Όπως και στην περίπτωση των Cradle of Filth, έτσι και στην περίπτωση των Σουηδών, επέλεξα να ξαναδώ μια μπάντα που έχω δει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Προφανώς, η παρουσία νέου κιθαρίστα δεν ήταν ικανή να αλλάξει τη συνταγή των Dark Tranquillity.
Με τον Mikael Stanne να παραμένει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους, οι Σουηδοί ξεκίνησαν με το “Encircled”. Ωστόσο, έπρεπε να θυμηθούν κάτι από τα παλιά, και συγκεκριμένα από το “Damage Done”, προκειμένου να ζεστάνουν το κοινό. Πράγματι, κόβοντας λίγο το intro του κομματιού, μόλις ο Hansen άρχισε το βασικό riff του “Hours Passed In Exile”, το Altar άρχισε να ταρακουνιέται για τα καλά.
Η συνέχεια είχε ένα νέο κομμάτι από το επερχόμενο “Endtime Signals”, το “Unforgivable”. Το κομμάτι είναι αρκετά καλό και διαθέτει όλα τα στοιχεία του ήχου των Dark Tranquillity. Ομολογώ ότι δεν άκουσα κάτι που θα με ξάφνιαζε, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η αντίδραση του κοινού. Για ένα άγνωστο κομμάτι, ο πανικός που έγινε ήταν αν μη τι άλλο μη αναμενόμενος. Μάλλον το ίδιο αισθάνθηκε και ο Stanne, που με το πέρας του κομματιού μάς είπε καμιά δεκαριά φορές «Je t‘aime».
Το νερό είχε μπει πλέον στο αυλάκι και στο “Atoma” που ακολούθησε, ο ήχος της μπάντας είχε σχεδόν καλυφθεί από τις ιαχές και τα ρυθμικά παλαμάκια του κοινού. “Nothing to No One”, “Cathode Ray Sunshine” και ακόμα ένα κομμάτι από το νέο άλμπουμ, το “Not Nothing”. Αν και το βρήκα καλύτερο από το «ομόσταβλό» του, κρίνοντας από τις αντιδράσεις των υπολοίπων, μάλλον δεν ασπάστηκαν αυτήν μου την άποψη. Μην φανταστείτε ότι ξενέρωσαν ή κάτι τέτοιο, απλά προηγουμένως είχαμε μέχρι και crowd-surfing.
Τελικά, νομίζω ότι θα μπορούσα να βλέπω κάθε μέρα ζωντανά τους Dark Tranquillity
O ήχος των Dark Tranquillity ήταν εξαιρετικός και ακουγόταν ακόμα καλύτερος στα αυτιά όσων είχαν ακούσει προηγουμένως τους Shining στο διπλανό stage. Το τελευταίο τρίτο του set ήταν γεμάτο με μερικά από τα κλασικότερα κομμάτια των Σουηδών. “Phantom Days” και στο καπάκι “Therein”. Την ώρα του “Therein” συνέβη ένα από τα περιστατικά για τα οποία διαβάζεις και φουσκώνεις από υπερηφάνεια για τη μουσική που ακούς. Η Mana, μία νεαρή κοπέλα σε αμαξίδιο, προσπάθησε να πλησιάσει το stage προκειμένου να βλέπει καλύτερα το συγκρότημα. Το κοινό, αντί να της ανοίξει χώρο, αποφάσισε να κάνει κάτι ακόμα καλύτερο. Τη σήκωσαν στα χέρια και άρχισαν να την πηγαίνουν προς το κάγκελο. Όμως, είχαν υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο Mikael Stanne.
Ο Σουηδός frontman, βλέποντας τι συνέβαινε μπροστά του, ζήτησε από τους άντρες ασφαλείας να την ανεβάσουν στο stage. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο που συνάντησε δυσκολία, δε δίστασε να πάει να τη βοηθήσει ο ίδιος, αδιαφορώντας για το κομμάτι. Όταν η Mana κατάφερε τελικά να ανέβει στη σκηνή, οι ιαχές επευφημίας του κοινού έγιναν εντονότερες από ποτέ. Εν τω μεταξύ, πόσο ταιριαστό να γίνεται όλο αυτό και να ακούς τον στίχο «Therein lies the beauty…».
Τα δύο τελευταία κομμάτια του setlist ήταν τα “Lost to Apathy” και “Misery’s Crown”, με το κοινό και τους Dark Tranquillity να συντονίζονται απόλυτα. Τόσο το περιστατικό που είχε προηγηθεί, όσο και η απόδοση των DT είχαν εκτοξεύσει τα επίπεδα διάθεσης. Ο μπαρουτοκαπνισμένος Stanne το «διάβασε» και κατάφερε να απογειώσει τη φάση. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία, οι Σουηδοί δυσκολεύτηκαν να φύγουν από το stage. Το ρυθμικό τραγούδι χιλιάδων ανθρώπων τους ανάγκασε να μείνουν λίγα λεπτά παραπάνω ώστε να απολαύσουν τη στιγμή. Εγώ απλά σκεφτόμουν ότι μάλλον μου είναι αδύνατο να πάθω overdose από Dark Tranquillity. Νομίζω ότι θα μπορούσα να το ζω κάθε μέρα.
