Η Melissa Moore είναι μια από τις προσωπικότητες που αναζωογονούν σημαντικά τον metal χώρο. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Loud Arriver”, οι Sonja, επιστρέφουν στην Ελλάδα για ένα μικρό tour. Με αφορμή αυτές τις εμφανίσεις, δε θα μπορούσε να χαθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της. Και ακόμα και σε έναν απλό διάλογο, «λάμπει» ένα τόσο ιδιαίτερο και σαγηνευτικό σκοτάδι όσο είναι αυτό της μουσικής της.
Πρώτα απ' όλα, ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την πρώτη σας συναυλία ως συγκρότημα στην Αθήνα;
Melissa Moore (Sonja): Θυμάμαι την προσμονή. Από εμάς τους ίδιους και από τον κόσμο εκεί. Ήμασταν όλοι στην τσίτα και θέλαμε να φτάσουμε στη στιγμή που θα «ροκάραμε». Και αυτή η στιγμή ήταν τόσο ικανοποιητική, όταν έφτασε.
Το “Loud Arriver” ήταν το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2022 και ακόμα το ακούω. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: δυσκολευόμουν να το περιγράψω απλά ως «ένα μείγμα heavy metal και gothic post punk» όταν μιλούσα γι' αυτό, καθώς το έβρισκα πολύ απλοϊκό. Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου;
Melissa: Δε νομίζω ότι μπορώ. Είναι σαν να είμαστε εδώ και να παίζουμε απλά ό,τι βγαίνει και υποτίθεται ότι πρέπει να βρούμε περιγραφές ή βιογραφίες, και αυτό δεν είναι δυνατόν. Αλλά θα σκαρφιστώ κάτι για να αποπλανήσω τον αναγνώστη…
Έχουμε μια φιλοσοφία- δεν κάνουμε το metal κάτι άλλο… κάνουμε όλα τα άλλα metal. Μπορεί να καταλήξουμε να είμαστε η πιο metal μπάντα στον κόσμο και δεν παίζουμε καν metal. Ωμή δύναμη και μεγαλειώδης ομορφιά. Τι είναι η ίδια η ζωή; Μια παρόρμηση βγαλμένη από το σύμπαν. Εκεί βρίσκεται η έμπνευση.
Το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο είναι το “Pink Fog”. Σε αυτό επαναλαμβάνεις «Surrounded, by witchfinders surrounded». Ποιοι θα ήταν αυτοί οι κυνηγοί μαγισσών στην πραγματική ζωή;
Αυτό το τραγούδι είναι η εκδήλωση του πιο ισχυρού ονείρου που είχα από την παιδική μου ηλικία. Προσπαθούσα να το μετατρέψω σε τραγούδι όλη μου τη ζωή, αλλά ποτέ δεν έβγαινε σωστά μέχρι το “Pink Fog”. Αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ.
Οι witchfinders είναι ένα αρχέτυπο, που το υποσυνείδητό μας προβάλλει σε διάφορες οντότητες στον κόσμο. Για μένα, ήταν οι δυνάμεις που προσπαθούν να καταστρέψουν τον σκιώδη εαυτό μου, ώστε να υπάρχω μέσα στα όρια του ελέγχου τους. Αλλά σε αυτό το τραγούδι ενώνομαι με τη σκιά μου, και οι witchfinders συναντούν τη μοίρα τους. Αυτό συνέβη σε εκείνο το παιδικό όνειρο.
Μιλώντας για τους στίχους σου, βρίσκω θέματα ψυχικής υγείας και συνακόλουθων αγώνων να υπάρχουν πάντα εκεί. Πόσο δύσκολο είναι να «εξομολογηθείς» κάποια επώδυνα πράγματα μέσα από την τέχνη και τι είδους «φόρο αίματος» παίρνει από εσένα;
Η ψυχική μου υγεία είναι ένα πρόβλημα. Πρέπει να δίνω τα πάντα στην παράσταση. Αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό πρέπει να κάνω. Και το να μην το κάνω θα ήταν χειρότερο. Το να μετατρέπω την ύπαρξή μου σε μουσική είναι η μόνη πενιχρή σωτηρία μου, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι.
Το εισαγωγικό μπάσο του “Wanting Me Dead” αντιπροσωπεύει όλα όσα αγαπώ στο post-punk. Σήμερα σου αρέσει περισσότερο το metal ή το post-punk; Και ποια άλμπουμ απολαμβάνεις αυτές τις μέρες;
Στην τελευταία μας περιοδεία ο Ben έβαζε κάθε μέρα το νέο Buzz Kull. Ο Grzesiek έβαζε συνήθως κάποια ambient πράγματα. Πρόσφατα άρχισαν να μου αρέσουν οι Tribulation με το “Where Gloom Becomes Sound”. Αναγνωρίζω με λύπη ότι κάθε riff σε αυτό το άλμπουμ είναι σχεδόν τέλειο. (γέλια)
Το “Moans From The Chapel” με χτυπάει σαν ένας προκλητικός metal ύμνος από το παρελθόν. Σου αρέσει η μακάβρια τέχνη με θέματα ταμπού γενικά; Και είσαι οπαδός των ταινιών τρόμου; Ποιες ταινίες είναι οι αγαπημένες σου;
Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ. Εξαιρετικά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Συνήθιζα να έχω έναν κανόνα, ότι θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα τραγούδι για τη νεκροφιλία σε κάθε άλμπουμ. Ή τουλάχιστον σε άλμπουμ, όπου έχω λόγο στους στίχους. Δεν ξέρω αν θα κρατήσω αυτήν την παράδοση στο επόμενο άλμπουμ (γέλια). Νομίζω ότι το χαλαρό αποτέλεσμα ήταν να φέρω αυτήν την ενέργεια στο πρόχειρο εννοιολογικό πλαίσιο της ταινίας “Immortal Beloved”, όπου ο Ludwig van Beethoven περιγράφει ότι γράφει μουσική για την ερωμένη του που φτάνει πολύ αργά και η σύνδεσή τους χάνεται. Οπότε αυτό εδώ είναι για έναν εραστή που φτάνει ακόμα αργότερα, αλλά η σύνδεση δε χάνεται, ακόμα και μέσα από το μάρμαρο του τάφου. Πραγματικά ένα θέμα για το «ride or die». Ή ίσως «βόλτα ΚΑΙ θάνατος».
Αλλά ναι, οτιδήποτε μου δίνει αυτήν την υπερφυσική ανατριχίλα, θα μου γίνει έμμονη ιδέα. Δυστυχώς, αυτές τις μέρες είναι συνήθως οι κακοί άνθρωποι που συναντώ και μου ασκούν αυτήν τη γοητεία περισσότερο από την τέχνη.
Ποια πράγματα του σημερινού κόσμου σε κάνουν να νιώθεις πικρία; Και πώς αντιμετωπίζεις τη γνώση ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν εκεί έξω;
Η ζωή μου είναι γεμάτη με αδυναμίες που δεν έχω άλλη επιλογή από το να τις κάνω δυνάμεις. H πραγματικότητα δεν αποτελεί εμπόδιο που μπορώ να αποδεχτώ. Η ανθρώπινη επαφή είναι ο μόνος τρόπος για να την αντιμετωπίσω. Για μένα είναι μια ζωή με ατελείωτες μάχες και δε θα ησυχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από την κυκλοφορία του “Loud Arriver" των Sonja. Περιμένουμε σύντομα ένα δεύτερο άλμπουμ;
Το γράφουμε. Ενεργά. Δηλαδή το γράψιμο είναι αυτό που κάνουμε ως Sonja, αποκλείοντας όλα τα άλλα (με εξαίρεση την περιοδεία στην Ελλάδα). Το γράψιμο είναι η ζωή μας που περικλείει τα πάντα αυτή τη στιγμή.
Αν ήταν να επιμεληθείς ένα μουσικό φεστιβάλ, ποιες μπάντες θα καλούσες να παίξουν;
King Diamond – Manowar με υλικό πριν το 2000 – Iron Maiden με όλο το Powerslave – Judas Priest – Danzig με σετ των πρώτων 4 άλμπουμ – Accept εποχής Udo – Scorpions εποχής Uli – Celestial Season να παίζουν το Solar Lovers – Moonspell με σετ του Wolfheart/Irreligious – White Zombie με κομμάτια των La Sexorcisto/Astro Creep
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου. Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου!
Υπάρχει μια ελευθερία στο να ξέρεις ότι δεν θα έχεις ποτέ αυτό που θέλεις.
