Ένα από τα γεγονότα που δεν περίμενα πως θα μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω είναι ένα live των Botch. Οι σπασμένες κιθάρες και οι θρυμματισμένοι φωτισμοί της τελευταίας τους εμφάνισης έστεκαν ως ένας πικρός αλλά ιδανικός επίλογος. Οι συγκυρίες ωστόσο τα φέρνουν με τέτοιον τρόπο ώστε να έχω μια ευκαιρία να διηγούμαι πως ναι, το πρόλαβα κι αυτό. Όπως και το να πω δυό λόγια με τον Tim Latona ενόψει της εμφάνισής τους στο Gagarin 205.
Μιλώντας από ψυχολογικής άποψης, πόσο απαιτητικό είναι να ανακοινώνετε ένα reunion έπειτα από τόσα χρόνια χωριστά;
Έως τώρα, δεν έχει γίνει ψυχολογικά απαιτητικό για εμένα. Στις αρχές, όταν συζητούσαμε το ενδεχόμενο να συμβεί αυτό, είχα περιέργεια να δω πως θα ήταν να επιστρέψουμε στο studio με τους υπόλοιπους τρεις. Ήμουν επίσης πολύ περίεργος για το πως θα παίζουμε πλέον τα τραγούδια μας. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν πολύ καλά από την αρχή. Καθώς συνεχίσαμε να εξερευνούμε αυτή την επανένωση και τι θα μπορούσε να προσφέρει, συνεχίσαμε να βελτιωνόμαστε.
Αυτή η απόφαση λήφθηκε ανεξάρτητα από το αίτημα των fans για μια τελευταία ευκαιρία να ζήσουν τους Botch από κοντά; Ήταν ίσως μια ανάγκη για ένα «κλείσιμο»; Επίσης, περιλαμβάνει γλυκόπικρο συναίσθημα;
Είμαστε τόσο ευλογημένοι που βλέπουμε ότι η μουσική μας παραμένει σημαντική για τους fans μας. Είναι γεγονός ότι το συνεχές ενδιαφέρον τους μας βοήθησε να φτάσουμε στην απόφαση να το ξανακάνουμε. Καθώς πλέον οδεύουμε προς το τέλος που έρχεται τον Ιούνιο, είμαι σίγουρος ότι και μια αίσθηση ολοκλήρωσης του κύκλου θα υπάρξει (την οποία επιθυμώ εδώ και χρόνια). Αλλά θα υπάρχει και μια γλυκόπικρη γεύση σε κάθε συναυλία.
Στο παρελθόν, συνηθίζατε να ειρωνεύεστε αρκετά από τα κλισέ της hardcore σκηνής; Ποια ήταν αυτά που σας ενοχλούσαν περισσότερο και ποιος πιστεύετε πως ήταν ο λόγος για αυτή την ενόχληση;
Δεν υπάρχει αμφιβολία για το πόσο μας καθόρισε η hardcore σκηνή όταν ήμασταν νεαροί μουσικοί. Με αυτό ως δεδομένο, δεν ταιριάζαμε στο πρότυπο καλούπι των περισσότερων hardcore συγκροτημάτων στα μέσα των ‘90s. Είδαμε από πρώτο χέρι τη μάτσο συμπεριφορά. Τις δυναμικές μεταξύ συγκροτημάτων. Και πολλές φορές τις μαλακίες που γινόντουσαν σε αυτή τη σκηνή.
Καθώς η φιλία μας και η μουσική μας εξελίχθηκε, αγκαλιάσαμε το γεγονός ότι θα ήμασταν πιο χαρούμενοι ως άνθρωποι αν επικεντρωνόμασταν στο να γράψουμε, να μιλήσουμε και να συμπεριφερθούμε όπως θέλαμε. Χωρίς να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Ακόμη κι αν αυτό δεν έγινε αποδεκτό από κάποιους.
Μιλώντας για αυτό, υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα η φήμη για το EP με διασκευές των Destiny’s Child; Ή ήταν απλά ένα αστείο; Πώς πιστεύεις ότι θα ακούγονται αυτές οι διασκευές;
Σκεφτόμασταν σοβαρά να κάνουμε 1-2 διασκευές από Destiny’s Child. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μετατρεπόταν σε κυκλοφορία, αλλά σίγουρα ήταν μια ωραία ιδέα όταν προέκυψε. Σε ότι αφορά τον ήχο, είναι αρκετά δύσκολο να μαντέψω τώρα πως θα ακούγονταν. Γνωρίζω πως κανείς από εμάς δεν θα ήταν χαρούμενος αν δεν αφήναμε το σημάδι μας στα τραγούδια. Οπότε είμαι βέβαιος πως θα ήταν αναγνωρίσιμο, αλλά περίεργο και ξεκάθαρα “Botch”.
Το βαθύτερο πολιτικό μήνυμα του “We Are The Romans” πλέον αντηχεί πιο δυνατά από ποτέ. Ήταν αυτός ένας από τους βασικούς λόγους που σκεφτήκατε να ενωθείτε ξανά; Το ότι ο καιρός να «μοιράσετε το μήνυμα» είναι κατάλληλος τώρα;
Ενώ συμφωνώ με τη σκέψη ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα πίσω από το “WATR”, δεν αποτέλεσε κύριο παράγοντα για το reunion. Αναγνωρίζουμε πως η μουσική μας επηρέασε εμάς ως ανθρώπους, αυτούς γύρω μας, και πολλούς fans ανά τα χρόνια. Θέλαμε να μοιραστούμε τη μουσική που φτιάξαμε!
Από τις ημέρες των ενεργών Botch, η μουσική σκηνή και τα είδη έχουν σίγουρα αλλάξει και εξελιχθεί. Ποιες είναι κάποιες μπάντες της «νέας γενιάς» και ήχοι αντίστοιχα που σας εκπλήσσουν; Και ποιες μπάντες που βρίσκονται ήδη πολλά χρόνια στη σκηνή και συνεχίζουν σας γεμίζουν ενθουσιασμό;
Η εμπειρία μου είναι αρκετά ξεχωριστή. Τα τελευταία 20 χρόνια, δεν έχω κρατήσει τρομερή επαφή με τη heavy σκηνή. Νιώθω πως τρώω σφαλιάρες στη μούρη (με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλή έννοια) με τη νέα μουσική που παίζουν οι Botch κάθε βράδυ!
Ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν βρει τον δρόμο τους στην playlist μου περιλαμβάνουν τους: FACS, Deaf Club, Help! και Uniform. Αυτό το ταξίδι με έχει επίσης οδηγήσει στο να επιστρέψω στη μουσική που άκουγα κάποτε και να την προσεγγίσω εκ νέου, με διαφορετικό τρόπο ως ενήλικας. Μπάντες όπως Jawbox, Seaweed, Lifetime και Refused δηλαδή!
Οι Botch ανέκαθεν ήταν στον νου μου ως μια «οπτική» μπάντα. Μέσω της μουσικής σας, μπορώ σίγουρα να δω εικόνες σύγχρονων προβλημάτων και επικής βίας. Ποιες ταινίες πιστεύεις θα ήταν αυτές στις οποίες θα ταίριαζαν τα περισσότερα τραγούδια σας;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση διότι δεν βλέπω πολλές ταινίες. Βρείτε μου ταινίες που παίζουν με το μυαλό σου, αλλά δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά. Ταινίες που προσφέρουν χιουμοριστικό σχολιασμό για τον κόσμο γύρω τους και βρίσκουν κοινά σημεία πολλοί άνθρωποι με αυτές. Αλλά ταυτόχρονα ο θεατής χρειάζεται χρόνο για να τις νιώσει «δικές του». Υπάρχει σίγουρα ένα πακέτο ταινιών που ταιριάζει στη μουσική των Botch.
Σχετικά με το live της Αθήνας, πως αποφασίσατε να μας δώσετε μια ευκαιρία να σας δούμε ζωντανά; Παλιότερα, είχατε ενδιαφέρον να μας επισκεφθείτε, παρότι αμφιβάλλω πως θα είχατε μεγάλη προσέλευση;
Γνωρίζω πολύ καλά πόσο ξεχωριστή είναι η ευκαιρία αυτή και πόσο σημαντικό είναι που μπορούμε να βιώσουμε πολλά μέρη, με ιδιαίτερο τρόπο. Όταν η πιθανότητα να παίξουμε στην Αθήνα έπεσε στο τραπέζι, απάντησα απευθείας «ναι», καθώς η Ελλάδα είναι μέρος που ανέκαθεν ήθελα να επισκεφθώ. Είμαι πολύ χαρούμενος που προχώρησε και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα παίξουμε στην Αθήνα. Μάλιστα, θα μείνω και πέντε παραπάνω μέρες μετά το live για να ζήσω την πόλη. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος! Πριν, δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα, οπότε το γεγονός ότι συμβαίνει τώρα είναι τρομερό!
Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια και όντας ένα συγκρότημα που θεωρείται εξαιρετικά επιδραστικό, υπήρξε στιγμή που είπες «επιτέλους, η αξία μας επιβεβαιώνεται»; Ή αυτό ήταν κάτι που είχε μικρή σημασία για εσένα;
Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ την ανάγκη να αποδειχθεί η αξία της μπάντας. Μιας και εξελίχθηκα μουσικά σε αυτή τη μπάντα, ήταν σημαντικό να γράφουμε μουσική που θα ήμουν χαρούμενος να ακούω στα 40 μου. Ένα έξτρα θετικό ήταν το να γράψω μουσική που οι ΑΛΛΟΙ θα ήθελαν να ακούσουν όταν θα είμαι 40. Νομίζω πως τα πήγαμε καλά και στα δύο!
Με τη γνώση του τι θα συνέβαινε, κάθε εμπειρία, ένταση και απογοήτευση που στάθηκε στον δρόμο σας, αν είχες την ευκαιρία, θα άλλαζες κάτι; Ή είσαι ευγνώμων με όσα συμβαίνουν στη διάρκεια του ταξιδιού;
Νομίζω πως η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι «ναι». Είμαι τρομερά ευγνώμων για όσα έχουν συμβεί, για τις δυσκολίες και τους θριάμβους που συναντήσαμε, τα οποία μας διαμόρφωσα, σαν συγκρότημα και σαν άτομα. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα που εύχομαι να είχα εξελιχθεί διαφορετικά. Ευτυχώς, αυτά είναι λίγα και μικρά, και αυτή η επανένωση εξυπηρετεί και ως τρόπος να δούμε αυτά τα μικρά πράγματα που θα διορθώναμε.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου, ήταν τιμή μου. Το κλείσιμο της κουβέντας μας είναι δικό σου.
Θέλω απλώς να πω ευχαριστώ. Αυτή η εμπειρία, για όλους μας, είναι τρομερά διασκεδαστική. Το να γνωρίζουμε νέους και παλιούς fans κάθε βράδυ. Να μοιραζόμαστε «αρχαίες» αναμνήσεις ή να δημιουργούμε νέες. Και να έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε τους εαυτούς μας στη σκηνή κάθε βράδυ, είναι κάτι ανεπανάληπτο. Ανυπομονώ για το ευρωπαϊκό τουρ μας και για την τελευταία μας νύχτα στην Αθήνα! Τα λέμε εκεί!
