Αν η ηλεκτρονική μουσική είχε πρόσωπο, σίγουρα δεν θα ήταν ενός λαμπερού DJ πίσω από τα decks. Ούτε μιας προσεγμένης, φουτουριστικής cyberpunk αισθητικής. Θα ήταν ο Keith Flint—εκρηκτικός, ατίθασος, γεμάτος ενέργεια. Η ανάποδη μοϊκάνα του έσκιζε τον αέρα σαν αστραπή, ενώ η σκηνική του παρουσία ξεχείλιζε ωμή ένταση. Ήταν μια απρόβλεπτη φλόγα, η ζωντανή απόδειξη μιας πολιτιστικής αλλαγής που θόλωσε ανεπιστρεπτί τα όρια. Ένωσε την ηλεκτρονική μουσική με το ροκ, τις πίστες με τα mosh pits, τις rave ουτοπίες με την εξέγερση του punk.
Η ηλεκτρονική μουσική υπήρχε για δεκαετίες πριν οι Prodigy ταρακουνήσουν τη σκηνή. Οι Kraftwerk έβαλαν τα θεμέλιά της, ενώ η techno του Ντιτρόιτ και η house του Σικάγο τελειοποίησαν τον ήχο της. Στη συνέχεια, η βρετανική rave έδωσε τον παροξυσμό της αποθήκης και την έκσταση του πλήθους. Όμως, ο Keith Flint έκανε κάτι που κανείς δεν είχε προβλέψει—της έδωσε πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που χλεύαζε, ούρλιαζε, παραμορφωνόταν και κοιτούσε κατευθείαν στην κάμερα, σαν μια έκρηξη έτοιμη να ξεσπάσει. Δεν ήταν παραγωγός, δεν ήταν DJ, ούτε καν συμβατικός τραγουδιστής. Ήταν κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: η ενσάρκωση της άγριας, ανεξέλεγκτης ενέργειας της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ο Keith Flint δεν εμφανίστηκε από το πουθενά ως ο Firestarter. Στα πρώτα του χρόνια, ήταν ένας ανήσυχος ταξιδιώτης, ένας αταίριαστος που έλκεται από τα περιθώρια. Περιπλανήθηκε σε όλη την Ευρώπη, εξερευνώντας διαφορετικές υποκουλτούρες, μέχρι που ανακάλυψε την ανερχόμενη rave σκηνή στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκεί, μέσα σε σκοτεινές αποθήκες και χωράφια, βρήκε τον εαυτό του. Όχι ως μουσικός, αλλά ως δύναμη της φύσης. Ξεκίνησε ως χορευτής των Prodigy, όμως το χάρισμα του τον έκανε να ξεχωρίσει αμέσως. Δεν ήθέλε απλώς να κινείται στον ρυθμό, ζούσε και ανέπνεε την ένταση που απαιτούσε η μουσική. Η μετάβασή του από rave kid σε frontman ήρθε φυσικά, ακολουθώντας την ίδια εξέλιξη που χαρακτήριζε και τους Prodigy.
O Keith Flint ήταν η ζωντανή φλόγα που μετέτρεψε τους Prodigy από ένα dance act σε ένα πολιτισμικό σοκ
Στην αρχή, ως χορευτής, ήταν μια παρουσία που έδινε σχήμα στον ήχο του Liam Howlett. Λειτουργούσε σαν αγωγός ανάμεσα στο booth και την πίστα, σαν ένα ζωντανό καλώδιο που τρεφόταν από την ίδια τη μουσική. Όμως, κάτι άλλαξε. Όσο οι Prodigy εξελίσσονταν, το ίδιο έκανε και ο Flint. Μέχρι την κυκλοφορία του “The Fat of the Land” το 1997, είχε μεταμορφωθεί πλήρως. Ήταν ένας ροκ σταρ χωρίς κιθάρα, ένα πανκ είδωλο χωρίς μπάντα, ένας frontman που διοχέτευε τη συσσωρευμένη επιθετικότητα μιας ολόκληρης γενιάς.
Το “Firestarter” ήταν μια διακήρυξη. Μια προειδοποίηση. Μια σπίθα που άναψε φωτιά σε κάθε κλαμπ, σε κάθε στερεοφωνικό αυτοκινήτου, σε κάθε εφηβικό δωμάτιο. Και στο επίκεντρο αυτής της καταιγίδας βρισκόταν ο Keith Flint—ένα αγριεμένο, ασταμάτητο, σχεδόν δαιμονικό πλάσμα που δεν γινόταν να αγνοήσεις. Δεν έπαιζε ρόλο. Δεν υποκρινόταν. Ήταν ο ίδιος ο Firestarter, η ζωντανή φλόγα που μετέτρεπε τους Prodigy από ένα dance act σε πολιτισμικό σοκ.
Κι όμως, πίσω από την επιθετικότητα υπήρχε μια αντίφαση. Εκτός σκηνής, ο Flint δεν είχε καμία σχέση με τον άγριο που έβλεπαν όλοι. Ήταν ήρεμος, ευγενικός, λάτρης των μοτοσικλετών, των ζώων και της απλής ζωής στην εξοχή. Είχε τη δική του παμπ. Έφτιαξε μια αγωνιστική ομάδα. Παρά το χάος που εξέπεμπε στη σκηνή, στην καθημερινότητά του αναζητούσε τη σταθερότητα. Αυτή η αντίθεση τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό.
Πριν τους Prodigy, η ηλεκτρονική μουσική δεν έμοιαζε επικίνδυνη. Ήταν συναρπαστική, ναι. Σημαντική, γεμάτη ένταση, συχνά ακόμα και επαναστατική. Όμως, δεν τρόμαζε κανέναν. Δεν έκανε τους γονείς να ανησυχούν, δεν ανάγκαζε τους πολιτικούς να βγάζουν καταδικαστικές δηλώσεις, ούτε προκαλούσε πανικό στα μουσικά περιοδικά για την ηθική της επίδραση. Ο Keith Flint άλλαξε τα πάντα.
Ήταν το απόλυτο σύμβολο της ηλεκτρονικής μουσικής, όμως όχι σαν μια αφίσα που μένει κολλημένη στον τοίχο
Με τα μαλλιά και την ανεξέλεγκτη οργή του, ο Keith Flint έγινε ο μπαμπούλας μιας ολόκληρης γενιάς. Η Daily Mail ζήτησε την απαγόρευση του “Firestarter”, φοβούμενη την επιρροή του. Βουλευτές συζητούσαν αν οι Prodigy δηλητηρίαζαν τη νεανική κουλτούρα. Ακόμα και στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής, υπήρχε αμφισβήτηση. Ήταν αυτό χορευτική μουσική; Ή μήπως punk; Metal; Ή κάτι εντελώς διαφορετικό; Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: ήταν ο Keith Flint. Δεν χρειαζόταν ταμπέλα. Ήταν ό,τι ήθελε να είναι.
Η απουσία του άφησε ένα τεράστιο κενό, όχι μόνο στο συγκρότημα αλλά και στη ζωντανή μουσική σκηνή. Λίγοι μπορούσαν να φτάσουν την ακραία ένταση που έφερνε στη σκηνή. Την ώρα που αμέτρητα ηλεκτρονικά σχήματα έσβηναν και η rave κουλτούρα ήδη περάσει, οι Prodigy επέμεναν. Το “No Tourists” του 2018 έκανε ντεμπούτο στο Νο. 1, οι συναυλίες τους εξακολουθούσαν να είναι σεισμικές και ο Flint ήταν πάντα εκεί.
Ήταν το απόλυτο σύμβολο της ηλεκτρονικής μουσικής, όμως όχι σαν μια αφίσα που μένει κολλημένη στον τοίχο. Ήταν το είδος που ρίχνει τους τοίχους, ανατρέπει τις προσδοκίες και βάζει φωτιά σε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο. Έτρεχε ασταμάτητα, μέχρι όλος ο κόσμος είτε να χορεύει μαζί του είτε να ουρλιάζει. Βούταγε στο χάος κάθε βράδυ, χωρίς να χαλαρώνει, χωρίς να γίνεται ποτέ μια νοσταλγική φιγούρα του παρελθόντος.
Όπως είχε πει κάποτε: «Πριν βγούμε στη σκηνή του Brixton Academy, δεν υπάρχει φάρμακο που να με κάνει να νιώσω καλύτερα από αυτό». Ίσως χωρίς αυτόν, η ηλεκτρονική μουσική μοιάζει πιο ήσυχη και λιγότερο απρόβλεπτη. Όμως, αν ακούσετε προσεκτικά, θα δείτε πως είναι ακόμα εδώ. Σε κάθε DJ που παίζει στα κόκκινα. Σε κάθε beat που κάνει το έδαφος να τρέμει και σε κάθε πλήθος που χάνεται μέσα στον ήχο. Ο Keith Flint είναι εκεί. Η φωτιά μπορεί να έσβησε, αλλά οι σπίθες της συνεχίζουν να πετάγονται.
