Σηκώνω περήφανα το χέρι και δηλώνω ευθαρσώς ότι ανήκω σε αυτούς που γνώρισαν τους Rotting Christ την περίοδο του “Khronos”. Να σημειώσω, επίσης, ότι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το “Genesis”. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για κάποια άλλη στιγμή. Γενικά, θεωρώ αυτήν την εποχή τους από τις πιο αδικημένες, τόσο από εμάς τους fans, όσο και από την ίδια την μπάντα.
Πριν εμβαθύνουμε στο “Khronos”, ας αναφερθούμε στις ιδιαιτερότητές του, οι οποίες, αν και λίγες, είναι πολύ σημαντικές. Καταρχάς, είναι ο μοναδικός δίσκος των Rotting Christ χωρίς το Θέμη στα τύμπανα. Επίσης, είναι η πρώτη και τελευταία φορά που οι Rotting Christ συνεργάζονται με τον φημισμένο Peter Tägtgren ως παραγωγό. Τέλος, μια ακόμη πρωτοτυπία είναι η υπογραφή του Seth Siro Anton στο εξώφυλλο του δίσκου.
Αν τα αθροίσουμε, φαίνεται ότι ο Σάκης, και κατ’ επέκταση οι Rotting Christ, αναζητούν ένα νέο μουσικό δρόμο. Αν συγκρίνουμε το “Khronos” με τον ακριβώς προηγούμενο δίσκο, το “Sleep of the Angels”, φαινομενικά η διαφορά τους είναι μεγάλη. Ωστόσο, αν ορίσουμε την πρώτη εποχή των Rotting Christ (“Thy Mighty Contract” & “Non Serviam”) ως την extreme/black metal και τη δεύτερη ως την gothic black metal, τότε αυτήν που συζητάμε, θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε ως την industrial black metal. Οπότε, τελικά, η διαφορά στην επιρροή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ακούγεται αρχικά.
Φυσικά, το “Khronos” βρίθει από riffs, όμως αυτή τη φορά είναι πιο πολύπλοκα
Επίσης, το “Khronos”, και ιδιαιτέρως το “Genesis”, ίσως αποτελούν τα πιο μεταβατικά άλμπουμ των Rotting Christ. Σαφώς, το “Non Serviam” με το “Triarchy of the Lost Lovers” έχουν κοινά σημεία. Ωστόσο, υπάρχουν παράλληλα στοιχεία που είναι εντελώς διαφορετικά. Στην περίπτωση του “Khronos”, ακούγονται έντονα στοιχεία και από τις δύο εποχές. Μάλιστα, για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, μοιάζει σαν ο Σάκης να άκουσε αποστασιοποιημένος τους πέντε προηγούμενους δίσκους και να κράτησε τα στοιχεία που μπορούσαν να ταιριάξουν μεταξύ τους.
Η σημαντικότερη απόκλιση του “Khronos” από τους προκατόχους έγκειται στην πολυπλοκότητά του. Μέχρι τότε, οι συνθέσεις των Rotting Christ, αν και ευφάνταστες, ήταν σχετικά απλές. Αυτό αλλάζει εδώ και αποτυπώνεται κυρίως στις κιθάρες του δίσκου. Φυσικά, ο δίσκος βρίθει από riffs, όμως αυτή τη φορά είναι πιο πολύπλοκα. Επιπλέον, τα πολλαπλά στρώματα κιθάρας μπλέκονται τόσο σωστά. Αντί να μπερδεύουν, αναδεικνύουν εύστοχα και έξυπνα τις μελωδίες.
Μια ακόμη διαφορά είναι στην ατμόσφαιρα. Ενώ φαινομενικά είναι ίδια με αυτή του “A Dead Poem”, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στη διάθεση. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε ένα σκοτάδι που φαντάζει γοητευτικό, ενώ στο “Khronos” είναι απειλητικό. Νιώθεις να σε στραβοκοιτάει, να θέλει το κακό σου. Βέβαια, σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και η παραγωγή του Tägtgren. Η πυκνή και πολυεπίπεδη παραγωγή του δημιουργεί ένα ηχητικό τοπίο που είναι ταυτόχρονα καταπιεστικό και στοιχειωτικά όμορφο.
Το “Khronos” είναι ένα άλμπουμ που δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιήσεις
Επιστρέφοντας στις επιρροές από τις προηγούμενες δουλειές των Rotting Christ, έχεις το “If It Ends Tomorrow”, όπου οι πιο goth επιρροές είναι εμφανείς. Ακόμα, έχεις το “Aeternatus”, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι τραγούδι του “Non Serviam”. Και προφανώς, δε γίνεται να μην αναφέρουμε την υπέροχη διασκευή στο “Lucifer Over London” των folk/neofolk θρύλων, Current 93. Η εκδοχή των Rotting Christ είναι πολύ πιο βαριά και έντονη από το πρωτότυπο. Παράλληλα, εξακολουθεί να διατηρεί τη ζοφερή, αποκαλυπτική ατμόσφαιρά του.
Είναι όμως τέλεια όλα στο “Khronos”; Προφανώς και όχι, αφού, όπως πολλές φορές, οι Rotting Christ πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης. Για παράδειγμα, το “Art of Sin”, που θυμίζει αρκετά το “After Dark I Feel”, καθώς και άλλα διάσπαρτα θέματα που νιώθεις ότι τα έχεις ξανακούσει. Βέβαια, αυτή είναι μια κατάσταση από την οποία οι Rotting Christ δεν πρόκειται να απαλλαγούν, διότι έχουν έναν και μοναδικό συνθέτη. Από την άλλη, αυτός ο μοναδικός συνθέτης τους έφερε στο σημείο που βρίσκονται σήμερα. Οπότε, υποθέτω ότι έχει να κάνει με την οπτική του καθενός.
Επιπλέον, είναι ο δίσκος όπου ο Σάκης αρχίζει να ανεβάζει το στιχουργικό του πήχη. Σε όλο το άλμπουμ, οι στίχοι αντανακλούν μια βαθιά αίσθηση απόγνωσης και υπαρξιακού τρόμου. Ο χρόνος απεικονίζεται ως μια ασταμάτητη δύναμη. Αδιάφορη για τον ανθρώπινο πόνο, που τελικά οδηγεί στο θάνατο και τη λήθη. Αυτό το θέμα διατυπώνεται ίσως πιο ξεκάθαρα στο “If It Ends Tomorrow.” Η έννοια του χρόνου συνδέεται, επίσης, με την ιδέα της μοίρας, ένα άλλο επαναλαμβανόμενο θέμα στο “Khronos”. Ιδιαίτερα εμφανές γίνεται στο “Fateless”. Εκεί, οι στίχοι διερευνούν την ιδέα ότι ζούμε μια ζωή χωρίς σκοπό ή νόημα, καθοδηγούμενοι μόνο από μια μοχθηρή ύπαρξη μέσα στο μυαλό μας.
Το “Khronos” είναι ένα άλμπουμ-κλειδί για τη μετέπειτα πορεία των Rotting Christ
Το “Khronos” είναι ένα άλμπουμ που δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιήσεις. Είναι μια σκοτεινή, πολύπλοκη δουλειά, που συνδυάζει ένα ευρύ φάσμα επιρροών. Παρόλο που μπορεί να μην χαίρει της εκτίμησης που θεωρώ ότι του αναλογεί, είναι ένα άλμπουμ-κλειδί για τη μετέπειτα πορεία των Rotting Christ.
Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το άλμπουμ αυτό καθαυτό, αλλά περισσότερο με την επιβεβαίωση που έδωσε στο Σάκη ότι μπορούσε να κινηθεί σε μουσικά μονοπάτια που δεν είχε πατήσει στους προηγούμενους πέντε δίσκους. Αυτή η αυτοπεποίθηση ήταν καθοριστική για την πορεία των Rotting Christ, ώστε να φτάσουν στα επίπεδα δημοφιλίας που δικαίως απολαμβάνουν σήμερα.
