Οι φιγούρες που δεσπόζουν στον χώρο του heavy metal είναι πάμπολλες. Πόσες από αυτές, όμως, χαίρουν τον καθολικό σεβασμό όλων των οπαδών, όπως ο άλλοτε ηγέτης των Death, Chuck Schuldiner; Δύσκολος στη συνεργασία και ταυτόχρονα αμείλικτα δημιουργικός μουσικός που δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες του. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τον διέπεαν, έκαναν και την μπάντα του να ξεχωρίσει θεαματικά.
Ο πρόωρος θάνατός του στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αν και μας άφησε ένα ολόκληρο μουσικό είδος ως κληρονομιά, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα “what-ifs” του heavy metal. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως κρύβεται κάπου στο “The Sound Of Perseverance”.
Πριν αναφερθούμε στο “The Sound Of Perseverance”, θα πρέπει να εξετάσουμε το πλαίσιο, στο οποίο έγινε η σύνθεση και η κυκλοφορία του δίσκου. Οι σχέσεις του Chuck Schuldiner με την τότε εταιρεία των Death, Roadrunner Records, βρίσκονταν σε εξαιρετικά οριακό σημείο. Η εταιρεία προσπαθούσε να επέμβει στο δημιουργικό κομμάτι των Death, ενώ ο Chuck επιθυμούσε να δώσει πνοή σε ένα νέο μουσικό εγχείρημα. Αυτό ονομαζόταν Control Denied και ήταν η προσπάθειά του να δημιουργήσει πιο progressive μουσική και να ενισχύσει τις μελωδίες στις συνθέσεις του.
Όλα αυτά έφεραν τον Schuldiner σε οριστική ρήξη με τη Roadrunner. Κάπου εκεί εμφανίζεται η Nuclear Blast, που δε χάνει την ευκαιρία. Εδώ έχουμε περισσότερο φήμες παρά αποδεδειγμένα γεγονότα. Υπάρχει η εικασία ότι ο Chuck είχε αποφασίσει να βάλει τους Death στον πάγο και να συγκεντρωθεί στους Control Denied. Ξεκίνησε έτσι τη συζήτηση με την Blast, έχοντας στο μυαλό του να βρει συμβόλαιο για το “The Fragile Art Of Existence”, το οποίο ήταν ήδη έτοιμο. Η Blast λέγεται ότι συμφώνησε, αλλά έβαλε έναν όρο. Την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου των Death, που τελικά έγινε το “The Sound Of Perseverance”.
Πριν το “The Sound Of Perseverance”, οι Death είχαν κυκλοφορήσει την κατά πολλούς κορυφαία τους στιγμή, το “Symbolic”
Λέγεται ότι το “The Sound Of Perseverance” είναι το αποτέλεσμα ιδεών που κόπηκαν από το “The Fragile Art Of Existence”. Αυτό το σενάριο είναι κάπως τραβηγμένο, γιατί ενώ οι δύο δίσκοι έχουν ομοιότητες, δεν παρουσιάζουν κάποια εμφανή ποιοτική διαφορά. Από την άλλη, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ακόμα και οι «κακές» ιδέες του Chuck Schuldiner είναι καλύτερες από τη συντριπτική πλειονότητα των εμπνεύσεων άλλων μουσικών.
Ανεξαρτήτως του τι ίσχυε, είναι σαφές ότι τα δύο άλμπουμ έχουν την ίδια κατεύθυνση. Κάτι που γίνεται σαφές από το line-up των δύο δίσκων. Πέρα από τον Chuck, έχουμε τον Shannon Hamm στην κιθάρα και τον Richard Christy στα τύμπανα. Η μόνη διαφορά είναι φαινομενικά στο μπάσο. Στο “The Sound Of Perseverance” έχουμε τον Scott Clendenin, ενώ στους Control Denied, τον Steve DiGiorgio. Ωστόσο, στα demos των δύο άλμπουμ οι μπασίστες είναι αντίστροφα.
Πριν το “The Sound Of Perseverance”, οι Death είχαν κυκλοφορήσει την κατά πολλούς κορυφαία τους στιγμή, το “Symbolic”. Οι δύο δίσκοι διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όχι όσον αφορά την ποιότητα, αλλά το ύφος τους. Το “Perseverance” είναι λιγότερο θηριώδες από τον προκάτοχό του, αλλά πολύ περισσότερο progressive και τεχνικό. Επίσης, τα φωνητικά του Chuck Schuldiner είναι αρκετά διαφορετικά. Παρόλο που διαφέρει σε πολλά σημεία, δεν γκρεμίζει όσα έχτιζε η μπάντα τα προηγούμενα χρόνια. Από το απίστευτο άνοιγμα με το “Scavenger of Human Sorrow” και το “Bite the Pain”, μέχρι τη διασκευή του “Painkiller” που κλείνει τον δίσκο, το “The Sound Of Perseverance” είναι γεμάτο με τόσες πολλές μικρές λεπτομέρειες και φιοριτούρες, που το καθιστούν αριστουργηματικό.
Η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Chuck Schuldiner αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο
Το άλμπουμ περιέχει και στοιχεία, που μέχρι τότε έμοιαζαν αδύνατα για το ύφος των Death. Το ορχηστρικό “Voice of the Soul”, για παράδειγμα, ξεχωρίζει ως ένα από τα ομορφότερα κομμάτια στη δισκογραφία του Schuldiner. Μια τελείως συναισθηματική σύνθεση, που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις υπόλοιπες σκληρές στιγμές του άλμπουμ, αναδεικνύει την ικανότητα του Schuldiner να συνδυάζει τη βιαιότητα με την ομορφιά. Φανταστείτε να ήταν αυτό το τελευταίο κομμάτι που θα είχε γράψει ποτέ ο Schuldiner. Πόσο όμορφη θα ήταν αυτή η ιστορία;
Το μοναδικό single που συνόδευσε τον δίσκο ήταν το “Spirit Crusher”. Εδώ να αναφέρουμε ότι πράγματι υπάρχει ένα demo των Control Denied, στο οποίο εμπεριέχονται τα “A Moment of Clarity”, “Bite the Pain” και “Spirit Crusher”, τα οποία τελικά μεταφέρθηκαν στο “The Sound Of Perseverance”. Πόσο περίεργο που δύο από τα καλύτερα κομμάτια των Death δε γράφτηκαν για τους Death! Το “Spirit Crusher” ξεχωρίζει για την αξέχαστη φρενίτιδά του πριν το ρεφρέν. Εκεί, όπου η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Chuck Schuldiner αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο. Τα riffs του είναι δυναμικά και η ένταση του κομματιού κορυφώνεται με τα εντυπωσιακά φωνητικά του.
Στο “Story to Tell”, οι Death αγγίζουν την ανθρώπινη εμπειρία με βαθιά συναισθηματικότητα, εκφράζοντας την ιδέα ότι ο καθένας μας έχει τη δική του ιστορία να διηγηθεί, γεμάτη δοκιμασίες και δυσκολίες. Το “Flesh and the Power It Holds” παρουσιάζει τη διττότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου η ευχαρίστηση και ο πόνος συνυπάρχουν μέσα στο σώμα. Η μουσική κυμαίνεται από έντονα, γρήγορα περάσματα έως πιο αργές, μελωδικές στιγμές που προϊδεάζουν για το κενό που ακολουθεί στο “Voice of the Soul”.
Tο “The Sound of Perseverance” καταφέρνει να ξεχωρίσει για τις μελωδίες και την πολυπλοκότητά του
Από την άλλη, το “To Forgive Is to Suffer” και το “A Moment of Clarity” φέρνουν στο προσκήνιο τις τεχνικές δεξιότητες του Chuck Schuldiner ως κιθαρίστα και συνθέτη. Ταυτόχρονα με την επιδεξιότητα του Richard Christy στα ντραμς. Το “A Moment of Clarity” ξεχωρίζει για την πολυπλοκότητά του και τον τρόπο με τον οποίο το συγκρότημα εναλλάσσει την ένταση και τη μελωδία, δημιουργώντας έναν δυναμικό και ρέοντα ήχο που οδηγεί σε μια συναισθηματική κορύφωση. Τέλος, η διασκευή του “Painkiller” είναι μια έντονη και δυναμική εκτέλεση του κλασικού κομματιού των Judas Priest, με τον Schuldiner να προσθέτει το δικό του ιδιαίτερο στυλ και ακραία φωνητικά. Κλείνοντας, έτσι, το άλμπουμ με έναν τρόπο που ταιριάζει απόλυτα στη συνολική θεματική και μουσική ταυτότητα του δίσκου.
Σε ένα είδος που συχνά ορίζεται από την ωμότητα και την επιθετικότητα, το “The Sound of Perseverance” καταφέρνει να ξεχωρίσει για τις μελωδίες και την πολυπλοκότητά του. Μέσα από τις επιδέξιες κιθαριστικές γραμμές και τις πρωτότυπες συνθέσεις του Chuck Schuldiner, αυτός ο δίσκος γίνεται σημείο αναφοράς όχι μόνο για το συγκρότημα, αλλά και για το ίδιο το είδος. Με το θάνατο του Schuldiner το 2001, ο κόσμος της μουσικής έχασε έναν από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους του. Ωστόσο, το “The Sound of Perseverance” παραμένει ζωντανό ως ένας δίσκος που συνεχίζει να εμπνέει και να διατηρεί την κληρονομιά του Schuldiner ζωντανή.
