Είναι λίγες οι φορές που βρίσκομαι σε θέση να ακούσω το 15ο album μιας μπάντας. Είναι ακόμη πιο σπάνιο να μη μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον η πρότερη δουλειά της. Αναφέρομαι στους Deerhoof και την ολόφρεσκη δουλειά τους, “Future Teenage Cave Artists“.
Λόγω του “Future Teenage Cave Artists” μπήκα στη διαδικασία να ξανακούσω ό,τι έχουν γράψει προηγουμένως για να δω μήπως έχασα κάτι στην πορεία. Δε θα ήταν η πρώτη φορά εξάλλου. Η αλήθεια είναι πως δέχτηκα λίγη “πίεση” να αναλάβω αυτήν τη δισκοκριτική, αλλά κέρδισα περισσότερα απ’ όσα περίμενα.
Όλα τα γνώριμα στοιχεία των Deerhoof είναι παρόντα. Οι αλλαγές στους ρυθμούς και στο ύφος τον κομματιών, η ‘70s αισθητική και η χαρακτηριστική φωνή της Satomi Matsuzaki. Εγώ, όμως, αυτό που ξεχωρίζω είναι οι “νευρώδεις” συνθέσεις, συν την τρομερή “συνθετική συμπάγεια” – αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο.
Στο “Future Teenage Cave Artists”, τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο σχεδόν καταιγιστικά. Εκεί που βρίσκεσαι χαμένος σε ένα από αυτά και αναμένεις μία ακόμα αλλαγή στον ρυθμό του, έρχεται το επόμενο να το συμπληρώσει. Με ένα μαγικό τρόπο καταφέρνουν να σε φέρουν στα νερά τους και να σε κάνουν να ανυπομονείς για το τι θα συμβεί μετά.
Στο "Future Teenage Cave Artists" οι Deerhoof έχουν κρύψει πολλές εκπλήξεις, που όλες τους είναι άκρως ευχάριστες
Ο δίσκος είναι γεμάτος εκπλήξεις. Όπως για παράδειγμα στο στο “O Ye Saddle Babes“. Το κομμάτι ξεκινάει με μια μεστή “μπότα”, που είναι σαν να βγήκε από κάποιο electro/industrial κομμάτι. Στη συνέχεια, επενδύεται με φυσικά drums και πλήκτρα προηγούμενων δεκαετιών. Μία εξέλιξη που ήταν αδύνατον να την περιμένεις, και αυτήν την πρακτική οι Deerhoof την ακολουθούν συχνά μέσα στο “FTCA”.
Οι ρυθμοί των κομματιών, με την ποικιλία τους, σου δημιουργούν ένα αίσθημα κυκλοθυμίας. Άλλοτε σε ανεβάζουν κι άλλοτε σε κατεβάζουν, χωρίς όμως να σε ρίχνουν στα πατώματα. Η μαεστρία των Deerhoof κρύβεται στο ότι ξέρουν πόσο να σε κρατήσουν στη μία ή στην άλλη κατάσταση. Και όλα αυτά, φανταστείτε τα σε κομμάτια σχετικά μικρής διάρκειας.
Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να κατηγοριοποιήσω το “FTCA” κάτω από ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Σίγουρα δεν είναι απαραίτητο, αλλά βοηθάει για να έχω ένα σημείο αναφοράς. Ωστόσο, όσο και αν προσπαθώ, είναι αδύνατο. Περάσματα από hard rock, τύμπανα που συχνά φλερτάρουν με την τζαζ, οριακά punk (ή και protopunk αν θες) κιθάρες ανά σημεία, και η συχνά no wave αισθητική, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία του δίσκου.
Ξεκινάς να ακούς ένα δίσκο που σου θυμίζει Ιαπωνική indie pop σκηνή, μεταβαίνεις σε πιο rock ήχους, επανέρχεσαι στο αρχικό άκουσμα, κι εκεί που νομίζεις πως κατάλαβες τι γίνεται, βρίσκεσαι μεταξύ κομματιών που είναι “χωρισμένα στα δύο”, σαν μαλωμένα με τον εαυτό τους, και το πρώτο μισό κοιτάει το δεύτερο από απόσταση.
Σίγουρα ο νέος δίσκος των Deerhoof μπορεί να σε μπερδέψει, όμως, μόλις ολοκληρώσεις μία ακρόαση, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις
Άλλο ένα παράδειγμα του πειραματισμού των Deerhoof είναι τo “Farewell Symphony“. Ξεκινά με μία κάπως rock χροιά, εμπλουτισμένη από samples. Στη μέση όλο αυτό εγκαταλείπεται, και κλείνει με πιάνο και samples να το ακολουθούν. Μπερδευτήκατε; Λογικό, αλλά η πολύπλοκη δομή του δεν αναιρεί το πόσο ωραίο κομμάτι είναι.
Αντιθέτως, το “Reduced Guilt” δεν κατηγοριοποιείται σε τίποτα από τα παραπάνω που αναφέρθηκαν. Σε ένα album αρκετά σύνθετο ηχητικά, ξεπηδάει και ένα trip hop κομμάτι. Ολομόναχο, με στοιχεία που υπάρχουν μόνο σε αυτό. Ωστόσο, καταφέρνει να δένει υπέροχα με όλα τα άλλα.
Όσον αφορά το στιχουργικό μέρος, μπορώ να πω πως δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα. Σίγουρα είναι ένα ποιητικό και εν μέρει sci-fi άλμπουμ. Το κυρίαρχο, όμως, θέμα του είναι η καταπίεση του ατόμου. Πραγματεύεται θεματικές, όπως για το τι μέλλον θα ζήσουμε και πώς θα αντιδράσουμε σε αυτό.
Αν φτάσατε να διαβάζετε μέχρι εδώ, έχουμε δύο τινά. Με θεωρείτε μπερδεμένο με αυτό που άκουσα ή συμφωνείτε έστω σε πέντε βασικά πράγματα – έχοντας ακούσει τον δίσκο οι ίδιοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τους Deerhoof δε βγάζεις άκρη εύκολα. Και με αυτήν τη δισκάρα κατάφεραν – όχι ότι το είχαν ανάγκη κιόλας, σκασίλα τους – να μου σπάσουν τον τσαμπουκά και να πετάξω στα σκουπίδια τον σνομπισμό που με διακατείχε με την πάρτη τους.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Deerhoof
Album: Future Teenage Cave Artists
Label: Joyful Noise
Release Date: 29/05/2020
Genre: Indie Rock, Experimental Pop, Noise, Punk Rock
1. Future Teenage Cave Artists
2. Sympathy for the Baby Boo
3. The Loved One
4. O Ye Saddle Babes
5. New Orphan Asylum for Spirited Deerchildren
6. Zazeet
7. Fraction Anthem
8. “Farewell” Symphony
9. Reduced Guilt
10. Damaged Eyes Squinting into the Beautiful Overhot Sun
11. I Call on Thee
Deerhoof
Σίγουρα το Future Teenage Cave Aritsts είναι ένα αρκετά δύσκολο album. Κυρίως λόγω των ποικίλων μουσικών ειδών στα οποία ακουμπά. Ωστόσο, το κάνει μαεστρικά και ακριβώς όπως πρέπει.
