Stratovarius – ένα συγκρότημα που έχει καθορίσει την εφηβεία μου. Ένα από τα πρώτα metal συγκροτήματα που άκουσα το 1995, χρονιά που ξεκίνησα να ακούω metal. Ένα συγκρότημα που στιγμάτισε θετικά την χρυσή εποχή του power και την φινλανδική σκηνή, καθώς ήταν αυτό το συγκρότημα που τράβηξε τα βλέμματα, ψάχνοντας το κοινό να ακούσει και άλλα “διαμάντια” από την συγκεκριμένη χώρα.
Οι Stratovarius αποτέλεσαν ναυαρχίδα της έξαρσης που παρατηρήθηκε από τα τέλη των 80’ς έως τα τέλη των 90’ς στο power metal. Κάθε νέο συγκρότημα που ξεκινούσε την δισκογραφική του προσπάθεια εκείνη την περίοδο είχε και τους Stratovarius ως σημείο αναφοράς, ανεξαρτήτως αν ακολουθούσαν το ίδιο μουσικό ύφος, καθώς ακόμα και οι παραγωγές τους ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Ιδιαίτερα σε δίσκους όπως “Episode” και “Visions“.
Οι Stratovarius ξεκίνησαν ως Black Water πίσω στο μακρινό 1984 από τους Tuomo Lassila (drums), Staffan Stråhlman (guitars) και John Vihervä (bass). Ένα χρόνο μετά αλλάζουν το όνομα τους σε Stratovarius, μίξη των λέξεων Stratocaster and Stradivarius. Στο τέλος του ίδιου χρόνου γίνεται η σημαντικότερη προσθήκη στην ιστορία τους, καθώς ο Timo Tolkki αντικαθιστά τον Stråhlman, αναλαμβάνοντας παράλληλα και τα φωνητικά. Το 1988 κυκλοφορούν δύο singles, “Future Shock” και “Black Night“. Το 1989 έρχεται το ντεμπούτο τους “Fright Night” και το σπουδαίο τους ταξίδι ξεκινά.
Η εξέλιξη τους από δίσκο σε δίσκο είναι ραγδαία. Ο Tolkki έχει αναλάβει τα ηνία και φτάνει στο σημείο, σταδιακά, να μένει “μόνος”. Υπήρξε σημείο που ο Tolkki ήταν το μοναδικό ιδρυτικό μέλος των Stratovarius που ήταν στη μπάντα. Μουσικά “πάντρεψαν” με μαεστρία, κυρίως, τον ήχο των Helloween, Malmsteen, Queensryche. Έφεραν τα πλήκτρα σε ισορροπία με την κιθάρα. Το 1995 κυκλοφορούν το “Dreamspace”, ο δίσκος που έμελλε να τους δώσει μεγάλη ώθηση στο εξωτερικό. Με την κυκλοφορία του ο Tolkki αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να επικεντρωθεί μόνο στην κιθάρα. Μία ακόμη σωστή απόφαση του δαιμόνιου τότε Φινλανδού, καθώς την θέση του τραγουδιστή αναλαμβάνει ο Timo Kotipelto. Φέρνει μαζί του τον ιδιαίτερο χρωματισμό της φωνής του και την καλύτερη τεχνική κατάρτιση. Μία νέα αύρα αγκαλιάζει το συγκρότημα.
Αυτό θα αποτυπωθεί με τον καλύτερο τρόπο στον πέμπτο τους δίσκο, με τίτλο “Fourth Dimension“, όπου πλέον οι Stratovarius δείχνουν και μία σαφέστατα στροφή στο Neoclassical ήχο με συμφωνικά στοιχεία. Επίσης είναι και ο πρώτος τους δίσκος όπου συμμετέχει ορχήστρα. Η συγκεκριμένη στροφή θα γίνει ακόμα πιο έκδηλη με την είσοδο του Jens Johansson. Eίχε ήδη δημιουργήσει όνομα δίπλα στο είδωλο του Tolkki, Yngwie Malmsteen. Ακολουθούν οι δύο δίσκοι που θα τους κατέτασσαν σε ηγετική θέση στο Power metal. Tόσο από πλευράς ποιότητας όσο και δημοφιλίας. Mε τα “Episode“, “Visions” και “Destiny” φτάνουν στο ζενίθ τους. Tα hits διαδέχονται το ένα το άλλο, δημιουργώντας την δική τους σχολή στο metal. Παράλληλα, η παραγωγή σε κάθε δίσκο είναι για σεμινάριο.
Όμως όπως έχει συμβεί πολλάκις στην ιστορία με τις αυτοκρατορίες, όσα χρόνια και αν κρατήσουν, έρχεται η περίοδος της κατάρρευσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, σχεδόν πάντα, ο κύριος λόγος προέρχεται εκ των έσω. Η πιο συμφωνική στροφή που ακολουθούν στους επόμενους τρεις δίσκους, “Infinite” και “Elements”, Pts. 1 & 2, δεν είχε την ίδια ανταπόκριση. Τόσο σε κριτικούς όσο και στο κοινό. Παρόλο που βρίσκεις ποιοτικά τραγούδια (που λίγα συγκροτήματα θα μπορούσαν να συνθέσουν), η στασιμότητα και η επανάληψη έρχεται να κάνει την εμφάνισή της. Εντάσεις και διαφωνίες υπήρχαν συχνά στις τάξεις των Φινλανδών. Αυτές, έκαναν ακόμα πιο δύσκολο το ενδεχόμενο της γρήγορης ανάκαμψης. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ένας σοβαρότατος νευρικός κλονισμός του Tolkki. Αυτή, θα είναι η πρώτη από τις πολλές περιπέτειες υγείας που αντιμετωπίζει.
Μάλιστα το 2004 η διάλυση ήταν γεγονός. Το 2005, παρά την διπολική διαταραχή που αντιμετωπίζει ο Tolkki, αποφασίζει να επαναφέρει το συγκρότημα. Η κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου αποτελεί την ταφόπλακα για όποια προσπάθεια ανάκαμψης. Ένας δίσκος, που αν δεν ήταν τα φωνητικά του Kotipelto, έχεις την εντύπωση ότι ακούς ένα διαφορετικό συγκρότημα. Δίχως έμπνευση, κουρασμένο, χωρίς κατεύθυνση. Η απόφαση της απόλυσης του μπασίστα Jari Kainulainen, ο οποίος ήταν αναπόσπαστο μέλος όλης της χρυσής περιόδου των Stratovarius, χωρίζει τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος σε 2 πλευρές. Κατανοώντας ότι δεν γίνεται να συνεχίσουν κατά αυτό το τρόπο ο Tolkki διαλύει εκ νέου το συγκρότημα.
Τον Μάιο του 2008, και ενώ ο Tolkki παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, γίνεται μία συμφωνία κυρίων. Ο άνθρωπος που πήρε από το μηδέν ένα συγκρότημα και το έφτασε στην κορυφή αποφασίζει να παραχωρήσει τα δικαιώματα του ονόματος στην τριανδρία των Timo Kotipelto, Jens Johansson και Jörg Michael. Από εκείνη την χρονιά το συγκρότημα συνεχίζει χωρίς να υπάρχει ούτε ένα μέλος από τον πρώτο τους δίσκο “Fright Night” (!!!). Η ανοικοδόμηση αποδεικνύεται η μεγαλύτερη πρόκληση των εναπομεινάντων μελών. Προσλαμβάνουν τους Matias Kupiainen (guitars, χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές μέχρι τότε) και τον Lauri Porra (bass) o οποίος ήταν ήδη γνωστός με τον Kotipelto από την συμμετοχή στο δεύτερο, προσωπικό, δίσκου του, “Serenity“.
To 2009 κυκλοφορεί ο δίσκος “Polaris” και η ανταπόκριση είναι χλιαρή. Παρόλο που συμμετέχουν και τα νέα μέλη στην σύνθεση των τραγουδιών ο δίσκος δεν μπορεί να πείσει. Είναι φανερό ότι το line up ψάχνει να βρει τα πατήματα του, να αποκτήσει χημεία και αυτοματισμούς. Το “Elysium” του 2011 αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή στο στρατόπεδο των Stratovarius. Τα νέα μέλη έχουν βρεί τον χρόνο να δεθούν με τις παλιές καραβάνες, ενώ το συγκρότημα δίνει περισσότερο χώρο στον Kupiainen στο να συνθέσει. Αυτό που γίνεται ευδιάκριτο είναι ότι δεν προσπαθούν να αναβιώσουν τις παλιές καλές ημέρες. Αντιθέτως προσπαθούν να βρουν μία ισορροπία μεταξύ του power metal της παλιάς εποχής και του μοντέρνου αέρα που φέρνει, ως νεότερος ηλικιακά, ο Kupiainen.
Παράλληλα το “Elysium” αποτέλεσε και τον τελευταίο δίσκο του Jörg Michael, ένας θρύλος στα drums, που από το “Episode” έμεινε πιστός στο συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια. Με την αντικατάστασή του, από τον Rolf Pilve, το συγκρότημα προχωρά ακόμα περισσότερο σε έναν πιο σύγχρονο power metal ήχο. Τα 3 τελευταία albums, Nemesis, Eternal, και Survive είναι η απόδειξη ότι οι Timo Kotipelto και Jens Johansson κέρδισαν το στοίχημα όταν έπεισαν τον Tolkki να τους παραχωρήσει, το 2008, τα δικαιώματα του ονόματος. Με τους 3 τελευταίους δίσκους, ιδιαίτερα με το εξαιρετικό Survive, έχουν καταφέρει να επαναφέρουν (ως ένα βαθμό) την παλιά αίγλη, κερδίζοντας ξανά τον σεβασμό.
Χωρίς να αναμασούν παλιούς ήχους και με τον Kupiainen να έχει εξελιχθεί, τόσο σε επίπεδο τεχνικής όσο και συνθέσεων, δείχνουν ότι περνούν την δεύτερη νιότη τους. Φρέσκοι, σύγχρονοι, γεμάτο καλές ιδέες, βρίσκει τους Stratovarius, μετά από χρόνια στην καλύτερη τους φάση. Προσωπικά ευχαριστιέμαι τις ακροάσεις των τριών τελευταίων βαθμών, σχεδόν, στον ίδιο βαθμό με την χρυσή τους εποχή.
Οι Stratovarius έχουν περάσει μέσα από φωτιά και όχι απλώς έχουν επιβιώσει, έχουν αποκτήσει το δικαίωμα μίας δεύτερης καριέρας. Την Παρασκευή ανυπομονώ να τους δω στο Fuzz και να τραγουδήσω τόσο ύμνους του παρελθόντος όσο και από τους τελευταίους τους δίσκους. Με τόσα που έχουν περάσει, με τόσες δυσκολίες και με την πρόσφατη αναγέννηση τους έχουν κερδίσει ξανά το σεβασμό μου.
