Οι Foo Fighters είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα rock groups εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια. Γεμίζουν στάδια και γήπεδα σε όλο τον κόσμο, σε κάθε παγκόσμια περιοδεία τους. Η όλη ιδέα ξεκίνησε από μία τεράστια τραγωδία στη ζωή του δημιουργού τους, Dave Grohl. Χάνοντας τον πολύ καλό του φίλο και ίνδαλμα του, Kurt Cobain, οδηγείται σε μία δημιουργική «έκρηξη». Στο πλάι του θα βρεθούν ο Nate Mendel στο μπάσο, ο Pat Smear των θρυλικών The Germs στην κιθάρα, επίσης καλός φίλος του Cobain και με μικρό πέρασμα από τους Nirvana, και ο William Goldsmith στον αντικειμενικά δύσκολο ρόλο των τυμπάνων. Φέτος, μία ακόμα αρνητική συγκυρία τους συνοδεύει και τους οδηγεί στο But Here We Are.
Το 1996, καθώς βρίσκονταν στη δημιουργία του δεύτερου τους album, Color And The Shape, ο Grohl αποφασίζει ότι τα τύμπανα του Goldsmith δεν του αρέσουν. Τα ηχογραφεί ξανά ο ίδιος, χωρίς να το επικοινωνήσει καν με τον Goldsmith. Προφανώς όλο αυτό οδηγεί σε τσακωμό και στην αποχώρηση του τελευταίου από τους Foo Fighters.
Άλλη μία δύσκολη κατάσταση λοιπόν, οδηγεί στην ίσως πιο σημαντική στιγμή της πορείας τους. O Dave Grohl βρίσκεται σε μία συναυλία της Alanis Morissette και ρωτάει τον drummer της, που τον γνώριζε αρκετά χρόνια, αν έχει κάποιον να προτείνει. Ο Taylor Hawkins ενθουσιάζεται που έχει την δυνατότητα να συνεργαστεί με τον drummer των Nirvana και προτείνει τον εαυτό του. Μετά, όπως λένε και στο χωριό μου, the rest is history.
Μία τραγωδία οδηγεί εκ νέου τον Dave Grohl και τους Foo Fighters σε μία δημιουργική έκρηξη. Αποτέλεσμα αυτής, το But Here We Are
Οι Foo Fighters γνωρίζουν τεράστια επιτυχία με τον Hawkins. Κυκλοφορούν συνολικά εννέα albums και σε κάποια φάση το 1999, προσθέτουν και τρίτη κιθάρα, τον Chris Shiflett. Την τελευταία τους προσθήκη δηλαδή ως το 2017, όταν και ο Rami Jaffee (πλήκτρα) προστίθεται στους Foo Fighters.
Το status των Foo Fighters φτάνει σε θρυλικό επίπεδο το 2009, όταν κάνουν sold out το Wembley Stadium στο Λονδίνο. Μάλιστα, με guests τους Jimmy Page και John Paul Jones των Led Zeppelin. Αμέσως μετά το συγκεκριμένο tour, κυκλοφορούν το προσωπικά αγαπημένο μου album, Wasting Light.
Η μουσική χημεία αυτού του συγκεκριμένου δίσκου, κατά τον γράφοντα, δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη. Το ότι ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Dave Grohl στην Virginia, που μετατράπηκε σε studio από τον παραγωγό Butch Vig, που ήταν ο παραγωγός του Nevermind των Nirvana και των Garbage, σε ένα κλίμα φιλικό και οικογενειακό, καθώς όλοι έμειναν με τις οικογένειες τους στο ίδιο σπίτι. Ο αποκλειστικά αναλογικός εξοπλισμός ηχογράφησης. Το ότι δεν υπήρχε καμία πίεση χρόνου στην δημιουργία. Σε συνδυασμό με την επιστροφή του Pat Smear, οδηγούν σε 5 Grammy και πολλά τραγούδια που σε όποιον και να τα βάλεις, καταλαβαίνει ότι είναι Foo Fighters.
Η απώλεια του Taylor Hawkins βύθισε τους Foo Fighters στην αβεβαιότητα
Επειδή λογικά σας κούρασα με την ιστορία ας κάνουμε ένα fast forward. Δέκα χρόνια και τρία albums μετά, αρκετά σημαντικών μεν, λιγότερο εμπνευσμένων δε. Βέβαια, γούστα είναι αυτά.
Μετά το Medicine At Midnight λοιπόν, κατά την διάρκεια της ασταμάτητης περιοδείας τους, η τραγωδία θα χτυπήσει ξανά, αυτή τη φορά ακόμα πιο δυνατά. Ο Taylor Hawkins στις 25/03/22, χάνει τη ζωή του. Σε ηλίκια πεντήντα ετών, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην Bogota. Ένας από τους πιο επιδραστικούς rock drummers της γενιάς μας, που είχε εισαχθεί στο Rock N’ Roll Hall Of Fame το 2021, νικιέται από τις αδυναμίες του, αφήνοντας πίσω μία τεράστια παρακαταθήκη στα τύμπανα, κάτι που ο γιος του, Shane, φαίνεται να αποφασίζει να συνεχίσει
Ένας χρόνος περνάει, μέσα σε θλίψη και αβεβαιότητα για την πορεία των Foo Fighters. Η μόνη δημόσια παρουσία τους είναι σε μία συναυλία προς τιμήν του Taylor Hawkins. Τον Μάρτιο που μας πέρασε, σε όσους είμαστε subscribed στο κανάλι τους στο YouTube, έρχεται ένα notification ότι το κανάλι είναι live. Το video ονομάζεται Preparing Music For Concerts και είναι στην ουσία η ανακοίνωση της συνέχειας και του καινούριου drummer.
Η συνταγή στο But Here We Are είναι η γνωστή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρετή
Το video ξεκινάει με μία συζήτηση των Foo Fighters, που φοράνε τις κιθάρες τους σε ένα ασπρόμαυρο studio. Εκεί, ξεκινάει μία παρέλαση από drummers. Ο Chad Smith των Red Hot Chili Peppers μπαίνει μέσα και λέει ότι μία άσπρη Mercedes εμποδίζει το αμάξι του. Ύστερα, ο Tommy Lee των Motley Crue περνάει και τους φέρνει φαγητό. Τελευταίος, ο Danny Carey των Tool τους φέρνει τα σκυλιά τους αφού τα πήγε για κούρεμα και ένα τεράστιο “EXCUSE ME” ακούγεται πίσω από τα τύμπανα. “Can we, I don’t know, like, play a song ?”. Στα τύμπανα, με ένα πρόχειρο nametag που λέει Josh, βρίσκεται ο Josh Freese.
Νομίζω ότι χρειάζεται μία, ή και παραπάνω, ξεχωριστή παράγραφος για τον Josh Freese. Ένας από τους πιο busy drummers της τελευταίας 20ετίας. Τα χτυπήματά του τα έχουμε ακούσει μάλλον όλοι, ανεξάρτητα το είδος μουσικής. Η κύρια δουλειά του Josh Freese λοιπόν είναι session & touring drummer. Έχει ηχογραφήσει πάνω από 400 albums από το 1986 και σίγουρα άλλα τόσα χωρίς credits, κάτι που σημαίνει ότι συνεργάζεται με πολλούς παραγωγούς και studios και καλείται τελευταία στιγμή.
Στο But We Are Here ίσως ακούμε την πιο θλιμμένη εκδοχή του Dave Grohl
Ένα μικρό κομμάτι του βιογραφικού του περιλαμβάνει τους Good Charlotte, Evanescence, Avril Lavigne, Kelly Clarkson, Michael Buble, Lana Del Rey, Paramore, Bruce Springsteen, Katy Perry και μπορώ να συνεχίσω για πολύ. Σε live επίπεδο, έχει συνεργαστεί με τους Nine Inch Nails, Weezer, Sublime With Rome, Sting, Infectious Grooves, The Offspring, Danny Elfman, μεταξύ άλλων, και υπήρξε μόνιμο μέλος των Guns N’ Roses για δύο χρόνια, καθώς και των A Perfect Circle. Νομίζω you get the idea.
Άλλη μία τραγωδία λοιπόν, οδήγησε σε μία ακόμα δημιουργική έκρηξη. Στις 2 Ιουνίου, το νέο album των Foo Fighters με τον τίτλο But Here We Are, κυκλοφορεί. Σε παραγωγή των ίδιων και του Greg Kurstin, συνεργαζόμενου με την Adele, την Sia και του Paul McCartney μεταξύ άλλων. Ενώ τη διανομή την αναλαμβάνει η Roswell.
Οι πρώτες νότες του “Rescued”, του πρώτου track του But Here We Are, είναι ξεκάθαρα Foo Fighters. Έχουν την ηχητική αίσθηση όλων των δίσκων μαζί, μέχρι να μπουν τα τύμπανα. Ο ήχος των drums του Josh Freese είναι κάτι τελείως καινούριο για την παραγωγή που έχουμε συνηθίσει σε προηγούμενες δουλειές. Ξεκάθαρος πρωταγωνιστής, με το πιο ξεκάθαρο panning που έχω ακούσει τελευταία. Μου δίνει την αίσθηση ότι κάθομαι εγώ στο drum kit, ειδικά στο “Under You“ που ακολουθεί.
Η φωνή του Dave Grohl παραμένει το α και το ω του ήχου των Foo Fighters
Η συνταγή τους είναι γνωστή, αλλά σε καμία περίπτωση βαρετή. Φαινομενικά απλές μελωδίες, με περίπλοκες και πολύ πλούσιες ενορχηστρώσεις ειδικά όσον αφορά τις τρεις κιθάρες και τα πλήκτρα έχουν έναν πιο δευτερεύον ρόλο γεμίζοντας ως «πλάτες» τα συχνοτικά και μερικές φορές και αρμονικά κενά, με παράδειγμα το Hearing Voices, που στο τέλος αναδεικνύει την δουλειά που γίνεται.
Η φωνή του Dave Grohl είναι πάντα το A και το Ω σε όλα τα κομμάτια. Στο “The Glass” δείχνει τη δεινότητά του στο να γράφει μελωδίες που κολλάνε αμέσως στο μυαλό. Ας επιστρέψουμε στα τύμπανα όμως. Η πιο λαμπερή, crystal clear αισθητική που έχουν ακολουθήσει στο But Here We Are είναι διαφορετική από την πιο γιγάντια-αλλά-μέσα-στη-μίξη πορεία που είχαν μέχρι τώρα. Οι πολύ υψηλές συχνότητες των πιατινιών που έχουν ωθήσει αρκετά, ειδικά στο “Nothing At All”, ταιριάζει πολύ με τον πιο deep, punchy ήχο του μπάσου του Nate Mendel.
Ρυθμικά «παιχνίδια» που υπάρχουν σε διάφορες στιγμές του album. Ακούγονται σαν μία συνεργασία του drum-oriented μυαλού του Grohl και του Freese. Δωσμένο μέσα από το πιο pop πλαίσιο του Greg Kurstin, κάτι που φαίνεται αρκετά ξεκάθαρα στο πιο ήσυχο “Show Me How“ και την προσθήκη των πολύ όμορφων φωνητικών της κόρης του Dave, Violet Grohl, που τους ακολουθεί πλέον και στις περιοδείες.
Το επόμενο “Beyond Me” είναι η πιο εσωτερική στιγμή του δίσκου, καθώς λέγεται ότι η φράση “everything we love, must grow old”, αναφέρεται στην μητέρα του Dave, Virginia Grohl, που έφυγε από τη ζωή το 2022.
Το But Here We Are είναι μία πολύ ελπιδοφόρα στροφή στην μεγάλη των Foo Fighters
Ακολουθεί το “The Teacher”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Και ένα από τα πιο «γεμάτα» τους σε όλους τους τομείς θα προσθέσω εγώ. Ξεκινά με τις πιο punk επιρροές τους, συνεχίζει με ήρεμα και πολύ μελωδικά μέρη, με στίχους γεμάτους συναισθήματα, αναφερόμενοι στον Taylor Hawkins και την μητέρα του που έφυγαν την ίδια χρονιά, κάτι που φτάνει στην κορύφωση με τις φράσεις “You showed me how to breathe, you never showed me how to say goodbye” και “try to make good with the air that’s left, counting every minute, living breath by breath”.
Το τέλος του But Here We Are έχει τον τίτλο “Rest” και είναι σίγουρα η πιο συγκινητική toy στιγμή. Ίσως και όλης της πολυετούς πορείας των Foo Fighters. Μία μοναχική κιθάρα, μία φωνή που σχεδόν ψιθυρίζει, εμφανέστατα συναισθηματικά φορτισμένη τους στίχους “Love and trust, Life is just a game of luck, All this time escaping us,Until our time is through”. Όλα όμως, το συγκεκριμένο album, τα συναισθήματα του χαμού, η λύπη, η οργή και με κάποιο πολύ όμορφο τρόπο η κάθαρση, κορυφώνονται όσο ποτέ στο τέλος του με την τεράστια μελωδία των κιθαρών και του πλήκτρου και τον Dave Grohl να ουρλιάζει “Rest, You can rest now”, κλείνοντας πάλι ψιθυρίζοντας το συγκινητικό “Waking up, Had another dream of us, In the warm Virginia sun, There I will meet you”.
O χρόνος λέγεται ότι θεραπεύει και ίσως να ισχύει. Ωστόσο στην περίπτωση του Dave Grohl φαίνεται ότι η μουσική παίζει αυτόν τον ρόλο
Το τελευταίο album των Foo Fighters είναι μία πολύ ελπιδοφόρα στροφή στην μεγάλη τους πορεία. Μία πορεία που γέμισε αμφιβολίες μέσα σε ξαφνικό πένθος. Σίγουρα όχι το «καλύτερο», αν μου επιτραπεί η έκφραση, album τους, αλλά το But Here We Are είναι ήδη ένα από τα πιο σημαντικά στην πορεία τους, καθώς λένε ότι είναι ακόμα εδώ και δυνατότεροι από ποτέ.
Η απώλεια ενός μέλους της οικογένειας είναι ίσως η δυσκολότερη κατάσταση που καλείται να διαχειριστεί ένας άνθρωπος στη ζωή του. Είναι τα πιο έντονα αρνητικά συναισθήματα που θα βιώσει ποτέ ένας άνθρωπος στη ζωή του. Η πιο κλισέ φράση που λέγεται είναι ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Σε ένα βαθμό, ισχύει. Αυτό όμως που ο Dave Grohl και οι Foo Fighters βροντοφωνάζουν στο But Here We Are, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δύναμη να μετατρέψει αυτά τα συναισθήματα σε δημιουργία.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Foo Fighters
Album: But We Are Here
Label: Roswell
Release Date: 02/06/2023
Genre: Rock
1. Rescued
2. Under You
3. Hearing Voices
4. But Here We Are
5. The Glass
6. Nothing At All
7. Show Me How
8. Beyond Me
9. The Teacher
10. Rest
Producer: Greg Kurstin & Foo Fighters
Foo Fighters: Dave Grohl (Φωνή, κιθάρα), Pat Smear (Kιθάρα), Chris Shiflett (Kιθάρα), Nate Mendel (Mπάσο), Rami Jaffee (Πλήκτρα), Josh Freese (Τύμπανα)
Additional Personnel: Violet Grohl (Φωνή)
Foo Fighters
Το τελευταίο album των Foo Fighters είναι μία πολύ ελπιδοφόρα στροφή στην μεγάλη τους πορεία. Μία πορεία που γέμισε αμφιβολίες μέσα σε ξαφνικό πένθος. Σίγουρα όχι το «καλύτερο» album τους, αλλά το But Here We Are είναι ήδη ένα από τα πιο σημαντικά στην πορεία τους, καθώς λένε ότι είναι ακόμα εδώ και δυνατότεροι από ποτέ.
