Η πύρρειος νίκη του The Last of Us | Season 1 Review
To Last of Us, η σειρά που βασίστηκε στο ομότιτλο βιντεοπαιχνίδι της Naughty Dog είναι εδώ και λίγες μέρες παρελθόν. Η πρώτη της σεζόν δηλαδή, μιας που ήδη οι συντελεστές βάζουν μπρος για τη δεύτερη, την οποία ελπίζουμε να δούμε κάπου προς τις αρχές του 2025. Τα εννέα επεισόδια της πρώτης σεζόν ήταν μια καλή απάντηση όσον αφορά μια καλή -επιτέλους- μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού στη μικρή/μεγάλη οθόνη. Θα λέγαμε μάλιστα, πως η σειρά είναι τόσο πιστή, που φαίνεται να μοιράζεται τόσο τα καλά, όσο και τα κακά του αρχικού παιχνιδιού.
Το ταξίδι του Joel και της Ellie διαμέσου μιας ρημαγμένης Αμερικής εξαιτίας του μύκητα Cordyceps, στέφθηκε επιτυχώς και σίγουρα περιμένουμε τη δεύτερη (και τρίτη) σεζόν που θα καλύψει το ακόμα καλύτερο, αριστουργηματικό δεύτερο παιχνίδι. Η σειρά κατόρθωσε να πιάσει πλήρως το δέσιμο των δύο κεντρικών χαρακτήρων, ωστόσο, όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε σειρά, χρειάστηκε μερικά επεισόδια για να βρει τα πατήματά της. Και σίγουρα το γεγονός ότι η πρώτη σεζόν είχε μόνο εννέα επεισόδια δε βοήθησε. Ευτυχώς, το κάστινγκ των Pedro Pascal και Bella Ramsey ως Joel και Ellie βοήθησε και με το παραπάνω. Ναι, οι εκάστοτε παραπονιάρηδες για τυχόν μη ομοιότητα με τους αντίστοιχους του παιχνιδιού ακούστηκαν, αλλά στην πραγματικότητα οι ερμηνείες δεν άφησαν περιθώρια για πολλή γκρίνια.
The Last of Us | μια ιδανικη σειρα για binge watchin
Η παραγωγή του ΗΒΟ και η επίβλεψη από τους Craig Mazin και Neil Druckmann είναι ένα ακόμη από τα ατού της σειράς. Ο Mazin έδωσε δυνατά διαπιστευτήρια με το Chernobyl, ενώ ο Druckmann στα επεισόδια που έγραψε -ή και σκηνοθέτησε- φαίνεται να έκανε μια υπέροχα πετυχημένη μετάγγιση του παιχνιδιού στην οθόνη. Όλα μοιάζουν φτιαγμένα σε μια επιμελή ατέλεια, βλέπουμε ένα γκρεμισμένο κόσμο βγαλμένο από τα ωραιότερα κι εφιαλτικότερα γραφικά του αντίστοιχου βιντεοπαιχνιδιού συν τις υπέροχες μελωδίες του Gustavo Santaolalla. Ο κόσμος μετά την πανδημία είναι διαλυμένος, η μόνη συνθήκη είναι αυτή της επιβίωσης, η ηθική γίνεται όλο και πιο γκρίζα. Όλοι είναι καλοί από την πλευρά τους κι όλοι είναι κακοί στην ιστορία κάποιου άλλου. Αυτός βασικά είναι ο μόνος νόμος που επικρατεί. Η συμπάθεια και η αντιπάθεια είναι το συναισθηματικό δίπολο που μας πηγαινοφέρνουν ο Druckmann και η παρέα του.
Στον αντίποδα, ίσως η μεγάλη αδυναμία της σειράς να είναι η σποραδικότητα. Σποραδικοί μολυσμένοι, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί πιθανώς από συγκρίσεις με άλλες σειρές παρόμοιας θεματολογίας. Σποραδική δράση, εξαιρετικά καλογυρισμένη μεν, μερικά ωραία κλεισίματα ματιού στους φαν με αναφορές και cameo. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το ρυθμό. Το Last of Us θα ήταν πιθανότατα μια ιδανική σειρά για binge watching. Να έχεις τη δυνατότητα να τη δεις σαν ένα μεγάλο φιλμ κι και όχι ένα επεισόδιο την εβδομάδα.
The Last of Us | Oι μικρες πινελιες καταφερνουν να δωσουν ενα μικρο βαθος που δεν ειχαμε δει στο παιχνιδι
Εικάζω ότι έτσι θα κυλούσε πιο ομαλά η αφήγηση και κυρίως η συναισθηματική επένδυση του θεατή με τους πρωταγωνιστή. Ωστόσο, το ότι φεύγει η σειρά και νιώθεις ότι οι δυο πρωταγωνιστές σκότωσαν περίπου δύο clicker, φαντάζει κάπως φτωχό. Είμαστε βέβαιοι ότι η δεύτερη σεζόν θα το διορθώσει.
Μα καλά, αφού το νόημα στο Last of Us είναι το ανθρώπινο δέσιμο και οι ανθρώπινες σχέσεις που φτιάχνονται (ή γκρεμίζονται), γιατί τότε να θεωρείται μειονέκτημα ότι επένδυσε περισσότερο σε αυτό; Δεν είναι μειονέκτημα, αλλά έχει σημασία να υπάρχει ένα κάπως πιο στιβαρό υπόβαθρο, εκείνο που μοιραία θα εντείνει την αναμφίβολα ενδιαφέρουσα γραφή του Neil Druckmann. Και εδώ, ο κόσμος παραμένει κάπως μακριά από τους δυο πρωταγωνιστές μας. Στα θετικά, οι μικρές πινελιές καταφέρνουν να δώσουν ένα μικρό βάθος που δεν είχαμε δει στο παιχνίδι, όπως το τι συνέβη πριν την καταστροφή ή τη γέννηση της Ellie και το λόγο που έχει ανοσία στο μύκητα.
The Last of Us | Ειναι μια σειρα - ιδανικο συνοδευτικο
Κι όμως, όλα αυτά πιθανώς να μην έχουν σημασία, γιατί η σειρά εν γένει βαδίζει στο σωστό μονοπάτι: Το μονοπάτι της πιστής μεταφοράς μεν με μικρές -σημαντικές- παρεκβάσεις δε. Το Last of Us είναι μια σειρά – ιδανικό συνοδευτικό, όμως δεν ξέρω αν κάποιος που δεν έχει παίξει τα παιχνίδια καλύφθηκε πράγματι από τη σειρά ή αν έχασε σημαντικά κομμάτια από το βιντεογκέιμ.
Η ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού έγκειται στη φρέσκια αφήγηση. Κατάφερε να φέρει κινηματογραφική εξιστόρηση, κι ενώ δεν είναι κάτι απόλυτα πρωτότυπο στο είδος, το κάνει με έναν εξαιρετικά θελκτικό τρόπο. Κι αυτό εντάθηκε ακόμα περισσότερο στο δεύτερο παιχνίδι, ένα από τα πιο αριστουργηματικά και συνάμα διχαστικά των τελευταίων ετών, κι ως εκ τούτου δείγμα άξιου καλλιτεχνικού προϊόντος. Διότι από κυκλοφορίες που φοβούνται να μη ταράξουν το κοινό τους, φαίνεται να έχουμε πήξει τον τελευταίο καιρό. Κι εδώ χρειαζόμαστε το καλό Last of Us, ένα που θα σταθεί πλήρως στα τηλεοπτικά – κινηματογραφικά του πόδια.
