Μπορεί ένα graphic sci-fi ταξίδι να διατηρήσει την ουσία του όταν περνά από την εικονοπλασία ενός καλλιτέχνη στα χέρια των σκηνοθετών του μεγαλύτερου blockbusters της Marvel; Το “The Electric State”, σε σκηνοθεσία των Joe και Anthony Russo, προσπαθεί να δώσει απάντηση, βασιζόμενο στο πολυσυζητημένο έργο του Simon Stålenhag. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην ομορφιά των visuals και στη στείρα γραφή, η ουσία αρχίζει να χάνεται.
Η Millie Bobby Brown, αν και προσπαθεί, δεν έχει να δουλέψει με υλικό που να επιτρέπει την ανάπτυξη ενός σύνθετου χαρακτήρα.
Βρισκόμαστε σε ένα εναλλακτικό 1990, όπου η Αμερική φέρει τα σημάδια μιας νικηφόρας μάχης ενάντια στα ρομπότ. Η αφήγηση ξεκινά με έναν σατιρικό καταιγισμό πληροφοριών, όπου τα ρομπότ, εξελίσσονται σε αυτόνομα όντα που διεκδικούν δικαιώματα. Ο πόλεμος τους οδηγεί σε μια έρημη «ζώνη αποκλεισμού», σε μια Αμερική που θυμίζει “Fallout” και “Mad Max”.
Στην καρδιά αυτής της μετα-αποκαλυπτικής εκδοχής της δεκαετίας του ’90 βρίσκεται η Michelle, ένα ορφανό κορίτσι που ενσαρκώνει η Millie Bobby Brown. Το ταξίδι της ξεκινά όταν ένας ρομποτικός χαρακτήρας εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της, ισχυριζόμενος πως φέρει την ψυχή του αδελφού της. Η συναισθηματική φόρτιση αυτής της ανατροπής θα μπορούσε να είναι o κινητήριος μοχλός της ιστορίας, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζεται με επιπολαιότητα και narrative shortcuts.
Η Brown, αν και προσπαθεί, δεν έχει να δουλέψει με υλικό που να επιτρέπει την ανάπτυξη ενός σύνθετου χαρακτήρα. Η Michelle καταλήγει να είναι ένα ακόμα κορίτσι σε αποστολή, πλαισιωμένη από μια σειρά στερεοτυπικών ρόλων. Ο Chris Pratt, σε έναν ρόλο που φλερτάρει με την αυτοπαρωδία, επαναλαμβάνει γνωστές εκφράσεις, κινήσεις και σαχλοχιουμοριστικά περάσματα που θυμίζουν περισσότερο outtakes του Star-Lord παρά κάτι νέο.
Το πρόβλημα δεν είναι η αισθητική· είναι ότι η ταινία μοιάζει σαν να μην ξέρει τι θέλει να είναι.
Ο κακός της υπόθεσης, Ethan Skate (Stanley Tucci), ντύνεται σαν υπερκακός των 60s, μιλά σαν CEO σε TED Talk και αποτελεί μια ευθεία καρικατούρα του μοντέρνου τεχνοκράτη. Το όνομά του μοιάζει περισσότερο με inside joke παρά με απόπειρα κριτικής στον κόσμο της τεχνολογίας. Ουσιαστικά, όλο το οικοσύστημα που οικοδομεί η ταινία δανείζεται, από δεκάδες άλλες πηγές. Από το “Toy Story” και το “Guardians of the Galaxy” μέχρι το “Ready Player One” και το “AI“, η ταινία είναι γεμάτη αναγνωρίσιμα μονοπάτια χωρίς ενιαία ταυτότητα.
Οι Russo επιχειρούν να επαναφέρουν τον κινηματογραφικό μαγνητισμό των 80s και 90s μέσα από ένα ρετρόφουτουριστικό πρίσμα, γεμάτο αναλογικά vibes, κιτς πινελιές και άφθονα easter eggs. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η αισθητική· είναι ότι η ταινία μοιάζει να μην ξέρει αν θέλει να είναι satirical dystopia ή διασκεδαστική περιπέτεια για όλη την οικογένεια.
Οι δράσεις εκτυλίσσονται με υπερβολική ταχύτητα και χωρίς ρυθμική ισορροπία. Η αίσθηση κινδύνου είναι περιορισμένη, ενώ η πλοκή δεν αφήνει χώρο για συγκίνηση ή στοχασμό. Όλα περνούν σαν σε slideshow – καλογυαλισμένο, αλλά ψυχρό. Στιγμές που θα μπορούσαν να έχουν συναισθηματικό αντίκτυπο χάνονται σε φλυαρία ή σκόρπια exposition. Ο θεατής καλείται να «συγκινηθεί» χωρίς να έχει δοθεί λόγος.
Είναι ένα όμορφο, αλλά τελικά ρηχό προϊόν περιεχομένου.
Οι φωνές γνωστών ηθοποιών όπως οι Woody Harrelson, Brian Cox και Jenny Slate περνούν σαν cameo-φωτοβολίδες. Ούτε εξελίσσουν την αφήγηση, ούτε αφήνουν αποτύπωμα. Αντί να εμπλουτίσουν τον κόσμο της ταινίας, απλώς τον φορτώνουν. Η τεχνολογία, το VR, η απομόνωση, η ηθική των ρομπότ – όλα αγγίζονται επιφανειακά, σαν να φοβάται το σενάριο μήπως βαρεθείς αν σκεφτείς για πάνω από τρία δευτερόλεπτα.
Κι όμως, υπήρχε η βάση για κάτι βαθύτερο. Το πρωτογενές υλικό του Stålenhag δεν είναι απλώς μια συλλογή από όμορκα illustrations· είναι μια υπαρξιακή ματιά στην τεχνολογία, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη του ανθρώπινου. Αυτό που μένει τελικά δεν είναι ούτε η συγκίνηση, ούτε το thought-provoking sci-fi που υπόσχεται. Είναι ένα όμορφο, αλλά τελικά ρηχό προϊόν περιεχομένου, που θα γεμίσει για λίγο τον αλγόριθμο της πλατφόρμας και μετά θα ξεχαστεί. Δεν είναι το χειρότερο που είδαμε φέτος, αλλά είναι ίσως από τα πιο απογοητευτικά ως προς το πόσο καλύτερο θα μπορούσε να ‘ναι.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: The Electric State
Year: 2025
Duration: 128′
Genre(s): Action, Adventure, Drama, Sci-Fi
Director: Joe & Anthony Russo
Millie Bobby Brown, Chris Pratt, Ke Huy Quan, Stanley Tucci, Brian Cox, Jenny Slate, Giancarlo Esposito, Anthony Mackie, Jason Alexander, Woody Norman, Billy Bob Thornton, Woody Harrelson, Martin Klebba, Gregory S. Creadick, Alexa Blair Robertson, Seidy Lopez, David Hutchison, Kennedy Garcia, Daniel Arrias, Fatimah Hassan, Ryan D. Olson, Vincent Eclavea, Pete Abrez, Matt Medrano, Ryan Fawaz, Melissa R. Kaplan, Travis Barrera.
The Electric State
Το "The Electric State" είναι ένα ταξίδι χωρίς ψυχή, που ενώ δείχνει εντυπωσιακό, ποτέ δεν σε προσκαλεί πραγματικά να μπεις μέσα.
