Στις 28 Οκτώβρη το κοινό θα υποδεχθεί ένα από τα πιο γνωστά progressive/post metal συγκροτήματα, τους The Ocean. Από την ίδρυσή τους το 2000, η μπάντα έχει λάβει σημαντική αναγνώριση για τους ιδιαίτερους ήχους που δημιουργεί. Με πρωταγωνιστή τον κιθαρίστα και συνθέτη Robin Staps, το συγκρότημα είχε περάσει από πολλές δοκιμές και αναδιατάξεις μέχρι να καταλήξει σε κάτι το οποίο θα ήταν ιδανικό για τους ίδιους. Σφραγίδα αυτού ο νέος δίσκος με τίτλο “Holocene“. Μία κυκλοφορία που θέλει να περάσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα: μία πράξη αντίστασης ενάντια στην κοινωνία του θεάματος.
Η δισκογραφία των Γερμανών ξεκινά με τον δίσκο “Fluxion” που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2004. Ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν απλώς η αρχή για να καταλήξουν τον Μάρτιο του 2006 στο “Aeolian”. Το πλάνο ήταν να κυκλοφορήσουν οι δύο δίσκοι μαζί σαν διπλό CD, κάτι όμως που ακυρώθηκε λόγω οικονομικών συνθηκών. Κατά την άποψή μου καλύτερα που δεν πραγματοποιήθηκε, για να υπάρχει η δυνατότητα να δούμε και να συγκρίνουμε την εξέλιξή τους. Για παράδειγμα, ο πρώτος δίσκος δίνει βαρύτητα και στους ορχηστρικούς ήχους, ενώ στον δεύτερο μπορούμε να δούμε καθαρά τον προσανατολισμό τους στο metal.
Φυσικά, υπήρξαν και demo αλλά και κυκλοφορίες όπως το mini album “Fogdiver”. Επειδή όμως ξεκίνησαν έχοντας διαφορετικά μέλη – και επιρροές – δεν θα ήταν άτοπο να ειπωθεί πως ο πρώτος δίσκος ήταν απλώς η εισαγωγή τους στον χώρο του progressive/sludge metal. Από τον δεύτερο δίσκο και μετά, τους βλέπουμε να ορίζουν τον ήχο πάνω στον οποίο θα συνεχίσουν την πορεία τους. Με σκληρό ήχο αλλά και ένα διαφορετικό σκοτάδι με ατμοσφαιρικά στοιχεία, κατάφεραν να κάνουν το όνομά τους να διαδοθεί.
Ηχογραφούν το πρώτο τους αριστούργημα “Precambrian” που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2007 και τάραξε τα νερά. Ένα στοιχείο που διακρίνεται στα πρώτα άλμπουμ των The Ocean το πλήθος των συντελεστών. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, στο Precambrian έπαιξαν συνολικά 26 μουσικοί. Στο σημείο αυτό προσδιορίστηκε η μουσική κλίση τους, ενώ το concept τους αναφέρεται σε ένα πρώιμο επίπεδο σχηματισμού της γης. Έχοντας τον Staps ως πρωταγωνιστή, πρέπει να σημειωθεί πως για να κυκλοφορήσει ο δίσκος γύρισαν σχεδόν όλη την Ευρώπη.
Ό,τι πήγε να συμβεί στους πρώτους δύο δίσκους έγινε πράξη στο Precambrian, όπου δημιουργήθηκαν δύο CD. Ο πρώτος “Hadean/Archaean” με πέντε κομμάτια κι ο δεύτερος “Proterozoic” με εννιά. Ένα από τα καλύτερα ίσως τραγούδια της μπάντας είναι το “Rhyacian” που μετράει 11 λεπτά και περιέχει τα πάντα, από χαλαρότητα έως και ακρότητα στον ήχο.
Στο album αυτό βλέπουμε καθαρά όλες τις πτυχές που κρύβουν. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και το “Orosirian” που συνδυάζει νηνεμία αλλά και χάος μαζί. Ακόμη κι οι υποδιαιρέσεις των κομματιών, οι ονομασίες και το πλαίσιο που γενικότερα κινούνται, είχαν και έχουν μία εννοιολογική συνέχεια. Αν και το δεύτερο μέρος του δίσκου πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά φτιαγμένο και λίγο καλύτερο από το πρώτο, σαν σύνολο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αγνή τέχνη.
Τον Απρίλιο του 2010 κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ τους, το “Heliocentric”. Πλέον δεν αναφερόμαστε σε μία κολεκτίβα, αλλά σε μία ολοκληρωμένη μπάντα με μόνιμα μέλη. Όπως αναφέρεται και στον τίτλο, ο δίσκος αυτός παραπέμπει στην κοσμοθεωρία του ήλιου. Με τον ήλιος να είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και η σταθερά.
Εδώ μιλάμε για το πρώτο μέρος ενός διπλού δίσκου όπου μαζί με το “Anthropocentric” αναφέρονται διαφορετικές προσωπικές οπτικές για την έννοια του Χριστιανισμού. Το “Anthropocentric” θεωρείται το πέμπτο album της μπάντας και «συνοδεύει» το Heliocentric. Σαν δύο αλληλένδετα στοιχεία, οι δίσκοι μάς βάζουν σε σκέψη και μας κάνουν να δούμε έξω από την οπτική που ήδη έχουμε ως θέσφατο. Εκτός από αυτό, αναλύεται η πίστη και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε βαθιά για περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να φανταστούμε.
Δεν πρόκειται απλώς για ένα συγκρότημα το οποίο δημιουργεί μουσική, αλλά για ένα συγκρότημα το οποίο αναλύει πράγματα και γεγονότα. Που μπορεί να μας βάλει να αναθεωρήσουμε, να ψάξουμε και να δούμε διαφορετικά τον κόσμο και τη σημασία του.
Πρέπει να τονίσω πως από τους δίσκους αυτούς και μετά έχει βγει και instrumental version για τους προφανείς λόγους. Επειδή το είδος που αντιπροσωπεύουν προφανώς δεν έχει αλλάξει, μπαίνουν στο παιχνίδι νέες συνθέσεις που βασίζονται σε φρέσκες προοδευτικές μουσικές ιδέες. Έτσι, η απόφαση να βγει και η εκδοχή χωρίς τα φωνητικά, ήταν εξαιρετική.
Έπειτα από τρία χρόνια επιστρέφουν με το “Pelagial” το οποίο αναφέρεται στο βάθος του ωκεανού. Μέσα από τα κομμάτια του άλμπουμ μπορούμε να διακρίνουμε πλέον μία πιο χαλαρή ροή, όχι τόσο σκληρή, αλλά σίγουρα πιο σκοτεινή. Μπορούμε να πούμε πως παρομοιάζουν την πίεση που ασκεί το νερό κατά την κατάδυση με τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Τα στρώματα βάθους μπορεί να έχουν την έννοια ως προς την μείωση του φωτός. Μπορεί όμως να είναι και μία μεταφορά για ένα ταξίδι για τα βάθη της ψυχής. Ο Robin είχε στο μυαλό του τις επιθυμίες που έχουμε, τα όνειρα αλλά και τα εσωτερικά μας χαρακτηριστικά. Εκτός από την ικανότητα που έχει ο Staps στη σύνθεση, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η συνεχής ενασχόληση και αφοσίωσή του απέδωσαν καρπούς.
Αρχικά ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν σχεδιασμένος να κυκλοφορήσει χωρίς φωνητικά, αλλά ευτυχώς αυτό δεν έγινε. Έλαβε μεγάλη αναγνώριση κατά την κυκλοφορία του, με τις γνώμες των ακροατών να είναι αρκετά διαφορετικές. Οι περισσότεροι κατέκριναν αρνητικά το album, ενώ άλλοι ανέφεραν πως τους δημιούργησε αρκετά συναισθήματα. Προσωπικά μπορώ να πω πως ανήκω στη δεύτερη κατηγορία
Έπειτα από λίγα χρόνια φτάνουμε στο 2018 στο έβδομο album “Phanerozoic I: Palaeozoic”. Περνάμε πια στη γεωλογική εποχή και συγκεκριμένα στην παλαιοζωική. Δεν θα μπορούσε παρά μόνο να είναι η αρχή του ενός από τα δύο μέρη, όπως και σε προηγούμενα albums. Ακολουθεί το “Phanerozoic II: Mesozoic / Cenozoic” που χαρακτηρίζεται ως δεύτερο μέρος της γεωλογικής εποχής.
Ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου μέχρι και σήμερα είναι το “Jurassic | Cretaceous” όπου εμφανίζεται ο Jonas Renkse των Katatonia. Εκτός από αυτή την προσθήκη, ο Robin Staps ήθελε να συνεργαστεί στον δίσκο με τον Tomas Hallbom, πρώην τραγουδιστή των Breach.
Συγκρίνοντας τα παλαιότερα κομμάτια με τις τελευταίες κυκλοφορίες βλέπουμε καθαρά πως οι τόνοι είναι πολύ πιο ήπιοι και οι μελωδικές προσθήκες είναι πια εμφανείς. Βέβαια, οι The Ocean ήθελαν να κρατήσουν τους τόνους ακριβώς σε αυτό το επίπεδο. Σκοπός τους ήταν να δώσουν στο κοινό κάτι πιο προοδευτικό στο δεύτερο part, όπως κι έγινε.
Φτάνοντας στον τελευταίο κι αρκετά διαφορετικό από τους προηγούμενους δίσκο “Holocene”, η γερμανική μπάντα ακολουθεί ένα περισσότερο ηλεκτρονικό μονοπάτι. Φυσικά, τα progressive στοιχεία παραμένουν σε περίοπτη θέση. Επειδή οι The Ocean είχαν συνηθίσει το κοινό τους σε κομμάτια με πιο σκληρό ήχο αυτή η αλλαγή είναι μεγάλη. Μιλάμε πλέον για μία γενικότερη αλλαγή στη μουσική που προσφέρουν.
Η άποψή μου είναι τελείως υποκειμενική και θεωρώ πως η αλλαγή αυτή καλό είναι να υπάρχει σε κάθε συγκρότημα. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να υπάρχει μόνο μία ευθεία γραμμή, μπορούν να γίνονται και πειράματα και να υπάρχει εξέλιξη μέσα από αυτά. Μετά από τους δίσκους τους έχουν παρουσιάσει τόσο σε μουσικό αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο πόσο ικανοί είναι να αγγίξουν τους ακροατές κι αυτό είναι κάτι που δεν χωράει αμφιβολία.
Έχοντας στην κατοχή τους αρκετές ιδέες τις οποίες τις έχουν μεταφέρει στους δίσκους τους και ειδικά στον τελευταίο, κατευθυνόμαστε σε απρόβλεπτα μέρη με δημιουργικούς ήχους. Το τελευταίο album αφορά για την αποξένωση, το άγχος, την απώλεια αλλά και τη συνωμοσιολογία της εποχής μας.
Οι The Ocean αναμένεται να παρουσιάσουν και ζωντανά στην Ελλάδα το ένατο album τους το οποίο κυκλοφόρησε στις 19 Μαΐου και εστιάζει στην κατεύθυνση που δείχνουν να παίρνουν τα πράγματα, σε σχέση με τον ηλεκτρονικό κόσμο και γενικότερα τη νέα εποχή όπου βαδίζει η ανθρωπότητα. Κλείνοντας πάνω από είκοσι χρόνια εμπειρίας, συνεχίζουν να εκπλήσσουν και να δημιουργούν χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις, κάνοντας τους ανθρώπους που τους ακούν να δουν τη ζωή από μία άλλη οπτική γωνία.
