Φωτογραφίες: Release Athens Festival
Release Athens 2023 x SNF Nostos: Interpol, Viagra Boys, The Haunted Youth, 23/06/2023 @Ξέφωτο ΚΠΙΣΝ | Live Report
Ξεκινάω με ημικαύσωνα για Release (κυρίως για το Ξέφωτο και για θεά Siouxsie) και έχω αρκετά μεγάλη προσδοκία και διάθεση. Θες επειδή είναι η πρώτη φορά που θα δω τους Interpol; Διότι περιμένω να δω αν θα μείνει γρασίδι στους Viagra Boys; Είναι η μορφή της Siouxsie; Είναι όλα αυτά σε μια φεστιβαλική μέρα που φαινόταν εξαρχής όλα να “κουμπώνουν”! (Αργύρης Δρόκαλος)
The Haunted Youth
Το σχήμα του Joachim Liebens από το Βέλγιο βγήκε στην σκήνη με τις συνθήκες φυσικά να είναι εναντίον τους. Αφενός το να συζητήσουμε για τον ήλιο που μας έκαιγε και τους έκαιγε είναι περιττό και αφετέρου έβγαιναν στο Ξέφωτο πριν από 2 πολύ hot ονόματα που περίμεναν όλοι όσοι μαζεύονταν εκεί σιγά σιγά.
Ούτε που τους ακούμπησαν αυτά που προείπα καθώς η πενταμελής μπάντα βγήκε με αέρα και ένταση πάνω στην σκηνή παρουσιάζοντας το dream pop/post punk τους. Ο ήχος ήταν μπουκωμένος σε ένα βαθμό όμως διορθώθηκε αρκετά και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ανασταλτικός παράγοντας στο να χαρούμε την παρουσία τους.
Με κορυφαίες στιγμές το “Broken” και το τελευταίο “Coming Home” μας χάρισαν μια εμφάνιση που μας βρήκε κερδισμένους όλους. Φάνηκε από το χειροκρότημα του κοινού και από το δικό τους vibe που για την ώρα και τον κόσμο, το ελάχιστο που μπορείς να πεις είναι ότι τα κατάφεραν εξαιρετικά.
Μου είναι ξεκάθαρο ότι θα ήθελα να τους δω την επόμενη φορά σε μικρό χώρο (ΟΚ σε post punk φεστιβαλική μέρα είμαστε και ίσως ισχύει για όλους αυτά αλλά τα παιδιά αυτά είναι και οι νεότεροι από όλους). Το σημαντικό είναι όχι ότι θα ήθελα να τους δω αλλά με την εμφάνιση τους θα περιμένω να τους ξαναδώ. (Αργύρης Δρόκαλος)
Viagra Boys
Προφανώς ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Ξέφωτο ήταν ήδη αρκετός και προφανώς όσο και ζαλισμένος και να ήταν λόγω ζέστης ήταν αναμενόμενο να του πάρει τελικά πολύ λίγο χρόνο να μπει στο κλίμα των Viagra Boys.
Όσο διαρκεί δηλαδή ένα σιντριβάνι από το στόμα του ειδώλου Sebastian Merphy. “Ain’t no thief” για να ξεκινήσουμε να κουνιόμαστε σε κάθε γωνιά του Ξέφωτου και από εκεί και πέρα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα απλά να σας γράψω όσο μας έλεγε ο κ. Merphy και μόνο με αυτό η ανταπόκριση να ήταν η πιο επική που έχω κάνει.
“Είναι μια σημαντική μέρα για μένα σήμερα γιατί είμαι από την Σουηδία και είναι η πρώτη φορά στην ζωή που δεν είμαι εκεί στην γιορτή του Midsummer. Μέρα που πίνουμε, τρώμε ψάρια και μέρα που κάνουμε πολλά παιδιά. Αλλά μου έφεραν ούζο και όλα καλά, πρόσθεσα red bull, τι μαλακία ήταν αυτή. Ξαναέβαλα μόνο πάγο, όλα καλά”.
Στο “Slow learner” το σαξόφωνο του Oscar Carls παίρνει φωτιά. Ο ίδιος πέρα από το απαράμιλλο styling (όπως φυσικά και όλης της μπάντα) σε όλο το live κάλυπτε και το performance στο δεξί μέρος της σκηνής που βρισκόμουν και εγώ και πολύ τον χάρηκα.
Στο “Punk Rock Loser” ο Merphy πατάει στο monitor για να δούμε σε πλήρη σχηματισμό το τρίπτυχο μπυροκοιλιά-φόρμα-κάλτσα και με το τέλος του μας λέει “Την προηγούμενη φορά είχε ζέστη και μου πετάγατε μπύρες στην μούρη. Βλέπω τον εαυτό μου να ζει εδώ, τσάμπα μπύρα!”
Το τρομερό “Cave World” του 2022 έχει την τιμητική του με το “Baby Criminal” να μας ανεβάζει κι άλλο και την πολιτική δήλωση της ημέρας ότι “I am an intellectual thinker and according to politics around Europe, it is a god damn mess” για τα πει μετά και στο “Troglodyte” με φουλ χορό και ένταση από κάτω του.
Το “Ain’t nice” εκπροσωπεί το “Wellfare Jazz” και κάνει και πράξη το όνειρο του Merphy να του πετάνε μπύρες. Του πετάνε και αναπτήρα για να ανάψει ένα τσιγάρο που μπάφιασε και να μας πει ότι όλοι δυο μέτρα γη θα πάρουμε κάποια στιγμή με το “Worms”.
Φοβερή στιγμή με noise στοιχεία στο solo σαξόφωνο/κιθάρα και κάπου στο “ADD” είμαι πλέον σίγουρος ότι ο Merphy είναι καλύτερος τραγουδιστής από αυτό που νομίζει ότι είναι. Το λέω γιατί φωνητικά έχει ένα συγκεκριμένο ύφος αλλά τελικά οι δυνατότητες του σαν τραγουδιστής είναι παραπάνω από αυτό και κάτι μου λέει ότι, να’ναι καλά, θα το δούμε στο μέλλον αυτό.
Τα ιπτάμενα μπαλάκια του tennis από το κοινό κάνουν την εμφάνιση τους στο θρυλικό “Sports” και ναι ρε, αθλούμαστε όλοι. Κλείνουν με εκστατικό “Research Chemicals” και αναμενόμενα το συναίσθημα που μένει είναι ότι θα θέλαμε τουλάχιστον άλλο τόσο και άλλο τόσο. Γιατί οι Viagra Boys είναι εδώ για να σε κοπανάνε (με την καλή έννοια) μέχρι να μην αντέχεις άλλο. Να κάνεις παύσεις, να παίρνεις μια ανάσα, να τρως, να πίνεις κάτι, αντίστοιχα και αυτοί και να συνεχίζεται.
Είμαστε τυχεροί γιατί μας επισκέπτονται και με τους φίλους που έχουν εδώ (κυριολεκτικά) θα συνεχίζουν να το κάνουν. Οπότε ελπίζουμε να συνεχιστεί το σερί να έρχονται να παίρνουμε Viagra Boys μια φορά το χρόνο σαν αντιβίωση και καλό θα ήταν την επόμενη να είναι και μόνοι τους.
Για κλείσιμο θα spoilάρω τον εαυτό μου και την ανταπόκριση λέγοντας ότι εγώ τους ευχαριστώ γιατί μου έσωσαν την μέρα… (Αργύρης Δρόκαλος)
Μετά το The Haunted Youth, η σκηνή του Ξέφωτου είναι έτοιμη να υποδεχτεί τους Viagra Boys. Ένα χρόνο μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα και την Αθήνα, οι σουηδοί Viagra Boys επιστρέφουν για μία ακόμα μουσική τρέλα. Σε μία από τις πιο ζεστές ημέρες του φετινού καλοκαιριού, το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ έχει γεμίσει ήδη και περιμένει να ανέβει στο stage μία από τις καλύτερες μπάντες, που περιοδεύουν αυτήν τη στιγμή.
Με τις γνώριμες πια εμφανίσεις τους, οι Viagra Boys ξεκινούν με το <<Ain’t No Thief>>. Ο κόσμος εκστασιάζεται και μαζεύεται προς το κέντρο, για να απολαύσει το σόου του Sebastian Murphy. <<Slow Learner>> και <<Punkrock Loser>> δίνουν το ρυθμό σε εμάς αλλά και στην μπάντα, που είναι έτοιμη για όλα και σε αυτήν τη δεύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα.
Mε τον Murphy να έχει ήδη αναφερθεί στη νέα του αγάπη, το ούζο, ξεκινούν οι πρώτες νότες του <<Baby Criminal>>, κάνοντας πλέον ξεκάθαρο ότι θα περάσουμε πολύ καλά με επιλογές κυρίως από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, το <<Cave World>>.
Σχολιάζοντας τις πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως, αλλά και όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, η συνέχεια είχε <<Troglodyte>> και <<Ain’t Nice>>, όπου τα αίματα άναψαν πια για τα καλά. Ο κόσμος χόρευε ασταμάτητα, με τις παρέες να γίνονται όλες μία, και τους Viagra Boys να αποδεικνύουν πάλι γιατί πλέον χαρακτηρίζονται ως << μία μπάντα με έξι frontmen>>.
Με το <<Worms>>, που ακολούθησε, οι τόνοι έπεσαν λίγο, αλλά το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδά μαζί τους και οι σουηδοί να δείχνουν πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν, ακόμα και στις ωραίες τους μπαλάντες.
Φυσικά, αυτή η ηρεμία δε διήρκησε πολύ, με το <<Down In The Basement>> από το Street Worms να είναι το επόμενο κομμάτι. <<Cold Play>> από το άλμπουμ <<Wellfare Jazz>> και ADD από τη τελευταία δισκογραφική δουλειά τους, απογείωσαν το απόγευμα στο Ξέφωτο. Με μπύρες – πολλές μπύρες – το χορό τους, που δε γινόταν να τους αντισταθείς, το μοναδικό στυλ του κάθε μέλους, αλλά και το πάθος, που σπέρνουν με κάθε τους τραγούδι, το act των Viagra Boys δεν υστερούσε σε τίποτα.
Έχοντας πολύ καλό ήχο συνολικά, και με τα παράδοξα κόλπα τους για δημιουργία νέων μελωδιών και ήχων, φτάναμε στο τέλος, από το οποίο δε θα μπορούσε να λείπει ένα κομμάτι. <<Sports>>, με τον Murphy να κυλιέται στην σκηνή, και σε όλη την έκταση του ΚΠΙΣΝ να ακούγεται μόνο μία λέξη ξανά και ξανά!
“Sports
Sports
Sports
Sports”
Kαι για το τέλος; <<Research Chemicals>>. Και εκείνα τα σχεδόν δέκα λεπτά ήταν ανυπέρβλητα. Η ενέργειά τους συγκλονιστική, με τον Oskar Carls να απογειώνει το δικό του προσωπικό act, ανεβαίνοντας πάνω στα ηχεία και παίζοντας σαξόφωνο άλλοτε χορεύοντας και άλλοτε ξαπλωμένος. Το παράδειγμά του ακολούθησε και o Elias Jungqvist στα πλήκτρα, ανεβαίνοντας στα ηχεία και αλληλεπιδρώντας με το κοινό.
Για σχεδόν μία ώρα, οι Viagra Boys μας χάρισαν ένα ακόμα συναρπαστικό live, από το οποίο μόνο ένα παράπονο έμεινε. Να ήταν οι headliners σε μία συναυλία, ώστε να έχουμε εμείς το χρόνο να τους απολαύσουμε περισσότερο και οι ίδιοι να δώσουν κι άλλο από τον καλύτερό τους εαυτό, με πιο πολλά κομμάτια, πιο πολλές μπύρες, πιο πολύ από όλα! (Ελευθερία Μαυροκεφάλου)
Interpol
Είμαι σε πολύ δύσκολη θέση. Πρώτη φορά. Γιατί όταν ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό, σημαίνει ότι κάτι δεν έχει πάει καλά και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελες να συμβεί σε καμία περίπτωση. Τα φώτα χαμηλώνουν και οι Interpol μπαίνουν με το “Toni” με τον κόσμο να ανταποκρίνεται αλλά στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα ξεκινάει να εξαπλώνεται μια αμηχανία γιατί ο ήχος είναι μπερδεμένος, ανισόρροπος και η μπάντα κάνει παικτικά λάθη που γίνονται αντιληπτά από όλους, χωρίς να χρειάζεται να είναι κανένας ειδικός.
Παίρνω μια ανάσα και σκέφτομαι «δεν μπορεί, θα διορθωθεί» αλλά κάνω λάθος γιατί στο “Obstacle 1” (από τα αγαπημένα μου κομμάτια) χειροτερεύει η κατάσταση. Δεν πατάει κανείς με κανέναν, είναι σαν να μην ακούει κανείς συγχρονισμένα, η μίξη και οι ήχοι είναι άλλα ντ’άλλων ενώ τα χτυπήματα των τυμπάνων (Greg Drudy) είναι στον γάμο του Καραγκιόζη.
Με λούζει ιδρώτας γιατί έρχονται θύμησες από ένα χρόνο πριν και το περιβόητο live των Bauhaus και πραγματικά σκέφτομαι ότι θα ζήσουμε τα ίδια, ή σχεδόν τα ίδια, αν συνεχιστεί όλο αυτό. Τα ευχολόγια δεν βοηθάνε και φτάνουμε στο “Narc” όπου ο συγχρονισμός κάπως βελτιώνεται αλλά η κιθάρα συνεχίζει να είναι ψηλά και να ακούγεται σαν παιδικό όργανο που αγοράζεις από τα Jumbo, ενώ η φωνή του Paul Banks σχεδόν δεν ακούγεται. Το επικό “Evil” παίζεται 2 ταχύτητες πάνω και τελειώνοντας ο Banks θα πει “that was Evil” και σκέφτομαι πόσο δίκαιο έχει.
Νιώθω μια σύγχυση γιατί, ενώ δεν το θέλω και δεν είμαι τέτοιος, ψάχνω και βρίσκω συνέχεια προβλήματα και το live περνάει δίπλα μας. Στο “Pioneer to the falls” είναι καλύτερα τα πράματα μέχρι να ανέβει το κομμάτι και να γίνουν όλα μπάχαλο πάλι. Η πραγματική ανάσα που χρειαζόμουν έρχεται με το “C’mere” για να μου την πάρουν πίσω με την χειρότερη εκτέλεση του “Rest my chemistry” που θα μπορούσα να ακούσω.
Είναι πάρα πολύ κρίμα γιατί ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα ψημένος και είχε παραζεσταθεί με τους Viagra Boys. Επίσης χτιζόταν ένα best of set που όσο περνούσα η ώρα θα πήγαινε χαμένο. Στα “Not even jail”, “Lights” και “No I in Threesome” πάλι θα είναι λίγο καλύτερα όλα και το κοινό αντιδρά αμέσως με χορό και χαμόγελα. Ο φίλος δίπλα μου θα χαρακτηρίσει το “The New” από τα πιο όμορφα τραγούδια του και σιγά σιγά θα πάμε προς το τέλος που θα έρθει με το “Slow Hands”.
Εμείς πάλι φύγαμε γρήγορα γρήγορα μήπως καταφέρουμε να βγει άμεσα από την μνήμα μας αυτό που ζήσαμε, ώστε να διατηρήσουμε την αγάπη μας για τους Interpol αναλλοίωτη. Που βέβαια στο σύνολο δεν θα αλλάξει ποτέ, αλλά μια απογοήτευση είναι πάντα μια ρωγμή που ενδέχεται να σε ακολουθεί. Πικρία λοιπόν για ένα set με επιλογές που μπορούσαν να το κάνουν αποθεωτικό αλλά όσο επαγγελματίες και να είναι, όσο τεράστια εμπειρία και να έχουν, τα προβλήματα στον ήχο και η κακή μέρα (ας το ρίξουμε εκεί) στην απόδοση, θα μας κάνει να το θυμόμαστε για τους λάθος λόγους. (Αργύρης Δρόκαλος)
Η ώρα είναι λίγο μετά τις εννιά, όταν χαμηλώνουν τα φώτα και στην σκηνή ανεβαίνουν ένα-ένα τα μέλη των Interpol. Οι προσδοκίες μας είναι πολύ μεγάλες για το κλείσιμο της τρίτης και τελευταίας μέρας του Release Athens 2023 x SNF Nostos στο Ξέφωτο.
Πολύ γρήγορα παίρνουν θέσεις και ξεκινούν να παίζουν το <<Toni>>. Το αθηναϊκό κοινό τους υποδέχεται με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα, αφού τους περίμενε πολλά χρόνια και το ξέρουν. <<Obstacle 1>> και <<If You Really Love Nothing>> ακολούθησαν, με το κοινό να τραγουδά μαζί τους πιστά, αλλά παράλληλα να είναι και έκδηλα τα προβλήματα στον ήχο. Είτε βρισκόσουν μπροστά – όπως εγώ – είτε στη μέση ή πίσω, τα πράγματα ακουστικά δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά όσο περιμέναμε.
O πάγος άρχισε σιγά σιγά να σπάει με τα <<Narc>> και <<Length of Love>> από το <<Antics>>, ένα από τα άλμπουμ της μπάντας που έχουν αγαπηθεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Με έναν δισταγμό διάχυτο στο κοινό και τους Interpol υποτονικούς, συνεχίστηκε το live, με κομμάτια όπως τα <<Fables>>, <<Evil>> και <<Pioneer>>. Τουλάχιστον, εκεί που έλεγες ότι το παιχνίδι χάθηκε για απόψε, έπαιξαν το <<C’mere>>, και όλα έφτιαξαν. Και οι ίδιοι φάνηκαν να παίζουν πιο σταθερά πλέον, αλλά και το κοινό να τους απολαμβάνει περισσότερο. Από εκεί και πέρα, όλα ήταν καλύτερα. Εκτός από τον ήχο!
<<Tonight I’m gonna rest my chemistry>> ακουγόταν με μία φωνή από όλους μας, έχοντας πια αναθαρρέψει και βλέποντας τους Ιnterpol να παίζουν επιτέλους μπροστά μας. <<Not Even Jail>> και <<Lights>> ξεσήκωσαν τους πάντες και μάλλον και τους ίδιους. Πιο εξωστρεφείς, με περισσότερη επικοινωνία με το κοινό, που πλέον φώναζε για αυτούς, όπως ακριβώς αρμόζει στους νεοϋρκέζους, που κάθε δίσκος τους μοιάζει με μία σαγηνευτική έκρηξη.
Αποθεώνοντάς τους, όπως είναι φυσικό, και με τους ίδιους να μας ευχαριστούν λιτά, συνέχισαν με το <<Roland>> και το <<Cruise>>. Κομμάτια, που θέλαμε και ελπίζαμε να ακούσουμε ζωντανά. Και δε μας απογοήτευσαν. Ξέροντας πολύ καλά τη μουσική τους, μας προσέφεραν απλόχερα μελωδίες, που ανυπομονούσαμε να ακούσουμε και στην Αθήνα.
Πλέον έπαιζαν το ένα εξαιρετικό κομμάτι μετά το άλλο. Σαν μία συλλογή με τα καλύτερά τους. Όντας πια πιο ώριμοι και ξεκάθαροι στο τι θέλουν να δώσουν στους ακροατές τους. <<No I In Threesome>> και <<The New>>, με ένα κοινό να μη χάνει νότα και τους ίδιους ατσαλάκωτους να πορεύονται προς ένα δυνατό φινάλε.
<<PDA>> και <<Slow Hands>>, τα δύο τελευταία κομμάτια της βραδιάς. Μίας βραδιάς που τα είχε όλα. Λίγη απογοήτευση και δισταγμό στην αρχή. Ηχητικά προβλήματα, που κάποια δεν ξεπεράστηκαν ως το πέρας της εμφάνισης. Αλλά και συγκίνηση, για μία μπάντα, που περιμέναμε χρόνια να δούμε στην Ελλάδα και επιτέλους έγινε. Χαρά και ζέση για όλα τα κομμάτια του setlist, που είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και δεν ξέρεις ποιο θες να ακούσεις πρώτο. Και τελικά, είχε τους Interpol, αυτήν την ιδιαίτερη μπάντα από τη Νέα Υόρκη, με τους εξαιρετικά προσεγμένους σε όλα τους μουσικούς, που τις τελευταίες δεκαετίες μας προσφέρουν μουσικά διαμάντια για να πορευόμαστε μαζί τους και να γίνεται η καθημερινότητά μας λίγο πιο ανεχτή. (Ελευθερία Μαυροκεφάλου)
