Ένας απόκοσμος ανατριχιαστικός ήχος δονεί τα ηχεία. Ένα σύρσιμο, σαν αυτό που κάνει η κιμώλια στο πίνακα, έρχεται να σε κάνει ακόμα πιο άβολα. Μία φωνή με ψυχρή σταθερότητα αρχίζει να απαγγέλει: «We are blind to the worlds within us, waiting to be born». Και εκεί που θες να το κλείσεις, ένα riff ορμητικό σαν χείμαρρος και συγχρόνως μελωδικό σαν νανούρισμα εμφανίζεται από το πουθένα. Στιγμές αργότερα, ο Tomas Lindberg σε υποδέχεται με ένα «I cast aside my chains, Fall from reality». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το σήμειο είναι το short bio των At The Gates και ότι αυτό είναι το “Slaughter of the Soul”, η κορυφαία τους στιγμή.
«Όπως κάθε μπάντα, όταν φτιάχναμε οποιοδήποτε άλμπουμ, θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν ξεχωριστό», θυμάται ο Tomas Lindberg για το “Slaughter of the Soul”. «Αλλά με τα χρόνια, το “Slaughter of the Soul” απέκτησε μια δική του υπόσταση. Θέλω να πιστεύω ότι τα συγκροτήματα επικαλούνται τη σημασία του για τους σωστούς λόγους και όχι για να είναι μοντέρνα. Ωστόσο, αυτό μάλλον δεν ισχύει. Μόλις ένας δίσκος τραβήξει τέτοια προσοχή, πολλοί μουσικοί αισθάνονται ότι πρέπει να φανούν ότι ασχολούνται με αυτόν.»
«Ποιο ήταν το μυστικό; Απλό.», συνεχίζει. «Βάλαμε στόχο να κάνουμε ένα άλμπουμ τόσο καλό όσο το “Bonded by Blood” των Exodus ή το “Reign in Blood” των Slayer. Ποτέ δεν περιμέναμε να το πλησιάσουμε καν, αλλά σκεφτήκαμε ότι αν αυτός ήταν ο στόχος μας, τότε θα μπορούσαμε να φτάσουμε περίπου στα μισά του δρόμου. Υπήρχαν πολλά death-metal συγκροτήματα την ίδια εποχή, αλλά όλοι τους ήταν ευχαριστημένοι να κάνουν μέτριους δίσκους. Εμείς ποτέ δεν το είδαμε αυτό ως επιλογή. Οι At the Gates ήθελαν να δοκιμαστούμε απέναντι στους γίγαντες».
Πριν πάνε στην Earache Records τον Ιούλιο του 1995, οι At the Gates βρίσκοταν στην Peaceville. Η εμπειρία τους με την εταιρεία θα αποδειχθεί ιδιαίτερα επιδραστική στην εξέλιξη του album, λέει ο Lindberg.
«Δεν έχω σκοπώ να θάψω την Peaceville, αλλά δεν είχαν το διαθέσιμο budget που θα μας επέτρεπε να αναπτυχθούμε. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήρθε όταν μείναμε εγκλωβισμένοι στην Αγγλία για περίπου μια εβδομάδα μετά από μια περιοδεία, επειδή η εταιρεία δεν είχε τα χρήματα για να μας πάει σπίτι. Ήμασταν πολύ θυμωμένοι και νομίζω ότι μπορείτε να το ακούσετε αυτό στους στίχους που έγραψα για το “Slaughter of the Soul”».
«Όταν εμφανίστηκε η Earache»”, συνεχίζει ο Tomas Lindberg, «Ήταν σαν μία σανίδα σωτηρίας! Επίσης είχαν καλή φημή σχετικά με τη διαχείριση death metal μπαντών. Γνωρίζαμε ότι είχαν μπάντες όπως οι Napalm Death, Carcass και Morbid Angel. Οπότε νιώσαμε σαν στο σπίτι μας».
Η Earache έδωσε αμέσως στους At the Gates μεγάλη ελευθερία και έλεγχο στον τρόπο ηχογράφησης, κάτι που αποτέλεσε κρίσιμο βήμα προς την απελευθέρωση της μπάντας δημιουργικά. «Στο παρελθόν, είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε δύο ή ίσως τρεις εβδομάδες συνολικά για να τελειώσουμε έναν δίσκο.», λέει ο Lindberg. «Τώρα είχαμε τον διπλάσιο χρόνο! Σίγουρα βοήθησε και το γεγονός ότι είχαμε προετοιμάσει προσεκτικά τα τραγούδια εκ των προτέρων. Είχε αφιερωθεί σημαντικός χρόνος στο να γίνει το υλικό ακριβώς όπως έπρεπε να είναι.»
Οι At the Gates επέλεξαν ένα τοπικό sudio, το Fredman στο Gothenburg, για να ηχογραφήσουν το album. Μεγάλοι οπαδοί των Mercyful Fate, ενθουσιάστηκαν όταν έμαθαν ότι ο Andy LaRocque, κιθαρίστας των King Diamond, δούλευε σε ένα τοπικό μουσικό κατάστημα όπου εργαζόταν περιστασιακά και ο Nordström. Ο παραγωγός έπεισε τον LaRocque να έρθει στο στούντιο, όπου ο Andy «Έκανε ένα εξαιρετικό σόλο στο “’Cold”. Ήταν πραγματική ευχαρίστηση να τον ακούω να σολάρει πάνω σε ένα από τα riff μας.» περιγράφει ο Lindberg.
Αν και η Earache ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της μπάντας, οι At the Gates είχαν ήδη βάλει το τρένο στις ραγές. «Η μουσικότητα και ο πειραματισμός έμπαιναν μερικές φορές στη μέση», λέει ο Lindberg για τις πρώιμες δουλειές των At the Gates. Από το “Terminal Spirit Disease” είχαν αρχίσει να υιοθετούν ένα πιο άμεσο στυλ.
«Τώρα, σε μερικούς ανθρώπους, αυτό μπορεί να φαίνεται σαν πισωγύρισμα. Για εμάς, όμως, αποτελούσε πρόκληση το να κάνουμε τη μουσική μας πιο άμεση, χωριές πολλά περιττά φορτία», εξηγεί. «Θέλαμε να είμαστε πιο άμεσοι, πιο βίαιοι. Το “Terminal Spirit Disease” ξεκίνησε τη διαδικασία. Ήταν το έμβρυο από το οποίο γεννήθηκε το “Slaughter of the Soul“».
Το να αποκαλέσουμε το “Slaughter of the Soul” ως μια ανάσα φρέσκου αέρα είναι σαν να υποτιμούμε την επίδρασή του. Μόνο τυχαίο δεν είναι γεγονός ότι μπάντες όπως οι Killswitch Engage, Trivium, Lamb of God, The Black Dahlia Murder, Darkest Hour, Arch Enemy και οι Gatecreeper αναφέρουν το συγκεκριμένο album ως καθοριστικό για την εξέλιξη του ήχο τους.
Η σημασία του “Slaughter of the Soul” μπορεί να γίνει διακριτή και την πορεία των At the Gates. Η μπάντα διαλύθηκε μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, φανερά κουρασμένη από τις ολοένα και πιο αδιάκοπες ζωντανές περιοδείες που έφερε το άλμπουμ.
Το Slaughter of the Soul κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1995 και γρήγορα κέρδισε τους οπαδούς του metal και τους κριτικούς παγκοσμίως. «Θυμάμαι ότι υπήρχε ένας τεράστιος θόρυβος για το άλμπουμ.», περιγράφει ο Lindberg. «Πουλούσε πολύ καλά, τουλάχιστον σε σύγκριση με ό,τι είχαμε κάνει στο παρελθόν. Και τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά. Περιοδεύσαμε στη Βρετανία, την Ευρώπη και την Αμερική και ήμασταν έτοιμοι για τον επόμενο δίσκο».
Και τότε ο Anders ανακοίνωσε ότι παραιτείται, εκπλήσσοντας τους πάντες στους At the Gates. «Ο Anders δεν μπορούσε να αντέξει την πίεση – ήταν τόσο απλό!», λέει ο Lindberg. «Προσπαθήσαμε να τον μεταπείσουμε αλλά εις μάτην. Η επιτυχία του άλμπουμ μας είχε ανεβάσει επίπεδο, αλλά έφερε και τα δικά της προβλήματα. Όλα ήρθαν ταυτόχρονα, πέντε περιοδείες στη σειρά, όλη αυτή η προσοχή. Στην Earache μάς γκρίνιαζαν για να επιστρέψουμε άμεσα στο στούντιο και ο Anders λύγισε. Εκ των υστέρων, ίσως θα έπρεπε να τον αντικαταστήσουμε και να συνεχίσουμε, αλλά ήμασταν όλοι ακόμα πολύ νέοι. (Ο Lindberg, το μεγαλύτερο μέλος της μπάντας, ήταν μόλις 23 ετών) Παραδόξως όμως, δεν είχαμε τη διάθεση να κάνουμε κάτι τέτοιο. Και ο Anders έγραψε τόσο μεγάλο μέρος της μουσικής μας που θα ήταν άδικο να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν.»
Και έτσι, εκεί που δεν το περίμενε κανένας, μόλις 10 μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, οι At the Gates σταμάτησαν. Καμία σύγκρουση, καμία διαφωνία, απλά τράβηξαν την πρίζα. «Υποθέτω ότι κατά κάποιον τρόπο, μετανιώνω για αυτή την απόφαση, επειδή μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν σε πορεία προς ακόμα μεγαλύτερα πράγματα», λέει ο Lindberg.
Το “Slaughter of the Soul” τους καθιέρωσε και έδωσε στους At the Gates διεθνή αναγνώριση, με το “Blinded by Fear” να προβάλλεται σταθέρα από το MTV στην Αμερική. Το 1996 οι AtG ήταν και υποψήφιοι στα Σουηδικά Grammis.
Οι At the Gates θα επανενωθούν για λίγο στα τέλη της δεκαετίας του 2000, εμφανιζόμενοι στο Wacken για να παίξουν ολόκληρο το “Slaughter of the Soul”. Θα περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια, και στα τέλη του 2010 οι At the Gates ανακοινώνουν την οριστική τους επιστορφή. Τρία άλμπουμ θα ακολουθήσουν και παρόλο που οι At the Gates εξακολουθούν να κυκλοφορούν σπουδαία μουσική, η καλύτερη τους στιγμή είναι αναμφίβολα ακόμα το “Slaughter of the Soul”.
