Πάντα όταν ο ηγέτης μίας σκηνής επιστρέφει δισκογραφικά, όλα τα πέριξ φώτα, μοιραία στρέφονται πάνω του. Οι Dark Tranquillity, περί ου ο λόγος, από τα πρώτα βήματα του Σουηδικού death metal αποτέλεσαν μία μπάντα πάνω στην οποία χτίστηκε ο περιβόητος “Γκέτεμποργκ ήχος”. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, έπειτα από την οικειοθελή αποχώρηση των In Flames από το συγκεκριμένο ιδίωμα, οι DT έγιναν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες.
Λέω αδιαμφισβήτητοι, όχι επειδή είμαι οπαδός τους, αλλά μπορεί χρονικά οι At The Gates να προηγούνται, όμως ποτέ δεν έφθασαν το βεληνεκές των συμπατριωτών τους και προσωπικά, στο συνθετικό μέρος, είναι τουλάχιστον ένα click πίσω από τον Stanne και την παρέα του.
Τον διψήφιο αριθμό full length κυκλοφοριών τον έχουν συμπληρώσει εφτά χρονιά τώρα. Από το Construct, και με τα Atoma και Moment, απαριθμούν δώδεκα κυκλοφορίες στη σχεδόν τριαντακονταετή τους πορεία. Δεν αρνούμαι ότι το Atoma, παρά ότι το άκουσα ευχάριστα και πολλές φορές, το κατατάσσω στις λιγότερο καλές στιγμές των Σουηδών. Δε θα σας κρύψω ότι αυτό που μου έλειπε από το αυτί, το αποδίδω στη συνθετική απουσία του Martin Henriksson. Στέκομαι λίγο στο τελευταίο διότι ανέκαθεν μεγάλη δύναμή τους θεωρούσα τον συνδυασμό των Marin, Anders Jivarp και του προσωπικά αγαπημένου, Niklas Sundin με τη πληθωρική. Και φυσικά, τη μελαγχολική ερμηνεία του Mikael Stanne να συμπληρώνει το κάδρο.
Φυσικά δε γίνεται να λείπει από το Moment η signature ατμόσφαιρα του ήχου των Dark Tranquillity
Επομένως αν μου ήταν αισθητή η απουσία του Henriksson στο Atoma, θεωρούσα ότι αυτή του Niklas στο Moment θα ήταν εκκωφαντική. Ευτυχώς διαψεύστηκα και αυτό νομίζω ότι οφείλεται στους ακόλουθους λόγους. Α) Ο έτερος Martin – Martin Brändström – που στη σύνθεση άρχισε να έχει ενεργό ρόλο από το We Are The Void και μετά. Φαίνεται να έχει εξελιχθεί αρκετά και μπορεί να «υπογραφεί» τη μουσική σε λιγότερα κομμάτια συγκριτικά με το Atoma, όμως εδώ τα πλήκτρα του πρωτοστατούν και υπάρχουν μάλιστα κομμάτια που χωρίς αυτά θα ήταν πολύ χαμηλότερου επίπεδου. Αν δε σας πείθω, ακούστε το Standstill και δοκιμάστε να το φανταστείτε χωρίς πλήκτρα. Σας προκαλώ.
Β) Το κιθαριστικό δίδυμο λειτούργησε άψογα και ο Johan Reinholdz καλύπτει επάξια το κενό του Sundin. Τόσο στο αμιγώς εκτελεστικό μέρος όσο όμως και στο συνθετικό. Ο Christopher Amott από την άλλη, μπορεί να είναι το «μεγάλο όνομα» από τους δυο τους, αλλά είχε περιορισμένο ρόλο ως προς τη δημιουργία. Εδώ να πω την κακία μου, αν θυμηθώ το Khaos Legions, ευτυχώς.
To “Phantom Days” που ανοίγει τον δίσκο είναι ένα κλασικό DT κομμάτι. Δηλαδή γεμάτο riffs, μελωδικές γραμμές, και άλλες κιθάρες, έξυπνα πλήκτρα για γαρνιτούρα και ένας Stanne στην αιχμή του δόρατος να ερμηνεύει τόσο εκφραστικά όσο μόνο εκείνος μπορεί. Φυσικά ο Jivarp, μοιάζει σαν τον στρατηγό από πίσω που δίνει το παράγγελμα για την πληθώρα εναλλαγών ρυθμών που τους διακρίνουν. Το “Transient” που έπεται δεν παρεκκλίνει της συνταγής. Bέβαια, είναι πιο επιθετικό και έχει ένα υπέροχο solo προς το τέλος. Με το “Identical to None” – από τα πιο catchy refrains που έχω ακούσει τελευταία – μοιάζει σαν κλείνει μία άτυπη τριλογία που σηκώνει την αυλαία του album.
Τελικά, εγγύηση για τον ήχο των DT είναι ο Stanne;
Στο “The Dark Unbroken” έχουμε μείωση του tempo και πάμε στις πιο ατμοσφαιρικές νόρμες που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι Dark Tranquillity. Με αφορμή αυτό το κομμάτι, αξίζει να σημειώσω το εξής. Είναι στα όρια του cheat να έχεις τραγουδιστή με τόσο εκφραστικά brutal φωνητικά, τόσο μεγάλο ταλέντο στο στιχουργικό κομμάτι και όχι απλά να μπορεί να τραγουδήσει καθαρά, αλλά να έχει και μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες και χαρακτηριστικές φωνές. Ό,τι αναφέρθηκε ακριβώς πριν, ισχύει πανομοιότυπα και για το “Remain in the Unknown“.
To “Standstill” συνεχίζει στον δρόμο των προκατόχων του, με μία όμως σημαντική διαφορά, κορυφώνει και μάλιστα πάει τον πήχη σε δυσθεώρητα επίπεδα. Μιλάμε για σίγουρα την καλύτερη στιγμή τους από (και) το Construct έως σήμερα και πιθανώς μία από τις καλύτερες στην καριέρα τους. Ξεχωρίζει επίσης το “A Drawn Out Exit” για το οποίο θα μπορούσαμε ότι doom-ίζει έντονα σε μερικά του σημεία. Για το “Eyes of the World” θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξέμεινε από το Fiction. Φυσικά όχι με την έννοια του περισσεύματος αλλά θυμίζει έντονες εκείνη την εποχή τους.
Οι Σουήδοι έχουν φτάσει σε status τα σχήματα που μόνο το άκουσμα μίας νέας κυκλοφορίας, ως είδηση, είναι αρκετό για να σε χαροποιήσει
Η τελική τριάδα του δίσκου είναι με τα “Failstate“, “Empires Lost to Time“, “In Truth Divided” τα οποία σε ύφος είναι signature Dark Tranquillity και κλείνουν ιδανικά έναν κύκλο σαρανταένα λεπτών διάρκειας. Σε άλλους ο δίσκος πάρα πολύ, άλλοι θα τον θεωρήσουν ισχυρή υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς, ίσως κάποιοι να τον βρουν μία-πάλι-από-τα-ίδια που όλα αυτά άπτονται του προσωπικού γούστου του καθενός.
Σε αντικειμενικά κριτήρια, όπως η παραγωγή του Martin Brändström, η ποιότητα των συνθέσεων του συγκροτήματος, οι στίχοι του Stanne ακόμα και το artwork του Sundin δε θα μπορέσει κανείς του προσάψει τίποτα. Ναι, είναι τόσο προσεγμένο. Τόσο εμπνευσμένο και καλοδουλεμένο που αγγίζει το τέλειο. Αλλά δεν το φτάνει. Και επειδή μιλάμε για μία μπάντα, που στην καριέρα της έχει μπόλικα δεκάρια albums, έχουμε σαφές μέτρο σύγκρισης.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Dark Tranquillity
Album: Moment
Label: Century Media Records
Release Date: 20/11/2020
Genre: Melodic Death Metal
1. Phantom Days
2. Transient
3. Identical to None
4. The Dark Unbroken
5. Remain in the Unknown
6. Standstill
7. Ego Deception
8. A Drawn Out Exit
9. Eyes of the World
10. Failstate
11. Empires Lost to Time
12. In Truth Divided
Producer: Martin Brändström
Dark Tranquillity: Mikael Stanne (Φωνή), Martin Brändström (Πλήκτρα), Christopher Amott (Κιθάρα), Johan Reinholdz (Κιθάρα), Christian Jansson (Μπάσο), Joakim Strandberg-Nilsson (Τύμπανα)
Dark Tranquillity
Δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι σε τοπ επίπεδο συνέχως, ωστόσο, οι Dark Tranquillity εδώ και χρόνια δείχνουν να έχουν βρει τον τρόπο και το "Moment" το αποδεικνύει
