Πριν εξηγήσω τη σχέση μεταξύ του νέου δίσκου των The Silent Rage, Nuances of Life, με τον 15χρονο Κώστα, θα πάρω το χώρο αυτής της πρότασης για να πω ένα “σόρρυ” στα παιδιά για την καθυστέρηση. Όχι επειδή “πρέπει”, αλλά επειδή θα μπορούσα να έχω το κείμενο έτοιμο. Δεν το έπραξα γιατί ήθελα να βρω χρόνο να το γράψω τη στιγμή που θα είχαν ωριμάσει μέσα μου όλα όσα βίωσα στο Περιστέρι και τα Underground Music Studios, στην Εθνάρχου Μακαρίου.
Οι φωτογραφίες του κειμένου είναι από τον Pantelis Simeonidis
Έφτασα οριακά λίγο μετά την προγραμματισμένη έναρξη. Ευτυχώς, όμως, η προσέλευση αναμενόταν τόσο μεγάλη που η προακρόαση δεν είχε ξεκινήσει. Μεταξύ άλλων, ήταν εκεί και οι Dakesis. Οι οποίοι το επόμενο βράδυ ανέβηκαν μαζί με τους The Silent Rage στο stage στο ΚΥΤΤΑΡΟ. Με μικρή απόκλιση από το πρόγραμμα, και αφού παραλάβαμε φυλλάδιο με χώρο για σημειώσεις ανά τραγούδι (kudos για αυτό, οργανωμένοι όπως περίμενα ο Νίκος Σιγλίδης και η παρέα του), έκανα ένα ταξίδι στον χρόνο, και βρέθηκα 20 χρόνια πίσω.
Ο Ρινακάκης επιβεβαιώνει ότι τα πανίσχυρα φωνητικά του είναι μεταξύ άλλων το σήμα-κατατεθέν των The Silent Rage
Στο θρανίο του Γυμνασίου με τον Ηλία δίπλα μου να ζωγραφίζει στα άδεια μέρη των σελίδων των βιβλίων επικά σπαθιά και τσεκούρια. Τα οποία είτε πριν είτε μετά, τα ονοματίζαμε, τους δίναμε powers και ονειρευόμασταν να τα κρατήσουμε σε κάποιο campaign D&D. Θα αναρωτηθεί κανείς, τι wild turn of events είναι αυτό το κείμενο;
Αυτός είναι ο ιδανικός πρόλογος να περιγράψω το εναρκτήριο κομμάτι του Nuances of Life, The Serpent Lord. Με το πρώτο άκουσμα κάθε οργάνου, όταν τελικά ήρθε η κορύφωση με τα φωνητικά να μπαίνουν, βρέθηκα εκεί πίσω. Το είπα μετά την προακρόαση στον Μιχάλη Ρινακάκη που βρίσκεται πίσω από τα φανταστικά φωνητικά των The Silent Rage. Κατάλαβε ακριβώς τι σήμαινε για εμένα αυτό το τραγούδι, αφού μου γέννησε τέτοιο συναίσθημα.
Αν έχεις φτάσει σε αυτό το κείμενο επειδή ξέρεις ήδη το DEPART και τον υπογράφοντα, τότε ξέρεις πως δεν πρόκειται να διαβάσεις κριτική σε ό,τι αφορά τεχνικές λεπτομέρειες. Αφενός, έχω ακούσει μία φορά το album, αφετέρου, αξιολογώ βάσει των συναισθημάτων που μου γεννά. Στις θέσεις δύο και τρία του Nuances of Life ακολουθούν δύο μεστά power metal τραγούδια. Ο λόγος για τα Code of Destruction και Carve Your Rage αντίστοιχα.
Είναι δυο ωραίοι προάγγελοι για το Crows Fly Back. Εκεί ο Ρινακάκης επιβεβαιώνει ότι τα πανίσχυρα φωνητικά του είναι μεταξύ άλλων το σήμα-κατατεθέν των The Silent Rage που ακούς σε αυτόν τον δίσκο. Το σημείο απαγγελίας φτιάχνει ωραία ατμόσφαιρα και το guitar solo είναι εξαιρετικό.
Στη διάρκεια δημιουργίας αυτού του δίσκου, οι The Silent Rage βίωσαν κυριολεκτικά τα πάντα. Ο δίσκος γραφόταν επί χρόνια. Μέσα σε back-to-back lockdowns λόγω της πανδημίας Covid-19, με αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας. Ο Νίκος Σιγλίδης είχε αρχίσει να γράφει, χωρίς το συγκρότημα να έχει καταλήξει στη σύνθεσή του και αυτό το μεταφράζεις όπως θέλεις.
Εγώ το λέω αυτοπεποίθηση. Όχι επειδή συμπαθώ τον Νίκο, αλλά επειδή είναι όντως μια επιβεβαίωση ότι η μπάντα αυτή έχει “ταυτότητα”. Μία ταυτότητα που μάλιστα, είναι αρκετά ξεκάθαρη και μεστή. Ώστε ο ήχος της να είναι αυτός που είναι και τα μέλη να έρχονται σε “δεύτερη μοίρα”.
Κοινώς, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι Silent Rage και το… κάτι παραπάνω θα το δίνουν τα εκάστοτε μέλη του συγκροτήματος.
Στο Nuances of Life, έχουμε πέντε μέλη που έχουν ηχογραφήσει έναν φανταστικό power metal δίσκο. Στο Another Fallen Dreamland, όπου έχουμε την παρουσία και του Stu Block, φαντάζεσαι τους Alestorm να κάνουν ρεσάλτο σε καράβι με το οποίο ταξιδεύουν οι Sabaton και η μεταξύ τους μάχη συνθέτει το τραγούδι. Στα φωνητικά, τα screams κάνουν πάρτι.
Back-to-back feats με τον Harry “Tyrant” Conklin να συμμετέχει στο Scarlet Dawn, το οποίο βγάζει Iron Maiden vibes. Δυνατό τραγούδι και για εμένα η ύπαρξή του σημαντική, αφού προηγείται του δεύτερου αγαπημένου μου από το Nuances of Life. Δεν θα μπορέσω δυστυχώς να σας αναλύσω κάτι, γιατί σταμάτησα να γράφω όταν ξεκίνησε να παίζει το The Man In The Mirror και απλά απήλαυσα το τραγούδι.
Τρομερή δουλειά από τον lead guitarist των The Silent Rage
Έφτιαξα μόνο δυο τέτοια -> m/ m/ και έγραψα από κάτω 10/10. Αν δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο, το The Man In The Mirror θα ήταν αυτό που θα έπαιζε στο repeat. Λογικά θα καταλήξει να παίζει, μιας και το κομμάτι που το ξεπερνάει για εμένα είναι τόσο βαρύ, που δύσκολα θα το παίζεις σε λούπα. Δεν είναι ακόμη ώρα του όμως.
Προηγείται το Exhaling Fear όπου για πρώτη φορά έχουμε τον Νίκο Σαρμπάνη να γράφει μόνος του τη μουσική για ένα κομμάτι. Καθώς έως τώρα ο Νίκος Σιγλίδης κυριαρχεί, ως ειδήμων και ιθύνων νους της μπάντας. Τρομερή δουλειά από τον lead guitarist των The Silent Rage, όπως εξαιρετικό και το Ghost of a Wayward God που ακολουθεί. Ένα κομμάτι με έντονα στοιχεία Sabaton στα φωνητικά και εξαιρετικές κιθάρες σε όλη τη διάρκειά του.
Και κάπου εδώ, στο κομμάτι νούμερο 10, έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για κάτι που ξεπερνά τη μουσική βιομηχανία. Τις κυκλοφορίες και πωλήσεις δίσκων, το τι πιστεύω εγώ για τους The Silent Rage μουσικά. Στη θέση 10 της tracklist του Nuances of Life, οι The Silent Rage έχουν τοποθετήσει το τραγούδι που έγραψαν σε συνεργασία με τον Bob Katsioni. Ονομάζεται Black Monday (July 23rd, 2018). Αν αυτή η ημερομηνία δεν σας “λέει” κάτι, συνιστώ να προετοιμαστείτε ψυχολογικά πριν ψάξετε στο Google: “Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018”.
Οι The Silent Rage έχουν στο Nuances of Life μια μπαλάντα για την τραγωδία στο Μάτι. Τον Ιούλιο του 2018, όταν η πυρκαγιά, τα στραβά μάτια σε αυθαίρετα, η λανθασμένη ρυμοτομία και ένα ανίκανο κράτος, κόστισαν τη ζωή σε 103 ανθρώπους. Η φρικτή τραγωδία που γίνεται όνειδος και στη συνέχεια βουβός πόνος. Συνοψίζεται σε μια power metal μπαλάντα που σε κάνει να ανατριχιάζεις. “Nothing can heal the raging sign“, τραγουδούν οι The Silent Rage μεταξύ άλλων και τα “γαμώτο” προ 5ετιας, επαναλαμβάνονται τώρα. Επιβεβαιώνοντας πως θα αντηχούν στο διηνεκές.
Ο δίσκος δεν κλείνει με κάτι που μοιάζει αδιάφορο μπροστά σε αυτό το τραγούδι. Το ομώνυμο Nuances of Life είναι μία εξαιρετική δουλειά. Ακολουοθύν δύο bonus tracks, τα Defy the Headhunters και Harvester of Souls MMXXI. Με τρεις δυνατές power metal στιγμές, το Nuances of Life σταμάτησε να ηχεί στα αυτιά μας. Ο Νίκος Σιγλίδης μας ευχαρίστησε, μας σύστησε στους Dakesis που ήρθαν στα μέσα της ακρόασης του δίσκου και μετά κουβέντα.
Κάπου εδώ θα σταθώ σε κάτι που “σήμερα”, ίσως σε κάνει γραφικό αν στέκεσαι πάνω του. Ωστόσο, είμαστε όλοι άνθρωποι που ζουν στην κοινωνία με άλλους ανθρώπους. Άρα όταν σας γράψω ότι βλέποντας κάποιον, πριν καν μιλήσετε, καταλαβαίνεις την ενέργειά του και κάποια βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του, φαντάζομαι θα συμφωνήσετε. Το έχετε βιώσει. Γνωρίζουμε κάποιον και το πρώτο vibe που μας “δίνει”, μας λέει πολλά για αυτόν.
Γνωρίζοντας, στα γρήγορα προφανώς, τους The Silent Rage, κατάλαβα πως μιλάμε για ανθρωπους που ζουν και αναπνέουν μουσική. Ζουν για το stage, για το performance, και κυρίως, ζουν για να κάνουν αυτό που θέλουν. Αισθάνονταν άβολα στα καλά λόγια τρίτων,και ένιωθαν άνετα όταν μιλούσες μαζί τους για άλλα πράγματα. Για τις αναμνήσεις που αλλάξαμε με τον Μιχάλη για τα video games που πάντα λατρεύαμε και αυτά που ποτέ δεν μας τράβηξαν ενώ είχαν τρομερή πέραση.
Όλοι τους όμως ανεξαιρέτως, έδειξαν να καταλαβαίνουν γιατί το Black Monday (July 23rd, 2018) χρήζει συγχαρητηρίων και γιατί το Nuances of Life είναι πράγματι ένα album που αξίζει να περιμένεις εντός 2023. Για τη δημιουργία του άλλωστε, ο Νίκος Σιγλίδης, και οι Σταμάτης Κατσαφάδος (Τύμπανα), Γιώργος Χανιωτάκης (Μπάσο), Μιχάλης Ρινακάκης (Φωνητικά), και Νίκος Σαρμπάνης (Lead Κιθάρες), δούλεψαν σκληρά, σε δύσκολες περιόδους. Και αυτό που φέρνουν στο… τραπέζι, είναι ελληνικό -με ξένο στίχο ναι- power metal που σώζει.
