Emperor, Lucifer’s Child, 06/04/2024 @ Floyd
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το live των Emperor στο Floyd, το μυαλό μου πήγε αυτόματα προς τα πίσω. Στο να είμαι 15 και να ακούω πρώτη φορά το In The Nightside Eclipse. Στην ημέρα που αγόρασα εκείνη τη bootleg μπλούζα με το λογότυπο που ακόμα φοράω. Στο να βλέπω το επετειακό live για το ντεμπούτο τους και να ανατριχιάζω. Και φυσικά στις φορές που ευχήθηκα να τους δω. Κάθε χρόνο να περιμένω την ανακοίνωση. Και τελικά ήρθε. Και η ανακοίνωση και η ημέρα της συναυλίας. Και μέχρι να βγουν στη σκηνή εξακολουθούσε να μοιάζει απίστευτο. Πριν από αυτό όμως, συνέβησαν και άλλα πράγματα και επειδή live report γράφω και όχι το ημερολόγιο μου, ας προσπαθήσω να ‘μαι ψύχραιμος.
Φοίβος Κρομμύδας
Συντάκτης
Γιώργος Κρίκος
Φωτογράφος
Το sold out ήταν προφανές ότι θα συμβεί. Είναι ιστορικής σημασίας live. Αλλά την πραγματική έκταση αυτού του γεγονότος την καταλάβαινες μόλις έφτανες στο Floyd. Γιατί εκεί συνειδητοποιούσες ότι η ουρά τον οπαδών εκτείνεται γύρω από το τετράγωνο. Και όταν έμπαινες μέσα ο κόσμος ήδη είχε πιάσει θέσεις που σταδιακά οδήγησαν σε «σαρδελοποίηση». Όχι απάνθρωπη, αλλά εμφανώς πυκνή. Το να μετακινηθείς ακόμα και στους Lucifer’s Child ήταν ρίσκο γιατί ερχόσουν αντιμέτωπος με κυριολεκτικό τείχος ανθρώπων. Καθόλου κακό, ωστόσο, όταν μιλάμε για την επιτυχία ενός live.
Lucifer's Child
Μιλώντας περί των Lucifer’s Child, αυτοί βγήκαν στη σκηνή και συνέβη το εξής παράδοξο. Θα ορκιζόσουν πως η συναυλία έχει αυτούς για headliners. Από τη μια ο κρυστάλλινος ήχος, από την άλλη η σκηνική τους παρουσία και, φυσικά, η απόλυτα θερμή υποδοχή του κοινού. Ένα εντυπωσιακό θέαμα που ακόμα και να σε αφήνει αδιάφορο η μουσική τους, στο live μετατρέπεται σε ένα άκρως απολαυστικό θέαμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κουνήσεις έστω ρυθμικά το κεφάλι στους ρυθμούς τους.
Για όσους δε γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, οι Lucifer’s Child δεν έχουν καμία σχέση με τις Destiny’s Child αλλά με το σύγχρονο ατμοσφαιρικό μέταλ ήχο. Με σαφείς διαφεύγουσες στον black και death ήχο και συγγενή παραδείγματα τους σύγχρονους Behemoth και Rotting Christ. Άλλωστε είναι «παιδί» του Γιώργου Εμμανουήλ, πρώην κιθαρίστα των δεύτερων, δεδομένο πως θα υπάρχουν κάποιοι διάλογοι μεταξύ των δύο σχημάτων. Και από τις πρώτες κιόλας νότες μέχρι το κλείσιμο με το The Order υπήρξε μια αμοιβαία ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ συγκροτήματος και κοινού.
Αν όμως ξεχώρισα για κάτι τη συναυλία, δεν ήταν ούτε αυτά ούτε το τίμιο moshing του κοινού. Αντιθέτως έχει να κάνει με κάτι πολύ πιο απτό και γήινο. Στις ευχαριστίες ανάμεσα στη διοργάνωση και το κοινό τοποθέτησαν τους τεχνικούς τους. Γιατί χωρίς αυτούς δε θα γινόταν τίποτα. Και αν μη τι άλλο, είναι προς τιμήν τους το να αναγνωρίζουν ότι για να λαμβάνουν (επάξια) τα χειροκροτήματα του κοινού υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν για να καταστεί αυτό εφικτό. Και μπράβο τους, ολόψυχα.
Emperor
Και από εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Γιατί δεν μπορώ ακριβώς να πω ένα «Καλύτερη black metal συναυλία που είδα ποτέ μου» και να το κλείσω εκεί. Και η αλήθεια είναι ότι θα χρειαστεί να περάσει τουλάχιστον ένας μήνας μέχρι να ταξινομήσω πλήρως εικόνες και σκέψεις. Αλλά δε χρειάζεται να ζοριστώ πολύ για να θυμηθώ το πώς ξεκίνησε. Με τον tour manager να μας ανακοινώνει από σκηνής σα να βλέπουμε τους Kiss ότι ετοιμαστείτε να υποδεχθείτε τους Emperor. Και αμέσως μετά να ξεχύνεται από τα ηχεία το intro του In The Nightside Eclipse. Να βγαίνουν στη σκηνή τα μέλη εν μέσω ιαχών. Και με την εμφάνιση του Ihsahn, χωρίς πολλά λόγια, να ξεκινάει το Into The Infinity of Thoughts.
Από κάτω χαμός, κοπάνημα, moshing, ένας ήχος που τους τιμά απόλυτα. Δέος και ανατριχίλες. Ο Ihsahn με το πουκάμισό του και την μωβ/ασημί κιθάρα του να γράφει τα στερεότυπα του black metal κανονικότατα. Και με το κλείσιμο να μας λέει πόσο χαίρεται που ξαναείναι εδώ μετά από 27 χρόνια. Η σκηνή από μπλε γίνεται κατάλευκη. Και το In The Wordless Chamber τυγχάνει μιας συγκλονιστικής εκτέλεσης. Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι το Prometheus ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει σα δίσκο. Αλλά αυτοί το παίζουν σα να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη. Ένα υπερτεχνικό κομμάτι που ακούγεται σα να γράφτηκε για να παίζεται σε συναυλίες αντί για οικιακή ακρόαση.
Το κυρίως πιάτο της τουρνέ όμως περιελάμβανε τον δεύτερο, σημαντικότατο δίσκο τους, το Anthems to the Welkin at Dusk. Η σκηνή ντύνεται στα πράσινα και το Thus Spake The Nightspirit ξεχύνεται. Το κοινό ξεσαλώνει, είτε με αδιάκοπο κοπάνημα είτε με sing alongs των «καθαρών» μερών του κομματιού. Και εν συνεχεία, ένα Ensorcelled By Khaos. Συγκλονιστικό και διαυγές κι ας μην ανήκει στα «χιτάκια» τους.
Μιλώντας όμως για χιτάκια, ο Ihsahn προλόγισε το επόμενο κομμάτι δηλώνοντας ότι είναι το πρώτο videoclip που γύρισαν. Και το Loss And Curse of Reverence ακόμα και αν πρωτοακούστηκε πριν 27 χρόνια, εξακολουθεί να ακούγεται πέρα για πέρα «σημερινό». Και φυσικά δεν τιμάς το Anthems αν δεν παίξεις τον ύμνο του. Το With Strength I Burn κάνει το Floyd να σειστεί. Και από το μνημειώδες riff του και από τις φωνές του κοινού.
Η σκηνή φωτίζεται με μωβ χρώμα. Το IX Equilibrium διχάζει το κοινό. Μόλις όμως ακούγεται η εισαγωγή του Curse You All Men γίνεται ξεκάθαρο πως αξίζει καλύτερης υποδοχής. Γιατί είναι ο δίσκος που οι Emperor ξέφυγαν από τις μανιέρες και έκαναν κάτι δικό τους. Όχι πως και πριν δεν ήταν ξεχωριστοί, αλλά εδώ εδραίωσαν πως το μεγαλείο μπορεί να έχει και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Και ζωντανά να ακούγεται ανθεμικό.
Κανονικά το setlist περιελάμβανε το Acclamation of Bonds. Και περίμενα να το ακούσω. Αλλά ξαφνικά το μπλε χρώμα κυριαρχεί. Και ο Ihsahn μας λέει πως θα παίξουν ένα κομμάτι από το ντεμπούτο. Το Towards The Pantheon είναι το αγαπημένο μου κομμάτι των Emperor. Και το να ακούω το εισαγωγικό του riff χωρίς να το περιμένω μου δημιούργησε ένα blackout που όμοιό του δεν ξέρω αν έχω ξαναζήσει. Και η άκρως ανατριχιαστική ατμόσφαιρά του εξακολουθεί να είναι μαγευτική.
Μιλώντας όμως για ατμόσφαιρα, το μεσαίο μέρος του Majesty of the Nightsky φανερώνει πόσο λαμπερή και συνάμα μαγική μπάντα είναι οι Emperor. Γιατί ανάμεσα στη βίαιη πολυπλοκότητα και το σκοτάδι έχουν αυτή τη μελαγχολική, αιθέρια κορύφωση που μπορεί να κάνει ένα ολόκληρο κοινό να τους χαζεύει με χαμόγελο. Και μετά, όμως, να ξαναέρθει σε μια αγνή black metal κορύφωση. Γιατί αυτό που έγινε στο I Am The Black Wizards δεν το ‘χω ξαναδεί σε συναυλία του ιδιώματος. Ένα γιγάντιο mosh pit. Τρία άτομα να κάνουν ταυτόχρονα crowdsurfing. Και ένα Floyd να «ψέλνει» το κεντρικό riff. Highlight όχι μόνο της συναυλίας, αλλά και του black metal εν γένει.
Τελευταίο κομμάτι το Inno A Satana. Λυρισμός, καθαρά φωνητικά, απόλυτη σ΄’υμπνοια κοινού και συγκροτήματος. Και κλείσιμο. Αυτό ήταν. Προσωρινά. Γιατί το Burning Shadows of Silence ξύπνησε κανονικά το κτήνος. Σε σημείο που είδαμε έκπληκτο τον πληκτρά Jørgen Munkeby (ναι, των Shining) να σταματά να παίζει για να βγάλει βίντεο. Λείπει κάτι; Πολλά. Αλλά ας αρκεστούμε σε έναν επίλογο με το Ye Entrancemperium. Γιατί τέτοιες μεγαλειώδεις συναυλίες πρέπει να ‘χουν και τον επίλογο που αρμόζει.
Πέρα από το ονειρεμένο setlist, την εξαιρετική απόδοση και τον παλμό του κοινού, οφείλω να αναγνωρίσω και κάτι ακόμα. Οι Emperor είναι μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες ολόκληρου του ακραίου ήχου. Θα μπορούσαν να κάνουν live-ξεπέτες, να παίζουν μια ώρα με εντελώς διεκπεραιωτικό τρόπο και να φεύγουν με τουπέ. Τα ‘χουμε δει σε άλλους, μην κάνουμε πως δεν ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Αλλά όχι. Έδωσαν ένα συγκλονιστικό show και ταυτόχρονα απευθύνονταν με τον πιο σεμνό και ζεστό τρόπο στο κοινό τους. Με χαμόγελα που βλασφημούν πάνω στο κουφάρι αυτού που λέγεται «σοβαροφανές black metal» . και αν είναι να γίνω απόλυτα συναισθηματικός και να έχω προσωπικό τόνο, ε. τον Ihsahn τον θαύμαζα πάντα, τους Emperor τους περίμενα 20 χρόνια. Και όχι μόνο μου ξύπνησαν αναμνήσεις όλων αυτών των χρόνων, αλλά με έκαναν να αισθανθώ σα να ξαναείμαι 15. Και αυτό, σε εποχές κυνισμού, δείχνει για τι συναυλία μιλάμε. Από τα legacy acts που έχουν νόημα γιατί θέλουν να είναι εκεί. Και ναι, καλύτερο black metal live που έχω δει.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Into the Infinity of Thoughts
In the Wordless Chamber
Thus Spake the Nightspirit
Ensorcelled by Khaos
The Loss and Curse of Reverence
With Strength I Burn
Curse You All Men!
Towards The Pantheon
The Majesty of the Nightsky
I Am the Black Wizards
Inno a Satana
Encore:
The Burning Shadows of Silence
Ye Entrancemperium
Emperor: Ihsahn (φωνή, κιθάρα), Samoth (κιθάρα), Trym Torson (ντραμς), Secthdamon (μπάσο), Jørgen Munkeby (πλήκτρα)
Emperor: Emperor (OW) | Facebook | Spotify | Apple Music
