2011: οι Current 93 γεμίζουν με ευκολία το Gagarin. Προσφέρουν ένα show που επικεντρώνεται στην τότε πρόσφατη περίοδό τους χωρίς να πολυκοιτούν το παρελθόν. Συγκλονιστικοί μεν, αλλά κάτι έλειπε. Αυτή η αίσθησηπου έχεις όταν λες το όνομά τους και αυτόματα κινείσαι σε neofolk ήχους με αγγλική ούγια. Σίγουρα η avant garde-weirdo περίοδός του έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά πώς να το κάνουμε ρε παιδιά. Λείπει το κεντρικό μέρος της εμπειρίας που έχουμε κατασκευάσει στον ορίζοντα των προσδοκιών μας. Και θα έλειπε για 13 χρόνια. Μέχρι να ανακοινωθεί η επιστροφή τους και να ανανεωθεί το ραντεβού με τον πολυάσχολο κύριο Tibet.
Με το κέντρο να τελεί υπό σύγχυση λόγω των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων λόγω μαραθώνιου το Ωδείο Αθηνών γεμίζει όχι απευθείας μα σταδιακά. Γνώριμα πρόσωπα που έχεις πετύχει ανά τα χρόνια, μέλη μπαντών, παιδιά που πλέον τους ρίχνεις μια δεκαετία αλλά αγάπησαν τη μουσική τους και είναι εκεί για να τους δουν. Πολυσυλλεκτικό μα ταυτόχρονα και περίεργα ομοιογενές πλήθος. Η αίθουσα γεμίζει και η αρχή γίνεται με το σετ του Davide Pepe.
Ο υπεύθυνος για τα ψηφιακά ηχοχρώματα και τις προβολές του συγκροτήματος αφοσιώνεται πλήρως σε μια digital noise/drone εξερεύνηση αφηρημένων εννοιών. Από τη βοή της πόλης μέχρι την ενδοσκόπηση στο ανθρώπινο σώμα και τη μετατροπή γνώριμων εικόνων σε glitched εφιάλτες. Άλλοτε συγγενής μιας κρίσης πανικού στη μέση της Σταδίου και άλλοτε ambient σαν ένα απόγευμα στο κρεβάτι, ξενίζει όσους δεν έχουν επαφή με τους ήχους του. Ή έστω με την πρώιμη περίοδο των Current 93. Και για κάποιο λόγο ο συνδυασμός των ηχοτοπίων του με τα «Συγγνώμη, αυτή είναι η Γ25 ή η Δ25;» όσων έφταναν εκείνη την ώρα, κόλλησε απίστευτα. Είναι αλήθεια αυτά; Είμαι εγώ βλαμμένος; Ποιος ξέρει; Εμένα με ευχαρίστησε. Και αποτέλεσε το τέλειο προοίμιο της εισόδου της υπόλοιπης μπάντας
Ζούμε τις πρώιμες μέρες των Current 93 με τα μάτια του σήμερα
Γιατί ένας ένας βγαίνουν στη σκηνή μετά το σετ του Pepe και επιδίδονται σε ένα οργιαστικό, θορυβώδες και απόλυτα ανατριχιαστικό ηχητικό σύνολο που με την άφιξη του David Tibet φανερώνει πως πρόκειται για το “Ach Golgotha (Maldoror Is Dead)”. Τόσο μεγάλη βουτιά στο παρελθόν μόνο τρόμο μπορεί να προκαλέσει. Και επειδή φυσικά μιλάμε ια τους Current 93 το κομμάτι κλείνει με το Rivers of Babylon να δίνει τον «άλλο» τόνο της μπάντας.
Και έπειτα, η κατάβαση ξεκινά αργά και μεθοδικά. Γιατί το “Thunder Perfect Mind” είναι αριστούργημα και το “The Descent of Long Satan And Babylon” μόνο χαμόγελα προκαλεί. Τουλάχιστον πριν αρχίσει η καταβύθιση στο δίδυμο της περιόδου Imperium, Be και Alone. Ονειρεμένη αρχή που όμως είναι αλήθεια. Το ζούμε. Δεν είναι φαντασίωση ούτε ανεκπλήρωτη επιθυμία. Ζούμε τις πρώιμες μέρες των Current 93 με τα μάτια του σήμερα. Και ενδιάμεσα ο Tibet φεύγει από τη σκηνή για να φιλήσει τη σύντροφό του. Ναι, τέτοιο ήταν το κλίμα.
Πριν την «επιστροφή στο παρόν της μπάντας, άλλη μια έκπληξη από το παρελθόν. Το “This Carnival Is Dead And Gone” από το “All The Pretty Little Horses” ανεβάζει τις ταχύτητες και ο Tibet «λυσσάει». Κάνοντάς μας να απορούμε πως είναι δυνατόν να ακούγεται ίδια η φωνή του τόσα χρόνια μετά.
Και ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι οι Current 93 τα τελευταία χρόνια έβγαλαν δίσκους που αγγίζουν την μέχρι 1998 εποχή τους. Γιατί η τριπλέτα Bright Dead Star/A Thousand Witches/The Bench And The Fetch από το “The Light Is Leaving Us All” αποδεικνύεται ένα σπαραξικάρδιο ενιαίο αφήγημα.
Έχουμε ανάγκη από συναυλίες σαν των Current 93
Που αν στο δίσκο είναι ένα γλυκόπικρο άκουσμα, ζωντανά γιγαντώνεται σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. Και μετά από αυτό, ξανά βουτιά στο παρελθόν με τα “Mary Waits In Silence” και “In The Heart of The Wood” για ένα διάλειμμά πριν την παρουσίαση του νεότερου υλικού τους από το “If A City Is Built Upon A Hill”. Και ω θεοί, τι κομματάρα και τι έμπνευση είναι το “There Is No Zodiac”.
Η θλίψη και τα δάκρυα εν συνεχεία θα έχουν την τιμητική τους. Γιατί το “A Sad Sadness Song” στίχο προς στίχο είναι γραμμένο για να σου πατήσει την καρδιά. Και να βουρκώσεις όχι εκβιαστικά αλλά πηγαία σαν ταινία του Ozu. Το “Death of The Corn” με το “Hourglass For Diana” κλείνουν το κυρίως μέρος της συναυλίας με σαφώς πιο uptempo τρόπο. Έξοδος και χειροκρότημα.
Μέχρι τουλάχιστον να επιστρέψουν και αφού ο Tibet αναφέρει τον γάτο που υιοθέτησαν με τη σύντροφό του στην Κέα, μας κερνάνε ένα Happy Birthday Pigface Christus. Και επειδή «δεν πάνε πουθενά» χωρίς το χιτάκι τους, ένα “Oh Coal Black Smith” να μετατρέπει ένα φρικτό γεγονός σε σχεδόν παιδικό τραγούδι. Ένα τελευταίο δάκρυ με το γραμμένο για τον πατέρα του “Sleep Has His House” πριν το γλυκόπικρο αντίο του “Hushabye Mountain”.
Με τέτοιο σέτλιστ, τέτοιο ήχο και την ίδια την παρουσία μορφών όπως ο David Tibet και ο Andrew Liles στον ίδιο χώρο, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως η κορυφαία τους εμφάνιση σύμφωνα και με τους παλιότερους. Έλειψαν μα γέμισαν γενναία το κενό. Και μακάρι να μην ξαναϋπάρξει άλλο ή τουλάχιστον μεγάλο. Γιατί έχουμε ανάγκη από τέτοιες συναυλίες.
