Με τον Lustre (one man project του Σουηδού Henrik Sunding a.k.a Nachtzeit) έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Αν και τους δίσκους του τους απολάμβανα συχνά-πυκνά καθ’ ότι λάτρης του ambient black metal, πέρυσι ορισμένα βιώματα με οδήγησαν στο να περάσω από το στάδιο του «λατρεύω τη μουσική του» σε αυτό του «τον έχω ανάγκη στη ζωή μου». Υπό αυτό το πρίσμα θα εξετάσουμε και τη νέα του δουλειά, The Ashes of Light.
Εν μέσω μιας πολύ δύσκολης (σε πραγματικό και ψυχολογικό επίπεδο) περιόδου, ώθησα τον εαυτό μου στο να απομονωθώ εκτός Αττικής για ένα διάστημα. Το ΚΤΕΛ έφευγε μεσημέρι και είχα τέσσερις ώρες ταξιδιού μπροστά μου. Ο δίσκος που μπήκε μόλις άναψε η μηχανή του λεωφορείου και ξεχύθηκε στην Εθνική Οδό, ήταν το “They Awoke To The Scent Of Spring“.
Ο Lustre παραμένει ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της μουσικής αισιοδοξίας, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ολότελα στις προθέσεις του
Ένας δίσκος φαινομενικά παράταιρος με το φθινοπωρινό αστικό τοπίο. Όμως κάποια άψογη σύμπτωση ήθελε εκείνη την ημέρα τον ήλιο να γυαλίζει ανάμεσα στα σύννεφα τα οποία δέσποζαν. Έτσι, για σαράντα περίπου λεπτά, ο μακρινός ορίζοντας μιας ημιάδειας Εθνικής σε συνδυασμό με τα midi ηχητικά εφέ και τα επαναλαμβανόμενα ματζόρε των πρώτων δύο κομματιών του δίσκου έγινε ένα καθαρτικό σκηνικό ομορφιάς, μια λαμπερή εικόνα σε καιρούς ζοφερούς. Τολμώ να πω ότι αν δεν είχα αυτήν την ανάμνηση ως όαση, πιθανόν να μη στεκόμουν εξίσου στα πόδια μου πλέον. Γιατί, επιτέλους, αισθανόμουν καθαρός.
Μήνες μετά, κλεισμένος σε μια γενικευμένη καραντίνα και με την πανέμορφη ‘Aνοιξη να απολαμβάνεται από απόσταση, με βρίσκω να ξαναέρχομαι σε επαφή με το Lustre, αυτή τη φορά μέσω του τελευταίου του δίσκου με τον πένθιμο τίτλο “The Ashes of Light“.
Παρ’ όλα αυτά, το περιεχόμενό του κάθε άλλο παρά πεισιθάνατο μπορεί να φανεί. Σε μια περίοδο που το black metal έχει γίνει ταυτόσημο της στρυφνότητας και της μισανθρωπίας, ο Lustre δε σταματά να σκαρφίζεται μελωδίες και ηχοχρώματα που μέσω της μελαγχολίας υμνούν την Ομορφιά.
Σε ένα black metal που έχει γίνει ταυτόσημο της στρυφνότητας ο Lustre δε σταματά υμνεί την ομορφιά
Ακολουθώντας τη φόρμουλα των τελευταίων ετών, έτσι κι εδώ τα midi πλήκτρα δείχνουν να έχουν όχι συνοδευτικό μα ζωντανό χαρακτήρα, ίσως και κυρίαρχο. Παρ’ όλα αυτά, δεν ακούγονται υπερβολικά, ακόμα και όταν δύο ή τρία στρώματα από αυτά εμπλουτίζουν τα riffs και τις σποραδικές κραυγές του Sunding.
Η ατμόσφαιρα εξακολουθεί να θυμίζει τη γυαλάδα του χιονιού κάτω από τον ήλιο μετά τη θύελλα και το αποτέλεσμα είναι μεθυστικό, αν όχι υπερβατικό. H άνεση με την οποία μας προσφέρει κομμάτια όπως το “Like Music In The Night” ή το ομότιτλο του δίσκου, μόνο ένα πηγαίο ταλέντο μπορεί να καταδείξει. Ένα ταλέντο που βρήκε το όχημα να πει αυτά που οι λέξεις δε χωρούν, ακόμα και δια της απλότητας.
Μουσική για να Ελπίζεις.
Και να μη χάνεις το δρόμο σου.
Ανθρώπινη Τέχνη.
Ο Lustre παραμένει ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της μουσικής αισιοδοξίας, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ολότελα στις προθέσεις του. Όμως το έργο του δε σταματά να απευθύνεται σε όλο το κοινό εξίσου. Συνθέσεις με νότες για να κοιτάς τον ουρανό (πραγματικά ή νοητά) και να χαμογελάς.
Τέχνη που σε κάνει να αισθάνεσαι σα να θέλεις να ζήσεις εκατό ζωές για να ατενίζεις την ομορφιά της Πλάσης και να δακρύζεις από ευγνωμοσύνη. Μουσική για να Ελπίζεις. Και να μη χάνεις το δρόμο σου. Ανθρώπινη Τέχνη.
Σε αυτούς που έμειναν και αυτούς που έφυγαν αλλά εξακολουθούν να είναι εδώ.
