Πέρσι, δυστυχώς, δεν κατάφερα να δω τους Kalandra, οπότε φέτος αποφάσισα ότι αυτό θα αλλάξει πάση θυσία! Ντύνομαι ζεστά, έτοιμη για όλα, και φτάνω στο Temple γύρω στις 21:00. Εκείνη την ώρα, δεν ήμασταν πάνω από 30 άτομα, αλλά μέχρι τις 21:30, ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά. Στη σκηνή ανεβαίνουν δύο δίμετροι κιθαρίστες-ντερέκια, ενώ ο ντράμερ παραμένει κρυμμένος καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πίσω τους, ακολουθεί μια μικροκαμωμένη φιγούρα, ξυπόλυτη, με μακρύ άσπρο φόρεμα. Η αλήθεια είναι πως η εικόνα της μου θύμισε τη Dolores O’Riordan, τότε που την είχαμε δει στον Λυκαβηττό.
Αμέσως μετά το intro, η μαγεία ξεκινά! Πρώτο κομμάτι της βραδιάς το “The Waiting Game“. Αν δείτε το βίντεο κλιπ, θα εκπλαγείτε. Καταρχάς, πρόκειται για ένα τραγούδι που μιλάει για τη σχέση ενός ζευγαριού, όμως το εντυπωσιακό είναι ο τρόπος που έχει αποδοθεί. Το βίντεο είναι σκηνοθετημένο σαν ταινία μικρού μήκους, σε συνεργασία με τη Ragnarok Film, προσθέτοντας μια κινηματογραφική αίσθηση που ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του κομματιού.
Καθώς η συναυλία προχωρά, νιώθεις να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στον κόσμο της παγωμένης Νορβηγίας. Οι folk μελωδίες και η απίστευτη φωνή της Katrine Stenbekk σε παρασύρουν χωρίς προσπάθεια. Ό,τι της λείπει σε ύψος, το αναπληρώνει με το εντυπωσιακό εύρος και τη δύναμη της φωνής της. Εξάλλου, η συνεργασία της με τους Wardruna δεν είναι καθόλου τυχαία!
Οι Kalandra το προσαρμόζουν στο ύφος τους, δίνοντας μια δική τους ερμηνεία
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Μόλις ακούστηκε η πρώτη του νότα, κατέβασα την κάμερα, έκλεισα τα μάτια και… γεια σας! Το “Borders” έχει απίστευτες φωνητικές αρμονίες—διφωνίες, τριφωνίες, δεν με νοιάζει, δεν είμαι vocal coach! Αυτό που ξέρω είναι πως το θεωρώ το καλύτερό τους τραγούδι!
Λίγο πριν το τέλος, η σκηνή βάφεται κόκκινη και ξεκινά το “Helvegen“, το εμβληματικό κομμάτι των Wardruna. Οι Kalandra το προσαρμόζουν στο ύφος τους, δίνοντας μια δική τους ερμηνεία. Παρά τη δυσκολία του, τόσο φωνητικά όσο και εκτελεστικά, το αποτέλεσμα μας δικαιώνει απόλυτα.
Καμιά φορά, οι υπερβολικές περιγραφές είναι περιττές όταν μιλάς για μια συναυλία. Αυτό που μετράει είναι τα συναισθήματα που γεννήθηκαν, η μουσική που αντήχησε και το χαμόγελο στα χείλη την ώρα που βγαίνεις από τον χώρο. Και αυτό ακριβώς μου έμεινε.
Να γκρινιάξω λίγο για να μη χαλάσω την παράδοση; Πού πας, χρυσή μου, ντυμένη σαν τη μαύρη χήρα, με καπελάκι-στέκα και τούλι, λες και θα κλάψουμε τον μακαρίτη; Με το κινητό σου σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, να τραβάς βίντεο χωρίς να έχεις ακούσει αναθεμα το παραμικρό; Πφφφ… αυτά.
