Θα μπορούσα να γράψω έναν εκτενή πρόλογο αναλύοντας τη σημασία του mainman των Yoth Iria, Mutilator. Θεωρώ, όμως, πως ό,τι κι αν πω εγώ περιττεύει, γιατί ο ίδιος τα λέει σαφώς καλύτερα. Γι’ αυτό, χωρίς καμία άλλη εισαγωγή, σας παρουσιάζω μία από τις πιο χορταστικές συνεντεύξεις που έχω πάρει.
DEPART: Από το “As the Flame Withers” στο “Blazing Inferno” διακρίνεται μια ξεκάθαρη μετάβαση: οι δομές γίνονται πιο άμεσες, η διάρκεια του άλμπουμ είναι πιο σφιχτή και ο ρυθμός δείχνει πιο αποφασιστικός, χωρίς να χάνεται η ατμόσφαιρα. Ήταν αυτή η προσέγγιση αποτέλεσμα κάποιας συνειδητής απόφασης στη φάση της σύνθεσης ή προέκυψε φυσικά μέσα από τη νέα δυναμική του σχήματος; Και κατά πόσο επηρέασε τη διαδικασία το ότι πλέον λειτουργείτε ως πλήρες συγκρότημα και όχι ως δημιουργικό δίδυμο;
Mutilator: Ναι, σωστά το εντοπίζεις. Πράγματι, νιώθω ότι τα κομμάτια του “Blazing Inferno” έχουν έναν τρόπο να «αγκαλιάζονται» από τους ανθρώπους που τα ακούνε. Δεν ήταν, όμως, κάτι που σχεδιάστηκε συνειδητά. Πάντα θέλω κάθε δίσκος των Yoth Iria να προσφέρει κάτι φρέσκο σε όποιον τον ακούει. Όπως δε μου αρέσει να ακούω μπάντες που αναμασούν τον εαυτό τους, έτσι δε θέλω να το κάνουμε ούτε εμείς. Παράλληλα, θεωρώ σημαντικό -και νομίζω ότι το έχουμε πετύχει- να κρατάμε την ταυτότητά μας.
Όσο για το δεύτερο σκέλος, πρέπει να γυρίσω πίσω στο 2019. Όταν αποφάσισα να ξαναφτιάξω μπάντα, το έκανα πρώτα απ’ όλα γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, και δεύτερον γιατί ένιωθα ότι είχα κάτι να πω ακόμα. Δε σου κρύβω, όταν βγήκε ο πρώτος δίσκος, άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα για συναυλίες και στην αρχή νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Όταν κατάλαβα ότι δεν ήταν αστείο, έφτιαξα ένα line-up, αλλά μετά ήρθε ο COVID και τα σχέδια πήγαν πίσω. Από αυτές τις αλλαγές, όμως, προέκυψε το επόμενο line-up, με το οποίο δέσαμε και γίναμε μπάντα κανονικά.
Βασικά, νιώθω ότι είμαστε κάτι παραπάνω από μπάντα – είμαστε φίλοι, ο ένας για τον άλλον. Και ναι, έχω στο μυαλό μου ποια είναι η δημιουργική κατεύθυνση των Yoth Iria, αλλά πλέον και οι υπόλοιποι, με τους οποίους έχω οργώσει τον πλανήτη, την έχουν καταλάβει και την έχουν κάνει κτήμα τους. Οπότε θα ακούσω οποιαδήποτε ιδέα έχουν. Δε θεωρώ ότι εγώ είμαι ο μόνος που γνωρίζει και οι υπόλοιποι είναι απλά “διακοσμητικοί” στο σχήμα. Όλοι έχουμε συνεισφέρει, λίγο ή πολύ – αλλά όλοι έχουμε μερίδιο στην όποια επιτυχία των Yoth Iria.
Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Νίκος, που είναι και περισσότερο καιρό στην μπάντα, έχει φέρει μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ακούγονται πλέον τα κομμάτια των Yoth Iria. Εμένα μου αρέσουν περισσότερο τα ψυχεδελικά περάσματα -όπως ακούς και στο “As the Flame Withers”- ενώ ο Νίκος φέρνει εξαιρετικές ιδέες που ακουμπάνε πιο πολύ στο folk και το ethnic. Οπότε, όλα αυτά τα στοιχεία που ακούς στο “Blazing Inferno” και του δίνουν αυτή τη διαφορετική ταυτότητα, είναι ιδέες που έφερε εκείνος. Και δε θα ήταν σωστό από μέρους μου να τα απορρίψω μόνο και μόνο επειδή δεν είναι δικά μου, ειδικά όταν ακούγεται ξεκάθαρα ότι λειτουργούν. Να στο πω και πιο συγκεκριμένα: το “Splendour of the Sun” το είχα όλο έτοιμο στο μυαλό μου, απλά ήθελα να το μεγαλώσω λίγο. Το τέλος του κομματιού είναι ιδέα του Νίκου, και, ειλικρινά, νομίζω ότι το έχει απογειώσει.
Προσωπικά, ξεχωρίζω ιδιαίτερα το “Our Father Rode Again His Ride”. Έχει κάτι τελετουργικό, κάτι απόκοσμο που το κάνει να λειτουργεί σχεδόν σαν σκηνή από τελετή. Πώς γεννήθηκε αυτό το κομμάτι; Ήξερες από την αρχή την εικόνα που ήθελες να φτιάξεις ή πήρε μορφή σταδιακά μέσα στη διαδικασία; Και πώς προσεγγίζεις γενικά τέτοιου τύπου συνθέσεις που απαιτούν “σκηνοθεσία”;
Κοίτα, νομίζω πως αυτό που ξεχωρίζει εμάς τους μεταλάδες από τους υπόλοιπους, είναι ότι όταν ακούμε μουσική, φτιάχνουμε εικόνες. Μπορεί να είμαι μουσικός, αλλά πριν απ’ όλα ήμουν -και παραμένω- οπαδός. Οπότε ξέρω από πρώτο χέρι πώς νιώθουν όσοι μας ακούν, γιατί έτσι νιώθω κι εγώ όταν ακούω τις μπάντες που αγαπάω. Γι’ αυτό, ειλικρινά, με χαροποιεί πολύ που το τραγούδι μας σου δημιούργησε μια εικόνα.
Το τι είχα εγώ αρχικά στο μυαλό μου δεν νομίζω ότι έχει και τόση σημασία. Κάθε άνθρωπος ζει διαφορετικά, έχει τα δικά του προβλήματα και τις δικές του χαρές, επομένως η σχέση του με τα τραγούδια μας είναι καθαρά προσωπική. Δεν μπορώ -και ειλικρινά δε θέλω- να επιβάλλω σε κανέναν να φανταστεί την ίδια εικόνα που είχα εγώ. Νιώθω πραγματική χαρά κάθε φορά που ακούω για τις εικόνες που δημιούργησε κάποιος μέσα από τη μουσική μας, ακόμα κι αν απέχουν παρασάγγας από αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου. Και να σου πω ρε ‘συ, υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα με τη μουσική σου;
Τώρα, για το “Our Father Rode Again His Ride”, εγώ το είχα στο μυαλό μου σαν ένα πιο επαναστατικό κομμάτι. Γι’ αυτό υπάρχουν και αυτά τα χορωδιακά μέρη — για να δίνουν την αίσθηση της μάχης, του ξεσηκωμού. Αλλά, όπως είπα και πριν, δεν έχει καμία σημασία. Για σένα — και για τον καθένα — σημασία έχει η δική του εικόνα.
Αν το “As the Flame Withers” ήταν η εισαγωγή και το “Blazing Inferno” η έκρηξη, υπάρχει στο μυαλό σου ένα επόμενο βήμα που να λειτουργεί ως φυσική συνέχεια; Σκέφτεσαι ήδη το ενδεχόμενο μιας τριλογίας — θεματικά ή μουσικά; Ή αφήνεις τη ροή να οδηγήσει εκεί χωρίς να το οριοθετήσεις εξ αρχής;
Ωραία, να σου κάνω και μία αποκάλυψη: ο τρίτος μας δίσκος είναι ήδη έτοιμος και περιέχει δέκα κομμάτια. Θα είναι μια βουτιά στα συναισθήματα των ανθρώπων και στο υποσυνείδητο. Γενικά, έχω την άποψη ότι οι ψυχές των ανθρώπων είτε φωτίζονται είτε σκοτεινιάζουν — αλλά, κατά βάθος, τείνουν προς το καλό. Ναι, μπορεί να κάνουν κακές πράξεις, αλλά αυτό δεν τους κάνει απαραίτητα κακούς. Είναι αυτό το σκοτείνιασμα που σου έλεγα πριν.
Μουσικά, δεν μοιάζει ούτε με το “As the Flame Withers” ούτε με το “Blazing Inferno”, ωστόσο είναι αναμφίβολα Yoth Iria. Υπάρχουν πράγματα που θα σου προκαλέσουν έκπληξη, αυτό μπορώ να στο υποσχεθώ. Για παράδειγμα, θα καταλάβεις ότι κάποιος από εμάς ακούει Sentenced ή ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που, μεγαλώνοντας, άκουγε NWOBHM. Επίσης, αυτή τη φορά δεν ταλαιπώρησα την καλλιτεχνάρα τον Γιώργο Εμμανουήλ, με τον οποίο συνεργαστήκαμε ξανά.
Επίσης, αυτή τη φορά, όλοι έχουν βάλει ένα κουταλάκι από τη δημιουργικότητά τους στο τελικό μείγμα, οπότε και αυτό το άλμπουμ θα φέρει φρέσκες ιδέες στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα των Yoth Iria. Να σου πω την αλήθεια, σε μεγάλο βαθμό έχω ήδη καταλήξει στο πώς θέλω να ακούγεται και ο τέταρτος και ο πέμπτος μας δίσκος. Και σίγουρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ξαναπάρω ολόκληρη τη σύνθεση πάνω μου.
Μιλάς συχνά για την ανάγκη απελευθέρωσης από πνευματικά δεσμά. Τι γίνεται όμως με τα καλλιτεχνικά; Υπάρχει κάτι στη σύγχρονη σκηνή -ελληνική ή διεθνή- που νιώθεις ότι περιορίζει πραγματικά έναν δημιουργό; Νιώθεις να υπάρχουν στερεότυπα στο είδος, και αν ναι, σε καταπιέζουν αυτά; Ή οι προσδοκίες του κοινού;
Καλή ερώτηση -και πιθανώς, αν την κάνεις σε δέκα διαφορετικούς μουσικούς, θα πάρεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Εγώ θα σου απαντήσω για εμένα και όπως το καταλαβαίνω προσωπικά. Γενικά, όλα τα δεσμά τα βάζεις μόνος σου στον εαυτό σου. Ισχύει σε κάθε τομέα της ζωής, αλλά ειδικά στην Τέχνη, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να δεχτείς όρια –αφού κάνεις Τέχνη για να απελευθερωθείς.
Φυσικά, για να μην είμαι ψεύτης, με ενδιαφέρει αυτό που φτιάχνω να αρέσει και στον κόσμο. Απλώς δεν το αφήνω να με ορίσει. Για παράδειγμα, μου είπες πριν ότι το “Blazing Inferno” σου αρέσει περισσότερο από το “As the Flame Withers”. Εγώ, αν και δεν μπορώ να το καταλάβω -γιατί και τα δύο είναι «παιδιά» μου- το δέχομαι. Είναι το γούστο σου, και είναι απόλυτα θεμιτό. Όπως θεμιτό είναι και για κάποιον να μην του αρέσουμε καθόλου. Αλλά το ότι σου αρέσει περισσότερο το “Blazing Inferno” δεν θα ορίσει το τι θα κάνω μετά. Γιατί, όπως είπα, δεν μου αρέσει να αναμασάω τα ίδια και τα ίδια – και διατηρώντας αυτή τη στάση, νιώθω πραγματικά απελευθερωμένος όταν γράφω μουσική.
Έχεις ζήσει το black metal από τη γέννησή του και έχεις συμβάλει στη διαμόρφωσή του όσο ελάχιστοι. Κοιτώντας τη σημερινή σκηνή, τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει — κάτι που θεωρείς πως κρατάει ακόμα ζωντανό το πνεύμα εκείνης της εποχής; Και αντίστοιχα, υπάρχει κάτι που νιώθεις πως έχει αλλοιωθεί ή χαθεί στην πορεία; Είτε σε επίπεδο ήχου, είτε νοοτροπίας, είτε απλώς στην αίσθηση του τι σημαίνει black metal σήμερα;
Δεν θέλω να κρίνω τη σκηνή -αν και θεωρώ δικαίωμα του καθενός να το κάνει. Εμένα με ενθουσιάζει το πλήθος των μπαντών που υπάρχουν εκεί έξω. Ακούω κομμάτια που με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό- και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν το είχαμε παλιά. Ναι, μπορεί σήμερα να υπάρχουν διαθέσιμες εκατοντάδες μπάντες για να ακούσεις, και αυτό να μεγαλώνει τον ανταγωνισμό, αλλά ταυτόχρονα βελτιώνει και τη μουσική.
Κοίτα, πριν πολλά χρόνια, εμείς εδώ -και κάποια παιδιά στη Νορβηγία- ξεκινήσαμε έναν «πόλεμο». Αυτόν τον πόλεμο τον ονομάσαμε black metal. Αυτό είναι το black metal: ελευθερία. Γι’ αυτό βάλαμε ως κεντρική φιγούρα τον Εωσφόρο -γιατί ήταν κάποιος που πήγε κόντρα σε κάθε μορφή εξουσίας. Σήμερα, υπάρχουν κάποιοι που ίσως καταχρώνται αυτή την ελευθερία, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αρχική ιδέα, το πώς ξεκίνησαν όλα. Οπότε, για να το κλείσω: black metal σημαίνει ελευθερία. Και αυτό σημαίνει πως είναι μια μουσική, μια σκηνή που τους χωράει όλους.
Ήσουν από τα πιο καθοριστικά πρόσωπα της ελληνικής σκηνής και μετά αποσύρθηκες για αρκετά χρόνια. Όταν επέστρεψες, ο κόσμος γύρω είχε αλλάξει — όλα είχαν ψηφιοποιηθεί, αλλά ο σεβασμός προς το όνομά σου έμεινε ίδιος, αν όχι μεγαλύτερος. Πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό; Το περίμενες;
Mutilator: Με τιμάει αυτό που λες, αλλά εγώ όταν μεγάλωνα δεν θαύμαζα κανέναν -και τώρα που μεγάλωσα, δε θέλω να με θαυμάζει κανείς. Τώρα, πράγματι, υπήρχαν κάποιοι που με θυμόντουσαν παρότι έλειπα τόσα χρόνια, και αυτό με τιμάει και με συγκινεί ταυτόχρονα. Όταν έβγαλα το πρώτο single, έλαβα πάνω από 500 μηνύματα –και αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Να σου πω την αλήθεια, μέχρι να με ρωτήσεις δεν το είχα σκεφτεί, και ίσως θα έπρεπε. Αλλά ναι, όταν άνθρωποι με τους οποίους είχες να μιλήσεις χρόνια γυρνάνε και σου δείχνουν ενδιαφέρον, πρέπει να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Γιατί δεν είναι δεδομένο – και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.
Φυσικά, αναφορικά με τους Yoth Iria, ίσως αυτό μας έδωσε ένα πρώτο, αρχικό buzz. Όμως, για να τους κρατήσουμε, έπρεπε να έχουμε και κάτι να τους πούμε. Γιατί, οκ, καλός ο σεβασμός, αλλά μουσική κάνουμε -και στο τέλος της ημέρας γι’ αυτό κρινόμαστε. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε καλά σε αυτό το κομμάτι.
Από τα πρώτα underground live των ‘90s μέχρι τη σημερινή εποχή, έχεις δει τη σκηνή να αλλάζει εντελώς. Πώς βιώνεις πια την παρουσία στη σκηνή με τους Yoth Iria; Τι ρόλο παίζουν για σένα τα live σήμερα — είναι απλώς ένα αναγκαίο βήμα ή παραμένει ο χώρος όπου ξεδιπλώνεται πραγματικά το όραμά σου;
Ξέρω ότι υπάρχουν μουσικοί στο black metal -και όχι μόνο- που δεν τους αρέσει να παίζουν live, και αυτό είναι απόλυτα αποδεκτό. Εγώ, όπως θα έχεις καταλάβει, δεν ανήκω σε αυτούς· αν μπορώ, θα παίζω live μέχρι να πεθάνω. Δώσε μου ένα συμβόλαιο που λέει ότι θα παίζω 365 μέρες τον χρόνο, και, παρά τα χρονάκια μου, θα το αποδεχτώ.
Είσαι στο live, παίζεις τη μουσική σου, περνάς καλά με την μπάντα σου, και μετά έρχεται ο άλλος να σου δώσει το χέρι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης γιατί πέρασε καλά. Υπάρχει κάτι ομορφότερο από αυτό; Ή να σου φέρω άλλο παράδειγμα: παίζαμε live και, επειδή είχε εξαντληθεί όλο το merch μας, είχαμε μόνο 20 κομμάτια από ένα live στο Μεξικό -και πριν καν βγούμε στη σκηνή, είχαν φύγει όλα. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στο live. Οπότε, πώς γίνεται να μη μου αρέσει;
Και να σου πω και αυτό: στο live ανταλλάζεις ενέργεια με τον κόσμο γύρω σου -αυτή είναι η ουσία του. Και δεν μιλάω μόνο σαν μουσικός αλλά και σαν οπαδός. Υπάρχει η σύνδεση μουσικού με οπαδό, αλλά υπάρχει και η σύνδεση οπαδού με οπαδό· και αυτό το απολαμβάνω εξίσου, είτε είμαι πάνω στο σανίδι είτε όχι. Λέγαμε πριν για το Hellfest -και ευτυχώς που ήσουν εκεί για να καταλάβεις τι εννοώ. Είδα όλον αυτόν τον κόσμο, με τον οποίο δεν έχω συναντηθεί ποτέ, δεν έχουμε καν τις ίδιες συνήθειες, να γίνεται ένα με την Τέχνη μας. Μόνο, μα μόνο το live μπορεί να στο προσφέρει αυτό.
Για να κλείσουμε: τι θα έλεγες σε όσους θα έρθουν την Πέμπτη ή την Παρασκευή για να ακούσουν τους Yoth Iria;
Ξέρω, σε αυτήν τη χώρα που ζούμε, τι έχει περάσει και τι συνεχίζει να περνάει ο κόσμος τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζω πώς είναι να ξυπνάς και να είναι όλη σου η μέρα μια μάχη για επιβίωση κόντρα σε υπέρογκους λογαριασμούς. Εγώ αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι εμείς θα δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ώστε όποιος έρθει, για τρεις ώρες -γιατί μαζί μας θα είναι και η μπαντάρα Nailed to Obscurity -να ξεχάσει τη λαίλαπα της πραγματικότητας. Α, και black metal ’till death.
