις, αλλά στην πρόθεση. Ακόμα και σε death metal συυνθέσεις των Darkthrone, ο τρόπος που πλέον έπαιζαν είχε αλλάξει. Δεν εκτελούσαν απλώς τραγούδια—έστηναν τελετουργίες. Αντί για την τελειότητα του στούντιο, προτίμησαν την αμεσότητα, την ατμόσφαιρα και μια σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση στην πιο αγνή μορφή του metal.
Το “In the Shadow of the Horns” αποτυπώνει απόλυτα αυτό το πνεύμα. Είναι το πιο επιβλητικό κομμάτι του άλμπουμ, όμως κρύβει μια γκροτέσκα ενέργεια. Στο βάθος, το cowbell—με χαρτί τουαλέτας μέσα για να χαμηλώσει ο ήχος—χτυπά σαν καμπάνα θανάτου. Την ίδια στιγμή, η φωνή του Nocturno Culto αντηχεί σαν να βγαίνει από τα βάθη της αβύσσου. Ένα αποτέλεσμα που μοιάζει περισσότερο με επίκληση παρά με μουσική.
Η άρνηση των Darkthrone να περιοδεύσουν, η εγκατάλειψη των live εμφανίσεών τους και η όλο και μεγαλύτερη απομόνωσή τους δείχνουν ότι η αλλαγή δεν ήταν απλά μουσική. Έμοιαζαν με παρίες που δρούσαν αποκλειστικά με τους δικούς τους όρους. Η στάση τους δεν τους χάρισε μόνο το cult status που έχουν σήμερα, αλλά άλλαξε και το τι σημαίνει να είσαι extreme metal μπάντα.
Το “A Blaze in the Northern Sky” ήταν η μετουσίωση του σκοταδιού σε μουσική
Ενώ άλλες μπάντες χρησιμοποιούσαν τα live για να επεκτείνουν την επιρροή τους, οι Darkthrone έκαναν το αντίθετο. Η απόσυρσή τους από το προσκήνιο έκανε τους δίσκους τους να μοιάζουν περισσότερο με σκοτεινές μεταδόσεις από μια αόρατη δύναμη παρά με συνηθισμένες κυκλοφορίες. Με αυτή την περιφρόνηση προς τους κανόνες της βιομηχανίας, δημιούργησαν ένα προηγούμενο για τις μελλοντικές γενιές του black metal.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν έπαιζαν απλώς black metal, το ζούσαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το “A Blaze in the Northern Sky” να μην είναι απλώς μια κυκλοφορία από το σκοτάδι, αλλά η ίδια του η μετουσίωση. Ήταν η δημιουργία κάτι που θα επιβίωνε πολύ μετά από εκείνους που το έφεραν στη ζωή. Η επιρροή του στις επόμενες γενιές black metal συγκροτημάτων είναι αδιαμφισβήτητη, όχι τόσο για τον ήχο, αλλά κυρίως για την ωμή προκλητικότητα που το διέπει.
Οι Darkthrone αρνήθηκαν να συμβιβαστούν, διασφαλίζοντας πως το black metal θα παρέμενε μια τέχνη για τους outsiders. Ένας δίσκους για όσους τολμούν να ακούσουν έναν ήχο που μπορεί να τους βυθίσεί στη χιονοθύελλα. Και για όσους το έκαναν, δεν υπήρχε επιστροφή. Γιατί μερικές φωτιές, όταν ανάψουν, δεν σβήνουν ποτέ.
