Ο Ville Valo μπορεί να σνομπάρεται από πολλούς, να αντιμετωπίζεται ως ένας «mainstream τραγουδιστής της σειράς». Γενικά ως κάποιος που απέκτησε φήμη χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Η αλήθεια, αν με ρωτάτε, είναι αρκετά διαφορετική. Αφού είτε σου αρέσουν είτε όχι οι συνθέσεις του Ville Valo, δε γίνεται να παραβλέψεις τη σημασία τους στην τελευταία 20ετία. Επίσης, για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα, θεωρούμε ότι είναι εύκολο να κάνεις mainstream επιτυχία. Ή ότι δε χρειάζεται να έχεις ταλέντο.
Φοίβος Κρομμύδας
Συντάκτης
Ξιφαράς Γιώργος
Συντάκτης
Η τοποθέτηση αυτή, σε σχεδόν απόλυτο βαθμό, είναι – κατ’ εμέ – λάθος. Η δισκογραφική επιστροφή ενός μεγέθους, όπως αυτό του Ville Valo με το Neon Noir, γεννά προσδοκίες για κάτι καλό. Ανεξάρτητα από το αν θα είναι του γούστου μου ή όχι.
Κάτι ακόμα πριν δώσω τη σκυτάλη στον Φοίβο. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που ο συμπαθής Ville Valo κυκλοφόρησε μία full length δουλειά. Φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζουμε πως ο Φινλανδός frontman ήταν ο ιθύνων νους των HIM. Αν συνδυάσουμε την εκτός μουσικής εικόνα του με τα κομμάτια του, βλέπουμε έναν καλλιτέχνη που γράφει μουσική, κυρίως, βιωματικά.
Τούτου λεχθέντος, το Neon Noir αποκτά σημασία και για έναν ακόμα λόγο, πιο βιογραφικό. Έχει ιδιαίτερη σημασία να αξιολογήσουμε την ηχητική απόστασή του από τον «προκάτοχό» του, Tears on Tape. (Γιώργος Ξ.)
Με τους καλλιτέχνες που αποτελούν κομμάτι της εφηβείας του ακροατή συνήθως υφίσταται ένας τυπικός κύκλος στη σχέση των δύο. Η ανακάλυψη φέρνει το πάθος και το φανατισμό. Η μετέπειτα διεύρυνση των καλλιτεχνικών γούστων (μέρος των οποίων οφείλεται και σε αυτούς τους καλλιτέχνες) φέρνει τη σταδιακή αποκαθήλωση και ίσως την αποκήρυξη. «Μεγαλώσαμε, δεν ακούμε αυτά που ακούγαμε ως πιτσιρίκια». Ο χρόνος, όμως, φέρνει τη νοσταλγία που ξαναοδηγεί σε αυτά τα ακούσματα και τις αναμνήσεις. Και όλη αυτή η διαδικασία οδηγεί στην επανεκτίμηση ενός καλλιτέχνη. Στην καλύτερη κατανόηση της πραγματικής του αξίας.
Είναι γεγονός πως στις αρχές των ’00s αρκετά ήταν τα συγκροτήματα που εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία. Linkin Park, Limp Bizkit (ναι και δεν ακούω κουβέντα), My Chemical Romance. Μπάντες οι οποίες τότε ακούγονταν ως ένα εφηβικό καπρίτσιο, κατέληξαν να επανεκτιμώνται για την προσφορά τους όχι μόνο στην ποπ κουλτούρα αλλά και στις μετέπειτα γενιές μουσικών. Ακόμα και φεστιβάλ όπως το When We Were Young στην Αμερική πόνταρε σε αυτόν τον παράγοντα και μάζεψε όλα αυτά τα ονόματα κάτω από ένα νοσταλγικό πακέτο.
Είτε σου αρέσουν είτε όχι οι συνθέσεις του Ville Valo, δε γίνεται να παραβλέψεις τη σημασία τους στην τελευταία 20ετία
Στην ίδια ακριβώς μοίρα εμπίπτει και η φινλανδική goth σκηνή εκείνης της περιόδου. Με προφανείς μπροστάρηδες τους HIM. Ένα συγκρότημα που βρήκε την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σκοτεινό και το προβάσιμο. Γεγονός που τους έκανε αδιάσπαστο κομμάτι πολλών εφηβικών αναμνήσεων, κολλώντας τους τη ρετσινιά από τους «πολλά βαρείς» που είχαν αλλεργία στην επιτυχία και μετατρέποντας τον Ville Valo σε άμεσα αναγνωρίσιμη μορφή.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι HIM διαλύθηκαν και ο Ville δεν είναι πλέον ένας νεαρός ενήλικας του οποίου η μορφή κοσμεί δωμάτια σε μορφή πόστερ. Ωστόσο ο χρόνος δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη δημιουργία. Ως εκ τούτου, έστω και ως σόλο καλλιτέχνης, αποφάσισε να συνεχίσει τη μουσική του πορεία. Το EP Gothica Fennica Vol. 1 που κυκλοφόρησε το 2020 έδειξε πως ακόμα έχει πράγματα να πει. Οι δυσκολίες της πανδημίας συνέβαλλαν στην καθυστέρηση μιας πλήρους δισκογραφικής κυκλοφορίας και χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια. Το ημερολόγιο δείχνει Ιανουάριο του 2023 και τελικά το Neon Noir κυκλοφορεί ευρέως. (Φοίβος Κ.)
Ανορθόδοξα θα πιάσω το Neon Noir και θα μιλήσω για το ομώνυμο κομμάτι όπου ο Ville Valo θυμίζει λίγο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Αυτό θα υποθέτει κάποιος ότι το λέω ως κάτι αρνητικό. Όμως, η αλήθεια δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική.
Πρόκειται για ένα ελαφρύ pop rock τραγουδάκι και άκρως ραδιοφωνικό. Ο «άτιμος» ο Ville Valo έχει κάνει μία ευφυέστατη ενορχήστρωση πάνω σε ένα άκρως catchy θέμα. Το αποτέλεσμα αυτού, είναι ένα κομμάτι που ίσως να μην το θυμόμαστε σε 20 χρόνια (γιατί μην ξεχνάμε, το έχει πετύχει ήδη με τους HIM αυτό ο Ville Valo) αλλά δύσκολα κάποιος δε θα το ακούσει πολλές φορές.
Πίσω στην αρχή λοιπόν, το “Echolocate Your Love” έχει αρκετά HIM λογική αν και αυτό δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Δεν είναι ότι στερούμαι τριβής με τον ήχο της μπάντας, όμως, η χαρακτηριστική φωνή του Ville Valo είναι αυτό που στο μυαλό μου έχει αποτυπωθεί ως η ηχητική τους υπογραφή.
Τέλος πάντων, αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι το προαναφερθέν, όπως αντίστοιχα και το επόμενο. Το “Run Away From The Sun”. Μέχρι στιγμής, στο πρώτο τέταρτο επί της ουσίας του Neon Noir, έχουμε εύπεπτα κομμάτια, χωρίς όμως, να σου «αλλάζουν τη ζωή» ή να επαναπροσδιορίζουν κάποιον ήχο.
Η πρώτη τετράδα κλείνει με το “Loveletting”, για το οποίο κακά τα ψέματα, πρέπει να ακούσουμε τα τέσσερα πρώτα του λεπτά για να φτάσουμε σε μία αξιοσημείωτη στιγμή και την ηθελημένα εκτός τόνου «κραυγή» του Ville Valo. (Γιώργος Ξ.)
Στο Neon Noir φαίνεται ότι ο Ville Valo έχει ωριμάσει και εξελιχθεί τόσο φωνητικά, όσο και μουσικά
Πέρα από τα τρία κομμάτια του EP τα οποία τα ακούσαμε τρία χρόνια πριν περιλαμβάνονται άλλα 8 κομμάτια και ένα ιντερλούδιο, δύο εκ των οποίων είχαν προηγηθεί ως singles. Και η αλήθεια είναι ότι ακούγοντάς το στην πληρότητά του, συναντάμε αρκετή από τη μαγεία που άλλοτε βρίσκαμε στο σχήμα του Φινλανδού.
Το εναρκτήριο Echolocate Your Love δίνει ένα uptempo σημείο εκκίνησης. Πιασάρικο και με την απαραίτητη ενέργεια για να δημιουργηθούν οι απαραίτητες θετικές εντυπώσεις. Ενώ το Run Away From The Sun που ακολουθεί, θυμίζει μέχρι και τις μέρες του Razorblade Romance. Απλά, εμφανώς πιο φωτεινό στην ενορχήστρωσή του. Από την άλλη, το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, ίσως αποτελεί την πιο ευθεία αναφορά του στους HIM.
Το Loveletting το οποίο είχε αποτελέσει και το πρώτο single του δίσκου, εννιά μήνες μετά εξακολουθεί να ακούγεται εξίσου γλυκόπικρο αναδεικνύοντας το εύρος των φωνητικών δυνατοτήτων του Valo. Πλέον δε χρειάζεται να καταφύγει στις χαμηλότερες δυνατές οκτάβες για να εκφράσει τα μελαγχολικά του συναισθήματα. Οπότε, με τη μελωδία ενός synthesizer και τα κρουστά ως κύριους οδηγούς του και τη διακριτική παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας χτίζει μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. (Φοίβος Κ.)
Με τον Φοίβο συχνά-πυκνά συζητάμε για το φινλανδικό goth των 00s και συχνά η συζήτηση καταλήγει στη σχέση των 69 Eyes με τους HIM. Έ λοιπόν, το Foreverlost είναι μια μουσική αναφορά που εν έτει 2023 υπενθυμίζει αυτή τη σχέση.
Πιο goth ‘n’ roll από τον υπόλοιπο δίσκο και τόσο ξεσηκωτικό όσο χρειάζεται προκειμένου να μου θυμίσει το ότι οι ταμπέλες που κάποτε προσάπταμε στα συγκροτήματα της Φινλανδίας αδίκως υπήρχαν. (Nightwish εξαιρουμένων, το μένος μου γι’ αυτούς είναι γνωστό). Από την άλλη, λίγα πράγματα έχω να πω για το Baby Lacrimarium το οποίο όσο και να προσπάθησα να μπω στο mood του, καθόλου δεν τα κατάφερα.
Ούτε αρκετά σκοτεινό αλλά ούτε και αρκετά φωτεινό ώστε να μου μείνει από την ατμόσφαιρά του. Όταν το συζητάγαμε με τον Φοίβο, καθόλου τυχαία μου είπε πως αυτό και το In Trenodia δε θα τα θυμάται όσο και να προσπαθήσει. Και εγώ μαζί του.
Από την άλλη, το Salute The Sanguine μια χαρά το θυμάμαι από το 2020 που πρωτοκυκλοφόρησε. Και μια χαρά θυμόμουν τη μελωδική γραμμή του ρεφραίν. Κάτι το οποίο αποδεικνύει πως αυτό που θέλει να καταφέρει, το έχει καταφέρει και με το παραπάνω. (Γιώργος Ξ.)
Ο Valo δεν προσπαθεί - ευτυχώς - να γίνει πάλι εκείνη η σκοτεινή μορφή που ως πόστερ συναντούσαμε σε κάθε εφηβικό δωμάτιο
Θα ήμουν μάλλον άδικος αν δεν ανέφερα πως στο άκουσμα της εισαγωγής του Foreverlost δεν ένιωσα ένα τσιμπηματάκι κάπου μέσα στην καρδιά μου όπως ένιωθα στην εφηβεία μου το διάστημα στο οποίο 7 στις 10 μπάντες που άκουγα ήταν από την Φινλανδία και φορούσαν μαύρα ρούχα και eyeliner. Σαφώς πιο uptempo από όσα έχουν προηγηθεί, σαφώς πιο συναυλιακό, με καλύπτει απόλυτα.
Το Baby Lacrimarium, αν και αρκούντως μελωδικό, στα πρώτα ακούσματα ίσως αποτελεί μια από τις πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου, μαζί με το In Trenodia. Το Salute The Sanguine από την άλλη, αν και έχει κυκλοφορήσει από το 2020 εξακολουθεί να είναι ένα κομμάτι που βουτά ξανά στο παρελθόν του δημιουργού και τις μέρες που μεσουρανούσε με το παρελθοντικό σχήμα του. (Φοίβος Κ.)
Το synth του Heartful Of Ghosts να πω την αλήθεια μού άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Σίγουρα μου «πέρασε» μια ατμόσφαιρα σκοτεινή αλλά ταυτόχρονα γοητευτική. Θα το ήθελα, όμως, λίγο πιο κιθαριστικό. Χωρίς να μπορώ να πω ότι με χάλασε δε μου άφησε το κάτι παραπάνω που θα περίμενα ακούγοντας την εισαγωγή του.
Από την άλλη το Saturnine Saturnalia το θεωρώ την ίσως καλύτερη στιγμή του δίσκου. Αργόσυρτο όσο πρέπει, με τον Valo να τραγουδάει με μελαγχολική γλυκύτητα. Ενώ στο ρεφραίν επιστρατεύει κάποιες πιο ψηλές νότες και με τη χρήση εφέ στη φωνή για παραπάνω ατμόσφαιρα, δείχνει πως όσα χρόνια και αν πέρασαν, δεν έχει αλλάξει σε αυτά που θεωρούνται σήματα κατατεθέντα του αναφορικά με το ποιόν του ως ερμηνευτής.
Και μετά το instrumental Zener Solitaire το οποίο βασίζεται μόνο στα πλήκτρα, έρχεται το κλείσιμο του δίσκου, το Vertigo Eyes. Ένας επίλογος κατάλληλος για το σύνολο του δίσκου, δείχνοντας ότι πρώτιστο μέλημα του Valo δεν ήταν να γίνει ο σκοτεινός νεαρός που ήταν κάποτε (θα ήταν αδύνατο να γυρίσει το χρόνο πίσω άλλωστε) αλλά να δείξει πως μεγαλώνοντας κατανοεί τη μελαγχολία καλύτερα από ποτέ. (Γιώργος Ξ.)
Στον δίσκο υπάρχει η επιθυμητή επίγευση νοσταλγίας και υπενθύμισης
Το Heartful of Ghosts αν και ξεκινάει με ένα riff που θυμίζει το Bury Me Deep Inside Your Heart καταλήγει σε μια διαφορετική φόρμα, όχι τόσο έντονα καψούρικο αλλά ντελικάτο και ανένοχα pop. Αντίστοιχα το Saturnine Saturnalia με ένα σχεδόν doom riff θα μπορούσε να αποτελεί απορριφθέν υλικό από τις ημέρες του Love Metal, ατμοσφαιρικό και συνάμα αιθέριο. Το κλείσιμο του δίσκου με το Vertigo Eyes αποτελεί μια διαυγή, κλιμακούμενη σύνοψη του δίσκου, μπολιάζοντας τη βασική pop φόρμα του κομματιού με ευφάνταστα στοιχεία τόσο στην ενορχήστρωση όσο και στην ίδια την ερμηνεία του Valo, χωρίς να καταλήγει περίπλοκο ως άκουσμα. (Φοίβος Κ.)
Γιώργος Ξ.: Ήσουν και είσαι καμένος με HIM. Σταμάτα να μας το παίζεις κουλτούρα. Στον δίσκο ακούς τους HIM που θυμάσαι ή κάτι διαφορετικό; Ακούς, δηλαδή κάτι πρωτόγνωρο και που δεν περίμενες ή ένα tribute στην μπάντα του Valo;
Φοίβος Κ.: Η απάντηση είναι μια μίξη των δύο. Προφανώς δε θα απομακρυνόταν από τις ρίζες του ένας μουσικός που έχει περάσει κοντά τρεις δεκαετίες υπηρετώντας έναν ήχο. Ταυτόχρονα, αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνει κι εκεί. Τα χρόνια περνούν και προφανώς ο Valo θέλει να δοκιμάσει διάφορα πράγματα που και θα θυμίζουν το παρελθόν του αλλά και θα το αναμειγνύουν με νέες ιδέες. Επιπλέον, αν και το “κύριο βάρος” των HIM, ο Valo είναι μόλις ένα από τα μέλη του συνόλου. Οπότε δεν ακούμε παρά τη δική του μεριά της μουσικής του σχήματος. Και ως τέτοια πρέπει να προσεγγίζεται.
Φοίβος Κ.: Εσύ από την άλλη ως ο ούγκανος που είσαι, γύρισες πίσω στο χρόνο και θυμήθηκες, έστω και ως παρατηρητής πως ήταν εκείνη η εποχή που μεσουρανούσαν οι HIM; Ή για να γίνει αυτό χρειάζεται να ξαναβάλεις το Alive In Athens;
Γιώργος Ξ.: Καταρχάς λίγα τα λόγια σου για τη μεγαλύτερη συναυλία της εφηβείας μου. Κατά δεύτερον ναι, θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι μου έβγαλε το παρελθόν ατόφιο μέσα μου. Με την καλή έννοια. Χωρίς να είναι ίδιο όμως αυτό το συναίσθημα, ήταν σαν ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι στο παρελθόν το οποίο αν δεν ήμουν ο ούγκανος που λες θα συγκινούμουν.
Είναι εν τέλει το Neon Noir ένας τέλειος δίσκος; Όχι. Αλλά είναι ένας υπέροχος pop δίσκος χρωματισμένος με goth παλέτα. Και στα καλά του σημεία είναι πραγματικά καλός. Επίσης, οφείλουμε να το παραδεχτούμε κάτι. Ο Ville Valo αποδεικνύει πως δεν ήταν μόνο ένα εφηβικό ίνδαλμα πολλών αλλά και ένας καταρτισμένος μουσικός. Και μάλιστα, δείχνει να μην αρκείται στις δάφνες του παρελθόντος. (Γιώργος Ξ.)
Εν τέλει, η επιθυμητή επίγευση νοσταλγίας και υπενθύμισης των αιτιών για τους οποίους κάποτε ο Ville Valo αντιμετωπιζόταν ως θεός από το κοινό του γίνεται σε υγιείς ποσότητες. Κι αυτό δε συμβαίνει λόγω της χαμηλής ποιότητας του δίσκου. Συμβαίνει επειδή πλέον και ο ίδιος έχει προχωρήσει στη ζωή του. Δε σταματά να θυμάται τις ρίζες του αλλά ταυτόχρονα δοκιμάζει νέους τρόπους διάβασης της πεπατημένης οδού του. Και παρά τις κάποιες πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου, το τελικό πρόσημο παραμένει θετικό. Υπέρ το δέον. (Φοίβος Κ.)
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Ville Valo
Album: Neon Noir
Label: Heartagram, Universal, Spinefarm
Release Date: 13/01/2023
Genre: Gothic Rock
1. Echolocate Your Love
2. Run Away from the Sun
3. Neon Noir
4. Loveletting
5. The Foreverlost
6. Baby Lacrimarium
7. Salute the Sanguine
8. In Trenodia
9. Heartful of Ghosts
10. Saturnine Saturnalia
11. Zener Solitaire
12. Vertigo Eyes
Ville Valo
Ο Ville Valo αποδεικνύει πως δεν ήταν μόνο ένα εφηβικό ίνδαλμα πολλών αλλά και ένας καταρτισμένος μουσικός. Και μάλιστα, δείχνει να μην αρκείται στις δάφνες του παρελθόντος.
