Το “Jason Lives” είναι η έκτη ταινία του franchise τρόμου “Friday the 13th”, μιας σειράς ταινιών slasher που ξεκίνησε το 1980 με την αναπάντεχη εμπορική επιτυχία της ταινίας του Sean Cunningham, συνεχίστηκε καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980 και ολοκληρώθηκε με τρεις ταινίες από εκεί και ύστερα – το “Jason Goes to Hell” (1993), το “Jason X” (2001) και το “Freddy Vs Jason” (2003). Aν προσθέσει κανείς και το remake του 2009, το franchise αποτελείται από δώδεκα ταινίες, ενώ μια τηλεοπτική σειρά βρίσκεται στα σκαριά.
Αντικειμενικά βλέποντάς τις, καμία από αυτές τις ταινίες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς καλή. Είναι όλες τους εντελώς συμβατικά slasher, που ανακυκλώνουν τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες: μια παρέα χαμηλής πνευματικής ικανότητας εφήβων ή νεαρών διψασμένων για σεξ και καλοπέραση επισκέπτονται μια εξοχική τοποθεσία, κατά προτίμηση την Crystal Lake, και εκεί πέφτουν θύματα του φονιά Jason Voorhees, ο οποίος τους ξεκάνει έναν προς έναν.
Όμως, αν προσεγγίσεις τούτες τις ταινίες ως απενοχοποιημένος λάτρης του slasher, χωρίς να σε απασχολεί κάποιου είδους “καλλιτεχνικό άλλοθι”, δεν μπορείς να μην περάσεις καλά προσπαθώντας να μαντέψεις ποιον ευφάνταστο τρόπο θα σκεφτεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης για να επαναφέρει τον μασκοφορεμένο δολοφόνο και να ξεπαστρέψει την επόμενη μισή ντουζίνα αθώων θυμάτων.
Έτσι, λοιπόν, στο “Jason Lives”, βρίσκουμε τον νεαρό Tommy Jarvis (Thorn Matthews) να επιστρέφει στο νεκροταφείο ώστε να σιγουρευτεί πως ο Jason Voorhees είναι νεκρός και, δίχως να το θέλει, καταλήγει να τον επαναφέρει στη ζωή (μην ψάχνετε εξηγήσεις, είναι “Friday the 13th”). Γεμάτος τύψεις για την πράξη του και τις συνέπειές της, που κλασικά είναι το μακέλεμα καμιάς δεκαριάς ανυποψίαστων τύπων που θα ικανοποιήσουν την όρεξη του Jason για ζεστό αίμα, ο Tommy το βάζει στόχο να σταματήσει τον φονιά και να τον εξουδετερώσει μια και καλή. Εντάξει δεν είναι και τρομερό spoiler να αποκαλύψουμε ότι αυτό το τελευταίο σκέλος δεν πάει και τόσο καλά, άλλες τόσες ταινίες βγήκαν και δεν ήταν ρομαντικές κομεντί, ο Jason επιστρέφει και ξανασκοτώνει κοσμάκη. Μαγκιά του.
Αν κάτι δε λείπει από σχεδόν καμία ταινία του franchise, είναι οι μερακλήδες σκηνοθέτες, που μπορεί να μην τους λες ακριβώς auteurs του σινεμά, εντούτοις έχουν να επιδείξουν μεράκι στο στήσιμο ενός φονικού. Στο έκτο κεφάλαιο, τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Tom McLoughlin, στα credits του οποίου συναντάμε και την ατμοσφαιρική τηλεταινία “Sometimes They Come Back” (1991), που βασίζεται σε νουβέλα του Stephen King. Μόλις στη δεύτερη ταινία της καριέρας του, ο McLoughlin κάνει ικανοποιητική δουλειά, καθώς τα kills του Jason εδώ είναι από τα καλύτερα στο franchise.
Το σενάριο, βεβαίως, βρίθει κενών και ευκολιών, οι οποίες όμως αποτελούν μέχρι αυτό το σημείο αναπόσπαστο κομμάτι του franchise – μπορεί κανείς να φανταστεί ταινία “Friday the 13th” με δραματουργικά αψεγάδιαστο σενάριο; Φυσικά και οι χαρακτήρες θα βρεθούν από δική τους βλακεία στα νύχια του Jason, φυσικά και στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το θάνατο θα κουτρουβαλιαστούν δέκα φορές, φυσικά και θα είναι παιχνιδάκι για τον Jason να τους μακελέψει. Πάντως, οφείλουμε να πιστώσουμε στον McLoughlin, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, ότι μας έδωσε λιγάκι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες από τις περισσότερες ταινίες της σειράς.
Αν είσαι λάτρης του slasher σινεμά, τότε όλα τα “Friday the 13th”, με εξαίρεση το remake του 2009 που είναι άθλιο χωρίς να είναι ταυτόχρονα fun, αποτελούν πρώτης τάξεως απενοχοποιημένη ψυχαγωγία. Με τον τρόπο τους, και παρά τα ελαττώματά τους, αυτές οι ταινίες διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στην εξέλιξη του είδους του τρόμου και γαλούχησαν γενιές θεατών, οι οποίοι πλημμύριζαν τις αίθουσες για να δουν τις επόμενες σφαγές που θα διέπραττε ο Jason Voorhees. Ας μην τις περιφρονούμε, λοιπόν, γιατί χάρη σε αυτές το horror genre απέκτησε πολλούς επιπλέον θαυμαστές. Ας πάρουμε την απόλαυση που έχουν να μας προσφέρουν, λέγοντας κι ευχαριστώ.
