Carpathian Forest, Order Of The Ebon Hand, 12/04/2024 @ Κύτταρο
Οι Carpathian Forest αποτελούν ένα από τα λίγα σχήματα της Νορβηγίας που παραδόξως δεν είχε πραγματοποιήσει headline show στην Ελλάδα. Χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκου και με κάποιες εμφανίσεις που προκαλούσαν απορίες σχετικά με την ικανότητα του συγκροτήματος να ανταπεξέλθει ζωντανά, ήρθε η ώρα. Έχουν κοινό στην Ελλάδα, σίγουρα. Μπορούν όμως να προσφέρουν τη μαυρίλα τους ικανοποιητικά; Ή θα αρκεστούμε στη live εγγύηση των Order Of The Ebon Hand; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξέρουμε. Να βρεθούμε στο Κύτταρο.
Η ουρά έξω από το venue επιβεβαίωσε το περί υπαρκτού πυρήνα οπαδών εν Ελλάδι. Γνώριμες φυσιογνωμίες που 20 χρόνια τώρα βρισκόμαστε στα κοινά live πλάι στη νέα γενιά. Κι όταν λέω «νέα γενιά» το εννοώ. Μπαίνοντας στο χώρο το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένα παιδάκι που μετά βίας πήγαινε γυμνάσιο με μπλούζα Burzum. Και μπροστά στη σκηνή, έφηβα παιδιά που περίμεναν να «ζήσουν το όνειρο». Χαριτωμένο και συνάμα αξιοπερίεργο. Γιατί εντάξει, οι Carpathian Forest δεν είναι Emperor. Είναι πολύ πιο σκατόψυχοι. Ας είναι, όταν παίζαμε εμείς Grand Theft Auto στην ηλικία τους καλύτεροι ήμασταν;
Φοίβος Κρομμύδας
Συντάκτης
Γιάννα Φώτου
Φωτογράφος
Το sold out ήταν προφανές ότι θα συμβεί. Είναι ιστορικής σημασίας live. Αλλά την πραγματική έκταση αυτού του γεγονότος την καταλάβαινες μόλις έφτανες στο Floyd. Γιατί εκεί συνειδητοποιούσες ότι η ουρά τον οπαδών εκτείνεται γύρω από το τετράγωνο. Και όταν έμπαινες μέσα ο κόσμος ήδη είχε πιάσει θέσεις που σταδιακά οδήγησαν σε «σαρδελοποίηση». Όχι απάνθρωπη, αλλά εμφανώς πυκνή. Το να μετακινηθείς ακόμα και στους Lucifer’s Child ήταν ρίσκο γιατί ερχόσουν αντιμέτωπος με κυριολεκτικό τείχος ανθρώπων. Καθόλου κακό, ωστόσο, όταν μιλάμε για την επιτυχία ενός live.
Order of the Ebon Hand
Τα φώτα χαμηλώνουν, οι Order of The Ebon Hand ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο Merkaal δαιμονισμένος να προλογίζει την εμφάνιση με μια θεατρική «απαγγελία» δαιμονισμού αλά Attila Csihar. Μόνο που εν αντιθέσει με τον Ούγγρο performer, ο Merkaal δίνει μια πιο αυθεντικά giallo χροιά. Γνήσια ανατριχίλα που προσωπικά με κάνει να θέλω να ακούσω έναν ritual ambient δίσκο με τέτοιες ερμηνείες του. Και τότε μπαίνει η υπόλοιπη μπάντα. Το νορβηγίζον riffing παντρεύεται τη Unisound λογική και ακολουθεί ένα εντυπωσιακό, μουσικά αλλά και σκηνικά live. Για τον δε Merkaal τα λόγια είναι περιττά καθώς είναι από τους frontmen που το πιστεύει/ζει σε ακραίο βαθμό. Κινείται θεατρικά σε κάθε στίχο. Σκαρφαλώνει στις σκαλωσιές. Αλληλεπιδρά με το κοινό. Απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο και «γράφει» τον ψυχρό επαγγελματισμό κανονικότατα. Όταν μάλιστα τον σιγοντάρει με τα δικά της shrieks η Obsidian ο παλμός ανεβαίνει κατακόρυφα.
Κι αυτό βγαίνει και στο κοινό, το οποίο ασπάζεται πλήρως τη στοιχειωμένη εμφάνιση του συγκροτήματος. Παλιό και νέο υλικό γίνεται εξίσου δεκτό. Ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους στο όνομα της δικαιοσύνης που δε βρίσκεται συγκινεί με τον πρόλογό του. Και παρά την «ομιχλώδη» αποκρυφιστική αισθητική τους, το κλείσιμο της συναυλίας αποτελεί μια ζεστή, συναισθηματική εμπειρία. Γιατί το “(You Are) The Gleaming King” επιβεβαιώνει πως όλοι μας είμαστε λαμπερά άστρα που μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Όταν ξαναδείτε το «χιαστό» logo τους σε κάποιο live, τιμήστε τους. Είτε τους ακούτε είτε όχι, θα ζήσετε μια απόλυτα εντυπωσιακή εμπειρία. Τιτάνες.
Carpathian Forest
Και τώρα ξεκινάνε τα ερωτηματικά. Θα καταφέρουν οι Carpathian Forest να ανταπεξέλθουν στη φήμη τους; Θα βγάζει ο Nattefrost μια αξιοπρεπή φωνή; Θα είναι διεκπεραιωτικοί; Μόλις ξεκινούν οι νότες του «Καλημέρα Ζωή» intro του “Strange Old Brew” το κοινό ξεσαλώνει, αλλά σε προσωπικό επίπεδο κρατάω μικρό καλάθι. Ακόμα κι όταν ξεχύνεται το riff του “Vi åpner porten til helvete” δεν φεύγουν. Και τότε ξεκινάει ο Nattefrost. Και για κακή τύχη της καχυποψίας μου, τα βγάζει πέρα μια χαρά.
Εντάξει, δεν είναι στα ίδια επίπεδα με το 2006 ας πούμε. Ακόμα δεν του βγαίνουν κάποιες φορές τα brutal. Αλλά πλέον έχει βρει τον τρόπο να το χειρίζεται. Και εν αντιθέσει με μια «προβλεπέ» χροιά που θα έδιναν τα άρτια φωνητικά, τα κατά τόπους «φάλτσα» οδηγούν σε μια πιο χύμα, punk και ταιριαστή του σχήματος κατάσταση.
Αυτό, όμως που δεν περίμενα είναι ότι πέραν του γνωστού χαβαλέ του, ο Nattefrost έχει και μια wholesome πλευρά. Δίνει fistbumps και χέρια στα πιτσιρίκια της πρώτης σειράς. Αλληλεπιδρά με τους οπαδούς του. Δείχνει έμπρακτα τη στήριξή του στη Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνοντας κάτι-σαν-καρδούλες με τα χέρια του. Και μιλάει σοβαρά αλλά και με θέρμη στους παρευρισκόμενους. Φυσικά ενδιάμεσα θα κάνει και τα διάφορα προβοκατόρικά του, με τα χέρια του να σχηματίζουν ανάποδους σταυρούς, να μιμούνται αυτοτραυματισμούς και αυτοκτονίες και κωλοδάχτυλα στον «Από Πάνω». Αλλά ντάξει, μάλλον η ζωή είναι μικρή για να είναι στριμμένη. Ακόμα κι αν είσαι ο Nattefrost.
Τώρα για setlist, από πού να ξεκινήσουμε; Από το ομώνυμο κομμάτι; Το “Skjend Hans Lik”; Το “Sadomasochistic” και το “Submit To Satan”; Κομμάτια που δίνουν το κέλευσμα για αγνό black metal ταβερνόξυλο, stagediving και λοιπά ξεσαλώματα. Αν ωστόσο κέρδισαν κάπου και εμένα τον μίζερο, ήταν σε μια διασκευή. Ξεκινώντας να κάνει edgy πλάκα για τους φίλους που έχασε από διάφορους τρόπους, μοιραία καταλήγει στη διασκευή του “All My Friends Are Dead” των Turbonegro. Και ακόμα και οι Onirama να παίξουν κάτι από τους Νορβηγούς μπαμπάδες του deathpunk, εμένα θα με κερδίσουν. Πλέον όλοι περνάγαμε καλά. Ακόμα και με κομμάτια όπως το “Through Self Mutilation”, το “Morbid Fascination of Death” και το “Knokkelman”.
Encore με τα “Martyr/Sacrificulum”, “He’s Turning Blue” και κλείσιμο με “Bloody Fucking Nekro Hell” και “Nuclear Fucking Death Machine”. Και ο Nattefrost να μας λέει να προσέχουμε. Αν είναι δυνατόν ρε μάστορα, μόλις «ξηλώσατε» το Κύτταρο και μας λες να προσέχουμε; Ας είναι, έχε χάρη που δώσατε ένα φουλ χορταστικό show.
Σε μια βδομάδα είδαμε δύο θρυλικά ονόματα της νορβηγικής σκηνής σε δύο διαφορετικές εμφανίσεις. Γιατί αν οι Emperor είναι το μυστήριο και η τελετή, οι Carpathian Forest είναι το γλέντι με τον «όχι τόσο καλό ήχο», τους μεθυσμένους που ξερνάνε και τους θείους να ρίχνουν ζεμπεκιές ανάμεσα στα πιτσιρίκια. Και αν με ρωτάτε, αυτή η βδομάδα είναι που έφερε λίγη «δροσιά» στην εποχική άνοδο της θερμοκρασίας.
