Κυριακή, κόντη γιορτή στη νέα στέγη του Arch στον Ταύρο για μια hardcore βραδιά από αυτές που δικαιώνουν κάθε απόσταση, κάθε αναμονή και κάθε μελανία την επόμενη μέρα. Ένα lineup που απ’ την αρχή έδειχνε τα δόντια του, στη σκηνή αποδείχτηκε σκέτος δυναμίτης. Παρά την κάπως στενή χωροταξία του venue, ο κόσμος ήταν έτοιμος για ένα old school τετράωρο. Και τελικά αυτό πήρε: τέσσερις μπάντες που έδειξαν γιατί η hardcore σκηνή επιβιώνει, εξελίσσεται και, πάνω απ’ όλα, μένει πιστή στις αξίες της: ενέργεια, αλληλεγγύη, ένταση, κοινότητα. Risk It!, Last Hope, Death Before Dishonor και οι ασυμβίβαστοι Terror: από τα πρώτα riffs μέχρι την τελευταία νότα του “Keepers of the Faith”, η βραδιά έδειξε τι σημαίνει πραγματικά hardcore.
Risk It!
Τους Risk It! δεν τους πρόλαβα δυστυχώς, λόγω αλλαγής στο timetable και τελικά βγήκαν νωρίτερα απ’ ό,τι ανακοινώθηκε. Από όσα άκουσα όμως, η γερμανική μπάντα ήταν εξαιρετική: φουλ ενέργεια, δυνατός ήχος και φοβερή επαφή με το κοινό. Έμοιαζε από αυτές τις εμφανίσεις όπου ο κόσμος ζεσταίνεται αμέσως και η μπάντα παίρνει πίσω την ενέργεια που δίνει. Σίγουρα θα τους ψάξω περισσότερο!
Last Hope
Μετά πάμε στους Βούλγαρους Last Hope, από τους οποίους πήραμε και merch – είχαν ένα έπος hoodie με στίχους από το “Majority of One“. Γενικά, support the bands by buying stuff! Στην εποχή των digital platforms και της “τέχνης” με ΑΙ, τα streams δίνουν ψίχουλα, και οι μπάντες ζουν από το merch και τα live τους.
Με ενεργή παρουσία από το 1995, θεωρούνται ένα από τα πιο δραστήρια και ακούραστα σχήματα της Ανατολικής Ευρώπης, έχοντας πάνω από 600 συναυλίες στο ενεργητικό τους. Στην πορεία τους έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τέραστιες μπάντες όπως Sick of it All, Biohazard και Suicidal Tendencies. Και αυτό φάνηκε πλήρως στο live της Κυριακής: φοβερή ενέργεια, ωραίος και καθαρός ήχος, τέλεια ατμόσφαιρα και μια πραγματικά αμφίδρομη σχέση με το κοινό. Hardcore όπως πρέπει.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Death Before Dishonor
Ακολουθούν οι γερόλυκοι Death Before Dishonor και μόνο σεβασμός για την μπαντάρα από τη Βοστώνη. Aυθεντικό οld school Boston hardcore! Κάθε φορά που έρχονται, είναι σαν να είμαστε παλιοί καλοί φίλοι που έχουμε καιρό να τα πούμε, αλλά μόλις συναντιόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συνεχίζουμε κανονικά ακριβώς από εκεί που σταματήσαμε. Μας ευχαρίστησαν ζεστά που τους “φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας” ξανά, και κάπου ανάμεσα σε beatdowns και ορμή, τα crowd surfing και τα mosh pits άρχισαν να πυκνώνουν. Ακόμη μία φοβερή εμφάνιση! Τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε από τους DBD.
Terror
Και για τέλος, οι ΤΙΤΑΝΕΣ του hardcore: Terror. Όσες φορές κι αν τους δεις, είναι πάντα σαν την πρώτη φορά. Ζεστοί, άμεσοι, με αυτή την απερίγραπτη ενέργεια και τη θύελλα που τους διακρίνει. Το να τραγουδάμε με τον Scott ύμνους της δισκογραφίας τους απερίγραπτο. Καλά, εγώ τσίριζα από τη χαρά μου, αλλά anyway, ασχολίαστο.
Ο Scott, όπως πάντα, επιάνε το vibe του κοινού και το έπαιζε στα δάχτυλα. Έλεγε να γίνει mosh και circle pit; Άνοιγε mosh με circle pit! Ήθελε stage diving; Γινόταν αμέσως. Μιλούσε στην καρδιά του κοινού. Έλεγε συνέχεια πως αυτό που συνέβαινε στο Arch ήταν πανέμορφο και ότι γι’ αυτό κάνουν αυτή τη ζωή τόσα χρόνια: για την ενέργεια, τη φιλοξενία, το loyalty και το brotherhood που κουβαλάει το hardcore. Τόνισε ότι πρέπει να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον γιατί ο κόσμος έχει βγει εκτός ελέγχου, και στο τέλος της ημέρας έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Είπε ότι η σκηνή είναι δική μας, το μικρόφωνο είναι δικό μας, και αυτό ακριβώς έγινε. Πολλοί ανέβηκαν στη σκηνή και κάποια στιγμή ένας σεκιουριτάς χρειάστηκε να παρέμβει, γιατί έγινε ένα μικρό μπάχαλο, αλλά εντάξει. Ατελείωτο crowd surfing, ένα wall of death, συνεχόμενα sing-alongs, χέρια ψηλά, mosh, αεροκλωτσιές, κωλοτούμπες. Και για κλείσιμο το ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ “Keepers of the Faith“, ένας ύμνος του hardcore, όπου προφανώς έγινε το αδιαχώρητο.
Για άλλη μια φορά, το hardcore brotherhood έδειξε την πάστα του. Ναι, στα mosh, στα κοπανήματα και στο crowd surfing γινόταν χαμός, αλλά με τη βασική διαφορά που ξεχωρίζει τα old school shows: όσοι βρίσκονται εκεί ΠΡΟΣΕΧAΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. Κανένας δεν έχει πρόθεση να τραυματίσει κάποιον και, αν γίνει κάτι, το mosh σταματά ακαριαία. Δεν είναι όπως τα live των πιτσιρικάδων, όποιον πάρει ο χάρος.
Μπορεί να είναι οξύμωρο για όσους το βλέπουν απέξω αλλά προκείται για ένα αληθινά φροντιστικό είδος μουσικής με ιδιαίτερη νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό και το λατρεύουμε. Και στο Arch το είδαμε πολλές φορές: κόσμος να τρέχει να πιάσει όποιον έκανε stage dive, να επιστρέφουν κινητά που έπεφταν μέσα στο χάος, να ρωτάνε ο ένας τον αλλο αν είναι οκ. Γενικά, GOOD FRIENDLY VIOLENT FUN, οι Exodus το είχαν πει δεκαετίες πριν.
Τι να λέμε τώρα; Οι Terror ήρθαν, είδαν και για ακόμη μια φορά γκρέμισαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Όπως έπρεπε. Κάθε Σάββατο να παίζανε, κάθε Σάββατο θα ήμασταν εκεί!
