Minami Deutsch, Dury Dava, 21/05/2023 @Temple | Live Report
Κάποια στιγμή η συνεύρεση του Damo Suzuki με τους Can άνοιξε το πεδίο για την εξερεύνηση της ψυχεδέλειας που εμπερικλείει η μονοτονία. Έκτοτε η μουσική άλλαξε άρδην και πολλοί οφείλουν (είτε το γνωρίζουν είτε όχι) τη μουσική τους αντίληψη σε αυτό που προήγαγαν οι krautrockers με τον Ιάπωνα σαμάνο.
Επόμενο ήταν και στην Ιαπωνία να φτάσει η γύρη από την «άνθιση» αυτού του πειραματισμού και να κουρνιάσει μέσα στο χώμα. Χρόνια αργότερα, ένα από τα άνθη που θα ξεφύτρωναν θα ήταν αυτό των Minami Deutsch. Oι οποίοι ακολουθούν τη δική τους θρησκευτική πορεία προσκυνήματος του kraut ευαγγελίου.
Η άφιξη των Ιαπώνων στα αθηναϊκά εδάφη συμπίπτει με μια ημερομηνία αγωνιώδη για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και με έναν ταιριαστά μουντό καιρό. Όπως, προ Suzuki, τραγούδαγαν οι Can, They Brought The Rain. Το άνοιγμα του Temple λίγο μετά τις 8 το απόγευμα δε συμπίπτει με την ώρα έναρξης και τη σταδιακή προσέλευση του κοινού.
Περνώντας η ώρα και αφού ένας ικανοποιητικός αριθμός ατόμων άφησε τις καταμετρήσεις για να έρθει στη συναυλία, έφτασε η ώρα να ανάψουν οι ενισχυτές και σχεδόν να δημιουργηθεί μια άλλη διάσταση μέχρι λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
DURY DAVA
Λίγο μετά τις εννιάμιση, η πεντάδα των «δικών μας» Dury Dava ανεβαίνει στη σκηνή. Ένας αυτοσχεδιασμός άρρυθμων ξεσπασμάτων συνοδευόμενων από οργισμένα άναρθρα επιφωνήματα σε μορφή πηγαίας έκφρασης μιας αγανάκτησης ξεχύνεται από το μικρόφωνο. Θορυβώδης, σχεδόν πρωτόγονη, σίγουρα πειραματική, γεννά ευχάριστα ερωτηματικά και πλέον το ενδιαφέρον ακόμα και αψύλλιαστων με το υλικό τους θεατών όπως εγώ ήταν ολότελα δικό τους.
Και η συνέχεια απεδείχθη συγκλονιστική. Στους δίσκους τους οι Dury Dava αφορμώνται από την ψυχεδέλεια της παγκόσμιας μουσικής αναμεμειγμένης με αρκετό punk χαρακτήρα σε ένα κράμα μεθυστικό. Επί σκηνής, όμως, είναι μια άλλη μπάντα. Μια μπάντα που ηχητικά μοιάζει σαν κάποιο ελληνικό συγκρότημα του νέου κύματος να τρίπαρε με LSD μαζί με τους The Screamers και να αποφάσισαν επί τόπου να συνδυάσουν τις μουσικές τους.
Η εμφάνιση των Dury Dava στο Temple
ήταν συγκλονιστική
Θορυβώδεις, χορευτικοί, να χτυπιώνται μανιασμένα στα κομμάτια δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: δεν αστειεύονται. Το synthesizer παντεύεται με τα κλασικά ροκ όργανα, το κλαρίνο και το μπουζούκι και ο θόρυβος που προκύπτει είναι τουλάχιστον μαγευτικός.
Το δε εντυπωσιακό βέβαια, εντοπίζεται στη συμπεριφορά του κοινού. Αντί να αντιμετωπίζει το support σχήμα με αδιαφορία, αυτό παραδίδεται στο συγκρότημα άνευ όρων. Ορκίζομαι πως δεν έχω ξαναδεί 7 σειρές ανθρώπων να χορεύουν έτσι σε σχήμα που ανοίγει μια συναυλία. Eίτε ελληνικό είτε διεθνές. Και μπορώ να καταλάβω απόλυτα το γιατί. Ειδικά σε κομμάτια όπως το Έλα Πάλι Να ακολούθησε πανζουρλισμός.
Το κλείσιμο της εμφάνισής τους με το Ζούπα υπογράμμισε πως τέτοια συγκροτήματα πρέπει να τα παρακολουθούμε. Στενά και τακτικά. Και το να κάνεις τον κόσμο που βιώνει μια ανήσυχη καθημερινότητα για μια ώρα να ξεχνάει τι υπάρχει εκεί έξω, είναι τελικά μια πράξη πολιτική.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Dury Dava: Karolos Berahas (Μπάσο, πλήκτρα, synthesizer), Giorgis Karras (Κιθάρα), Dimitris Kouloglou (Φωνή. κιθάρα, μπουζούκι), Dimitris Prokos (Κλαρινέτο, synthesizer), Ilias Livieratos (Τύμπανα, κρουστά)
MINAMI DEUTSCH
Η ώρα είχε έρθει να γίνουμε μάρτυρες του πως το ιαπωνικό κουαρτέτο αντιλαμβάνεται τον κόσμο και την έννοια της ζωντανής εμφάνισης. Οι Minami Deutsch λατρεύουν τη μονοτονία και την επαναληπτικότητα που οδηγείται σταδιακά σε μια ορυμαγδική κορύφωση και στην αποκλιμάκωση.
Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι Mono αλλά αντί για post rock εδώ μιλάμε για kraut ψυχεδέλεια η οποία άλλοτε δημιουργεί συνειρμούς με το αστικό τοπίο και άλλοτε με το διάστημα. Πάντα χτίζεται με παρεμφερή τρόπο, καταλήγει στη «βρωμιά» και σβήνει εκ νέου. Και κάθε φορά ακούγεται εξίσου εθιστικό.
Ελάχιστα φωνητικά στα ιαπωνικά πλαισιώνουν τις συνθέσεις της τετράδας που παικτικά μοιάζει εξωγήινα δεμένη μεταξύ της. Αλλά όσο και να αφήνονται σε αυτό που κάνουν, εξακολουθούν να πατάνε ταπεινά στη Γη.
Δεν έχω ζήσει εδώ και αρκετό καιρό τέτοιο κλίμα σε συναυλία. Πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ήταν απόλαυση να βλέπεις αυτούς τους τέσσερις να ανταλλάζουν βλέμματα χαμογελαστοί και να κουνιούνται στο ρυθμό, να κοπανιούνται όταν ερχόταν η ώρα η μελωδία να αντικατασταθεί με θόρυβο και ξανά από την αρχή. Να παίζουν όχι σα να έχουν κοινό, αλλά σα να περνάνε καλά σε μια πρόβα μόνοι τους και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο να ξεδώσουν.
Από τη μεριά τους οι παρευρισκόμενοι ενέτειναν την ατμόσφαιρα με πανηγυρικές ιαχές ακόμα και κατά τη διάρκεια των κομματιών. Σαν κραυγές λίγο πριν το γκολ επευφημούν όταν γίνεται ξεκάθαρο πως «τώρα θα τα σπάσουν όλα». Και απαιτούν το encore. Και όταν αυτό τελειώνει απαιτούν και δεύτερο.
Οι Minami Deutsch πραγματοποίησαν μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Temple
Για να λάβουν ως απάντηση την επί σκηνής άφιξη του μπασίστα Keita Ise για να απενεργοποιήσει το πετάλι που είχε αφήσει ενεργοποιημένο για να ευχαριστηθούμε feedback, να μας ευχαριστήσει ευγενικά και να μας καληνυχτίσει. Και εν τέλει να αδειάσουν όλο τον πάγκο του merch, χωρίς να αφήνουν κανένα από τα διαθέσιμα βινύλια.
Εμφάνιση-θρίαμβος. Απλά και απέριττα. Εκείνο το βράδυ στο Temple μια σεβαστή μερίδα θεατών έγινε μάρτυρας της παρθενικής εμφάνισης στην Αθήνα μιας μπάντας από την Ιαπωνία που μετά τους Mono και τους Boris υπόσχεται να αγαπηθεί σφόδρα. Την επόμενη φορά, συνεπώς, που θα ανακοινώσουν κάποια εμφάνιση στα καθ’ ημάς, να είστε εκεί. Όσο και να φαντάζει υπερβολικό, το χρειάζεστε.
