Το κλείσιμο τις τρίτης ημέρας του Hellfest ήταν στα όρια της φαντασίας. Iron Maiden headliners με setlist όλο το Somewhere in Time και ορεκτικό οι Powerwolf. Not bad ή pas mal αν προτιμάτε για να είμαστε και ευθυγραμμισμενοι με Clisson.
Powerwolf
Οι Γερμανοί που στη χώρα μας δε χαίρουν ιδιαίτερη εκτίμησης, στην Ευρώπη θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής. Για να μη βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, ανήκω στην κατηγορία αυτών που τους σνόμπαραν και γενικά, τους θεωρούσα αρκετά γλυκανάλατους. Τον κακό μου τον καιρό και τον ανάποδο μου. Ένα show που όμοιο του δεν είχαν ματαδει τα μάτια μου.
Αιχμή του δόρατος φυσικά ήταν ο Karsten Brill aka Attila Dorn για τον οποίο έχω να πω τα εξής δύο. Ο,τι ακούτε σε studio επίπεδο από την αφεντιά του, τα ίδια και απαράλλαχτα ακούτε και live. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Μέχρι και τα κύριε ελέησον στο WE Drink Your Blood. Δεν ήταν μόνος του όμως. Ο Falk, ο πληκτράς της μπάντας είναι ένας πραγματικός showman – λειτουργεί κυριολεκτικά σαν δεύτερος frontman αφού τη μεγαλύτερη διάρκεια του set αντί για να παίζει πλήκτρα ξεσήκωνε τον κόσμο. Τώρα, αυτό το δεύτερο σημαίνει ότι είχαν αρκετά προηχογραφημενα, αλλά ζώντας τους Powerwolf live αυτό δεν πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα θα πω ότι είναι από τις μπάντες που τα χρειάζονται για να αποτυπώσουν την ατμόσφαιρα τους.
Οι Powerwolf πρόσφεραν ένα αξέχαστο show στο Hellfest 2023, ζεσταίνοντας το κοινό για τους Iron Maiden
Επανέρχομαι στον Attila ο οποίος θα μπορούσε να είναι PR σε κάποιο μαγαζί. Δεν νομίζω ότι μπορείτε να καταλάβετε πόσο επικοινωνιακος είναι ο τύπος. Ξέρει πότε πρέπει να μιλήσει, τι να πει και τι να ζητήσει από το κοινό του να κάνει. Ο Matthew Greywolf από την άλλη, ο εγκέφαλος επί της ουσίας της μπάντας, αν και δεν ήταν τόσο δραστήριος όσο οι άλλοι δύο, ήταν καταπληκτικός στο παίξιμο του. Καλύτερος θα πω από ότι στο studio, αφού εδώ έβγαινε και λίγο από τις “φόρμες” και ερμήνευε τα κομμάτια λίγο διαφορετικά, λίγο πιο βαριά ας πούμε.
Σε μία ώρα είδα περίπου εκατό χιλιάδες να χοροπηδουν, να τραγουδούν, να αγκαλιάζονται και να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Μπορούμε να συνεχίσουμε να τους σνομπάρουμε, απλά ας ευχηθούμε να μην το κάνουν και αυτοί γιατί πραγματικά θα πρέπει οποίος αρέσκεται να ακούει μουσικές εντός του εύρους του heavy metal, να τους δει έστω μία φορά στη ζωή του.
Iron Maiden
Τα πάντα σταματούν για λίγη ώρα. Καθόλου μουσική από τα ηχεία και οι ομιλίες έχουν μειωθεί σχεδόν σε απόλυτο βαθμό. Η μόνη εξήγηση που έχω για αυτό είναι η προσμονή. Η ανυπομονησία για ακόμα μία εμφάνιση των Iron Maiden. Αυτή η ανυπομονησία που είχα και εγώ και ας τους είχα δει πέρσι πάλι. Όταν ξεκίνησε η εισαγωγή του Doctor Doctor από τα ηχεία ολα αυτά έγιναν παρελθόν. Είχε αρχίσει πλέον η αντίστροφη μέτρηση.
Έξυπνη νότα από τους Iron Maiden η προσθήκη του θέματος από το Blade Runner ακριβώς πριν βγουν, 100% ταιριαστό με το γενικότερο concept του tour. Τo Caught Somewhere in Time δίνει το σήμα έναρξης για τους Iron Maiden και για το καλύτερο live της ζωής μου. Στο πρώτο λεπτό είχα μετρήσει πάνω από 20 άτομα να κάνουν crowd surfing. Απίστευτο σπρώξιμο με έφερε στη γραμμή από το κάγκελο όπου, μιλάμε για τόσο κόσμο, που ένιωθα ότι αν σηκωνα τα πόδια μου στον αέρα δε θα έπεφτα. Δεν έχω διαβάσει εκτιμήσεις κόσμου αλλά νομίζω ότι μιλάμε για πάνω από εκατό χιλιάρικα.
Ο Bruce Dickinson ήταν άψογος και η παρουσία του έκανε το σανίδι να “τρίξει”
Bruce Dickinson και αν είπαμε/είπες μία κουβέντα παραπάνω, όλα νερό και αλάτι ρε ατελείωτε frontman. Ο Bruce ήταν άψογος, σίγουρα δεν μπορεί να κάνει αυτά που έκανε στο παρελθόν – και δε μιλάω φωνητικά – αλλά ακόμα η παρουσία του είναι ικανή να τρίξει το σανίδι. Εδώ έχουμε και το πρώτο κομμάτι εκτός του επετειακού album. Ο λόγος για το The Writing on the Wall το οποίο ζωντανά είναι αρκετά καλύτερο από την ηχογραφημένη του εκδοχή. Άλλο ένα κομμάτι που δεν του είχα την απαιτούμενη προσοχή μέχρι τώρα ήταν το The Prisoner. Ισως, η τέταρτη καλύτερη στιγμή του live.
Λοιπόν, πάμε και στο κομμάτι που όσοι είμαστε γεννημένοι σε αυτό το σημείο του πλανήτη του έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία. Αν με ρωτούσες χθες το μεσημέρι για τα επίπεδα προσμονής μου για να το ακούσω θα σου έλεγα ότι είναι μηδενικά. Οκ, θα είχε φάση να λέω “Α εγώ το άκουσα στο Hellfest το ’23” αλλά μέχρι εκεί. Παραμένει όμως, το μεγάλο ερώτημα για εμάς. Το Alexander the Great είναι όντως ωραίο κομμάτι και για αυτό θέλουμε να το ακούσουμε ή αν λεγόταν Artafernis The Great δε θα ασχολούμασταν καν;
Οι Iron Maiden ήταν φυσικά εξαιρετικοί στο Hellfest 2023 και κάθε τους εμφάνιση αποτελεί ευλογία για το κοινό που τους παρακολουθεί
Ανήκα στην κατηγορία των πλανεμένων που θεωρούσαν ότι ισχύει το δεύτερο. Αλλά οι Γάλλοι που το τραγουδούσαν με όλη τους τη δύναμη, σε ποια κατηγορία ανήκουν; Και οκ, θα πει κάποιος ότι είναι μεγάλο και κουράζει, ότι θα μπορούσαν να παίζουν φα δίεση εκεί αντί για σολ μινόρε (τυχαία το λέω). Sorry, αλλά δεν τα ακούω όλα αυτά. Ή μάλλον τα ακούω από ανθρώπους που έχουν γράψει κομμάτι που έχει κάνει 100.000 ανθρώπους να το τραγουδούν ταυτόχρονα. Επειδή αυτοί οι δεύτεροι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού, μάλλον δεν το ακούω τελικά.
Καπάκι, Fear of the Dark, το κομμάτι που βαριέμαι όσο τίποτα να το βάλω να παίξει, που όμως αν μπορούσα θα το άκουγα κάθε μέρα live. Σε αυτό το σημείο να πω ένας μπόμπιρας οχτώ ετών κέρδισε το χειροκρότημα όλων μας αφού έφτασε στο stage με crowd surfing.
Τώρα θέλετε να σας πω αν οι Iron Maiden έπαιξαν καλά; Δεν πρόκειται να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Έπαιξαν άψογα, όπως θα συνεχίσουν να κάνουν μέχρι να αποφασίσουν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Απλά να παρακάλατε να αργήσει εκείνη ημέρα και μέχρι να έρθει, μη χάνετε ευκαιρία να τους βλέπετε ζωντανά.
