Τι και αν ο Morrissey έχει φτάσει αισίως τα εξήντα. O άλλοτε frontman των πρωτοπόρων του indie rock, The Smiths, επέστρεψε με νέο album, το “I Am Not a Dog on a Chain“.
Ο Βρετανός τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα ενεργός δισκογραφικά (και με κάποιες καλές δουλειές μάλιστα) και δείχνει πως όταν είναι κοντά σε μικρόφωνο, όταν αποφεύγει τις δηλώσεις, έχει πάντα κάτι χρήσιμο να μας προσφέρει.
Είμαι από αυτούς που βρήκαν στην καλύτερη αδιάφορο το τελευταίο του album, “California Son“. Επειδή η τελευταία γεύση είναι αυτή που μένει, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για το τι θα άκουγα στον 13ο κατά σειρά δίσκο του.
Όμως, το “I Am Not a Dog on a Chain” είναι από τις κυκλοφορίες που πράγματι έχουν να πουν κάτι (έστω και αν αυτό το κάτι δεν το λες και σημαντικό). Ακόμα και αν δε φτάνουν σε αίγλη άλλες προγενέστερους δίσκους του Morrisey.
Ο δίσκος είναι αρκετά μπερδεμένος και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό οφείλεται στις πολλές ιδέες που περικλείει ή στην παντελή απουσία τους. Αυτό το βλέπουμε από το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου “Jim Jim Falls” το οποίο θα ήταν ένα υπέροχο κομμάτι αν έλειπαν τα ηλεκτρονικά μέρη, που μοιάζουν να έχουν τοποθετηθεί με συρραπτικό.
Με ένα μοναδικό τρόπο το I Am Not a Dog on a Chain καταφέρνει να βάζει συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό του
Βασικά, αυτό που θυμίζει είναι ο θείος θέλει να κάτσει με την νεολαία, ναι μεν έχει όλη την καλή διάθεση να αφομοιωθεί από τον περίγυρο του, αλλά δεν παύει σε κανένα σημείο να είναι παράταιρος.
Το ακόμα πιο περίεργο που ακούμε εδώ, είναι το outro το οποίο είναι κλασσικό Morrissey και είναι πραγματικά θαυμάσιο. Αλλά, όταν σε ένα σχεδόν τετράλεπτο κομμάτι, αξίζει μόνο το κλείσιμο, κάτι πρέπει να έχει πάει λάθος.
Το πόσο μπλεγμένο είναι το “I Am Not a Dog on a Chain” φαίνεται καθαρά μόλις στο δεύτερο κομμάτι, “Love Is on Its Way Out“. Ακούω μουσική όλη μου τη ζωή και μάλιστα τα γούστα ποικίλουν ανάλογα τα κέφια.
Δε θυμάμαι άλλο τραγούδι να με έχει εντυπωσιάσει, απογοητεύσει, εξιτάρει και ξανά απογοητεύσει τόσες φορές. Μάλιστα δε μιλάμε για κανένα μεγάλο κομμάτι, με το ζόρι ξεπερνάει τα τρία λεπτά. Φορτωμένο με ανούσια και ανέμπνευστα σημεία, πετυχαίνει με μοναδικό τρόπο να σαμποτάρει τον ίδιο του εαυτό.
Μπορεί το album να είναι glimpse από το ηχητικό μέλλον του Morrissey. Ίσως, προς το παρόν εμφανίζεται σχεδόν ενοχλητικά ημιτελές
Η πρώτη μεγάλη στιγμή του album έρχεται στο “Bobby, Don’t You Think They Know?“. Εδώ απολαμβάνουμε μία μοναδική ερμηνεία, τόσο από τον ίδιο τον Morrissey, όσο και από την υπερταλαντούχα Thelma Houston.
Εδώ όλα είναι δομημένα σωστά, με αρχή, μέση και φινάλε. Το προηγούμενο μπέρδεμα έχει δώσει τη θέση του σε ωραίες ιδέες, που συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους, με highlight το σαξόφωνο του David Ralicke, που από ένα Indie Rock/Pop κομμάτι, με περίσσια άνεση το μετατρέπει σε Jazz, για να το επαναφέρει εκ νέου με τόσο smooth τρόπο, που είναι άξιος συγχαρητηρίων.
Like they say, no honeymoon lasts forever, έρχεται το ομώνυμο κομμάτι, που σε κάνει να αναρωτηθείς «Εσείς όταν το ακούσατε, δεν το βρήκατε αδιάφορο;». Κάπως πάνε να σώσουν μερικά όμορφα κιθαριστικά μέρη, όμως και αυτά καταλήγουν να «πνιγούν» μέσα στη θάλασσα μετριότητας στην οποία πλέει το τραγούδι. Παραδόξως και εδώ το κλείσιμο του κομματιού είναι αξιόλογο, σε κάνει μάλιστα να σκεφτείς αν αυτό ήταν ιδέα και απλά απέτυχαν να την στηρίξουν.
Υπάρχουν όμως και στιγμές που σου θυμίζει τους λόγους που αγάπησες τον Moz
Μέχρι εδώ έχουμε ακούσει κάποιες ωραίες στιγμές και πραγματικά είχα όλη την καλή διάθεση να κάνω track-to-track review, αλλά το μόνο που θα καταφέρω είναι να λέω τα ίδια και τα ίδια, γιατί και ο δίσκος αυτό κάνει. Ας πάρουμε για παράδειγμα το “What Kind of People Live in These Houses?“, θυμίζει έντονα Πυξ Λαξ, καθώς αποτελείται από μία συγχορδία που επαναλαμβάνεται σαν πλύση εγκεφάλου.
Θα μου πείτε βέβαια, γιατί στο “You Have Killed Me” το ίδιο δεν κάνει ουσιαστικά; Σαφώς, με μία διαφορά όμως, εκεί η ιδέα είναι καλή αφενός και αφετέρου έχει σημεία όπου το κομμάτι κλιμακώνει, ενώ εδώ ακούμε ένα εντελώς flat πράγμα.
Σε γενικές γραμμές ακούμε έναν δίσκο που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από ότι το τελικό αποτέλεσμα. Ιδέες υπάρχουν, αλλά φαντάζει σαν να βαρέθηκαν να τις εξελίξουν και να τις ολοκληρώσουν. Έχει τις στιγμές του, που κάποιες μάλιστα είναι πολύ δυνατές, όμως πολλές φορές τον σώζει η υπέροχη φωνή του Morrissey. Δεν τον λες κακό, σε καμία περίπτωση καλό και δύσκολα κάποιος θα τον θυμάται στο εγγύς μέλλον.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
1. Jim Jim Falls
2. Love Is on Its Way Out
3. Bobby, Don’t You Think They Know?
4. I Am Not a Dog on a Chain
5. What Kind of People Live in These Houses?
6. Knockabout World
7. Darling, I Hug a Pillow
8. Once I Saw the River Clean
9. The Truth About Ruth
10. The Secret of Music
11. My Hurling Days Are Done
Producer: Joe Chiccarelli
Additional Personnel: Boz Boorer (Κιθάρα, Σαξόφωνο, Μαντολίνο), Thelma Houston (Φωνή), Sean Hurley (Μπάσο), Victor Indrizzo (Τύμπανα), Danny Levin (Τρομπέτα), Mando Lopez (Μπάσο), Roger Manning (Πλήκτρα), David Ralicke (Σαξόφωνο), Jesse Tobias (Κιθάρα), Matt Walker (Τύμπανα, Κρουστά), John Fekner (Φωτογραφία), Liam Lynch (Artwork), Ken Sluiter (Μίξη), Jose Vergara (Φωτογραφία)
Morrissey
Ένας δίσκος που αν δε σαμποτάριζε συνεχώς τον εαυτό του θα ήταν εξαιρετικός, δυστυχώς το κάνει και έτσι δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μετριότητα
