Η νέα εποχή των Linkin Park είναι εδώ. Εφτά χρόνια μετά τη θλιβερή απώλεια του τραγουδιστή τους, Chester Bennington, το συγκρότημα είναι έτοιμο να ξεκινήσει από το μηδέν, στις 15 Νοεμβρίου. “From Zero” ο τίτλος του album και “The Emptiness Machine” το πρώτο τραγούδι. Αυτό, όμως, που είναι το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης για τους κύκλους των φαν και όχι μόνο είναι η νέα σύνθεση του συγκροτήματος. Δίπλα στον πολυπράγμονα Mike Shinoda, η δυναμική Emily Armstrong έρχεται από το συγκρότημα Dead Sara, για να πλαισιώσει τα φωνητικά των Linkin Park. Και δεν είναι μόνο η γυναικεία αύρα που αλλάζει στη μπάντα. Στα τύμπανα, στη θέση του Rob Bourdon βρίσκεται ο Collin Brittain.
Ήθελα να αφήσω ένα ικανό διάστημα πριν σχολιάσω τις καινούργιες προσθήκες, και η υπομονή μου ανταμείφθηκε. Θα εξηγήσω σύντομα το γιατί.
Πολλές οι αλλαγές για τους θαυμαστές και πιστούς συντρόφους του nu metal συγκροτήματος. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα περίμεναν τα μέλη του και είναι προετοιμασμένοι για ποικίλες αντιδράσεις. Παρ’ όλα αυτά, όπως συμβαίνει με κάθε ανασύνθεση γνωστού band, κάποιες αντιδράσεις… ξεφεύγουν.
Θα τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για πολύ καιρό οι ψίθυροι στα μουσικά νέα μιλούσαν για πιθανό reunion της μπάντας και μάλιστα με γυναικεία φωνή ως lead singer. Όσο περνούσε ο καιρός, οι ψίθυροι γίνονταν βεβαιότητα με τα επετειακά album releases και τις tribute συναυλίες. Μάλιστα, στα τελευταία βήματα των Linkin Park o Bourdon απουσίαζε και αυτό είχε κινήσει υποψίες. Συνεπώς, ας πούμε ότι δεν θα έπρεπε να κουτρουβαλιαστούμε κιόλας από τα συννεφάκια που χτίζουμε συνήθως ως φανς.
Ο ίδιος ο Chester έλεγε ότι ήθελε οι Linkin Park να είναι πέρα από τα πρόσωπα, να είναι πρώτα η μουσική
Φτάνουμε, λοιπόν, στην πρόσφατη livestream συναυλία των LP. Όσο αναμέναμε να εμφανιστούν τα μέλη υπήρχε μια διάχυτη συγκίνηση και ανατριχίλα. Με το “Castle of Glass” να αντηχεί ως intro και το συγκρότημα να παίρνει τις θέσεις του, είμαστε όλοι πλέον μόνο εκεί. Μαζί τους.
Άραγε θυμάται κανείς τις αντιδράσεις για το “Living Things” (2012); Ξεπουλήθηκαν, έγιναν εμπορικοί και άλλα πολλά. Δώδεκα χρόνια μετά, και πολλά τραγούδια έχουν γίνει κλασσικά αγαπημένα. Το ίδιο (και ακόμα χειρότερο αν μου επιτρέπετε) συνέβη και με το τελευταίο album “One More Light” (2017). Είναι άλλωστε γνωστό πόσο πολύ είχε επηρεαστεί ο Chester από τις αρνητικές κριτικές. Ώσπου…μαύρο στην οθόνη. Σιωπή στους φανς για μια απότομη απώλεια. “Who cares if one more light goes out? Well, I do”.
Ως έφηβη περίμενα πάντα ένα “Hybrid Theory”, ένα “Meteora”. Όμως, αυτό που τότε δεν είχα διακρίνει είναι ότι οι LP σε κάθε τους δίσκο ρισκάρανε. Αλλάζανε το ύφος τους, πειραματίζονταν. Ίσως όχι απόλυτα, όμως σταθερά και συλλογικά. Το ίδιο λοιπόν, έκαναν και στους τελευταίους δίσκους. Δεν θα εξετάσω καν το γεγονός, ότι δεν είχαν και σε κανέναν να δώσουν λογαριασμό.
Ανέκαθεν, εξάλλου, το συγκρότημα προχωρούσε για τη μουσική του και για τη φιλία ανάμεσα στα μέλη. Έξι ατίθασα αγόρια με πανκ μαλλιά έγιναν καλύτεροι επαγγελματίες, σύζυγοι, γονείς. Και ήταν πάντα στο στούντιο να μετράνε ώρες, συζητήσεις και ιδέες. Ο ίδιος ο Chester έλεγε ότι ήθελε οι Linkin Park να είναι πέρα από τα πρόσωπα, να είναι πρώτα η μουσική.
Η Emily Armstrong φαίνεται ότι έχει τα κότσια και τις ικανότητες να σταθεί επάξια δίπλα στα υπόλοιπα μέλη
Έπειτα από τις θυελλώδεις αντιδράσεις για την πορεία του συγκροτήματος πριν το 2017, ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια αντίδραση. Ναι, σαφώς και θα υπήρχαν αντιδράσεις και γούστα και προτιμήσεις. Όμως τώρα, αλήθεια; Σε ποιον αφοσιωμένο θαυμαστή πάει η καρδιά να γράψει κάτω από τους λογαριασμούς των LP υποδείξεις τύπου «έπρεπε να αλλάξετε όνομα», «τέλος για μένα». Τι εννοείτε έπρεπε να αλλάξουν όνομα; Οι άνθρωποι που έχασαν ουσιαστικά ένα μέλος της οικογένειας τους, αλλά παλεύουν να μείνουν ενωμένοι και να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε;
Ε ρε και τι θα γινόταν αν lead singer ήταν άντρας. Απευθείας σύγκριση με Chester και φυσικά απευθείας απόρριψη. Ίσως, όμως, να διακρίνω και μία ελαφρά ξινίλα για τη γυναικεία παρουσία στο line-up. Γιατί ναι, γυναίκα σε ροκ συγκρότημα = Paramore. Αλλά δεν ανησυχώ. Η Emily Armstrong φαίνεται ότι έχει τα κότσια και τις ικανότητες να σταθεί επάξια δίπλα στα υπόλοιπα μέλη. Δεν χρειάζεται να πάρει τη θέση κανενός. Έχει μία ολοκαίνουργια δική της. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε γρήγορα στο μυαλό μας.
Διότι, σε τελική ανάλυση, όλα είναι θέμα διάθεσης. Αν έχεις διάθεση να παρακολουθήσεις κάτι καινούργιο τότε, πίστεψέ με, χαμένος δε θα βγεις. Η φωνή της νέας co-singer είναι εξαιρετική, το ίδιο και η ενέργειά της. Αυτό το απέδειξε περίτρανα στο livestream. Μπορεί το τρακ της να ήταν εμφανές, αλλά και το υπερμέγεθος του Chester δεν πρέπει να το λησμονούμε. Ακόμα και για εκείνους που ποτέ δεν ήταν on board με τον ήχο των Linkin Park, κανένας ποτέ δεν θα τολμούσε να αφαιρέσει την εξωφρενική δυσκολία στα φωνητικά.
Ευελπιστώ τα υπόλοιπα δέκα tracks του album να έχουν να δώσουν και κάτι καινούργιο, πειραματικό για τους Linkin Park
Προφανώς και στο single “The Emptiness Machine” η Emily Armstrong είναι περισσότερο στα νερά της και ρολλάρει καλύτερα. Όμως σίγουρα θα κατακτήσει και τα παλιά κομμάτια. Δεν θα μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά θα πω μονάχα ότι οι τονικότητες και οι τοποθετήσεις μεταξύ ανδρικής και γυναικείας φωνής είναι η μέρα με τη νύχτα. Άρα κανένα cover δεν μπορεί να είναι «καρμπόν» εξ ορισμού.
Αυτό το τελευταίο δηλώνει και την επιθυμία του συγκροτήματος. Να μην υπάρχουν συγκρίσεις, αλλά ατόφια καινούργια θεώρηση. Προσωπικά, θεωρώ πολύ έξυπνη την επιλογή της Emily Armstrong, αλλά και αυτού του κομματιού ως πρώτου single. Αποτελεί ταυτόχρονα μία απελευθέρωση και μία κλασσική υφολογικά σύνθεση. Ένα τραγούδι οικείο και συνάμα ικανό να πας μαζί του στα νέα μονοπάτια που ανοίγει. Μεταξύ μας κιόλας, το ρεφρέν τα σπάει.
Ευελπιστώ τα υπόλοιπα δέκα tracks του album να έχουν να δώσουν και κάτι καινούργιο, πειραματικό για τους Linkin Park. Εξάλλου, ο πειραματισμός είναι κάτι που πάντα κυνηγούσαν και με το λευκό καμβά που διαθέτουν τώρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Κλείνοντας, σας προτρέπω να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη που έδωσαν οι Linkin Park στον Zane Lowe της Apple Music. Εκεί, θα καταλάβετε και εσείς πόση χαρά και πόση δίψα έχουν αυτοί οι άνθρωποι που επιτέλους βρίσκονται και πάλι σε γνώριμα μέρη. Για εκείνους το ταλέντο δεν είναι μονόδρομος. Ψάχνουν τον άνθρωπο, το σύντροφο στη μουσική και στη ζωή. Ελπίζω, λοιπόν, ο χρόνος να τους δικαιώσει για τις επιλογές τους και πρώτα από όλους και απ’ όλα, να το απολαύσουν εκείνοι.
