Είδα, λοιπόν, που λέτε το musical comedy drama, “Flora and son” του John Carney. Και ενώ η ταινία τα έχει τα τραγουδάκια της, τολμώ να πω ότι δε με κούρασε με αυτό της το χαρακτηριστικό. Με κούρασε όμως με άλλα. Πάμε, λοιπόν, να τα δούμε ένα ένα.
Το στόρι ξεκινάει με τη Flora (Eve Hewson), που είναι μια single mom στην Ιρλανδία. Πασχίζει να μεγαλώσει τον teenager γιο της, τον Max (Orén Kinlan), ο οποίος είναι συχνά μπλεγμένος σε μικροκλοπές. Η σχέση μεταξύ τους δεν πάει καλά, οπότε συνεννοούνται με φωνές, κυνισμό και ένταση. Ο Max το ρίχνει έξω, η Flora στα κρασιά, ενώ σκέφτεται πως δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό η ζωή της.
Όταν ο Max βρίσκεται στο τμήμα για άλλη μία φορά, ο αστυνομικός την προειδοποιεί πως είναι και η τελευταία χαριστική, και παραινεί τη Flora να του βρει κάτι να τον απασχολεί. Η Flora βρίσκει μία κιθάρα στο δρόμο, την επισκευάζει και πάει να την χαρίσει στον Max. Εκείνος της ”την φτύνει στη μούρη”, και τότε αποφασίζει να μάθει να παίζει η ίδια.
Μέχρι εδώ καλά. Το ταινιάκι μ’έχει ψήσει με τους διαλόγους του, που έχουν χιούμορ, η αρχική συνθήκη είναι ωραία, γουστάρεις και λίγο που ακούς την ιρλανδική προφορά και λες «γαμώ τις ταινίες διάλεξα πάλι ρε, ξέρω να τις βρίσκω!».
Και μετά; Και μετά; Well, μετά ξεκινάνε τα κλισέ και η ταινία αρχίζει να ξεφουσκώνει. Η Flora βρίσκει έναν online δάσκαλο κιθάρας στην Αμερική, τον οποίον ερωτεύεται (σoκ!). Βρίσκει τη μουσική σαν κοινό σημείο με τον γιo της και η σχέση τους φτιάχνει μαγικά (γκασπ!). Βελτιώνει τη σχέση με τον πρώην της, με τον οποίο ήταν στα μαχαίρια – γιατί μπορεί να χωρίσαμε, αλλά είμαστε οικογένεια. (οκ..)
Τελικά, γράφει ένα κομμάτι με το δάσκαλό της, το οποίο και κάνουν perform όλοι μαζί στο κλείσιμο της ταινίας! Κ όταν λέω όλοι μαζί, εννοώ εκείνη, ο γιος της, ο πρώην της και ο δάσκαλος κιθάρας μέσω skype! (Εντάξει είμαστε;). Γιατί ως γνωστόν, όταν είσαι αρχάριος στην κιθάρα και ξεκινάς μαθήματα, αυτόματα γίνεσαι και μύστης songwriter και το‘χεις ήδη και στο τραγούδι! (duh!).
Εντάξει, αν μη τι άλλο, η ταινία με άφησε ελαφρώς απογοητευμένη για το πόσο unrealistic είναι να γίνονται resolve όλα τα story arcs ξαφνικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ίσως, αν βλέπαμε σειρά και όχι ταινία, το resolution να μη μου φαινόταν τόσο βιαστικό.
Ο John Carney προσπάθησε να φτιάξει μια feel good ταινία. Οι ήρωές μας νίκησαν σε όλα, αλλά τελικά βγήκε λίγο πετιμέζι και αδυνατoύμε να κάνουμε relate. Πράγμα, που μας βγάζει και από την ταινία.
Από την άλλη, να δώσουμε και τα του καίσαρα τω καίσαρι, και να πούμε ότι οι ερμηνείες μου άρεσαν και το cast ήταν ωραία δεμένο. (Που το κάνει ακόμα πιο κρίμα.) Τα τραγούδια είχαν ενδιαφέρον και δεν έκαναν overpower την ταινία, κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει γενικά. Οι ήρωες ήταν αρκετά πραγματικοί και με τα ελαττώματά τους. Μακάρι να ήταν και λίγο καλύτερα ανεπτυγμένη η πλοκή, ώστε να μας είχε δώσει ένα ολοκληρωμένο, μεστό αποτέλεσμα και μια πραγματικά feel good ταινία. Καλή ιδέα, λειψή εκτέλεση και ένα μεγάλο κρίμα.
