Όταν μια μπάντα με την ιστορία των All That Remains επιστρέφει ύστερα από επτά χρόνια, οι προσδοκίες είναι αναμενόμα υψηλές. Το “Antifragile”, δέκατο στούντιο άλμπουμ τους, συνοδεύτηκε από μια μικρή δόση ενθουσιασμού. Κυκλοφόρησαν τέσσερα singles μέσα στο 2024, το έβγαλαν μόνοι τους χωρίς δισκογραφική, ενώ επέστρεψαν και στη συνεργασία με τον παραγωγό Josh Wilbur. Παρ’ όλα αυτά, το τελικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να δικαιώσει την αναμονή.
Με διάρκεια 43 λεπτά, το “Antifragile” δείχνει λιτό, αλλά δίνει την αίσθηση ότι κρατά περισσότερο. Αυτό συμβαίνει λόγω της επαναλαμβανόμενης δομής και της ασύνδετης εκτέλεσης. Παρ’ όλα αυτά, οι παλιοί fans θα βρουν κάποιες στιγμές που θυμίζουν το παρελθόν. Σε κομμάτια όπως τα “No Tomorrow” και “Let You Go”, η μπάντα αγγίζει ξανά τον ήχο που τους έκανε ελκυστικούς στα μέσα των ‘00s. Αυτά τα τραγούδια συνδυάζουν μελωδικά στοιχεία με πιο βαριές επιρροές, φέρνοντας στο νου κάτι από την εποχή του “The Fall of Ideals”. Όμως, τέτοιες στιγμές εμφανίζονται σποραδικά και δεν διαρκούν.
Ένα πρόβλημα που εμφανίζεται ξανά και ξανά στο άλμπουμ είναι η αδέξια προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα στην επιθετικότητα του metalcore και την πιο mainstream πλευρά. Αντί να δένουν φυσικά αυτά τα δύο, οι All That Remains φαίνεται να πηγαινοέρχονται αμήχανα ανάμεσά τους. Το αποτέλεσμα είναι μια έντονη αστάθεια στον τόνο, που γίνεται πιο ξεκάθαρη στο “The Piper”. Εκεί, το κομμάτι ξεκινά με κάποια δυναμική, όμως χάνει γρήγορα τον προσανατολισμό του. Μια απότομη αλλαγή στα φωνητικά στη μέση, που ακούγεται σχεδόν σαν κακό μοντάζ, το αποσυντονίζει τελείως και το κάνει να καταρρέει.
Οι All That Remains στο «Antifragile» μοιάζουν να έχουν χάσει την ουσία και την κατεύθυνση
Η φωνή του Phil Labonte συνεχίζει να διχάζει. Παρότι χρησιμοποιεί την ίδια φόρμουλα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, τα καθαρά του φωνητικά ακούγονται σφιγμένα. Τα πιο σκληρά σημεία, από την άλλη, συχνά δεν έχουν βάθος ούτε συνοχή. Σε πολλά σημεία, μοιάζει να προσπαθεί να δείξει ένταση, χωρίς να την αισθάνεται πραγματικά. Αυτή η αποστασιοποίηση φαίνεται έντονα στο “Blood & Stone”. Το κομμάτι θέλει να κλείσει το άλμπουμ με κάτι «μεγάλο», όμως η ερμηνεία του Labonte χάνεται κάτω από τα πολλά στρώματα ενορχήστρωσης και κιθαριστικών υπερβολών.
Η παραγωγή του άλμπουμ είναι περίεργα ασταθής. Παρότι ο Wilbur έχει δυνατό βιογραφικό, η μίξη δεν βοηθά. Σε αρκετά σημεία, οι κιθάρες «πνίγονται» ανάμεσα στα φωνητικά και τα τύμπανα. Αυτό είναι κρίμα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την απόδοση του Jason Richardson. Ως το πιο πρόσφατο μέλος της μπάντας, προσθέτει λίγη φρεσκάδα στον ήχο. Τα σόλο του είναι καθαρά, τεχνικά σωστά και δίνουν πού και πού λίγη ενέργεια. Μάλιστα, σε κάποια κομμάτια λειτουργούν σαν ξύπνημα μέσα στη ρουτίνα. Όμως, όσο καλά κι αν είναι, δεν φτάνουν για να σώσουν ένα ολόκληρο άλμπουμ.
Υπάρχει κι ένα σταθερό πρόβλημα με την ταυτότητα του άλμπουμ. Οι ATR παλιότερα ξεχώριζαν στο metalcore χάρη στις πιασάρικες μελωδίες και την ισορροπία ανάμεσα στα καθαρά και βαριά φωνητικά. Στο “Antifragile”, όμως, μοιάζουν συχνά να δανείζονται στοιχεία από πιο σύγχρονες μπάντες. Η ομοιότητα του “The Piper” με το “Doomsday” των Architects είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ίσως να μην είναι ξεκάθαρη αντιγραφή, αλλά σίγουρα φανερώνει το πρόβλημα. Το άλμπουμ δεν προσπαθεί να πρωτοτυπήσει. Αντίθετα, δίνει την εντύπωση ότι κυνηγά να προλάβει τους άλλους.
Παρά τις λίγες καλές στιγμές, το “Antifragile” είναι άτονο, μπερδεμένο και τελικά εύκολα ξεχνιέται
Ακόμα και κομμάτια όπως το “Poison It” ή το “Cut Their Tongues Out” έχουν περιορισμένο αντίκτυπο. Παρότι διαθέτουν σφιχτή ενορχήστρωση και πιο δυνατό ρυθμό, χάνουν τη δύναμή τους μέσα στο υπόλοιπο υλικό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του “Antifragile” είναι ότι πολλά τραγούδια μοιάζουν ίδια μεταξύ τους. Οι στίχοι συχνά θυμίζουν αναμάσημα, τα ρεφρέν δεν μένουν στο μυαλό και τα breakdowns μοιάζουν να υπάρχουν απλώς από συνήθεια.
Οι All That Remains έχουν δείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να αλλάξουν. Άλμπουμ όπως το “Madness” τόλμησαν να πάνε προς πιο ραδιοφωνικούς ήχους, χωρίς να χάσουν τη δυναμική τους. Όμως, το “Antifragile” δεν διαλέγει σταθερά κατεύθυνση. Δεν ακολουθεί ούτε τη γνώριμη συνταγή ούτε προσπαθεί σοβαρά να ανανεωθεί. Το αποτέλεσμα είναι μπερδεμένο. Το άλμπουμ μοιάζει κολλημένο ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο. Έτσι, τελικά ακούγεται σαν μια αραιή εκδοχή και των δύο.
Δεν πρόκειται για απόλυτη αποτυχία, αλλά σίγουρα δεν είναι και η μεγάλη επιστροφή που θα ήθελαν οι ATR. Παρότι υπάρχουν αξιοπρεπείς ερμηνείες και κάποιες καλές στιγμές, το “Antifragile” δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Του λείπει συνοχή, τόλμη και αίσθηση σκοπού. Αυτά είναι στοιχεία που θα μπορούσαν να το κάνουν να μείνει στη μνήμη. Μέσα στη μουασική σκηνή του 2025, περνά μάλλον αδιάφορο.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: All That Remains
Album: Antifragile
Release Date: 31/01/2025
Genre: Metalcore
1. Divine
2. Kerosene
3. No Tomorrow
4. The Piper
5. Antifragile
6. Forever Cold
7. Poison It
8. Let You Go
9. Cut Their Tongues Out
10. Blood & Stone
Producer: Josh Wilbur
All That Remains: Philip Labonte (Φωνή), Jason Richardson (Κιθάρα, πλήκτρα), Mike Martin (Κιθάρα), Matt Deis (Μπάσο), Anthony Barone (Τύμπανα)
All That Remains: Antifragile
Παρά την εμπειρία και τις επιμέρους προσπάθειες, οι All That Remains παραδίδουν έναν δίσκο χωρίς σαφή ταυτότητα ή ουσιαστική κατεύθυνση. Το “Antifragile” προσπαθεί να ακουστεί σύγχρονο, αλλά χάνει τον εαυτό του στην πορεία, αφήνοντας πίσω του μια χλιαρή εντύπωση.
