Η τελευταία εμφάνιση των Dødheimsgard στην Αθήνα το 2015 μας άφησε μάλλον μουδιασμένους. Εν αντιθέσει με το γηπεδικό κλίμα του 2007 και την επαγγελματική αρτιότητα του 2011, ούτε ένας Aldrahn δεν κατάφερε να ανεβάσει το επίπεδο σε ένα βράδυ που απογοήτευσε πολλούς. Παρόλα αυτά, ο κόσμος δε δίστασε να ξανατιμήσει τους Νορβηγούς στην τελευταία τους αθηναϊκή εμφάνιση με τους Dødsferd. Παρά την κακοκαιρία και το βάρος της μνήμης της 6ης Δεκέμβρη.
Πολύς κόσμος περίμενε από νωρίς έξω από το Temple. Για την ακρίβεια η ουρά έφτανε μέχρι γύρω από τη γωνία. Με την είσοδο στο χώρο έβλεπες οικεία πρόσωπα που έχετε γνωριστεί σε παρόμοια τελετουργικά» στο παρελθόν. Απόντες βέβαια αρκετοί «χούλιγκανς» που άλλοτε η παρουσία τους ήταν βέβαιη καθώς η προαναφερθείσα συναυλία του 2015 έφερε μια ρήξη ανάμεσα σε αυτούς και τις ζωντανές εμφανίσεις των DHG.
Dødsferd
Οι Dødsferd που άνοιξαν τη συναυλία δε θέλουν ιδιαίτερες συστάσεις. Εξακολουθούν να είναι οι ποδηγέτες του μισανθρωπικού black metal εν Ελλάδι. Ο Wrath έχει τη στόφα του μεγάλου καλλιτέχνη και την πένα του καταραμένου ποιητή. Ακόμα και αν αυτό καταλήγει σε μια ars provocativa η οποία περισσότερο τείνει στο γκροτέσκο και όχι στο λυρικό. Αλλά έτσι είναι η τέχνη. Κάποιες φορές οφείλει να ακούγεται σαν το λυσσασμένο κοπάνημα του κεφαλιού ενός ανθρώπου που φρικιά στον τοίχο. Ελάχιστη επικοινωνία από πλευράς frontman με το κοινό, η τέχνη του τα λέει όλα. Και οι συνθέσεις των Dodsferd αν στην ασφάλεια του σπιτιού καταλήγουν αιτία για να μαυρίζει απότομα η ψυχή σου, ζωντανά μετατρέπονται σε πομπή αυτομαστιγώματος ανάλογη της Έβδομης Σφραγίδας.
Για όσο διήρκεσε το σετ τους, έμοιαζαν να είναι οι headliners της συναυλίας. Η θεατρικότητα του Wrath, η βαναυσότητα της μουσικής και το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο με απόλυτα φυσικό τρόπο, δεν άφησε περιθώριο αμφισβήτησης για το ότι πλέον δεν έχουν δεύτερους σε ό,τι εκπροσωπούν. Τους είχα δει στην πρώτη τους εμφάνιση σε εκείνο το καταστροφικό live των Primordial, τους ξαναείδα να ανοίγουν τους Archgoat. Και η ανατριχίλα των “Withered By Death” και “Hypocritic Shitfuckers Still Breathing” υπενθυμίζει το παρελθόν. Πλέον είναι άλλη μπάντα. Κυρίαρχη και μοναδική. Από τις μέρες του “Fucking Your Creation” μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει μείνει το ίδιο είναι ο Σκοπός. Wrath, Dødsferd, σε ευχαριστούμε.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Dødheimsgard
Θα το παραδεχτώ. Δεν περίμενα τίποτα από την εμφάνιση των DHG και ήμουν σκεπτικός. Μια το ότι ο τελευταίος δίσκος δεν με έχει τραβήξει ακόμη, μια οι αναμνήσεις της τελευταίας εμφάνισης, είχα άγχος για το τι θα δω. Και δε θα άντεχα άλλη μια κακή εμφάνιση από μια μπάντα που έχω περάσει σημαντικό χρόνο της εφηβείας μου μελετώντας την και προσπαθώντας να φτάσω την παράνοιά της. Φοβάμαι τη διαρκή αποκαθήλωση, όχι των καλλιτεχνών αλλά των αναμνήσεων. Δεν αντέχω το παρελθόν να περνιέται με φρέσκια μπογιά που με κάνει να το ξεχνώ. Ντάξει με τη μακρηγορία; Πάμε τώρα στην ουσία.
Γιατί όταν βλέπεις οχτώ άτομα στη σκηνή του Temple με μπροστάρηδες τον Vicotnik και την Ειρήνη Παπαδοπούλου είναι ανεξήγητο θέαμα. Τόσα άτομα σε μια μικρή σκηνή; Τι θα δούμε; Τι έπεται; Η αρχή με το “Et Smelter” ομολογουμένως εντυπωσιάζει. Ο Vicotnik υπενθυμίζει ότι αυτός ήταν ανέκαθεν ο καπετάνιος του αστρόπλοιου και αυτός που ρκατά την παρανοϊκή φύση του σχήματος ζωντανή. Και με την ερμηνεία του και τις επί σκηνής κινήσεις του εντυπωσιάζει. Μας λέει ότι νιώθει πως γύρισε σπίτι. Ότι είναι μισός Νορβηγός, μισός Ινδός και μισός Έλληνας-αν κι αυτό δε βγάζει νόημα. Καλωσήρθατε. “Sonar Bliss”. Το χάος.
Δεν χωρούν αμφισβητήσεις πως αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις ενός αγαπημένου, κλασικού πλέον κομματιού. Το οποίο τιμάται από την αρχή μέχρι το τέλος του από μπάντα και κοινό. Ο γεμάτος μικρός χώρος του Temple προκαλεί πιο οικογενειακά συναισθήματα. Το “Interstellar Nexus” όσο δε μου μίλησε στουντιακά, άλλο τόσο με εντυπωσιάζει ζωντανά. Και μετά, με το χέρι στην καρδιά, μόνο αν μου φέρεις το σέτλιστ μπροστά μου μπορώ να σου πω με σιγουριά τη σειρά από χαστούκια που έφαγα. Και πάλι όμως, δε θα είμαι σίγουρος.
Η συναυλία των Dødheimsgard που θέλουμε πολλοί να θυμόμαστε ως κορυφαία είναι αυτή του ’11
Γιατί μετά από καιρό άφησα το συναίσθημα και όχι την όποια δημοσιογραφική δεοντολογία –τρομάρα μου- να με κουμαντάρει. Για να βουτήξουμε στο βαθύ παρελθόν του ντεμπούτου (old farts μας είπε ο καπετάνιος όταν επευφημήσαμε) με το θεατρικό, πομπώδες βαλς του “Midnattskogens Sorte Kjerne”.
Ρίγος σπάνιο και καθόλου αμελητέο. “Fluency” και “Ultimate Reflection” για αγνό thrash μπουκέτο. Ένα πέρασμα από το παρόν με το “Death of Time” των Dodsmaghird και μετά ξανά πίσω. Το “Traces of Reality” με το πιάνο και τα βιομηχανικά του ξυράφια μπήχτηκε για τα καλά στη σάρκα μας.
Και κάπου εκεί, κάτι συμβαίνει. Και τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Γιατί δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα ακουστεί ζωντανά (και με τόσο εντυπωσιακή εκτέλεση) το “Shiva Interfere”. Και η συγκίνηση του να τραγουδάς μαζί με σκόρπια άτομα “Soft Years of Melancholy” ήταν κάτι που στα 34 μου με ξαναέκανε για λίγο ρομαντικό. Αλλά το βράχνιασμα θα ερχόταν μετά. Όταν ως εκπρόσωπο του αγαπημένου μου “Supervillain Outcast” θα έπαιζαν το αγαπημένο μου κομμάτι τους.
Το να ουρλιάζεις μαζί με αγνώστους RIDE THE PARANOIA/ALL LIFE IS PAIN/ONLY THE GRAVE IS REAL στο “The Snuff The Dreams Are Made Of” είναι ό,τι πιο γνήσια θεραπευτικό έχω ζήσει σε δύσκολες μέρες. Κλείσιμο του κυρίως σετ με την ψυχεδέλεια του “It Does Not Follow” και το κοινό να συμμετέχει με ζωντάνια και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, ένα μακροσκελές encore με την prog ελεγεία του “Aphelion Void”. Πριν εξαφανιστούν σε μια μαύρη τρύπα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Et smelter
Sonar Bliss
Interstellar Nexus
Midnattskogens sorte kjerne
Fluency
The Ultimate Reflection
Death Of Time
Oneiroscope
Traces of Reality
Shiva-Interfere
The Snuff Dreams Are Made Of
It Does Not Follow
Encore:
Aphelion Void
Η συναυλία των DHG που θέλουμε πολλοί να θυμόμαστε ως κορυφαία είναι αυτή του ’11. Εγώ επιλέγω να θυμάμαι αυτή προς το παρόν. Γιατί αντί να βάψει από πάνω της, έξυσε τις μπογιές και άφησε να φανούν τα μωσαϊκά της σχέσης μου με τη μουσική τους. Δύο Dødbands που υπενθυμίζουν όλα όσα αγαπάμε στα ποικίλα προσωπεία του black metal. Και εις άλλα με τόνους αγάπης και αδάμαστου καλλιτεχνικού πνεύματος.
