* Η παράσταση “Θάλαμος Νο 6. Ο Τσεχωφ και ο αγώνας της γυναίκας ενάντια σε κάθε μορφή βίας της” ανεβαίνει στο Θέατρο Άλφα κάθε Πέμπτη. Προπώληση: viva.gr
“Μία παράσταση γεμάτη ποίηση, μουσική και χορό, με πέντε γυναίκες πάνω στην σκηνή να ενώνουν το πιο γνωστό έργο του Τσέχοφ με την Ελλάδα του σήμερα.’’ Μία απλή πρόταση, η πρώτη που άκουσα σε συζήτηση, αναφερόμενη στην παράσταση που επρόκειτο να δω. Το μόνο που έμενε για να καταλάβω τι εννοούσαν ήταν να παρακολουθήσω την πρεμιέρα της παράστασης Θάλαμος Νο 6. Ο Τσεχωφ και ο αγώνας της γυναίκας ενάντια σε κάθε μορφή βίας της, στο Θέατρο Αλφα.
Θάλαμος Νο 6. Ο Τσεχωφ και ο αγώνας της γυναίκας ενάντια σε κάθε μορφή βίας της | Μία παράσταση των Νατάσας – Φαίης Κοσμίδου και Κώστα Γάκη
Συνοπτικά, πέντε γυναίκες, έχοντας ως φόντο και αρχή ένα από τα πιο διαδεδομένα έργα του Άντων Τσέχωφ, το Θάλαμος Νο 6, πλέκουν μία νέα ιστορία, που συνδυάζει την ιστορία αυτού του θαλάμου και τις πολιτικές δολοφονίες των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα.
Χιπ χοπ, ζωντανή μουσική και τραγούδι επί σκηνής και χορός. Αυτά είναι τα κύρια συστατικά της παράστασης της Νατάσας – Φαίης Κοσμίδου και του Κώστα Γάκη, της ξεχωριστής αυτής διασκευής στο έργο του Τσέχωφ, όπου μας μιλάνε για γεγονότα που όλοι μας έχουμε δει να συμβαίνουν στην Ελλάδα. Με ελεύθερη έκφραση και ψυχή, στήνουν στον τοίχο οποιοδήποτε είδος καταπίεσης και κακοποίησης, την αστυνομική και κρατική βία, το ρατσισμό αλλά και το πως συνηθίζουμε να εθελοτυφλούμε σε μία χώρα, όπου θέλαμε να νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά, ενώ καταρρίπτονταν γοργά και αναπόφευκτα. Παράλληλα, όμως, αναδεικνύουν τη μαγεία των ονείρων, της πίστης, της ελπίδας και της ελευθερίας.
Οι πρωταγωνίστριες ενωμένες και απόλυτα προετοιμασμένες για αυτό που θέλουν να δώσουν στους θεατές, λειτουργούν αρμονικά, με την Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου να κρατά την κεντρική αφήγηση της ιστορίας. Ιστορίες αστυνομικής βίας, δολοφονιών, γυναικοκτονιών, όλα ξεδιπλώνονται ένα ένα, ονομαστικά και συνειρμικά μέσα από μία χιπ χοπ αφήγηση. Άλλοτε έντονη, συναισθηματική και τρανταχτή και άλλοτε πιο ήπια Πάντοτε, όμως, κραυγαλέα για όλα όσα βίαια συμβαίνουν στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου εύκολο να καταπιάνεσαι με ένα έργο, όπως ο Θάλαμος Νο 6, και να ξεκινάς ένα ταξίδι στο χωροχρόνο, με αφετηρία μία ψυχιατρική κλινική στα τέλη του 19ου αιώνα και να το ενώνεις με τις δολοφονίες του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Παύλου Φύσσα και δεκάδων άλλων χαμένων ζωών, με αβρότητα και συνεχή πνοή.
Ταυτόχρονα, ο ρυθμός και ο παλμός αυτής της ιστορίας δίνεται με τον καλύτερο τρόπο από τη χορεύτρια, Σίλια Καλφοπούλου. Ο χορός, οι κινήσεις και η ρυθμικότητά της καθηλώνουν σε όποια φιγούρα και να αναπαριστά στη διάρκεια της παράστασης, με τα φώτα να βοηθούν στη δημιουργία μιας ακόμα πιο μαγικής ατμόσφαιρας. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με τις ερμηνείες των Έρη Μανουρά και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου. Οι ρόλοι τους αποδίδονται με επαγγελματισμό και συναίσθημα συνάμα, είτε αφορά πεζό λόγο είτε τις ερμηνείες τους.
Μία παράσταση, που δε χρειάζεται πολύπλοκα σκηνικά, αλλά είναι και θα παραμείνει ζωντανή στο μυαλό μας
Και φυσικά, η μουσική, που ενώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία, τα οποία δρουν άμεσα επάνω στην σκηνή, δε θα μπορούσε να λείπει. Ένα πιάνο, βιολί, μπαγλαμάς και η Μαρία Μιχαλάκα, που παίζει live μουσική στη διάρκεια της παράστασης, σου δημιουργούν έναν κόμπο στο στομάχι. Οι νότες, που ακούγονται, είναι εκεί στις πιο έντονες στιγμές αλλά και σε αυτές που αναζητάς την κάθαρση. Και οι μελωδίες εντείνουν τον πόνο, το θυμό, αλλά και την ανάγκη για ψυχική απελευθέρωση.
Και όταν πέφτει η αυλαία αυτής της γενναίας παράστασης, τι μένει; Μία παράσταση, όπου ο τίτλος περιγράφει ακριβώς αυτήν την προσπάθεια και τον παραλληλισμό που επιχειρεί να δώσει η σκηνοθέτις απλόχερα στους θεατές. Μία παράσταση με ρυθμό, που ψάχνει την ελπίδα μέσα σε μία κοινωνία γεμάτη βία, βαρβαρότητα και στερεότυπα. Μία παράσταση, που δε χρειάζεται πολύπλοκα σκηνικά, αλλά είναι και θα παραμείνει ζωντανή στο μυαλό μας χάρη σε αυτές τις πέντε γυναίκες και όσους τις πλαισιώνουν.
