Τα remakes συνήθως σαν project δεν μου αρέσουν, εκτός αν μας δώσουν κάτι διαφορετικό από το πρωτότυπο. Κάτι που δεν έχω ξαναδεί, που θα με κάνει να ενδιαφερθώ, να ψαχτώ για κάτι άλλο. Η είδηση του ότι ο Robert Eggers ανέλαβε να μεταφέρει με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει το “Nosferatu“, την βουβή ταινία τρόμου του F.W Murnau, που κυκλοφόρησε το 1922, ξανά στη μεγάλη οθόνη, με ενθουσίασε και μου έδωσε ελπίδα για ένα είδος που…στα μάτια μου αργοπεθαίνει.
Τα περισσότερα horror αυτής της εποχής, τείνουν να είναι slashers, βασισμένα στην πραγματικότητα και περιλαμβάνουν μηνύματα, όπως το Smile για παράδειγμα, κοινωνικών φαινομένων. Για εμένα αυτό είναι εντάξει. Αλλά μου έχει λείψει ο αγνός αυτός τρόμος, να χαθώ μέσα σε μια παραμυθένια, θα τολμούσα να πω, ιστορία και να νιώσω άβολα και να μην ξέρω από που θα μου έρθει. Αυτό το πετυγχάνει άψογα ο Eggers, που ας μην λέμε ψέματα, είναι “μανούλα” σε αυτό.
Για όσους δεν γνωρίζουν την πλοκή, ο Thomas (Nicholas Hoult) και η Helen (Lily Rose-Depp) είναι ένα νεόνυμφο ζευγάρι που ζει στην Γερμανία του 19ου αιώνα. Το-παράξενο- αφεντικό του Thomas (Simon McBurney) στέλνει τον ήρωα μας και μεσίτη στο επάγγελμα, στο κάστρο της Τρανσυλβανίας για να συναντήσει τον μυστηριώδη κόμη Orlok (Bill Skarsgard) για μια αγοραπωλησία. Ταυτόχρονα, η Helen βασανίζεται από μια μυστηριώδη οντότητα, η οποία έχει έντονη σύνδεση και με το παρελθόν της, κάτι που απειλεί και την ίδια αλλά και τους γύρω της.
H ιστορία μας, δεν αλλάζει την πεπατημένη του Κόμη Δράκουλα, αλλά κάνει κάποιες σημαντικές διαφοροποιήσεις.
Η προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια και η ομορφιά μέσα στον τρόμο και το grotesque που θέλει να πετύχει ο Eggers είναι, για εμένα το κλειδί, που δημιουργεί την κατάλληλη προϋπόθεση να πετύχει η ταινία. Τα κοστούμια, η παραγωγή, τα τοπία με την αύρα της πίεσης και του άβολου και συνάμα μια “παραμυθένια” αίσθηση, δίνουν στην ιστορία μας, το κατάλληλο υπόβαθρο να εξελιχθεί.
Η ιστορία, για όσους, δεν ξέρουν, είναι βασισμένη σε αυτή του Κόμη Δράκουλα από το βιβλίο του Bram Stoker με κάποιες διαφοροποιήσεις. Μάλιστα, στο παλιό φιλμ του 1922, η χήρα του Stoker είχε πετυχημένα κάνει μήνυση για τα δικαιώματα και αρκετά αντίγραφα του Nosferatu είχαν καεί, με μερικά να επιζούν και να έρχονται στην δημοσιότητα. Εδώ η ιστορία μας, δεν αλλάζει την πεπατημένη της, αλλά κάνει κάποιες διαφοροποιήσεις που βοηθούν κατά πολύ την πλοκή.
Οι ερμηνείες είναι επίσης, ένα must see στο film. H Lily-Rose Depp είναι εκπληκτική στον ρόλο της ως Helen. Δίνει μια extra στρώση τραγικότητας στον χαρακτήρα της, είναι μη θελημένα “δεμένη” στις ερωτικές ορέξεις μιας οντότητας, που εν μέρει καταλαβαίνει, λόγω της σύνδεσης που έχει με αυτή. Ο Thomas του Nicholas Hoult, ένας τραγικός πρωταγωνιστής, που εξαρχής, τον βλέπεις να έχει άγνοια κινδύνου, όταν πηγαίνει σε αυτό το παλάτι. Γρήγορα συνειδητοποιεί ότι…καλά θα πάει αυτό και κάνει ότι μπορεί να σώσει τον ίδιο και τη γυναίκα του.
Ο Orlok, δεν είναι τόσο τρομακτικός, όσο αηδιαστικός. Λατρεύεις να τον σιχαίνεσαι.
Σε όλη την διαφημιστική προώθηση της ταινίας, δεν είδαμε, παρά μόνο μέσω σκιάς και ελάχιστων μικρών πλάνων, τον Orlok του Bill Skarsgard. Θέλω να σταθώ λίγο και να πω ότι ο Bill Skarsgard έκανε έντονη προετοιμασία στη κινησεολογία και τις φωνητικές του χορδές για τον ρόλο. Πως τα καταφέρνει πάντα αυτός ο άνθρωπος να μας δίνει τόσο τρομερούς horror ρόλους, στο 110% του; Ο Orlok, δεν είναι τόσο τρομακτικός, όσο αηδιαστικός. Λατρεύεις να τον σιχαίνεσαι, αλλά ταυτόχρονα, το κοστούμι του, προδίδει το βασιλικό του παρελθόν.
Στο παλιό Nosferatu, δεν είχαμε δει κάτι τέτοιο. Εδώ, ο Eggers, είναι σαν να “αγκαλιάζει” το γεγονός ότι η ταινία είναι εμπνευσμένη από την ιστοριά του Δράκουλα και δίνει μια αύρα…φινέτσας και επιβλητικότητας, σε αυτόν τον μυθικό χαρακτήρα. Ο Skarsgard γίνεται ένα με τις σκιές και δείχνει τον εαυτό του στην κάμερα, όταν πρέπει, με τα κατάλληλα κοντινά του Eggers, να προσδίδουν έναν ανατριχιαστικό χαρακτήρα στον Orlok, που όσο και να θες να κοιτάξεις από την άλλη, μαγνητίζεσαι από αυτή του την παρουσία.
To Nosferatu αποτελεί ένα σύγχρονο αριστούργημα που δίνει τον κατάλληλο φόρο τιμής στην πρωτότυπη ταινία του 1922
H απειλή του Nosferatu είναι έκδηλη σε όλη την ταινία και δεν χρειάζεται καν την παρουσία του Orlok. Αντιθέτως, το μουσικό score της Robin Carolan, μία “κραυγή απελπισίας “ και μια μουσική που υποδηλώνει αναστάτωση και αύρα ανατριχίλας, κρατάει την ατμόσφαιρα εκεί που πρέπει να είναι. Παράλληλα, η κινηματογραφία του Jarin Blashcke και η φωτογραφία του Eggers και το πως συνδυάζουν άψογα το χρώμα με το “άχρωμο”, μας δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα, για να μαγευτούμε από αυτόν τον κόσμο του Nosferatu, όσο και να μην το θέλουμε.
To Nosferatu αποτελεί ένα σύγχρονο αριστούργημα που δίνει τον κατάλληλο φόρο τιμής στην πρωτότυπη ταινία του 1922 και την ευκαιρία σε μια νέα γενιά σινεφίλ και ατόμων γενικότερα, να γνωρίσουν ένα είδος τρόμου, διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει. Είναι ένα πανέμορφο παραμύθι τρόμου με μια ιστορία βασάνων, ερωτισμού και αναστάτωσης, η οποία όσο θέλει η οντότητα της ταινίας μας, δεν θα έχει τελειωμό. Come to me λοιπόν και ακούστε με. Πηγαίνετε κινηματογράφο να την δείτε.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Nosferatu
Year: 2024
Duration: 132′
Genre: Horror, Fantasy, Mystery
Director: Robert Eggers
Bill Skarsgard, Lily-Rose Depp, Nicholas Hoult, Willem Dafoe, Simon McBurney, Ralph Ineson, Emma Corrin, Aaron Taylor-Johnson
Nosferatu
Το "Nosferatu" του Robert Eggers είναι ένα οπτικό και συναισθηματικό αριστούργημα που αναδεικνύει την ουσία του κλασικού τρόμου, τιμώντας την πρωτότυπη ταινία του 1922. Με εξαιρετικές ερμηνείες, καθηλωτική ατμόσφαιρα και εντυπωσιακή σκηνοθεσία, αποτελεί φόρο τιμής και σημείο αναφοράς για το είδος.
